بنھ چلایا طرف زمیں دے عرشوں فرش ٹکایا ہُو گھر تھیں مِلیا دیس نکال ، لِکھیا جھولی پایا ہُو روہ نی دنیا، نہ کر جھیڑا ساڈا دل گھبرایا ہُو اِس پردیسی وطن دُور اڈا، دم دم اَلم سوایا ہُو
