چنّ جیہے جد لوک دلبر ہو گئے
تاریاں دے وانگ اکھر ہو گئے
نفرتاں دے شہر دے وچ آن کے
کچّ دے جذبے وی کھنگر ہو گئے
ہجر دے اک پل چ اینا درد سی
نین گوری دے سمندر ہو گئے
وصل دے ویلے سی اینے چاء چڑھے
ساہ میرے سینے 'چ جھانجر ہو گئے
سوچ دی کھیتی بڑی زرخیز سی
اوہدے ساہویں برف بنجر ہو گئے
موسماں دے مونہہ تے زردی دیکھ کے
پنچھیاں دے گیت پتھر ہو گئے
رُکھّ تُوں لائے غماں دے سی کدی
اجّ اوہ میرے برابر ہو گئے
چاننی دا روپ اکرم دھار کے
آس دے سفنے وی سندر ہو گئے
