کسراں پھر اوس بیوہ ماں دے دل وچ ڈر نہ ہووے
جس دا گبھرو پتر شاماں ویلے گھر نہ ہووے
آپنی پارے ورگی ایس طبیعت پاروں سجنا
عمراں تیکر کٹھے ریہن دی حامی بھر نہ ہووے
آپنے سجن دی بانہہ آپ کسے نوں کون پھڑاؤندے
ایہ گلّ کہنی سوکھی ایڈا جگرا کر نہ ہووے
اوہ دریاؤں پار کھلوتا مینوں واجاں مارے
ہوند میری اے کچی مٹی میتھوں تر نہ ہووے
اوس نوں آکھیں گھر دیاں کندھاں دے سنگ یاری رکھے
میرے وانگوں گھر وچ رہ کے اوہ بے گھر نہ ہووے
