ਕਿਸਰਾਂ ਫਿਰ ਉਸ ਬੇਵਾ ਮਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਡਰ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਜਿਸ ਦਾ ਗਭਰੂ ਪੁੱਤਰ ਸ਼ਾਮਾਂ ਵੇਲੇ ਘਰ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਆਪਣੀ ਪਾਰੇ ਵਰਗੀ ਏਸ ਤਬੀਅਤ ਪਾਰੋਂ ਸੱਜਣਾ, ਉਮਰਾਂ ਤੀਕਰ ਕੱਠੇ ਰਹਿਣ ਦੀ ਹਾਮੀ ਭਰ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਆਪਣੇ ਸੱਜਣ ਦੀ ਬਾਂਹ ਆਪ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕੌਣ ਫੜਾਉਂਦੈ, ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਸੌਖੀ ਐਡਾ ਜਿਗਰਾ ਕਰ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਉਹ ਦਰਿਆਉਂ ਪਾਰ ਖਲੋਤਾ ਮੈਨੂੰ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰੇ, ਹੋਂਦ ਮੇਰੀ ਏ ਕੱਚੀ ਮਿੱਟੀ ਮੈਥੋਂ ਤਰ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਓਸ ਨੂੰ ਆਖੀਂ ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਦੇ ਸੰਗ ਯਾਰੀ ਰੱਖੇ, ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿਕੇ ਉਹ ਬੇਘਰ ਨਾ ਹੋਵੇ ।
