ونگار

وگناں ایں تے وگ دریاوا!
کیوں اساڈے ماڑے کنڈھیاں دے نال
ٹھٹھا کرنا ایں
دَس
اسانوں آپنیاں ساریاں شُوک مریندیاں چھلاں
اسیں وی تیریاں روز روز دیاں
للکاراں، ونگاراں کولوں
اَکے بیٹھے
ساڈے متھیاں اُتے ڈر دے مُڑھکے
ویکھ ویکھ کے خوش ہوندا ایں
ساڈے تھر تھر کردے پِنڈیاں تے
پیا ہسناں
او کملیا، جھلیا، اتھریا چھوہرا
آ۔۔۔آ
ڈر صبر دی حد ہوندی اے
وگ تے گج وج کے وگ

ساڈے ولوں ککھ دی سائی آ
اسیں وی تیرے اِک دیدار نوں
صدیاں توں آں ترسے بیٹھے
وگ او ہونی دے دریاوا
وگ توں اپنی ساری آکڑ تے وِڈیائی دے نال وگ
ست بسم اللہ
وگ او ہونی دے دریاوا
وگ او ہونی دے دریاوا
وگ او ہونی دے دریاوا