بچپن

اک سی بچپن معصوم
پیارا تے بھولا بھالا
پیار توں شروع ہوندا
پیار تے ہی دن ختم ہوندا
اُس دور پہاڑی تے
اک دوجے دا ہتھ پکڑ کے
دوڑ دے جاندے، دوڑ دے جاندے
کدی پتھر دی ٹھوکر نہ لگدی
نہ ہی راہاں وچ کنڈے روکدے
پتہ نہیں کیویں تے کدوں
اُس چوٹی تے کھلوتے ہوندے
جِت دا احساس
تے اس احساس وچ
ساری بستی نہار دے

کچھ گلّاں کردے
کچھ سپنے اُندے
تے جیباں وچ پائے مٹھے چوکلیٹ
ورگی ہی کوئی مٹھی گل کر دے
تے جُھومدے ساگوان دے درخت
ساڈی گل نوں سنبھال لیندے
جاں پِھرکدی اُس سمندر کنارے
ریتے تے کھیلدے دوڑ دے
پھر لِٹدے
پھر دوڑ دے
تے تھک چور کے
ہمب کے
کنارے تے بیٹھ جاندے
ساڈے نِکے نِکے ہتھ
اپنے آپ ہی اس ریت توں
نِکّے نِکّے گھر بنوندے
پھر سارے خواب سارے سپنے
جو ساڈی پکڑ وچ آؤندے
اپنے گھر وچ پُھلاں وانگ
بکھرا دیندے
اچانک ہی لڑ پیندے
گھر ڈھا دیندے
لہر آؤندی
پیراں نوں چھوندی
باقی بچدی ریت لے جاندی
تے اوہ وسال سمندر
ساڈے سارے سپنے
اپنے سینے وچ رکھدا
کسے وڈے دیو تے وانگ ہسدا
اسیں مسکرا پیندے

کیوں کہ اس سمندر نے
ساڈے سپنیاں نوں
دُور دُور اڈے لے جانا سی
جاں پھر اس گلستان وچ
چھپدے
لبھدے
لُکدے
ٹولدے
پُھل ہی سانوں چھپا لیندے
پُھل ہی سانوں لبھ لیندے
تے اُپر املتاس تے
بیٹھی مینا
سانوں تکدی رہندی
تے کدی گلّاں کردے
شیراں دیاں
دھاریاں والے چیتے دیاں
پنچھیاں دیاں
جاں پھر
بدلاں دیاں

جھرنیاں دیاں
کیہ اچانک رُکنا پیندا
پھپدا سورج
سانوں گھر جان دا اشارہ کردا
تے باقی دی گل
رمکدی دھیمی ہوا
اپنے نال لے جاندی
رات آؤندی

تے اسیں سارے چھوٹے چھوٹے راج کُماراں وانگ
پریاں دے دیش وچ ہوندے
خوبصورت مُدھر سنگیت تے
تھرکدے رہندے تھرکدے رہندے
ایہہ سی ساڈا بچپن
پیارا
مِٹھا
خوبصورت
ہسدا کھیلدا