جس نوں لوکیں کہن آزادی، اِس دا لَے نہ ناں وے بچیا

جس نوں لوکیں کہن آزادی، اِس دا لَے نہ ناں وے بچیا
سیک رہے سنتالی توں ہی، اگن بِرکھ دی چھاں وے بچیا

مردے دم تک بابل تیرا، رِہا تڑفدا آپنے پِنڈ نوں
ایہ دھرتی نہ بنی کدے وی، اوس دی خاطر ماں وے بچیا

کیرے بیج سیاڑاں اندر، خون پسینہ بڑا خرچیا
ساڈی فصل اُمیداں والی، چونڈ گئے سبھ کاں وے بچیا

بھرے بھکُنے گھر نوں چھڈیا، تن دے تِنے کپڑے لے کے
عِلم نہیں سی اُجڑن ویلے، مُڑنا نہیں اِس تھاں وے بچیا

دس لکھ توں ودھ چن سِتارے، ماواں وارے کہڑے لیکھے
جشن مناؤندیاں نوں توں پُچھیں، جد ہووے چُپ چاں وے بچیا

ایہ راجے ایہ راج گھرانے، ساڈی روح دے زخم پُرانے
اِکو تاش بونجا پتے، چارن بھولی گاں وے بچیا

اوہی سفر بِکھڑیا پینڈا، رات دِوس دے سنسے جھورے
صِرف ٹِکانا بدل گیا ہے، ایہہ کجھ دسیا اے تاں وے بچیا