وستاں دی بھیڑ وچ خود نوں پھسا کے آدمی
بہہ گیا ہے اپنی چھاں تک گوا کے آدمی
اُٹھ سکے نہ اپنی مٹی اُٹھا کے آدمی
سوں گیا ہے ہار کے کفن پوا کے آدمی
سمجھیا نہ فیر وی ایہہ زندگی دے سچ نوں
آدمی نوں اپنے ہتھیں جلا کے آدمی
چہریاں دے نال ایویں دوستی پایا نہ کر
رکھدا ہے ہُن کئی چہرے لگا کے آدمی
عرش وچ اُڈے کدے پاتل وچ ہسدا رہے
پیر دھرتی تے کیویں رکھے ٹِکا کے آدمی
سوچدے ایہہ آسماں میرے چ نہ وجے کِتے
رکھدا ہے ایس طرح ہُن سِر جُھکا کے آدمی
ناپدا ہے کنگ نِت ایہہ آس دی پرواز نوں
سپنیاں نوں سو حسرت دے کھمب لا کے آدمی
حوالہ: چونویاں غزلاں؛