ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿਚ ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਬਹਿ ਗਿਆ ਹੈ ਆਪਣੀ ਛਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਅੱਠ ਸਕੇ ਨਾ ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਸੌਂ ਗਿਆ ਹੈ ਹਾਰ ਕੇ ਕਫ਼ਨ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਸਮਝਿਆ ਨਾ ਫ਼ਿਰ ਵੀ ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸੱਚ ਨੂੰ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਕੇ ਆਦਮੀਮ ਚਿਹਰਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਐਵੇਂ ਦੋਸਤੀ ਪਾਇਆ ਨਾ ਕਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਹਨ ਕਈ ਚਿਹਰੇ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਅਰਸ਼ ਵਿਚ ਉਡੀਕਦੇ ਪਾਤਲ ਵਿਚ ਹੱਸਦਾ ਰਹੇ ਪੈਰ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਰੱਖੇ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਸੋਚਦੇ ਇਹ ਆਸਮਾਂ ਮੇਰੇ ਚ ਵੱਜੇ ਕੁੱਤੀਏ ਰੱਖਦਾ ਹੈ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਨ ਸਿਰ ਕੇ ਆਦਮਯਯ ਨਾਪਦਾ ਹੈ ਕੰਗ ਨਿੱਤ ਇਹ ਆਸ ਪਰਵਾਜ਼ ਨੂੰੰ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨੂੰ ਸੌ ਹਸਰਤ ਦੇ ਖੁੰਬ ਕੇ ਆਦਮਯਯ
