سیف ملوک سُتے تے دھائی، آفت ہور وڈیری
اس تھیں بی رب رکّھن والا، خاص اوسے دی ڈھیری
پانی تھیں سرکڈھ وکھایا، ہِک سَنسَار وڈیرے
ٹلّے دے چُوپِھیِرے پِھردا، مُڑ مُڑ پاوے گھیرے
آن اوہناں ول نےّت رکھی، دشمن سخت مریلے
منہ ایڈا وچ مِٹدے آہے، کتنے ہاتھی پیلے
ظالم کالا رنگ بُرا سی، شکل ڈراون والی
وِیکّھن والے ہوش نہ رہندی، جس دم دے وکّھالی
ٹُٹے زور دلیر جواناں، شیر تکِے مرجاوے
ٹکڑے کرے جہازاں تائیں، جے اِک دھکا لاوے
سِنگھا وانگ ہنیر دُرگے، دِسدا جے منہ اڈے
دہشت نال بندے نوں بھائی، ترت فرشتہ چھڈے
گرم ہوَاڑھ نرگ دی نکلے، جاں اوہ وات اُگھاڑے
جس پاسے ساہ لیندا آہا، بوء مَغز نوں ساڑے
ٹلّے نوں اوہ کھاون آیا، ملکہ نوں ڈرلگا
خُشک ہوئی رت جُثّے وچوں، ہوگیا رنگ بگا
جھولے وچ شاہزادہ سُتا، اُس نوں سُرت نہ کوئی
ملکہ کہندی نہیں جگاواں، نیند کچی مت ہوئی
میں واری جے مینوں کھاوے، جان کراں قُربانی
اس دا وال نہ ہووے ڈنگا، نہ ہو بے ارمانی
جہناں پیار محبت ہوندی، ایسے صرفے کردے
سجن سُتا نہیں جگاون، آپ ہوون جے مَردِے
خسرو نوں جد بیٹے اپنے، زخم چلایا چوری
کاری پَھٹ لگا وچ وکھّی، ہوئی کلیجے موری
جان کندن دی تلخی اند،ر بہت ہویا ترہایا
کوئی نہ پانی دیون جوگا، کول اُس ویلے آیا
شیریں کول اوہدے سی سُتی، اکدوجے انگ لائے
کرے دلیل مَنگاواں پانی، ایسے نوں فرمائے
پھیر کہے ایہ ہُن ہی سُتی، ناہیں بھلا جگانا
آپ مراں ترہایا توڑے، اس نوں کے ہلانا
وگیا لہو شیریں دے ہیِٹھوں، گرم لگا جاگ آئی
مُٹھی مُٹھی کہندی اُٹھی، شاہ نہ آپ جگائی
