اِکلاپے دی جھولی دے وِچ
پِیڑاں دے کجھ مُگھے دانے
چِٹی رات اُجاڑ سمے دی
گُونگے بولے ویہڑے دے وِچ
آس دی چکی اُتے بہہ کے
اپنے توں اپنا اِیں جُثا
وکھرا ہون دا صدمہ سہہ کے
مُٹھ مُٹھ کرکے پیٹھی رکھنا
مُڑ وی میں سُکھنے دا سُکھنا
نہ چُلھے وچ شوق دا بالن
مُگھیاں دانیاں دے آٹے دی
نہ اِیں پکدی روٹی پئی اے
کیہ دساں کیہ لوٹی پئی اے؟
اکلاپے دی سِنّی جھولی
مُگھیاں دانیاں دی رتّ پی کے
رَجّی اے تے چوون لگ پئی
کڑمی آس وی پلکاں چھاویں
بہہ کے بُک بُک روون لگ پئی
چکی دے پُڑ بھارے ہوگئے
چُپاں وٹ گئے کون
کیہ جانا میں کون؟
