مینوں اگ دی لوڑ اے
جیہڑی میرے اندر بُجھے
تے فالتو چیزاں ساڑ چھڈے
کدی کدی اگ انکاری وی ہوجاندی اے
تے بعض ویلے اذاناں وی نہیں دتیاں جاندیاں
ہنیرے وچ اکھاں گواچ جاندیاں نیں
پُھل ڈگ کے اپنی چھاں گنوا دیندے اے
تے انسان دے بعض کفن مردے نالوں وی
ٹھنڈے ہوندے نیں
ادھے کمرے وچ ادھی روح نہیں ڈکی دی
سورج پستیاں وچ وی رہندا اے
چُپ انسان نوں مار دی اے
تے انسان چُپ کولوں نہیں لُک سکدا
ہنیرے وچ اُگے ہوئے پُھل چھاں نہیں لبھدے
اگ دے جگر وچ کوئی چیز لُکی نہیں رہ سکدی
اگ بُجھ جاندی تے واج کما لیندی
تے ایس دور دی زبان کاغذ توں وی نکی اے
ہنیرے وچ اکھاں سٹ کے چیزاں لبھیاں جاندیاں نیں
مُرلی دی واج انسان نالوں بہتی دُکھی ہوندی اے
تے سمندر کدی مٹی نہیں چراندا
تے مٹی سمندر نہیں چراندی
موجاں پیراں کولوں خورے کیہ منگ کے سمندر ول ٹر جاندیاں نیں
اج رات توں میرے عذاب نبھاویں گا
پر میں تینوں نبھاواں گی
میں کدی دریا وانگوں فریاد نہیں کردی
دیوے دی زیادہ لو، زیادہ لوڑ اگ ہوندی اے
میں کسے دا اجر نہیں
نہ وقت دی تقسیم وچ شامل آں
اگ اونی کو چرائی دی اے
جنی کو بندے کول رات ہووے
انسان تے اکو ای وار مردے
فیر ایہ فرشتے روحاں کِتھے لے جاندے نیں
تے ہنیریاں نوں اگ دی ڈاہڈی لوڑ کیویں پیندی اے
کھوہ دی آس تے لٹکی ہوئی رسی
انسان دی تریہہ نالوں ڈاہڈی ہندی اے
جدوں روگ میرے گھر جمیا سی
اودوں می دیوے اگ نہیں سی بالی
اگ دیاں کنیاں کِتھے جا کے وس جاندیاں نیں
ہنیرے دی پِچھان وچ اگ سو جاندی اے
اکھاں نوں سچائیاں دی اگ لگی ہُندی اے
سورج اپنی دُھپ وچ ساہ لیندا اے
تے ماواں خورے کیہڑے چھاں وچ انساناں نوں
سُٹ جاندیاں نیں
پیراں دا دُکھ پیراں نال ای رہندا اے
دل دی نوک تلوار نہیں سہار سکدی
دناں نال پواندی نہیں بنی جاندی
