نی مائے! مینوں جھاڑو مارے بھنگی
میں تاں جگ وچ کلیاں پِھردی
کوئی نہیں میرا سنگی
دھیلا پیسہ کول نہ میرے
آپوں چُنی رنگی
سڑکاں اُتے ٹر نہ سکدی
چال میری بے ڈھنگی
کالے وال نیں مٹیوں مٹی
کیویں پھیراں کنگھی
غیر دے محل منارے دِسدے
اپنے اندر تنگی
میراں میں تاں خاک برابر
مٹی میتھوں سنگی
حوالہ: کافیاں (چونواں کلام)؛ شہزاد قیصر؛ سچیت (لاہور)؛ صفحہ 114