بلھے شاہ دے ناں

اوہ کِیہ حق پہچانے جِس نُوں اپنی نہیں پہچان
جسم تے جان دی سانّجھ کِیہ جانے، نہ اوہ جِسم نہ جان
جِس نُوں اپنی قدر نہیں اے، اوہ کاہدا اِنسان
اوہ کِس گل دا مان کرے، جیہنوں آپنا وی نہیں مان

جِنّدڑی دے انداز انوکھے، کِیہ کِیہ رُوپ وٹاوے
کورے زمانے دی اِک ٹھوکر، کھان دی تاب نہ لیاوے
کورے وقت نُوں جپّھا پا کے، آپنا زور وکھاوے
دِل جِگر دا خُون وگاوے، آپ اَمر ہو جاوے

کئی زمانے گُزر گئے تے کئی زمانے آئے
آفتاں اوکھتاں ایس دھرتی تے کِنّے پھیرے پائے
صدِیاں دے طوفاناں ایتھے، لکھ ہنیر مچائے
بڑے بڑے تاریخی امبر خاک دے وچ سمائے

ہَسّے پیا بُلّھے دا رَوزہ، وَسّے شہر قصُور
دیس پنجاب دے سِینے اندر، چمک رہیا اک طُور
سارِیاں سوچاں سمجھاں کھوہ کے، ہن کِیہ کِیہ نکارے لبھدے
ٹُٹّی ہوئی بیڑی لَے کے، ڈُبّے ہوئے کِنارے لبھدے