پُھلاں دی خوشیاں مات پئیاں، اوہ طور نہ رہے گُلزاراں دے
جد نظراں پِھرِیاں یار دِیاں، رنگ اُڈ پُڈ گئے بہاراں دے
اسی اپنی دنیا وَسدے ساں، خود رونے ساں، خود ہسدے ساں
کیہا دِل نُوں روگ لگایا اے، مونہہ تکنے پئے غمخواراں دے
ایہ عشق دا روگ اولّڑا اے، ایس روگ دے چارے کِیہ کرنے
ایہ زخم کدی وی نہیں بھرنے، ایہ زخم نہیں تلواراں دے
اسی دِل دے دُکھڑے کہنے آں، تُسی سُن کے چُپ ہو بہندے او
ایویں رُوٹھڑے رُوٹھڑے رہندے او، ایہ کم نہیں دِلداراں دے
ایہ کم نہیں تقصیراں دا، ایہ لکھیا اے تقدیراں دا
ایتھے دوش نہیں تدبیراں دا، ایہ دُکھ نیں عشق بیماراں دے
کِیہ حالت پُچھنا ایں صُوفؔی دی، اوس تیری محبّت دے پِچھے
سو گلّاں سُنِیاں غیراں دِیاں، سو ناز اُٹھائے یاراں دے
حوالہ: نظراں کردیاں گلّاں، صوفی غلام مصطفٰی تبسم ( ویکھو )
