جندڑی دی کِیہ قدر پچھانن، ایہ انسان نکارے
کُجھ تے ہَین ککھّوں وی ہَولے، کُجھ پتھراں توں بھارے
سُکّے ہوئے پَتراں وانگوں ایہناں دا اکڑا
اینویں جُھوٹھیاں چمکاں مارن، بُجھّے ہوئے انگارے
ایس دھرتی دے ذرّے اُڈ اُڈ چمکن وِچ فضاواں
ایس دھرتی دا باسی اینویں بیٹھا ٹکراں مارے
بِتّر بِتّر تکدا پھرے تے نظرِیں کُجھ نہ آوے
اکّھاں بند تے دیس بدیس دے کردا پِھرے نظارے
منزل دا ناں بُھلیا ہویا یاد نہ اُس نُوں آوے
گُھمّن گھیراں دے وِچ تردا لبھدا پِھرے کنارے
ایہہ انسان خطا دا پُتلا، لقب ظلوم جہول
ایس دا ہُنر کِس گِنتی دے وِچ، ایس دا فن کِس کارے
چند دِیاں خبراں لَے کے آوے اپنی خبر نہ کوئی
جھولی کنڈیاں توں وی خالی چُندا پھرے ستارے
جِندڑی دی منزل کڑی تبسم دُور دُراڈا پَینڈا
شِعر کہندے کہندے کَٹ لیندے ایہ شاعر بے چارے
حوالہ: نظراں کردیاں گلّاں، صوفی غلام مصطفٰی تبسم ( ویکھو )
