جاگ پیا مزدور

محنت جاگی، ہِمّت جاگی
مزدوراں دی قِسمت جاگی
جاگ پیا مزدُور

جنّدڑی دے چانن توں بُھلیاں
صدیاں وِچ ہنیرے رُلیاں
محنت دِیاں اکِھیاں کُھلِیاں
جاگ پیا مزدُور

جانے کِتنے فرہاداں نیں
کہساراں دے سِینے چیرے
اِک کر چھڈے خُون پسینے

پتھراں دی رَگ رَگ دے وچوں
خالص دُودھ دی نہر وگائی
پھیر وی محنت کم نہ آئی
تیشے مار کے جان مکائی
جانے کِنّے بخت نمانڑے
اینّویں محنت ہتّھوں مُکّے
کِنّے پسینے آئے تے سُکّے
محنت دے پر دام نہ چُکّے
محنت کش مزدور بچارا
حق منّگن توں وی شرمایا
پر کِسے نے ترس نہ کھایا
ایس گّل دا وی مُل نہ پایا
محنت کش مزدُور
کِنّا سی مجبور

اِکّو جیہی جان ہے سبھ دی
اپنّی اپنّی شان ہے سبھ دی
جِینے دا ارمان ہے سبھ نُوں
خوشیاں دی پہچان ہے سبھ نُوں

اِنساناں دِیاں، لوڑاں اِکّو
گھاٹے وادھے توڑے اِکّو
اِکّو جیہے نے سبھ اِنسان
ایہو اللہ دا فرمان
ایہو قدرت دا منشور

کیوں نہ جاگ پوے مزدُور
آپنا حق لوے مزدُور
آخر ایس دی قِسمت جاگی
محنت جاگی، ہِمّت جاگی
جاگ پیا مزدُور