ایتکیں مِلے جے تاں، گل کوئی نہیں کرنی
شام یا سویرے دی
سون دے پپیہے دی
بدلاں بعد پینگھاں دی
جھنگ، کیچ، کھیوے دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل کوئی نہیں کرنی
قمریاں دے گٹکن دی
تاریاں دے جھرمٹ دی
موسماں دے جوبن دی
اپنے بارے سوچن دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل کوئی نہیں کرنی
دل چ پلدے پیاراں دی
اکھ چ کھڑ دے خواباں دی
میریاں سوالاں دی
تیریاں جواباں دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل کوئی نہیں کرنی
پیلیاں چ سروآں دی
السیاں دے پُھلاں دی
ویہڑے دے بغیچے دی
توت دیاں گھلاں دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل صرف کرنی اے
جھکیاں نگاہواں دی
پیلے زرد مُکھاں دی
تھلے سٹیاں دھوناں دی
بانجھ ہوئیاں کُکھاں دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل صرف کرنی اے
پیر مدھے پھلاں دی
تار تار خواباں دی
اُجڑی ہوئی گلیاں دی
جین دے عذاباں دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل صرف کرنی اے
خار خار پیراں دی
مارو تھل دے راہواں دی
کیتیاں جو ساڈے لئی
بھیڑیاں صلاحواں دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل صرف کرنی اے
ادھ موئے جسماں دی
چیر پھٹ رُوحاں دی
خشک ہوئیاں ندیاں دی
سُنسان جُوہاں دی
ایتکیں ملے جے تاں، گل صرف کرنی اے
ایتکیں ملے جے تاں
حوالہ: پوہ وچ پوے پھوہار، زاہد جرپالوی؛ سانجھ لاہور؛ صفحہ 49 ( ویکھو )
