آوے نال خیال کسے دے جدوں خیال غزل دا
حسن جمال کسے دا بندا حسن جمال غزل دا
بن کے بھڑک کسے دے رخ دی بھڑکے تاب غزل دا
زلف سنہری وانگ کسے دی لشکے جال غزل دا
لفظ بنن کناں دے بُندے مصرعے ہار گلاں دے
دین طبیعت دے تاء جس دم سونا ڈھال غزل دا
ہار پروندیاں جاون اکھاں لے پلکاں تھیں موتی
ابلدے دل وچوں اٹھے جدوں ابال غزل دا
بن مستانیاں نظراں کردیاں ناچ نشے دیاں تاراں
دیوے جدوں تباء دا ساقی جام اچھال غزل دا
نچدا گاؤندا وگدا سوماں ٹور روان غزل دی
باغ تباء دیاں بنے بہاراں لگّ نکال غزل دا
کاہلا پے کے نال اداسی دلوں کدی جد اٹھے
جا بہے درد وچھوڑا کوئی ڈیرہ بھال غزل دا
نقطے غین غزل دے اگے لمکی لام سہانی
ویکھے اڈدی زلف غزل دی بیٹھا خال غزل دا
درد ونڈاندے اک دوجے دا رہے ایہہ مڈھ قدیموں
دل دی محرم حالَ غزل دل محرم حالَ غزل دا
نال غزل دے دل پاگل نے خوب نبھائیاں سانجھاں
ہجر وصال ایہدے دا محرم ہجر وصال غزل دا
لکھ کے جدوں کسے دے روسے دتی داد غزل دی
لیا گواچے خطاں لفافیاں منّ کمال غزل دا
چھیڑن جد وی دل نوں اوہدی سرد طبع دیاں یاداں
گرمی سوز سخن دی دیوے بھامبڑ بال غزل دا
ہین قصیدے حسن اوہدے دے شعر فقؔیر غزل دے
رکھے کول کویں نہ تحفہ یار سنبھال غزل دا
