ہے سی جس مستانے دا میکدا مقام غزل دا
بھرا بھرایا ٹٹّ گیا اے رندو جام غزل دا
دسدی پیر فضل بن اج نہ ٹور ایہدی مستانی
کھسّ گیا اے اج غزل تھیں مست خرام غزل دا
ٹکراں مارے پیر بنا پئی سوچ نماز کویلے
خالی چھڈّ کے صف غزلاں دی گیا امام غزل دا
اکھاں مل مل ویہندے نے پئے فلک غزل دے تارے
ڈبّ گیا وچ نوری ساگر ماہ تمام غزل دا
دسے سوہنیاں وچ نہ سن کے اج اوہ بھاجڑ پیندی
نہ اوہ رنگ غزل دا نہ اوہ اثر کلام غزل دا
ہس ہس سوہنے روسے اوہنوں ہیسن آپ مناندے
لاندا فضل جدوں سی تھاں سر کوئی دام غزل دا
ڈٹھا عشق نہ نال غزل دے اج پھردا وچ راہاں
کرے قبول نہ بھڑک حسن دی ادب سلام غزل دا
گھمیاں اڈدی دھوڑ دے اندر زلف غزل دیاں لشکاں
ڈبا وچ ہنیریاں دسے مکھڑا شام غزل دا
وجے بوہے اج غزل دے پے وچ ڈونگھیاں سوچاں
دسے پیا اداس وچارا چہرہ بام غزل دا
کھوہ لئی کس خونخوار ایہدے توں اج تلوار غزل دی
اڈیاں چکّ چکّ ویکھے خالی منہ نیام غزل دا
ٹٹے ساز غزل دے نال ای مکے راز غزل دے
دسدا اے پیا جو کجھ ہوسی ہن انجام غزل دا
منگدا گیا اے فضل وی ساتھی غزل گواں دیاں خیراں
لا گیا اے کجھ یاراں تے اوہ آپ الزام غزل دا
سوز غزل دے تاء وچ تپدا گیا غزال پیامی
دیوے کون سمیں نوں دسو ہن پیغام غزل دا
نال 'فقیر' اساڈے ہن نہیں فضل کدی رل بہنا
باجھ اوہدے پئے اسیں کراں گے ناں بدنام غزل دا
