سوکا چڑھ آیا
ہُن سانوں روون نئیں امدا
اکھیں رپڑ بھوئیں بن گئیاں
دل بِھجدا نہ ہانہہ بھر تھیندا
دریا سُکھ ساول دا ناں اے
دریا نِم دی ٹھڈھی چھاں اے
دریا پیو اے، دریا ماں اے
راوی سُکن مگروں ساڈے ساہ مُک گئے نیں
راوی سُکن مگروں وگدے کھوہ سُک گئے نیں
راوی سُکن مگروں پکّھو وی لُک گئے نیں
جِویں سرسوتی دا گُھٹ بھریا ہا مِٹّی
جِویں ہڑپے دی گلیاں نوں چریا مِٹّی
دریا سُکن مگروں
رہتل وی سُک جاندی
ریتے دی کدھ و جاندی اسماناں تائیں
ہو جاندی اے ساری رونق چھائیں مائیں
ہُن سانوں روون نئیں امدا
سُکیاں اکھاں نوں بِھجن دا ول نئیں امدا
جیہدا اج نہ ہووے اوہدا کل نئیں امدا
حوالہ: کُن دے گُن؛ غلام حسین ساجد؛ سلیکھ لاہور؛ صفحہ 42