مٹی شیشہ بن سکدی اے، پانی اگ دا بُوٹا
مُڑ وی سُتھرا کر نہ سکسو، دل دا شہر ملوٹا
کدی کدی اکھ لگ جاندی اے اوہدے ورد اچالے
جگراتے نوں تنب دیندا اے نیندر بھریا جھوٹا
گزری دا کیہ ماتم کرنا، جو ہویا سو ہویا
پچھلے پیریں سج سجا کے لئیے عشق دا ہوٹا
ڈر نوں ڈر دا ڈر کھا جاندا، ان ہونی نوں ہونی
ریتے اندر پھل سکدا اے اک بلوان بروٹا
ساجد اُجڑے وس پمدے نیں جے من پیڈا کریے
گلاں دا گھمکار سُنیوے مار چلم دا سُوٹا
حوالہ: کُن دے گُن؛ غلام حسین ساجد؛ سلیکھ لاہور؛ صفحہ 108