مٹی دے نال مٹی ہوئیے، پانی اندر پانی
روز دیہاڑے چیڑی کرئیے، ایہہ حرفاں دی گھانی
مُڑ کے چیتے آ جاندی اے پہلی رات ملن دی
ادھی رات کوئی سنیہا لاوے جدوں مچھانی
اک دوئے دے لڑ لگیاں ای تردی عشق دی بیڑی
میں اوہدا کوئی لاہنا دینا نہ اوہ میری کانی
اوہدے کیتیاں ہو جاندی اے ان ہونی وی ہونی
اوہدے اُتے آ کے مُکدی کوئی گل بنانی
گل کرئیے تاں اندر پرھیے، چُپ رہیے تاں رمزاں
میں وی لائی پیو دا پُتر، اوہ وی بڑی سیانی
میں منزل دے اگدوں بھجدا، منزل میرے اگدوں
میرے پِچھے ٹُردی ٹُردی ہُٹ گئی رات نمانی
ساجد اندر ہُن وی وستی اندر میں کلیاں نئیں ہوندا
گُھٹ کے سینے لا لیندی اے کوئی یاد پرانی
حوالہ: کُن دے گُن؛ غلام حسین ساجد؛ سلیکھ لاہور؛ صفحہ 106