ہُن گل کوئی کہن دے
ایہ جوت جگدی رہن دے
سینے چ بھخدی اگ تے
ہنجو نہ کوئی پین دے
ہُن سکھ دا ساہ وی لین دے
ایہ جوت جگدی رہن دے
کیوں پیار ونگاں ٹُٹیاں
ہیراں نوں گئیاں لُٹیاں
ازلوں ایہ ریت اے پیار دی
پائیاں سُو دسّاں پُٹھیاں
چوکھا ای زہر اے پی لیا
ہُن سکھ دا ساہ وی لین دے
ایہ جوت جگدی رہن دے
اُجڑی ہوئی اے ہر گلی
ہے موت تھاں تھاں تے کھلی
لکھاں سر وارے گئے
آفت نہیں فِر وی ٹلی
ہونی جو کیتے کارنے
ہنجواں دی راہیں کہن دے
ایہ جوت جگدی رہن دے
ورقے وفا دے ٹھپ نہ
نفرت دی بولی جپ نہ
تسبی دے منکے پھیر کے
ایویں پیا تُوں کھپ نہ
کویں تے کنج دے پھیر لئی
جو کوئی کہندا کہن دے
ہُن گل کوئی کہن دے
ایہہ جوت جگدی رہن دے
دھرتی دا کوئی دوش نہیں
دھرتی تے ماں دا روپ اے
ایہہ دوش اے انسان دا
جس دھاریا بہروپ اے
تُوں خود تے اپنے آپ نوں
انسانیت وچ رہن دے
اس روپ نوں کوجھا نہ کر
ساوا تے سُوہا رہن دے
ہُن گل کوئی کہن دے
ایہ جوت جگدی رہن دے
کیہ راگ چھوہیا راگیاں
گجھیاں نیں پیڑاں راگیاں
ہر بُوند رَت دی نُچڑی
کیہ لاگ منگنا لاگیاں
ایہہ پیچویں اے گنڈھ حسؔن
کھولیں نہ ایہنوں رہن دے
ایہ جوت جگدی رہن دے
حوالہ: نیتی عشق نماز، حسن ملک؛ سانجھ لاہور 2009؛ صفحہ 108 ( ویکھو )
