ਦੁਨੀਆ ਵਾਲਿਓ! ਮੈਂ ਜਿਹੜਾ ਏਸ ਤਹਿ ਖ਼ਾਨੇ ਚ ਬੰਦ ਹਾਂ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਚ ਸੋਚਾਂ ਦਾ ਝਕੜ ਘੱਲਿਆ ਹੋਇਆ ਮੇਰੀ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ਜ਼ ਤੁਹਾਡੇ ਤੀਕ ਨਾਹੀਂ ਅੱਪੜਦੀ ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਏ ਇੰਨਾਂ ਰੌਲ਼ਾ ਏ ਤੁਸੀਂ ਮਨ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ? ਛਿਣ ਵੀ ਛਿਣ ਲਈ ਇਕ ਝੀਤ ਤੋਂ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦੀ ਆਈ ਸਯਯ ਤੇ ਕਿਤੋਂ ਤਾਜ਼ਾ ਹਵਾ ਦਾ ਇਕ ਬੁਲਾ ਵੀ ਤੇ ਸਾਮਨੀ ਕੰਧ ਤੇ ਜਿਥੇ ਝੀਤ ਰਾਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਬਾਹਰ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਪੁਠਾ ਅਕਸ ਪਾ ਰਹੀ ਸੀ ਮੈਂ ਇਕ ਘਿੱਘੀ ਵੀ ਫੜ ਫੜਾ ਨਦੀ ਵੇਖੀ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਫ਼ਿਰ ਅਨ੍ਹੇਰਾ ਛਾ ਗਿਆ ਹੈ ਤੇ ਉਸੇ ਤਹਿ ਖ਼ਾਨੇ ਚ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਪਲ ਪਲ ਔਖਾ ਹਿੰਦ ਅਜਿਹ ਰਿਹਾ ਹੈ ਮੈਂ ਫ਼ਿਰ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਪਾਗਲ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਰਿਹਾ ਹਾਂਂ ਚੀਕਦਿਆਂ ਕੁਰਲਾਂਦੀਆਂ ਪਾਂਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂਂ ਬਾਹਰ ਕਿਤੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦਾ ਤੇ ਲਹਿੰਦਾ ਹੋਣਾ ਏ ਪਰ ਉਥੇ ਵਕਤ ਕਿਸੇ ਕਬਰ ਦੀ ਸਿਲ਼ ਵਾਂਗਰ ਮੇਰੀ ਹਿੱਕ ਤੇ ਜਮ ਗਿਆ ਏ ਬਾਹਰ ਕਿਤੇ ਫੁੱਲ ਵੀ ਖਿੜਦੇ ਹੋਣਗੇ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਆਪਣੀ ਲਾਸ਼ ਵੀ ਖਿਲਰਦੀ ਬੋ ਰਹੀ ਹੀਏ ਦੁਨੀਆ ਵਾਲਿਓ! ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰੌਲੇ ਵਿਚ ਖੜੇ ਮੇਰੀ ਸੋਚਾਂ ਦੇ ਝਕੜ ਦੀ ਸ਼ੋਕਰ ਸੁਣਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਰਹੀ ਜੇ ਇਹ ਗੱਲ ਹੈ ਤੇ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ।।।!
