ਸਿਰ ਨਾਮੇ ਦਾ ਨਾਮ ਇਸੇ ਦਾ, ਜੋ ਦਿੰਦਾ ਇਨਾਮਾਂ
ਰੋਜ਼ ਬਰੋਜ਼ ਪੁਚਾਵੇ ਰੋਜ਼ੀ, ਕਿਆ ਖ਼ਾਸਾਂ ਕਿਆ ਆਮਾਂ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਰਿਜ਼ਕ ਖ਼ਲਕ ਦਾ ਕੇਤੂਸ, ਅਨੂੰ ਮਾਸੋਂ ਕਾਹੂੰ
ਹਰ ਹਰ ਜਾਈ ਆਪ ਪੁਚਾਂਦਾ, ਬੰਦ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ਰਾਹੋਂ
ਕਿਸਮਤ ਜੋੜ ਬਣਾਂਦਾ ਆਪੋਂ, ਜੋ ਜੋੜੀ ਇਸ ਜੋੜੀ
ਤੋੜੇ ਲੱਖ ਕਰੇ ਚਤੁਰਾਈ, ਹਰਗਿਜ਼ ਕਿਸੇ ਨਾ ਤੋੜੀ
ਨੂਰ ਜ਼ਹੂਰ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਕਰ ਕੇ, ਰੌਣਕ ਦੇ ਬਹਾਰਾਂ
ਮਸਤ ਮੁਹੱਬਤ ਨਾਲ਼ ਕਰੇਂਦਾ, ਤੋਤੇ ਭੌਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਦੀਵੇ ਤਾਈਂ ਦੇਵੇ ਰਾਤੀਂ, ਉੱਗੀ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ
ਸੋਜ਼ ਪਤੰਗਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਪਾਂਦਾ ,ਮਿਲਦੇ ਕਰ ਕਰ ਧਾਈ
ਚੌਹਾਂ ਤੱਬਾਂ ਦੀ ਤੌਣ ਗਨਹਾਈ ,ਵੱਖ ਕੀਤੇ ਫਿਰ ਪੇੜੇ
ਮੁਢੋਂ ਇਕੋ ਜਿਣਸ ਮੁਹੰਮਦ ,ਅੱਗੋਂ ਫ਼ਰਕ ਨਿਖੇੜੇ
ਇਕਨਾਂ ਨਾਰੀ ਨਾਮ ਧਰਾਇਆ, ਇਕ ਸੱਦੇ ਕਰ ਖ਼ਾਕੀ
ਆਲ ਸਮੇਤ ਦਰੂਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੇ, ਸ਼ਰਫ਼ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਵਲਾ ਕੀ
ਜਿਸਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ, ਆਦਮ ਤੇ ਸਭ ਪਰੀਆਂ
ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਬਣਾਏ, ਦੁੱਖ ਪਿੰਡਾਂ ਸਿਰ ਧਰੀਆਂ
ਖ਼ੂਬ ਹੁਸਨ ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਤਾਈਂ, ਦਿੱਤੂਸ ਆਪਣੇ ਨੋਰੋਂ
ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਦਿਲ ਛਕ ਲਗਾਈਵਸ, ਭੱਜ ਭੱਜ ਆਉਣ ਦੂਰੋਂ
ਸੱਚੇ ਇਸ਼ਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਇੰਦ,ਰੱਪਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤਾਸੀਰਾਂ
ਮਾਸ਼ੂਕਾਂ ਦੇ ਪੱਥਰ ਦਿਲ ਨੂੰ, ਚੋਰ ਕਰਨ ਸੰਗ ਤੇਰਾਂ
ਜਿਸ ਨੇ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਫੜ ਕਾਣੀ, ਲੇਖ ਲਿਖੇ ਹਰੇਕ ਦੇ
ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਥੀਂ ਹੋਰ ਨਾ ਹੁੰਦੇ, ਅਕਸਰ ਉਹੋ ਪੱਕਦੇ
ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਨੂੰ ਤਖ਼ਤੋਂ ਸਿੱਟੇ, ਦਿੰਦਾ ਤਾਜ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ
ਮਾਸ਼ੂਕਾਂ ਥੀਂ ਆਸ਼ਿਕ ਕਰਦਾ, ਲਿਖਣ ਹਾਰ ਕਲਾਮਾਂ
ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੇ ਹਨ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰਾਂ, ਦਾਦੀ ਦੀ ਦਰਗਾਹੇ
ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਇਕਬਾਲਾਂ ਵਾਲੀ, ਰੌਸ਼ਨ ਵਾਂਗਰ ਮਾਹੇ
ਪਰਦੇਦਾਰ ਅਫ਼ੀਫ਼ਾ ਦਾਇਮ, ਦਾਮਨ ਪਾਕ ਆਲੂ ਦੂੰ
ਸ਼ਰਫ਼ ਇਕਬਾਲ ਅਸਾਨੂੰ ਲੱਧਾ, ਉਸ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਵਜੂਦੋਂ
ਏ ਦਾਦੀ ਫਿਰਿਆ ਦੇ ਜੋਗੀ ,ਜਾਇ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਮੈਂ ਨੂੰ
ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਜੋ ਦੁੱਖ ਵਰਤੇ, ਤੁਧ ਬਿਨ ਆਖਾਂ ਕੈਂ ਨੂੰ
ਤੁਧ ਏ ਮੇਰਾ ਸਰਫ਼ਾ ਦਾਦੀ, ਤੋਂ ਦੁੱਖ ਟਾਲਣ ਵਾਲੀ
ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਤੇ ਹੈ ਹੱਥ ਤੇਰਾ, ਤੁਧ ਲਡਕੀ ਪਾਲ਼ੀ
ਤੋਬਾ ਰੱਖ ਤੇਰੇ ਦੀ ਛਾਵੇਂ, ਰਹੀਉਸ ਮੈਂ ਬਹਿਸ਼ਤੀ
ਹੁਣ ਬੀ ਨਦੀ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਅੰਦਰ, ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਮੇਰੀ ਕੁਸ਼ਤੀ
ਜਿਸ ਦਿਨ ਦੀ ਮੈਂ ਪੈਦਾ ਹੋਈ, ਤੱਤੀ ਵਾਅ ਨਾ ਲੱਗੀ
ਹੁਣ ਅਜ਼ਗ਼ੀਬੋਂ ਭਾਂਬੜ ਬਲਿਆ, ਸਾੜ ਸਿਟੀ ਇਸ ਉੱਗੀ
ਇਹ ਜਵਾਨ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸੁੱਚਾ ,ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ
ਸੂਰਤ ਮੇਰੀ ਦੀ ਤੁਕ ਮੂਰਤ, ਚਾਈਵਸ ਖ਼ਸਤਾ ਹਾਲੀ
ਕਈਂ ਕਜ਼ੀਏ ਸਿਰ ਪਰ ਸੂਹਾ ਕੇ, ਆਨ ਮੇਰੇ ਤੱਕ ਪਹੁਤਾ
ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਤਕ ਸੂਰਤ ਉਸ ਦੀ, ਇਸ਼ਕ ਲੱਗਾ ਦਿਲ ਬਹੁਤਾ
ਮੱਤ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਗ਼ੈਰਤ ਆਵੇ, ਗ਼ੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹੇ ਤੁਸਾਨੂੰ
ਕਰਨੀ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਦੀ ਹੋਈ, ਦਿਵਸ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਸਾਨੂੰ
ਭਾਰੀ ਮਰਜ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੀ, ਲੱਗੀ ਮਈ ਨਾਲ਼ ਕਜ਼ਾਏ
ਉੱਤੋਂ ਜ਼ਰਬਾਂ ਮਾਰ ਵਿਛੋੜਾ, ਦਮ ਦਮ ਹਰਜ ਪਹੁੰਚਾਏ
ਲੂਂ ਲੂਂ ਘਾਉ ਤੱਤੀ ਨੂੰ ਹੋਇਆ, ਬਣੀ ਮੁਸੀਬਤ ਡਾਢੀ
ਮਰਹਮ ਹੈ ਹੱਥ ਤੇਰੇ ਦਾਦੀ, ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਛਲੀਆ ਹੱਡੀ
ਜੇਕਰ ਹਾਲ ਅੰਦਰ ਦਾ ਵੇਖੀਂ, ਜੋ ਮੇਰੇ ਪਰ ਹੁੰਦਾ
ਹੋਵੀ ਮੁਹੱਬਤ ਅਗਲੀ ਮੈਂ ਤੇ, ਪਟੇਂ ਖੋਲ ਪਰੋਂਦਾ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਜਾਲ਼ ਬੇਚਾਰਾ ਤੱਕਦਾ, ਜਾਲ਼ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਜਾਂਦਾ
ਜਾਲ਼ ਸਿੱਟੇ ਗ਼ਮ ਮਾਛੀ ਤਾਈਂ, ਜੇ ਉਹ ਤੱਕੇ ਵਾਂਦਾ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ, ਕੀਤੀ ਜਾਣ ਅਜ਼ਾਈਂ
ਨੱਕ ਵਿਚ ਆਏ ਸਾਸ ਪਿਆਰੇ, ਝਬਦੇ ਫੇਰ ਮਿਲਾਈਂ
ਕੋਠੀ ਵਾਂਗ ਕਬੂਤਰ ਫਟਕਾਂ, ਤਾਕਤ ਤਾਬ ਨਾ ਰਿਹਾ
ਤੁਧ ਹੁੰਦੇ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਦੁੱਖ ਰੋਂਦੀ, ਹਾਲ ਖ਼ਰਾਬ ਅਜਿਹਾ
ਤੂੰ ਬਲਾਏਂ ਲੈਂਦੀ ਆਹਈਯਂ, ਜਦੋਂ ਬਲ਼ਾ ਨਾ ਆਹੀ
ਹੁਣ ਬਲ਼ਾ ਲੱਗੀ ਬਣ ਦਰਦੀ, ਕਰ ਮੇਰੀ ਹਮਰਾਹੀ
ਇਕ ਇਕ ਵਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਦਾ ਸਰਫ਼ਾ, ਕਰਦੀ ਸੀਂ ਤੋਂ ਅੱਗੇ
ਅੱਜ ਨਹੀਂ ਆ ਤੱਕਦੀ ਮੈਨੂੰ, ਅੱਗ ਬਲੀ ਵਿਚ ਝੱਗੇ
ਮਾਵਾਂ ਵਾਲੀ ਮਿਹਰ ਮੁਹੱਬਤ, ਜੇ ਤੂੰ ਅੱਜ ਨਾ ਕਰ ਸੀਂ
ਮੈਂ ਮਰ ਜਾਸਾਂ ਨਾਲ਼ ਅਫ਼ਸੋਸਾਂ, ਰੋਰੋ ਆਹੀਂ ਭਰ ਸੀਂ
ਅੱਜ ਇਲਾਜ ਕਰੀਂ ਕੁੱਝ ਮੇਰਾ, ਦੇਸਾਂ ਸਦਾ ਦੁਆਏਂ
ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਦਾਰੂ ਚਲਦਾ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਮਿਲਾਈਂ
ਦਰਦ ਧੀਆਂ ਮਾਂ ਮਾਸੀ ਵੰਡੇ, ਯਾ ਫਿਰ ਨਾਨੀ ਦਾਦੀ
ਤਾਂ ਮੈਂ ਦਰਦ ਹਿਜਰ ਦੀ ਮਾਰੀ, ਤੁਧ ਵੱਲ ਹਾਂ ਫ਼ਰਿਆਦੀ
ਚੇਤਾ ਚੇਤਾ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਈਂ, ਕਰੀਂ ਮਿਲਾਪ ਅਸਾਡਾ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਖਾ ਕਟਾਰੀ ਮਰਸਾਂ, ਲਹਸੀ ਲਿੰਗ ਤੁਸਾਡਾ
ਚਿੱਟੀ ਚਾਦਰ ਦਾਗ਼ ਲੱਗੇਗਾ, ਸ਼ੋਹਰਤ ਤੇ ਬਦ ਨਾਈਂ
ਘਰ ਘਰ ਅੰਦਰ ਕਿੱਸਾ ਪੋਸੀ, ਮੁਲਕੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਗਰਾਈਂ
ਪੀਓ ਦਾਦੇ ਦਾ ਨਾਮ ਗੁੰਮੇਗਾ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਕ੍ਰਿਸਨ
ਸਾਕ ਸ਼ਰੀਕ ਮਰੀਸਨ ਤਾੜੀ, ਖ਼ੋਫ਼ੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਡਰ ਸਨ
ਵਿਕਿਆ ਚਿੱਤ ਰਿਹਾਂ ਨਿੱਤ ਮਾਣਦੀ, ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਮੇਰਾ
ਰੁੱਖ ਉਮੀਦ ਤਵੱਕੋ ਬਹੁਤੀ, ਫੜਿਆ ਪੱਲਾ ਤੇਰਾ
ਜਿਣਸ ਨਾ ਜਿਣਸ ਨਖੀੜੀਂ ਨਾਹੀਂ, ਕੁਫ਼ੋ ਨਾਕਫ਼ੋ ਨਾ ਜਾਣੀ
ਮਜ਼ਹਬ ਪਾਕ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਕੀਹ ਚੂਹੜਾ ਕਿਆ ਰਾਣੀ
ਨਾਮਹਿਰਮ ਅਗ਼ਿਆਰ ਨਾ ਜਾਨੈਂ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਤਾਈਂ
ਨਾਲ਼ ਹਕਾਰਤ ਵੇਖੀਂ ਨਾਹੀਂ, ਡਾਢਾ ਹੈ ਰੱਬ ਸਾਈਂ
ਮੈਨੂੰ ਨੱਕ ਨਕੇਲ ਅਜਿਹੀ, ਇਸ਼ਕ ਉਹਦੇ ਨੇ ਪਾਈ
ਸੇ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਕੈਦੇ ਵਾਂਗਰ, ਦੱਸਦੀ ਪਲਕ ਜੁਦਾਈ
ਇਹੋ ਅਰਜ਼ ਸਵਾਲ ਬਣਦੀ ਦਾ, ਇਹੋ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਸ਼ਾਦੀ
ਆਸ ਮੁਰਾਦ ਨਾ ਤਰੋੜੀਂ ਮੇਰੀ, ਦੇਈਂ ਇਹੋ ਵਰ ਦਾਦੀ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰੇਸੇਂ, ਰੋਸੀਂ ਤਲੀਆਂ ਮਲਸੀਂ
ਇਹ ਵੇਲ਼ਾ ਫਿਰ ਲਭਸੀ ਨਾਹੀਂ, ਪੁੱਛੋ ਤਾਣਦੀ ਚਲਸੀਂ
ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ ਰੁਕੇ ਵਿਚੋਂ, ਜਾਂ ਸੁਣਿਆ ਇਹ ਕਿੱਸਾ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦੀ ਨਾਲ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੇ, ਪੇਸ਼ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਗ਼ੁੱਸਾ
ਹੈਦਰ ਇਸ਼ਕ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਸਭ ਥੀਂ ,ਕਤਲ ਕਰੇਂਦਾ ਅੜੀਆਂ
ਜੇ ਕੋਈ ਸਲ੍ਹਾ ਕਰੇ ਸੋ ਛਿੱਟੇ, ਕੋਈ ਨਾ ਬਚਦਾ ਲੜੀਆਂ
ਛਪਣ ਨੱਸਣ ਜਾਣ ਨਾ ਦਿੰਦਾ, ਹਰਗਿਜ਼ ਅੱਗੇ ਚੜ੍ਹੀਆਂ
ਮਨ ਰਜ਼ਾ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ,ਬਚਏ ਕਦਮੀਂ ਝੜੀਆਂ
ਉਜ਼ਰ ਬਹਾਨਾ ਤੁਰਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਜੋ ਆਖੇ ਸੋ ਕਰੀਏ
ਡੀਗਰ ਨੂੰ ਜੇ ਢਹਿਣਾ ਹੋਵੇ, ਕਾਹਨੂੰ ਘੁਲ ਘੁਲ਼ ਮਰਈਏ
ਜੇ ਉਹ ਜਾਣ ਮੰਗੇ ਤਾਂ ਜਲਦੀ, ਸਿਰ ਅੱਗੇ ਚਾ ਧਰੀਏ
ਸੋ ਸਿਆਣਾ ਤੇ ਮੱਤ ਇਕੋ, ਡਾਢੇ ਕੋਲੋਂ ਡਰੀਏ
ਇਸ਼ਕ ਬਹਾਦਰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਵਲਿਆ, ਨਾ ਬਚਿਆ ਕੋਈ ਲੜ ਕੇ
ਸ਼ਾਹ ਮਨਸੂਰ ਏਨਾ ਅਲਹਕ ਕਿਹਨੂੰ, ਰਿਹਾ ਨਾ ਸੂਲ਼ੀ ਚੜ੍ਹ ਕੇ
ਇਸ਼ਕੇ ਦਾ ਪਿਓਂਦ ਨਾ ਟੁੱਟਦਾ, ਜੇ ਜੁੱਗ ਛਿੱਕੇ ਫੜਕੇ
ਡਾਢੇ ਨਾਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਕੈਂ ਫਲ਼ ਪਾਇਆ ਲੜ ਕੇ
ਕਰੀਏ ਛੇੜ ਖਹੀੜ ਕਰੇਂਦਾ, ਇਸ਼ਕੇ ਚਾਮਲ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਪੜਦਾ ਪਾਈਏ ਯਾਰ ਮਿਲਾਈਏ, ਮਿੱਤਰਾ ਆਵੇ ਪੜਦਾ
ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ ਸੱਦ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਆਪਣੇ ਪਾਸ ਬਹਾਇਆ
ਖ਼ਿਲਅਤ ਤੇ ਵਡਿਆਈ ਬਖ਼ਸ਼ੀ, ਕਰਬ ਇੱਜ਼ਤ ਤੇ ਪਾਇਆ
ਨਰਮੀ ਨਾਲ਼ ਪੁੱਛੀ ਗੱਲ ਸਾਰੀ ,ਦਸ ਬੱਚਾ ਕੇ ਵਰਤੀ
ਕਿਸ ਹੀਲੇ ਸੰਗ ਪਹਤੋਂ ਇਥੇ, ਕਿੱਥੇ ਤੇਰੀ ਧਰਤੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ, ਅੱਵਲ ਆਖ਼ਿਰ ਤੋੜੀ
ਬੀ ਬੀ ਅੱਗੇ ਆਖ ਸੁਣਾਈ, ਪੜਦੇ ਵਿਚ ਨਾ ਛੋੜੀ
ਬੀ ਬੀ ਪੁੱਛਿਆ ਹੈ ਉਹ ਮੂਰਤ, ਪਾਸ ਤੇਰੇ ਇਸ ਜਾਈ
ਕਹਿਓਸ ਕੋਲ਼ ਰੁੱਖਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ, ਇਕਦਮ ਨਹੀਂ ਜੁਦਾਈ
ਬੀ ਬੀ ਕਿਹਾ ਦੱਸ ਅਸਾਨੂੰ, ਅੱਖੀਂ ਵੇਖ ਸੀਹਾਪੇ
ਝੂਠਾ ਸੱਚਾ ਮਾਲਮ ਹੋਵੇ, ਇਸ਼ਕ ਤੇਰਾ ਤਦ ਜਾਪੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਹਮਾਇਲ ਵਿਚੋਂ, ਮੂਰਤ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਾ ਲੀ
ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ ਅੱਗੇ ਰੱਖੀ, ਜ਼ਾਹਰ ਖੋਲ ਦੱਸਾ ਲੀ
ਵੇਖ ਹੋਈ ਹੈਰਾਨ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ, ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਆ ਹੁਸਨ ਦਾ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦੀ ਨਕਸ਼ ਅਜਿਹਾ, ਐਂਵੇਂ ਕਦੇ ਨਾ ਬਣਦਾ
ਮਾਜਜ਼ਾਤ ਨਬੀ ਦੇ ਵਿਚੋਂ, ਇਹ ਭੀ ਹੈ ਕੋਈ ਕਾਰਾ
ਮੂਰਤ ਅਤੇ ਕਦ ਅਜਿਹਾ, ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਚਮਕਾਰਾ?
ਸਿਰ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਤੱਕਦੀ ਜਾਂਦੀ, ਵੇਖ ਲੱਗੀ ਹੈਰਾਨੀ
ਕੇ ਤੱਕਦੀ ਇਕ ਪਾਸੇ ਲਿਖੇ, ਖ਼ੁਸ਼ਖ਼ਤ ਹਰਫ਼ ਨੂਰਾਨੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ, ਬੇਟਾ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਸਿਆਣੇ
ਇਲਮ ਕਲਾਮ ਹੋਵੇਗਾ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਇਹ ਅੱਖਰ ਪੜ੍ਹ ਜਾਣੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਪੜ੍ਹ ਦਸ ਸਾਂ, ਜੇ ਕੁਝ ਲਿਖਿਆ ਹੋਵੇ
ਹਰ ਬੋਲੀ ਹਰ ਖ਼ਤ ਦਾ ਅੱਖਰ, ਮੈਂ ਥੀਂ ਉਠ ਖਲੋਵੇ
ਬੀ ਬੀ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਬੇਟਾ ,ਆ ਪੜ੍ਹ ਖਾਂ ਇਹ ਨਾਂਵੇਂ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਵਣਜ ਬੈਠਾ ਅੱਗੇ, ਪੜ੍ਹਦਾ ਹਰਫ਼ ਸਚਾਵੀਂ
ਕਹਿਓਸ ਇਹੋ ਲਿਖਿਆ ਇਥੇ, ਜਿਸਦੀ ਹੈ ਇਹ ਮੂਰਤ
ਨਾਮ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਹੋਸੀ ਸੁੰਦਰ ਸੂਰਤ
ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੀ ਬੇਟੀ ਹੋਸੀ, ਉਹ ਸ਼ਾਹਰੁਖ਼ ਦਾ ਜਾਇਆ
ਸ਼ਾਹਰੁਖ਼ ਦਾ ਪਿਓ ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ, ਇਹੋ ਲਿਖਿਆ ਆਇਆ
ਤਖ਼ਤ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਹੋਸੀ
ਇਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋ ਕੇ, ਲੋੜੇ ਚੜ੍ਹ ਖਲੋ ਸੀ
ਦੂਜੀ ਮੂਰਤ ਜੋ ਮਰਦਾਵੀਂ ,ਉਸ ਦੇ ਹਰਫ਼ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਬੇਟਾ ਹੋਸੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਸ ਨਾ ਨਵਾਂ
ਆਸਿਮ ਬਣ ਸਫ਼ਵਾਨ ਹੋਵੇਗਾ, ਵਾਲੀ ਤਖ਼ਤ ਮਿਸਰ ਦਾ
ਚਾਰ ਇਕ ਸੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਹੋਸੀ, ਅੱਗੇ ਇਸ ਦੇ ਬਰਦਾ
ਜਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਉਸ ਬੀ ਬੀ, ਕੇਤੂਸ ਹੱਥ ਉਤੀਰੇ
ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਜਾ ਬਣੀ ਸੀ, ਉਸ ਅੰਦਰ ਹੱਥ ਫੇਰੇ
ਓਥੋਂ ਇਕ ਕਿਤਾਬ ਮੁਜ਼ੱਖ਼ਮ ,ਕੱਢ ਬੀ ਬੀ ਨੇ ਫੁੱਲੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦੇ ਹੱਥ ਦਿੱਤੀ, ਪੜ੍ਹ ਸਮਝਾਈਂ ਬੋਲੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਸੀ ਉਹ ਅੱਗੇ, ਯਾਦ ਸਹੀ ਜ਼ਬਾਨੀ
ਫੋਲਦਿਆਂ ਹੀ ਨਕਲੀ ਅੱਗੋਂ, ਸਿਫ਼ਤ ਸੁਣਾ-ਏ-ਨੂਰਾਨੀ
ਅਹਿਮਦ ਮੁਰਸਲ ਖ਼ਤਮ ਨਬੀਆਂ ਦੋ, ਜੱਗ ਦੀ ਜਿਸ ਸ਼ਾਹੀ
ਸੱਲੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਅਲੀਆ ਵਸੱਲਮ, ਹੋਗ ਹਬੀਬ ਇਲਾਹੀ
ਮੱਕੀ, ਮਦਨੀ, ਕ੍ਰਿਸ਼ੀ, ਜੈਲੀ, ਬਾਇਸ ਖ਼ਲਕ ਤਮਾਮਾਂ
ਆਲ ਔਲਾਦ ਸਮੇਤ ਓਹਨਾਂ ਤੇ, ਹੋਣ ਦਰੂਦ ਸਲਾਮਾਂ
ਨਬੀਆਂ ਦਾ ਸਰਤਾਜ ਹੋਵੇਗਾ, ਆਖ਼ਿਰ ਵਿਚ ਜ਼ਮਾਨੇ
ਨਾਮ ਮੁਹੰਮਦ ਅਰਬੀ ਜਮ ਸੀ, ਅਬਦੁੱਲਾ ਦੇ ਖ਼ਾਨੇ
ਜਾਂ ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਪੈਦਾ ਹੋਸੀ, ਭੱਜ ਸੀ ਕੁਫ਼ਰ ਕੁੱਫ਼ਾਰਾਂ
ਕਿਸਰਾ ਦੇ ਘਰ ਕਸਰ ਪਵੇਗੀ, ਕੰਬ ਸਨ ਕੋਹ ਦੀਵਾਰਾਂ
ਆਲਮ ਤੇ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਹੋਸੀ, ਨੂਰ ਹਿਦਾਇਤ ਕੋਲੋਂ
ਜੁਮਲ ਜਹਾਨ ਹੋਵੇਗਾ ਤਾਜ਼ਾ, ਅਦਲ ਰਿਆਇਤ ਕੋਲੋਂ
ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਜਿਹਲ ਹਨੇਰੇ ਜਾਸਨ, ਸ਼ਮਸ ਸ਼ਰੀਅਤ ਚੜ੍ਹਸੀ
ਖੁਲਸਨ ਰਾਹ ਤਰੀਕਤ ਵਾਲੇ, ਹਰ ਕੋਈ ਅੰਦਰ ਵੜ ਸੀ
ਵੱਸ ਸੀ ਸ਼ਹਿਰ ਹਕੀਕਤ ਵਾਲਾ, ਜਾਸੀ ਜ਼ੁਲਮ ਮਜ਼ਾਜ਼ੀ
ਅਰਫ਼ਾਤ ਬਾਜ਼ਾਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਰੌਣਕ ਲਾਸੀ ਤਾਜ਼ੀ
ਦੋ ਜਹਾਨਾਂ ਵਿਚ ਧਰੋਈ, ਇਸ ਨਬੀ ਦੀ ਫਿਰ ਸੀ
ਜੋ ਕੋਈ ਉਸ ਦਾ ਕਲਮਾ ਪੜ੍ਹ ਸੀ, ਦੋਜ਼ਖੀਆਂ ਥੀਂ ਕਿਰਸੀ
ਮਾਈ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ਕਮੇ ਅੰਦਰ, ਹੋਗ ਅਜੇ ਪਸ ਪਰਦਾ
ਦੇਣ ਆਪਣੇ ਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕੁਰਸੀ, ਜ਼ੋਰ ਤਰੋੜ ਕੁਫ਼ਰ ਦਾ
ਅਜੇ ਵਜੂਦ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਪੇਟੋਂ ਹੋਗ ਨਾ ਜ਼ਾਹਰ
ਮਾਈ ਦਾਈ ਨਾਮ ਉਹਦੇ ਦਾ, ਪੜ੍ਹ ਸੁਣ ਕਲਮਾ ਤਾਹਿਰ
ਉਹ ਮਹਿਬੂਬ ਇਲਾਹੀ ਖ਼ਾਸਾ, ਸਿਰ ਅਫ਼ਸਰ ਲਵਲਾ ਕੀ
ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ ਉਸ ਦੇ ਚੰਮ ਸਨ, ਨੂਰੀ ਨਾਰੀ ਖ਼ਾਕੀ
ਸਾਏ ਇਸ ਦੇ ਹੇਠ ਹੋਵਣਗੇ, ਧਰਤ ਅੰਬਰ ਜੱਗ ਸਾਰੇ
ਸਾਇਆ ਈ. ਨਾਲ਼ ਸ਼ਰੀਕ ਨਾ ਹੋਸੀ, ਨੂਰੀ ਬਦਨ ਪਿਆਰੇ
ਲੱਖ ਯੂਸੁਫ਼ ਇਸ ਵਾਲ਼ ਨਾ ਜਿਹਾ, ਹੋਗ ਜਵਾਨ ਅਜਿਹਾ
ਦਿਨ ਦਿਨ ਰੂਪ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੜ੍ਹ ਸੀ, ਕਦੇ ਨਾ ਥੀ ਸੀ ਬੇਹਾ
ਹੋਰ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਸਨ, ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਪਿਆਰੀ
ਸਭ ਥੀਂ ਬੇ ਪ੍ਰਵਾਹ ਹੋਵੇਗਾ, ਨਾਲ਼ ਰਬੇ ਦੀ ਯਾਰੀ
ਸੂਰਜ ਸਾਹਵਾਂ ਮੂਲ ਨਾ ਤੱਕ ਸੀ, ਸੀਸ ਨਮਾਕੇ ਚੱਲ ਸੀ
ਬਦਲੀ ਵਿਚ ਰਹੇਗਾ ਛਪਿਆ, ਹਰਗਿਜ਼ ਝਾਲ ਨਾ ਝੱਲ ਸੀ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਲ਼ ਬਲਾਸੀ, ਅਰਸ਼ੋਂ ਚਾੜ੍ਹ ਅਗੇਰੇ
ਯਾਰਾਂ ਹਾਰ ਕਲਾਮ ਕਰੇਗਾ ,ਤੁਮ ਮੇਰੇ ਹਮ ਤੇਰੇ
ਮਿੱਥੇ ਦਾਗ਼ ਗ਼ੁਲਾਮੀ ਵਾਲਾ, ਚੌਧੀਂ ਦਾ ਚੰਨ ਲਾਸੀ
ਆਇ ਮਿਲਸੀ ਦੋ ਟੁਕੜੇ ਲੈ ਕੇ, ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ
ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਹੋਸਨ, ਹੂਰਾਂ ਮੰਗਲ ਗਾ ਸਨ
ਕ੍ਰਿਸਨ ਮੁਲਕ ਮੁਬਾਰਕ ਬਾਦੀ, ਸਦਕੇ ਹੋ ਹੋ ਜਾਸਨ
ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਹੋਸੀ ਕੱਲ੍ਹ ਆਲਮ ,ਵੱਸ ਸੀ ਰਹਿਮਤ ਬਾਰਾਂ
ਸਭ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਇਸ ਨੇਅਮਤ ਦਾ, ਕ੍ਰਿਸਨ ਸ਼ੁਕਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਜੋ ਕੋਈ ਤਾਬੇਦਾਰੀ ਕੁਰਸੀ ,ਸੋ ਮਕਬੂਲ ਹੋਵੇਗਾ
ਜੋ ਮੁਨਕਰ ਇਸ ਪਾਕ ਜਨਾਬੋਂ, ਸੋ ਮਕਤੂਲ ਹੋਵੇਗਾ
ਦੋਹੀਂ ਜਹਾਨੀਂ ਨਾਮੀ ਕੁਰਸੀ, ਚਾਰੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ
ਪੰਜ ਜੁੱਸੇ ਇਕ ਜਨਦੋਂ ਹੋਸਨ, ਰਹਿਮਤ ਨਾਲ਼ ਸਿੰਗਾਰੇ
ਇਕ ਸਦੀਕ ਇਕ ਆਦਿਲ ਹੋਸੀ, ਇਕ ਸਖ਼ੀ ਲੱਖ ਦਾਤਾ
ਚੌਥਾ ਸ਼ਾਹ ਮਰਦਾਂ ਦਾ ਹੋਸੀ, ਨਾਲ਼ ਇਸ਼ਕ ਮੱਧ ਮਾਤਾ
ਗ਼ਾਲਿਬ ਸ਼ੇਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦਾ ਹੋਸੀ, ਭਾਈ ਪਾਕ ਨਬੀ ਦਾ
ਗਿਨਤਰ ਵਿਚ ਨਾ ਆਵੇ ਹਰਗਿਜ਼, ਰੁਤਬਾ ਸ਼ਾਹ ਅਲੀ ਦਾ
ਨਾਮ ਉਹਦਾ ਸਨ ਜ਼ੋਰ ਘਟੇਗਾ, ਦੇਵਤਿਆਂ ਅਫ਼ਰੀਤਾਂ
ਨਾਅਰਾ ਸੁਣ ਕੇ ਕੋਟ ਗਿਰਨਗੇ, ਪੋਸੀ ਭਾਂਜ ਪਲੀਤਾਂ
ਦਲਦਲ ਦਾ ਅਸਵਾਰ ਹੋਵੇਗਾ, ਖ਼ੈਬਰ ਦਲਦਲ ਕੁਰਸੀ
ਦਲਦਲ ਸੱਟ ਸੀ ਲੱਖ ਕੁੱਫ਼ਾਰਾਂ, ਜਿੱਤ ਪਾਸੇ ਮਨਾ ਧਿਰ ਸੀ
ਚੋਟ ਉਹਦੀ ਕੋਈ ਕੋਟ ਨਾ ਝੱਲ ਸੀ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੱਲ ਸਨ ਮੰਜਾ
ਸੇ ਰੁਸਤਮ ਲੱਖ ਬਹਿਮਣ ਸਾਨੀ, ਝੱਲ ਨਾ ਸਕਣ ਪੰਜਾ
ਜ਼ੋਰ ਉਹਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਾ ਝੱਲ ਸੀ, ਫ਼ਤਹਿਆ ਹਰ ਮੈਦਾਨੋਂ
ਦੇਣ ਇਸਲਾਮ ਕਰੇਗਾ ਪੱਕਾ, ਕੱਢ ਸੀ ਕੁਫ਼ਰ ਜਹਾਨੋਂ
ਹੈਦਰ ਸਫ਼ਦਰ ਸ਼ੇਰ ਬਹਾਦਰ, ' ਸ਼ਾਹ ਦਲੇਰ ਸਿਪਾਹੀ
ਸੇ ਸੂਰਜ ਥੀਂ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਸੀ, ਕੁਰਸੀ ਦੂਰ ਸਿਆਹੀ
ਜ਼ਿਮੀਆਂ ਤੇ ਅਸਮਾਨਾਂ ਅਤੇ, ਨੌਬਤ ਉਸ ਦੀ ਘਰ ਸੀ
ਹੂਰਾਂ ਮੁਲਕ ਨਕੀਬ ਹੋਵਣਗੇ, ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਅੱਠ ਟਰਸੀ
ਨੌਕਰ ਜਿਸਦੇ ਇਸੇ ਹੋਸਨ, ਵਾਹ ਸੁਲਤਾਨ ਓਹਨਾਂ ਦਾ
ਨੂਰੀ ਬਦਨ ਮੁਬਾਰਕ ਹੋਸੀ ,ਸਰੂਰ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹਾਂ ਦਾ
ਆਦਮ ਜਣ ਮਲਾਇਕ ਹੂਰਾਂ, ਸਭ ਤੁਫ਼ੈਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਉਹ ਸੁਲਤਾਨ ਨਬੀਆਂ ਸੁਣਦਾ, ਹੋਰ ਪਟੇਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਆਦਮ ਅਜੇ ਨਾ ਹੋਇਆ ਆਹਾ, ਜਾਣ ਇਸ ਨਬੀ ਕਹਾਇਆ
ਅੰਬਰ ਧਰਤੀ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਜੰਨਤ ,ਖ਼ਾਤਿਰ ਉਸ ਦੇ ਪਾਇਆ
ਮਹੱਤਰ ਨੂੰਹ, ਸੁਲੇਮਾਨ ,ਮੂਸਾ, ਝੰਡਾ ਉਸਦਾ ਚਾਨਦੇ
ਇਸ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਅੱਗੇ ਹੋ ਬਰਦੇ, ਯੂਸੁਫ਼ ਜਿਹੇ ਵਕਾਨਦੇ
ਕੁਰਸੀ ਅਰਸ਼ ਨਾ ਲਵਾ ਕਲਮ ਸੀ, ਨਾ ਸੂਰਜ ਚੰਨ ਤਾਰੇ
ਤਾਂ ਭੀ ਨੂਰ ਮੁਹੰਮਦ ਵਾਲਾ, ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਚਮਕਾਰੇ
ਕੁੱਲ ਨਬੀ ਮੁਹਤਾਜ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਉਹ ਸਰਤਾਜ ਤਮਾਮਾਂ
ਆਲ ਸਮੇਤ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਹੋਣ ਦਰੂਦ ਸਲਾਮਾਂ
ਆਫ਼ਰੀ ਨਸ਼ ਹਜ਼ਰਤ ਜੀ ਦਾ, ਖੁੱਲਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਿਤਾਬੋਂ
ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ੇ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਪੜ੍ਹਦਾ ਜਿਗਰ ਕਬਾਬੋਂ
ਖ਼ੂਬ ਅਵਾਜ਼ਾ ਤਨ ਮਨ ਸਾਫ਼ੀ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਰੌਸ਼ਨ ਛਾਤੀ
ਨਾਲੇ ਦੁਖੀਆ ਪੜ੍ਹਨੇ ਵਾਲਾ, ਹੋਰ ਇਨਾਇਤ ਜ਼ਾਤੀ
ਸਭ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਥੀਂ ਸਿਫ਼ਤ ਵਡੇਰੀ, ਹੋਇਆ ਫ਼ਜ਼ਲ ਹਜ਼ੂਰੋਂ
ਖੁੱਲੀ ਆਲੀ ਸਿਫ਼ਤ ਮੁਬਾਰਕ, ਪਾਕ ਨਬੀ ਦੇ ਨੋਰੋਂ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪੜ੍ਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਉੱਚਾ, ਨਾਲ਼ ਅਦਾ ਸਫ਼ਾਈ
ਯਮਨ ਨਬੀ ਦਾ ਅਸਰ ਕਰੇਂਦਾ, ਹਰ ਸੀਨੇ ਹਰ ਜਾਈ
ਹਰ ਪੱਤਰ ਹਰ ਡਾਲ਼ੀ ਕੰਬੇ, ਹਰ ਹਰ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ
ਹਰ ਜ਼ਰੇ ਨੂੰ ਰਕਸ ਇਸ਼ਕ ਦਾ, ਚਮਕਣ ਵਾਂਗ ਸਿਤਾਰੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਕੀਤਾ, ਲੱਖ ਪਰੀਆਂ ਆ ਸਾਇਆ
ਜਿਥੇ ਤੀਕ ਅਵਾਜ਼ਾ ਪਹੁਤਾ, ਜੀਓ ਜੰਤਰ ਟੁਰ ਆਇਆ
ਮਿਰਗਾਂ ਮਿਰਗਾਂ ਦਾ ਗ਼ਮ ਛੱਡਿਆ, ਸ਼ੇਰਾਂ ਜ਼ੋਰਾ ਵਰਿਆਂ
ਤਿੱਤਰ ਬਾਜ਼ ਸਭੁ ਰਲ਼ ਆਏ, ਕੱਠੀਆਂ ਹੋਇਆਂ ਪਰੀਆਂ
ਸੰਨ ਕਲਾਮ ਕੱਢੇ ਸਿਰ ਬਾਹਰ, ਮੁੱਛ ਸੰਸਾਰ ਨਦੀ ਦਾ
ਮਜਲਿਸ ਅੰਦਰ ਜ਼ਾਹਰ ਹੋਇਆ, ਮੁਅਜ਼ਜ਼ ਪਾਕ ਨਬੀ ਦਾ
ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਜ਼ਾਹਰ ਹੋਇਆ, ਉਠਿਆ ਸ਼ਾਲਾ ਨੋਰੋਂ
ਤੁੜ ਫ਼ੜਾਟ ਪਿਆ ਵਿਚ ਖ਼ਲਕਾਂ, ਕਿਆ ਨੇੜੇ, ਕਿਆ ਦੂਰੋਂ
ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਏ ਸਨ, ਪੈਰ ਜਵਾਨ ਇਆਨੇ
ਇਕ ਦੂਜੇ ਪਰ ਢਹਿੰਦੇ ਉਠਦੇ, ਜਿਉਂ ਭੱਠੀ ਵਿਚ ਦਾਣੇ
ਹੂਰਾਂ ਦੌੜ ਬਹਸ਼ਤੋਂ ਆਇਆਂ, ਜਿਉਂ ਡੋਲੀ ਵੱਲ ਸੱਈਆਂ
ਸਿਫ਼ਤ ਨਬੀ ਦੀ ਸੁਣ ਸੁਣ ਰੋਵਣ, ਆਖਣ ਸਦਕੇ ਗਿਆਂ
ਛੋੜ ਅਸਮਾਨ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਏ, ਸਨ ਸੁਣ ਹੋਏ ਦੀਵਾਨੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਪਰ ਢਹਿੰਦੇ ਜੀਵ ਨੌਕਰ, ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਅਤੇ ਪਰਵਾਨੇ
ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਦੇ ਪੰਖੀ ਆਏ, ਹੋਰ ਹੈਵਾਨ ਚਰਨਦੇ
ਸੁਣਨ ਕਲਾਮ ਜ਼ਿਮੀਂ ਥੀਂ ਬਾਹਰ, ਨਿਕਲੇ ਸਭ ਖ਼ਜ਼ਨਦੇ
ਰੋਵਣ ਤੇ ਕੁਰਲਾਉਣ ਸਾਰੇ, ਸ਼ੌਕ ਕਿਨੂੰ ਦਿਲ ਤਪੇ
ਪੜ੍ਹਨ ਦਰੂਦ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਜਿਸ ਦਮ, ਨਾਮ ਨਬੀ ਦਾ ਜਪੇ
ਜਨ ਦੇਵਾਂ ਅਫ਼ਰੀਤਾਂ ਮਿਲੀ, ਕਈ ਕੋਹਾਂ ਤੱਕ ਧਰਤੀ
ਹੋਏ ਹਜੂਮ ਅਜਿਹੇ ਗੋਇਆ, ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਵਰਤੀ
ਵਿਚ ਹਵਾ ਨਾ ਮਿਟਦੇ ਪੰਖੀ ,ਤੜਫ਼ ਤੜਫ਼ ਕਈ ਮਰਦੇ
ਜੰਨਤ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੁੱਲੇ, ਦੋਜ਼ਖ਼ ਹੋਏ ਸਰਦੇ
ਗੱਲ ਪਿਆ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤੋੜੀ, ਧਰ ਧਰ ਕੁੱਝ ਨਾ ਰਿਹਾ
ਹਜ਼ਰਤ ਦੀ ਸੁਣ ਸਿਫ਼ਤ ਮੁਬਾਰਕ ,ਹਰ ਕੋਈ ਆਖੇ ਈਹਾ
ਅੱਵਲ ਆਖ਼ਿਰ ਤੀਕ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਸ਼ਾਨ ਨਾ ਥੇਂਦਾ ਬੇਹਾ
ਸੱਲੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਅਲੀਆ ਵਸੱਲਮ, ਧਨ ਹਬੀਬ ਅਜਿਹਾ
ਜਿਉਂ ਜੀਵਨੀ-ਏ-ਪੜ੍ਹਦਾ ਨਾਮ ਨਬੀ ਦਾ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਹੋਵੇ ਆਵਾਜ਼ ਸਫ਼ਾਈ, ਜੋਸ਼-ਓ-ਖ਼ਰੋਸ਼ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਕਰੇ ਆਵਾਜ਼ ਉਚੇਰਾ ,ਤਿਊਂ ਤਿਊਂ ਸਿੰਘ ਸਫ਼ਾਈ
ਦਮ ਦਮ ਨਾਲ਼ ਨਬੀ ਦੀ ਬਰਕਤ, ਹੋਵੇ ਕਲਾਮ ਸਵਾਈ
ਸਿਫ਼ਤ ਨਬੀ ਦੀ ਪੜ੍ਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਧਰ ਕੇ ਖ਼ਾਸ ਇਰਾਦਾ
ਹੁੰਦੇ ਜਾਵਣ ਬੋਲ ਰਸੀਲੇ, ਰੌਸ਼ਨ ਸਾਫ਼ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਪਰੀਆਂ ਜੰਨ ਪਖੇਰੂ ਵਹਿਸ਼ੀ, ਸਭ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ
ਕੀਤਾ ਅਸਰ ਕਲਾਮ ਤਮਾਮਾਂ, ਹੰਝੂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਏ
ਛੱਜੀਂ ਖਾਰੀਂ ਰਿਣੀ ਬੀ ਬੀ, ਹੰਜੋਂ ਝੋ ਲੀਨ ਭਰੀਆਂ
ਹਏ ਹਏ ਕਰ ਕੇ ਰਣੀਆਂ ਓਥੇ, ਹੋਰ ਤਮਾਮੀ ਪਰੀਆਂ
ਜਾਂ ਫਿਰ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ, ਕੀਤੀ ਚੁੱਪ ਕਲਾਮੋਂ
ਹਰ ਇਕ ਦਾ ਜੀਓ ਜਾਈ ਆਇਆ, ਕਿਆ ਖਾ ਸੌਂ ਕਿਆ ਆਮੋਂ
ਬੀ ਬੀ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਬੇਟਾ ,ਗ਼ਰਜ਼ ਤੇਰੀ ਹੁਣ ਈਹਾ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਹੱਥ ਲੱਗੇ ਕਿਵੇਂ, ਬਣੇ ਸਬੱਬ ਅਜਿਹਾ
ਇਹ ਮੁਹਿੰਮ ਨਹੀਂ ਸਿਰ ਹੁੰਦੀ, ਹੈ ਕੰਮ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਭਾਰਾ
ਤੂੰ ਆਦਮ ਉਹ ਪੁਰੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ, ਵੱਡੀ ਬੁਲੰਦ ਸਿਤਾਰਾ
ਪਰੀਆਂ ਨਾਰੀ ਲੋਕ ਨਿਆਰੇ, ਪੂਰੇ ਕਿੱਲ ਕਰਾ ਰੂੰ
ਬੇਵਫ਼ਾ ਤੁਸਾਨੂੰ ਗੰਦੇ, ਭੱਜ ਵਿੰਝੂ ਤੱਕਰਾ ਰੂੰ
ਮੁੱਕਰ ਫ਼ਰੇਬ ਬਹਾਨੇ ਕਰ ਕੇ, ਪੁਰੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਠਗੋ
ਹੱਥ ਲੱਗੇਤਾ ਐਂਵੇਂ ਕਿਵੇਂ, ਛੋੜ ਕਿਸੇ ਵੱਲ ਵਗੱੋ
ਸਾਫ਼ ਜਵਾਬ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਸੁਣਿਆ, ਲੱਗ ਗਿਆ ਗ਼ਮ ਕਾਰੀ
ਦੰਦ ਕਣ ਵੱਟ ਢਹਠਾ ਖਾ ਗਰਦੀ, ਹੋਸ਼ ਗਈ ਭੁੱਲ ਸਾਰੀ
ਰਾਵੀ ਕਹਿੰਦਾ ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ, ਇਸ਼ਕ ਉਹਦਾ ਅਜ਼ਮਾਇਆ
ਅੱਗੇ ਹੀ ਪੈਗ਼ਾਮ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ, ਬੀ ਬੀ ਵੱਲ ਸੀ ਆਇਆ
ਹੋਰ ਅਫ਼ਰੀਤ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਘੱਲਿਆ ਆਹਾ ਅਗੇਰੇ
ਸਭ ਹਕੀਕਤ ਲੱਖ ਪੁਚਾਈਵਸ, ਕੰਮ ਦਾਦੀ ਹੱਥ ਤੇਰੇ
ਹਾਲ ਅਹਿਵਾਲ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ, ਨਾਲੇ ਅਪਣਾ ਸਾਰਾ
ਦਾਦੀ ਅੱਗੇ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤਾ, ਕਰੀਂ ਅਸਾਡਾ ਚਾਰਾ
ਏਸ ਮੇਰੇ ਪਰ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋ ਕੇ, ਝੱਲੇ ਕਹਿਰ ਨਜ਼ੂਲਾਂ
ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਹਨ ਇਸ਼ਕ ਉਸ ਦੇ ਨੇ, ਕੀਤਾ ਵਾਂਗ ਰੰਜੂਲਾਂ
ਜੋੜੀ ਸਾਡੀ ਝਬ ਰਲਾਈਂ, ਮੈਂ ਮਰਦੀ ਵਿਚ ਸੋਲਾਂ
ਜੇ ਇਹ ਵਰ' ਨਾ ਦੇਹੋ ਮੈਨੂੰ, ਹੱਥੋਂ ਮੌਤ ਕੁਬੋਲਾਂ
ਚੇਤਾ ਦੇਈਂ ਜਵਾਬ ਨਾ ਉਸ ਨੂੰ, ਜੇ ਤੂੰ ਦਾਦੀ ਮੇਰੀ
ਜੇ ਇਕ ਵਾਰ ਜਵਾਬ ਦਿਤੋਈ, ਮਰ ਕੇ ਹੋਸੀ ਢੇਰੀ
ਅੱਗੇ ਹੀ ਇਹ ਹੈ ਦੁਖਿਆਰਾ, ਪਰ ਪਰ ਸੱਲਿਆ ਦਰਦਾਂ
ਅੰਦਰ ਉਸ ਦਾ ਪੁਰਜ਼ੇ ਪੁਰਜ਼ੇ, ਬਾਹਰ ਦਾਈਆ ਮਰਦਾਂ
ਉੱਤੋਂ ਤੋਂ ਨਾ ਬਲਦੀ ਉੱਤੇ, ਪਾਈਂ ਤੇਲ ਜਵਾਬੋਂ
ਸਾਇਤ ਢਿੱਲ ਨਾ ਲਗਸੀ ਉਵੇਂ, ਮਰਸੀ ਏਸ ਅਜ਼ਾਬੋਂ
ਇਹ ਮੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਭੀ ਮਰਸਾਂ, ਘੜੀ ਨਾ ਪੁੱਛੇ ਰਹੱਸਾਂ
ਜੇ ਤੁਧ ਇਹ ਅਹਿਸਾਨ ਨਾ ਕੀਤਾ ,ਮਿਹਰ ਤੇਰੀ ਕੇ ਕਿਹਸਾਂ
ਕਰ ਕੇ ਆਸ ਤੇਰੇ ਦਰ ਘੱਲਿਆ, ਮੁੜੇਂ ਨਹੀਂ ਨਿਰਾਸਾ
ਬੇਦਿਲ ਨੂੰ ਦਿਲਬਰੀ ਬਨਹਾਈਂ, ਦੇ ਕੇ ਗ਼ੌਰ ਦਿਲਾਸਾ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਜਾਣ ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਇਹੋ, ਖ਼ਾਸਾ ਦਿਲ ਦਾ ਜਾਣੀ
ਜੇ ਝੜ ਕੈਂ ਮਰ ਜਾਸੀ ਆਸ਼ਿਕ ,ਮੈਂ ਭੀ ਹਵਸਾਂ ਫ਼ਾਨੀ
ਅੱਖੀਂ ਡਿਠੇ ਬਾਝੋਂ ਉਸ ਨੇ, ਕੀਤੀ ਐਡ ਅਸ਼ਨਾਈ
ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਕੋਈ ਕੋਈ ਹੋਸੀ, ਐਸਾ ਮਰਦ ਵਫ਼ਾਈ
ਆਦਮ ਜਿੰਨ ਪੁਰੀ ਵਿਚ ਕਿਹੜਾ, ਇਤਨੀ ਹਿੰਮਤ ਵਾਲਾ
ਜੋ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਕਜ਼ੀਏ ਕੱਟੇ, ਪੈਣ ਪਰ ਨਗਤ ਸ਼ਾਲਾ
ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਮੁਕਾਮ ਜ਼ੁੱਰੀਤ ,ਸੂਰਤ ਰੰਗ ਜਵਾਨੀ
ਘੱਲੀਆਂ ਲੱਖ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਨੇਕ ਇਨਸਾਨੀ
ਬੀ ਬੀ ਸਭ ਹਕੀਕਤ ਸਮਝੀ, ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕੱਚੀ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੇ ਸੁਖ਼ਨ ਆਜ਼ਮਾਈਵਸ, ਕੂੜ ਲਿਖੇ ਯਾ ਸੱਚੀ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ ਲਿਖੀ, ਤੀਵੀਂ ਡਿੱਠੀ ਸਾਰੀ
ਫ਼ਿਕਰ ਪੀਵਸ ਹਨ ਜੇ ਮਰ ਜਾਏ, ਹੋਸੀ ਵੱਡੀ ਕੁਹਾਰੀ
ਜੇ ਉਸ ਗ਼ਸ਼ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਿਚੋਂ, ਬਚ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਵੇ
ਦੀਆਂ ਦਿਲਾਸਾ ਲਾਵਾਂ ਆਸਾ ,ਸਾਕ ਕਰਾਂ ਰੱਬ ਭਾਵੇ
ਅੰਬਰ ਅਸ਼ਹਬ ਆਨ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਮਗ਼ਜ਼ ਉਹਦੇ ਤੇ ਮਿਲਿਆ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੀ, ਉਠਿਆ ਖ਼ਾਕੋ ਰਲਿਆ
ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹੋਈ ਉਹ ਬੀ ਬੀ, ਕਰਨ ਲੱਗੀ ਦਿਲਦਾਰੀ
ਗ਼ੌਰ ਦਿਲਾਸਾ ਬੇ ਵਸਵਾਸਾ ,ਖ਼ਾਤਿਰ ਬੇ ਸ਼ੁਮਾਰੀ
ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਏ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ,ਨਾ ਕਰ ਗ਼ਮ ਨਾ ਝੋਰਾ
ਕੰਮ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਹਿੰਮਤ ਕਰਸਾਂ, ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਜ਼ੋਰਾ
ਨਾਲ਼ ਇਨਾਇਤ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਦੀ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੱਲ ਕਰ ਅਸਾਂ
ਮਤਲਬ ਤੇਰੇ ਕਾਰਨ ਹੁਣੇਂ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਜਾਸਾਂ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਜ਼ੋਰ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਹੋਸੀ, ਲਾਸਾਂ ਜਾਂ ਜਾਂ ਸਿਰ ਸਾਂ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਭਾਵੇ ਨਾਤਾ ਤੇਰਾ, ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਘਰ ਕਰਸਾਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ, ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਉੱਠ ਖਲੋਇਆ
ਝੁਕ ਕੇ ਸੱਤ ਸਲਾਮ ਕਰੇਂਦਾ, ਜੀਓ ਪਿਆ ਸੀ ਮੋਇਆ
ਬੀ ਬੀ ਤਾਈਂ ਦੀਏ ਦੁਆਏਂ, ਦੇਵੀ ਰੱਬ ਜਜ਼ਾਈਂ
ਜੇ ਤੂੰ ਭਲਾ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਕਰ ਸੀਂ, ਅਜਰ ਦਈਗਾ ਸਾਈਂ
ਬੀ ਬੀ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਲਿਆਓ, ਝਬ ਬਬਰਚੀ ਖਾਣੇ
ਪੂਰ ਰਕਾਬ ਟਕਾਨਦੇ ਜਾਂਦੇ, ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਸਿਆਣੇ
ਖਾਦਾ ਕੁੱਝ ਤਆਮ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ, ਲਾਇਕ ਕਦਰ ਤਲਬ ਦੇ
ਰੁੱਖ ਉਮੀਦ ਪਿਆਲੇ ਪੀਤੇ, ਫ਼ਜ਼ਲ ਨਿਆਰੇ ਰੱਬ ਦੇ
ਜਾਂ ਕੁੱਝ ਹੋਇਆ ਅਸੋਦਾ ਰਾਹੀ, ਪੁੱਛਦੀ ਬੀ ਬੀ ਰਾਣੀ
ਦਸ ਜ਼ਬਾਨੀ ਆਪਣੀ ਸਾਨੂੰ, ਸਾਰੀ ਸਫ਼ਰ ਕਹਾਣੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਮਜਲਿਸ ਅੰਦਰ, ਫੋਲ ਦਿੱਤੀ ਸਭ ਵਰਤੀ
ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਿਚ ਜੋ ਕੁੱਝ ਵਰਤੀ, ਜੋ ਗੁਜ਼ਰੀ ਵਿਚ ਧਰਤੀ
ਬਹਰਾਮੇ ਦੇ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ, ਮਲਿਕਾ ਦਾ ਛੁਟਕਾਰਾ
ਵਾਸਤ ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਟਿਕਣ ਦਾ, ਹਾਲ ਸੁਣਾਇਆ ਸਾਰਾ
ਸਾਇਦ ਯਾਰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਕਿੱਸਾ, ਹੋਰ ਮੁਸੀਬਤ ਉਸ ਦੀ
ਸਭੁ ਰਾਸ ਬਰਾਸ ਸੁਣਾਈ, ਮਜਲਿਸ ਸਨ ਸੁਣ ਕਿਸਦੀ
ਜ਼ਾਰੋ ਜ਼ਾਰ ਰਿੰਨ੍ਹ ਸਭ ਕੋਈ, ਨਾਲੇ ਬੀ ਬੀ ਰੋਈ
ਤੱਤੀਆਂ ਦੀ ਸਨ ਗੱਲ ਮੁਹੰਮਦ, ਮਜਲਿਸ ਤੱਤੀ ਹੋਈ
ਖ਼ੁਦ ਮਤਿਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਬੀ ਬੀ, ਝਬ ਝਬ ਕਰੋ ਤਿਆਰੀ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵੱਲ ਟੁਰੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਖ਼ਰਚ ਦਿਓ ਜੋ ਕਾਰੀ
ਹੋਇਆ ਤਿਆਰ ਅਸਬਾਬ ਤਮਾਮੀ, ਫੇਰ ਅਫ਼ਰੀਤ ਬੁਲਾਇਆ
ਉਹੋ ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਜਿਹੜਾ, ਅੱਗੇ ਚਾਅ ਲਿਆਇਆ
ਬੀ ਬੀ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਅਫ਼ਰੀਤੇ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਤਾਈਂ
ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ, ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਪੁਹਚਾਈਂ
ਮੈਂ ਭੀ ਇਹ ਤੱਕ ਆਈ ਜਾਨੋਂ, ਢਿੱਲ ਨਾ ਲਾਸਾਂ ਮੂਲੇ
ਅਫ਼ਰੀਤੇ ਸ਼ਾਹ ਕਾਂਧੇ ਚਾਇਆ, ਸਰਪਰ ਹੁਕਮ ਕਬੂਲੇ
