انسان

ہے سارے جہاں تے نظر تیری، کدی تکیا ای ایس اِنسان ولّے
کل جنّت چوں ایس نُوں کڈھیا ، اج اُڈدا اے پھیر اسمان ولّے
پلّے بنّھ یقین دے دھوکھیاں نُوں، پیا نٹھدا پھرے گُمان ولّے
اینّویں ٹولدا پھرے حقیقتاں نُوں، نہ کُفر ولّے، نہ ایمان ولّے

پَیراں ہیٹھ دی مٹی توں خبر ناہیں، اُتوں گِنّدا پِھرے ستاریاں نُوں
دُکھ درد دے دارُو دی لوڑ کوئی نہ، اینّویں چھیڑ دا اے ایہناں بے چاریاں نُوں
رہ سکے نہ بُتاں سہاریاں دے، اُتّوں تنگ کرے بے سہاریاں نُوں
قدم ساحل توں اَگے نہیں پٹیا سُو، کھڑا ڈھونڈ ھدا پِھرے کناریاں نُوں

سِر تے بار امانت دے چکنّے دا، وعدہ کر بیٹھا تے ہُن چُکدا نئیں
داغ بنّدگی دا متھے لگ گیا ہُن پیا لُکاونّدا اے لُکدا نئیں
سجدہ کیتا سی کدی فرشتیاں نے، ہُن کوئی ایہدے اَگے جُھکدا نئیں
اِک جُرم کرکے گِلّا ہوگیا سی، اجے تِیک دامن ایہدا سُکدا نئیں