مُرشد اوہ سہیڑے جیہڑا دو جگ خوشی دِکھاے ہُو اوّل غم ٹُکرے دا میٹے، وت رب دا راہ سُجھاے ہُو کلمہ والی کندھی نُوں چا چاندی خاص بناے ہُو جِس مُرشد اِتھ کُجھ نہ کیتا اُس نوں ندی رُڑھایے ہُو
