عقل

آئی بسنت پالا اڑنت

آدمی چہرے مہرے توں پہچانی دا اے

آدمیاں نوں آدمی ملدے نے کھؤاں نوں کھؤ نئیں ملدے

آولیاں دا کھادا تے سیانیاں دا آکھا پچھوں سواد دیندا اے

آٹے دی بلی بناواں میاؤں کون کرے

آہلکیاں دے پنڈ وکھرے نئیں ہوندے

اجڑی مسیت تے گالڑ امام

ادھار لیا تے متھے لگناں گیا

انّا مُلاں ٹٹی مسیت

اوکھے ویلے لئی ڈبے کنج کے رکھو

اپنا پلا چاواں تے آپ ننگی ہوواں

اپنا کیتا اپنے اگے

اپنا گڑ وی شریکاں کولوں چوری کھائیدا اے

اپنی نیندر سوون اپنی نیندر جاگن چنگا

اپنی پت اپنے ہتھ

اپنی کیتی دا کیہ علاج

اک چُپ سو سُکھ

اک کلا دو گیاراں

بابافرید، رنّاں ڈاہڈیاں تے مرد غریب

باسی کڑھی نُوں اُبال

بال سب دے سانجھے ہوندے نے

بالاں کولوں شیطان وی ڈر گیا سی

بانجھ کی جانے پرسُوتاں دی پِیڑ

بانکا ہالی، مفت دا جنجال

بلا تے بلا غالب ہے

بندے دا بندہ دارو

بُرے دی بُرائی توں ہر کوئی ڈر دے

بِلی، اگّ، فقیر گھرو گھری پِھر دے نیں

بِچھو دا کٹیا رووے، سپ دا کٹیا سووے

بچے نُوں رونا ہتھیار، جوان نُوں نِکلنا ہتھیار، بُڈھے نُوں مرنا ہتھیار

بھات ہووے تاں کاں بتھیرے

بھارا پتھر ویکھ کے، چُم کے چھڈ دَیے

تار بِلّی تے راگ بُجھیا

تارا ہمیش دریا دی مَوت مَر دا ہے

تاڑی وجّے دونوں ہتھ، کِسّے ہک تے الزام نہ رکھ

تاں ہی جانے پُتّا جے راکشیاں توں چُھٹّا

تتّی نُوں تارا ساہمنا

تتّی کُو تارا سامنے دُکھی جاہ دُکھے دامنے

تتّی گراہی نہ نِگلے نہ اُگلے

تتّے دُدھ نال مونہہ ساڑے، ہُن لسّی نُوں وی پُھوکاں مارے

تراڈاں وَڈّیاں، وِچ خیر

ترکہ ہک گھوڑی، تے پاگاہ لاہور توڑی

تلوار دا پھٹ مِل جاندا اے، پر زبان دا نہیں

تلوار دا گھاؤ تاں بھر جاندا ہے، پر زبان دا نہیں بھر دا

تلی بادشاہاں نہ جھلّی

تندی وَجھی تاں راہ گُجھّی

توڑ کڈھن چھڈّیا، مّساں چالے ہی چّلے

توے دی تیری، تے ہتھ دی میری

توے سُہاگے، اِکّو دَتّ

تِرن اوہلے لاکھ چھیایا تھاں

تِل چِھدّی، دھان سنگھنی، ڈڈ ٹَپ کپاہ، جُھمّ مار رضائی دی وِچ مکئی دے جا

تِل گھنا، موٹھ چِھدرا، ڈڈ ٹپ جوار، کوئی کوئی بُوٹا واڑ دا، کدی نہ ہووے ہار

تِل گھنا، موٹھ چِھدرا، ڈڈ ٹپ جوار، کوئی کوئی بُوٹا واڑ دا، کدی نہ ہووے ہار

تِن تھان، چوتھا مدان

تِن چیجاں کَوڑیاں، مرچ، تُماکو،فِیم

تِڈی ٹپُو تے پہاڑ ڈھا دینا ایں

تپ تھیں راج، راج تھیں نِرک

تڑپڑّ گلے پیا ہنیس

جنھے منہ اونیاں گلّاں

داتری دے اک پاسیوں تے دنیا دے دوۓ پاسیوں دندے

دند گۓ سواد گیا، اکھیاں گیاں جہان گیا

سوچیں پیا تے بندہ گیا

سیانے داروسا تے کپاہ دا سوکا چرگا سمجھ وچ آ‏ؤندا اے

سیانے نوں اشارہ مورک نوں پھٹکار

مجھ ویچ کے گھوڑی لئی
دُدھ پینوں گئی، لِدھ سُٹنی پئی

نت دا پروہنا ہک دا ساڑ

نِت دا پروہنا ہِک دا ساڑ

واہ پیا جانے تے راہ پیا جانے

ویلے دی نماز کویلے دیاں ٹکراں

پاسہ اُہ جو دیوے دا، حاکم اُہ جو دیوے نیاں

پانی نیویں پاسے دوڑ دا ہے

پتھر تے بُوند پئی نہ پئی

پرائی آس دا کی وساہ

پرائی آس سدا نراس

پرائی آس نہ آئی راس

پردیس گیا، بھڑولے پیا، اِکو جہا

پنج اُنگلیاں، پنج چراغ

پنجے اُنگلاں اِکو جہیاں نہیں ہُندیاں

پُن دی گھوڑی دے وی کِسے دند گِنے نیں

پُنّ دی جڑھ صدا ہری

پُھل دی خوشبو نک تائیں، تے چنگے دی چنگائی مُلکاں تائیں

پُھل موئی گھمیاری، میرے دو پروہنے آئے

پُھلّاں نال کنڈے ہُندے نیں

پِنڈ دی کُڑی تے شہر دی چِڑی اک برابر ہُندی اے

پِھٹ ایہو جیہا جِت ودھایا پیٹ

پِیون بھنگاں تے سووَن باغیں، پِچھلے جیوَن کرماں دے بھاگی

پھس گئی تے پھٹکن کی، چُھٹ گئی تے اٹکن کی

پھنّے دا پھنّا تے رنگڑُو دا رنگڑُو

پھڑی نی ماں پیڑا، دیکھا میں کہڑا، ہائیا نی میں کیوں دیکھاں تیرا

پہلاں تولیے، فیر بولیے

پہلاں کمّ، فیر چمّ

پیاسا کُھوہ دے کول جاندا ہے، کُھوہ پیاسے کول نہیں جاندا

پیر دی وگّی مُڑ جاندی ہے فقیر دی وَگّی نہیں مڑ دی

چاتر توں ویری بھلا، مُورکھ بھلا نہ میت

چادر ویکھ کے پیر پساریے

چاکری تھیں گھا کھوترن چنگا

گھر دا جوگی جوگڑا، باہر دا جوگی سِدھ

ہتھاں دِیاں بنھیاں دنداں نال کھولنیاں پیندیاں نیں

ہیجڑیاں دے گھر بال نہیں جمدے