ਉੱਠ ਗ਼ਰੀਬਾ ਭੰਗੜਾ ਪਾ ।
ਭੁੱਖਾ ਅਪਣਾ ਢਿੱਡ ਵਜਾ ।
ਜਸ਼ਨੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਮਨਾ ।
ਉੱਠ ਗ਼ਰੀਬਾ ਭੰਗੜਾ ਪਾ ।
ਝੰਡਾ ਇਹਦਾ ਫੜਕੇ ਰੱਖ,
ਨੀਵੀਂ ਅਪਣੀ ਕਰ ਕੇ ਅੱਖ,
ਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ ਸਾਡੇ ਕੱਖ,
ਅਪਣਾ ਠੰਢਾ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਤਾਅ ।
ਵਿਚ ਅਮਰੀਕਾ ਸਾਡਾ ਨਾਂ,
ਜਦ ਤੱਕ ਸਿਰ ਤੇ ਓਹਦੀ ਛਾਂ,
ਕੱਟਾ ਚੋਈਏ ਭਾਵੇਂ ਗਾਂ,
ਅਹਿ ਲੈ ਝੰਡੀ ਨੱਠਾ ਜਾਹ,
ਅਪਣੇ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਪਰਚਾ ।
ਤੈਨੂੰ ਧਰਤੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗੇ,
ਸ਼ਾਵਾ ਸ਼ਾਵਾ ਅੰਨ੍ਹੇ ਢੱਗੇ,
ਤਾਂਹੀਉਂ ਤੈਨੂੰ ਕਰਦੇ ਅੱਗੇ,
ਡਾਂਗਾਂ ਸੋਟੇ ਗੋਲੀ ਖਾਹ ।
ਵਿੱਚ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨਾਂ ਚਮਕਾ ।
ਵੱਲ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤੂੰ ਨਾ ਵੇਖ,
ਸਾਡੇ ਹੱਥੀਂ ਤੇਰੇ ਲੇਖ,
ਭੁੱਖਾ ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਵੱਲੇ ਵੇਖ,
ਜਿੰਨਾਂ ਦੇਈਏ ਓਨਾ ਖਾਹ ।
ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਅਸੀਂ ਖ਼ੁਦਾ ।
ਅਸਲੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਅਸੀਂ,
ਤਾਂਹੀਉਂ ਤੇ ਪਰਧਾਨ ਅਸੀਂ,
ਧਰਤੀ ਵੀ ਅਸਮਾਨ ਅਸੀਂ,
ਸਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਲਾਅ ।
ਸਾਡੇ ਬਹਿਕੇ ਪੈਰ ਦਬਾ ।
ਇਕੋ ਤੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣੀ ਰੁੱਤ,
ਇਕ ਦਿਹਾੜੇ ਟੁਟਣੇ ਬੁੱਤ,
ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਤੂੰ ਏਂ ਪੁੱਤ,
ਸੁੱਤਾ ਤੇਰਾ ਅਜੇ ਖ਼ੁਦਾ,
ਔਕੜ ਕੋਲੋਂ ਨਾ ਘਬਰਾ ।
ਢਿੱਡੋਂ ਭਾਵੇਂ ਭੁੱਖਾ ਰਹੁ,
ਧੁੱਪੇ ਭਾਵੇਂ ਛਾਵੇਂ ਬਹੁ,
ਜੀਵੇ ਜੀਵੇ ਧਰਤੀ ਕਹੁ,
ਦੁੱਧ ਗ਼ਜ਼ਾ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਪਾ,
ਸੱਧਰਾਂ ਧਰਤੀ ਲਈ ਦਫ਼ਨਾ ।
ਵਿਚ ਹਵਾਵਾਂ ਫਿਰਦੀ 'ਵਾਜ਼,
ਆਵਣ ਵਾਲਾ ਤੇਰ ਰਾਜ,
ਤੇਰੇ ਹੱਥੀਂ ਇਹਦੀ ਲਾਜ,
ਅਪਣੇ ਸੁੱਤੇ ਲੇਖ ਜਗਾ ।
ਕੱਸ ਲੰਗੋਟਾ ਫੜ ਲੈ ਡਾਂਗ,
ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦਾ ਅਪਣੀ ਬਾਂਗ,
ਜੀਣਾ ਲਾਹਨਤ ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਵਾਂਗ,
ਤੂੰ ਵੀ ਅਪਣਾ ਘੁੰਡ ਹਟਾ ।
ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਯਾਰਾਂ ਕੋਲ,
ਧਰਤੀ ਦੇ ਗ਼ੱਦਾਰਾਂ ਕੋਲ,
ਜ਼ਾਲਮ ਤੇ ਮੱਕਾਰਾਂ ਕੋਲ,
ਲੋਟੇ ਤੇ ਬਦਕਾਰਾਂ ਕੋਲ,
ਤੇਰਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਗਿਆ,
ਆਪਣਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਬਚਾ ।
ਉੱਠ ਗ਼ਰੀਬਾ ਭੰਗੜਾ ਪਾ ।
ਭੁੱਖਾ ਅਪਣਾ ਢਿੱਡ ਵਜਾ ।
