ਉੱਠ ਗ਼ਰੀਬਾ ਭੰਗੜਾ ਪਾ । ਭੁੱਖਾ ਅਪਣਾ ਢਿੱਡ ਵਜਾ । ਜਸ਼ਨੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਮਨਾ । ਉੱਠ ਗ਼ਰੀਬਾ ਭੰਗੜਾ ਪਾ । ਝੰਡਾ ਇਹਦਾ ਫੜਕੇ ਰੱਖ, ਨੀਵੀਂ ਅਪਣੀ ਕਰ ਕੇ ਅੱਖ, ਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ ਸਾਡੇ ਕੱਖ, ਅਪਣਾ ਠੰਢਾ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਤਾਅ । ਵਿਚ ਅਮਰੀਕਾ ਸਾਡਾ ਨਾਂ, ਜਦ ਤੱਕ ਸਿਰ ਤੇ ਓਹਦੀ ਛਾਂ, ਕੱਟਾ ਚੋਈਏ ਭਾਵੇਂ ਗਾਂ, ਅਹਿ ਲੈ ਝੰਡੀ ਨੱਠਾ ਜਾਹ, ਅਪਣੇ ਬਾਲਾਂ ਨੂੰ ਪਰਚਾ । ਤੈਨੂੰ ਧਰਤੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗੇ, ਸ਼ਾਵਾ ਸ਼ਾਵਾ ਅੰਨ੍ਹੇ ਢੱਗੇ, ਤਾਂਹੀਉਂ ਤੈਨੂੰ ਕਰਦੇ ਅੱਗੇ, ਡਾਂਗਾਂ ਸੋਟੇ ਗੋਲੀ ਖਾਹ । ਵਿੱਚ ਸ਼ਰੀਕਾਂ ਨਾਂ ਚਮਕਾ । ਵੱਲ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤੂੰ ਨਾ ਵੇਖ, ਸਾਡੇ ਹੱਥੀਂ ਤੇਰੇ ਲੇਖ, ਭੁੱਖਾ ਸਾਡੇ ਹੱਥਾਂ ਵੱਲੇ ਵੇਖ, ਜਿੰਨਾਂ ਦੇਈਏ ਓਨਾ ਖਾਹ । ਇਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਅਸੀਂ ਖ਼ੁਦਾ । ਅਸਲੀ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਅਸੀਂ, ਤਾਂਹੀਉਂ ਤੇ ਪਰਧਾਨ ਅਸੀਂ, ਧਰਤੀ ਵੀ ਅਸਮਾਨ ਅਸੀਂ, ਸਾਡੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠਾਂ ਲਾਅ । ਸਾਡੇ ਬਹਿਕੇ ਪੈਰ ਦਬਾ । ਇਕੋ ਤੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣੀ ਰੁੱਤ, ਇਕ ਦਿਹਾੜੇ ਟੁਟਣੇ ਬੁੱਤ, ਇਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਤੂੰ ਏਂ ਪੁੱਤ, ਸੁੱਤਾ ਤੇਰਾ ਅਜੇ ਖ਼ੁਦਾ, ਔਕੜ ਕੋਲੋਂ ਨਾ ਘਬਰਾ । ਢਿੱਡੋਂ ਭਾਵੇਂ ਭੁੱਖਾ ਰਹੁ, ਧੁੱਪੇ ਭਾਵੇਂ ਛਾਵੇਂ ਬਹੁ, ਜੀਵੇ ਜੀਵੇ ਧਰਤੀ ਕਹੁ, ਦੁੱਧ ਗ਼ਜ਼ਾ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਪਾ, ਸੱਧਰਾਂ ਧਰਤੀ ਲਈ ਦਫ਼ਨਾ । ਵਿਚ ਹਵਾਵਾਂ ਫਿਰਦੀ 'ਵਾਜ਼, ਆਵਣ ਵਾਲਾ ਤੇਰ ਰਾਜ, ਤੇਰੇ ਹੱਥੀਂ ਇਹਦੀ ਲਾਜ, ਅਪਣੇ ਸੁੱਤੇ ਲੇਖ ਜਗਾ । ਕੱਸ ਲੰਗੋਟਾ ਫੜ ਲੈ ਡਾਂਗ, ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦਾ ਅਪਣੀ ਬਾਂਗ, ਜੀਣਾ ਲਾਹਨਤ ਬੁਜ਼ਦਿਲ ਵਾਂਗ, ਤੂੰ ਵੀ ਅਪਣਾ ਘੁੰਡ ਹਟਾ । ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਯਾਰਾਂ ਕੋਲ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਗ਼ੱਦਾਰਾਂ ਕੋਲ, ਜ਼ਾਲਮ ਤੇ ਮੱਕਾਰਾਂ ਕੋਲ, ਲੋਟੇ ਤੇ ਬਦਕਾਰਾਂ ਕੋਲ, ਤੇਰਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਗਿਆ, ਆਪਣਾ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਬਚਾ । ਉੱਠ ਗ਼ਰੀਬਾ ਭੰਗੜਾ ਪਾ । ਭੁੱਖਾ ਅਪਣਾ ਢਿੱਡ ਵਜਾ ।
