چیتر چڑھدا تے ول لیندی مِٹھی مِٹھی کس اسانوں
نیندر اوہلوں پئی سُنیدی خواباں دی گھڑ مس اسانوں
کدی اوہ چُھڑیاں واگاں دیندی اکھ دے اک اشارے نال
کدی بے حرفی منتر پڑھ کے کر دیندی بے بس اسانوں
اک واری سی امرت پیتا اوہدے کنبدے ہوٹھاں دا
ساری عمر نئیں چنگا لگیا انگوراں دا رس اسانوں
اوہدے ناں دی تسبی کردے کردے شیشہ ہو گئے آں
کسے طرحاں دی بُھکھ ونگدی اے نہ لگدی اے تس اسانوں
اپنے اندر جھاتی پا کے اپنا آپ سیان لیا
اپنی میں نوں مار کے آئی کوئی انوکھی چس اسانوں
ساجد عشق رنگیندا جاندا مُڑ مُڑ ساڈی مٹی نوں
کوئی تے ایہدا توڑ وی ہوسی، کوئی تے دارُو دس اسانوں
حوالہ: کُن دے گُن؛ غلام حسین ساجد؛ سلیکھ لاہور؛ صفحہ 96