اک بے ہِمتا

ہک دیہنہ ہبھو دُکھ سُکھ میرے پرھیں بنا کے آئے
آکھن لگے کس مٹی دا توں بنیا اے بھائیا
نہ تُوں باہر دی وَسّوں دا جانو ای بن سکیوں
نہ تُوں اپنے من مندر وچ جھاتی مار کے ویکھی
نہ تُوں ویلے دے حاکم دے قد میں لگنا سِکھیا
نہ تُوں شیہناں دی جالاں تے جا کے سیس نوایا
نہ تُوں جھوٹھے ساک بنائے نہ توں ویر کمایا
نہ تُوں اُچی گھاٹی چڑھ کے آل دوالے تکیا
زور وراں دے سوہلے گانویں نہ توں مندا بکیا
دس کھاں! اپنے کُوڑ مکوڑ توں اجے وی توں نئیں اکیا؟

ایہہ سُنیا تاں پہلی واری مینوں روون آیا
آہدن سیس نوا کے تکیا اپنا ای ڈھڈ دِسدا
میں جد سیس نوایا، ڈِھٹھا اک بے ہمتا مورکھ پہلی وار
جیہدا وَس چلدا تاں ساری وَسّوں سار کے مُڑ دا
جیہدے سِر دا ویری بن کے اوہنوں مار کے مُڑ دا

پر رب سائیں اوہنوں جی جی کرنے کان بنایا
یا اوس آپے اپنے گل وچ پٹکا پایا
کڈھیے دل دی کالک کڈھیے، پھنڈیے اکھ دی لالی
اک واری سبھ پدھر کرکے سِر لائیے ہمتالی
نویں جہانیں اپڑن پاروں دنیا نویں بنائیے

غلام حسین ساجد دی ہور شاعری

• ⟩  اک بے ہِمتا
• ⟩  اکھ لائے دی چَس ناں جاندی
• ⟩  بھار دُکھاں دا ڈھوئی جانا ایں
• ⟩  راوی سُکن مگروں
• ⟩  عشق کدے وی ہو سکدا اے
• ⟩  مٹی دے نال مٹی ہوئیے، پانی اندر پانی
• ⟩  مٹی شیشہ بن سکدی اے، پانی اگ دا بُوٹا
• ⟩  ٹُردا ٹُردا ہُٹ نئیں سکدا
• ⟩  پباں بار کھلوتی اک پیاری نوں
• ⟩  چیتر چڑھدا تے ول لیندی مِٹھی مِٹھی کس اسانوں
• ⟩  غلام حسین ساجد دی ساری شاعری