بھار دُکھاں دا ڈھوئی جانا ایں
کاہنوں جھلا ہوئی جانا ایں
چار چفیرے ستے خیراں نیں
مُڑ کیوں بیبا روئی جانا ایں
کیہدی بُھکھ دا سیک سکینا ایں
کیہدی روٹی موئی جانا ایں
ہک دے زور تے گل کرینا ایں
کیلی بھوری چوئی جانا ایں
ساجد ازلی اکڑ خاناں نوں
کیہڑے کارے جوئی جانا ایں
حوالہ: کُن دے گُن؛ غلام حسین ساجد؛ سلیکھ لاہور؛ صفحہ 126