میرے نال میرا پچھاواں اِنج ٹردا رہیا
جیویں خانہ بدوشاں دے قافلے مگروں کٌتے پدھ کریندے ہوین
میں اپنے توتلے سٌر کھڑا کے پرائے الاپ
الیندا ریہٌوم،
تے مینوں بولی دا خیر کسے نہ گھتیا
جدوں مینوں اپنے قدماں دی لوڑ پئی،
تاں سفراں دے جنجیر،
میرے جسے تے استیموں دیاں پیلاں ویلاں وانگ
کٌھبھ گئے
میرے ہوٹھاں تے پھیلی دھند کداں مٌکسیں؟
تے مینوں اپنے ہوٹھاں دے چِیراں چوں
واہندی رَت دی تاثیر امسیں گئی
اِہہ میرے سریہوں دی خشبو نئیں جہڑی میرے خون اِچ رنگ بنڑ کے لہہ جاوے
اِتھے تاں ماس دی سڑانڈ وباء بن کے کھِلر گئی اے
تے ساہواں دے وینڑ کوئی
نئیں سنڑدا
کون اس دا جواب دیسِیں؟
جوں اساں جٌھوہریاں نِماں ہیٹھ ہسدیاں مٌٹیاراں دِیاں اکھیں دب چھوڑیاں،
تے پِیپلاں ہیٹھ ہنیریاں دے دیوے بالے
میریاں ہڈاں چ واہندا خواباں دا دریا، کالے صحراواں نوں منہ کر گیا،
تے میں زندگی دا مٌہنادرا، بٌجھدیاں اکھیں دے
کھنڈراں چ لِکیندا ریہوم
میں اپنے اندِر کمانداں دی چھوئی وانگ بھڑکدا پیاں
تے اٌس دی لمب نال میریاں ہٌوکاں،
جھلسی جاندیان
کون میرے اٌتے مینہ بن کے وسے؟
میں پٌرانے کٌھواں وانگ دفن ہوندا پیاں
کون میری ڈھوڈھ دا بھار چاوے؟
میرے چوپاسوں اَہنیں ہجوم، بغیر ایالواں دے ریوڑ وانگ بھگدڑ پائی اے
تے اس دیاں آوازاں نال میرے کناں دے نِیر ودھ گین
تے میں ہک سٌکے پتر ہیٹھ ساہ لیندا پیاں
