کِیکر چھانگ کے اسمان دا سینہ نئیں
ویکھیا جا سکدا
تے توں انساناں ہانکدے ایالواں دے ہتھ اکھیں دا
پانڑیں ٹور دتا
پر اوہ تاں،
اتھاں تے بیٹھے کتے وانگ ساڈے چہریاں نوں
گھودین
ایہ کیویں ہو سکدا اے کہ میں چاچے نازو دے
کھیت چوں گنا بھناں
تے اوھدے وِچوں رَت دی مٌٌشک آوے
پر اے ہویاے
میں اپنڑیں پنڈ دیاں سڑکاں تے شریہہ دے پھلاں دی ہجرت ویکھی اے
تے ہٌونالے دِیاں دٌھپاں چ کاواں دے گیت سٌنڑِین،
توں مینوں کیِویں سمجھا سکدایں
کہ ترینگل نال بھوں نئیں
خواب وی چھانڑیں جا سگدین
تھینہ دے باہروں گندے ٹوڑے تے کِھلنڑ آلا کنول
ہٌنڑ حولیاں دے حوضاں چ اٌگِنڑ لگ پیا
تے اپنڑیں ذات توں مٌکِر گیا
میں راتاں نوں گھر گٌولیندے پَکھواں نال کدی سفر نئیں کیتا جٌوں رٌکھاں دی اٌڈیک سنڑ لواں
