ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਮੇਰਾ ਪਿੱਛਾਵਾਂ ਇੰਜ ਟੁਰਦਾ ਰਿਹਾ
ਜਿਵੇਂ ਖ਼ਾਨਾ ਬਦੋਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕਾਫ਼ਲੇ ਮਗਰੋਂ ਕੁੱਤੇ ਪੱਧ ਕਰੇਂਦੇ ਹਵੀਨ
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਤੋਤਲੇ ਸੂਰ ਖੜ੍ਹਾ ਕੇ ਪਰਾਏ ਅਲਾਪ
ਅਲੀਂਦਾ ਰੀਹੌਮ,
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਬੋਲੀ ਦਾ ਖ਼ੈਰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਘੱਤਿਆ
ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਪਈ,
ਤਾਂ ਸਫ਼ਰਾਂ ਦੇ ਜੰਜੀਰ,
ਮੇਰੇ ਜੁੱਸੇ ਤੇ ਅਸਤੀਮੋਂ ਦੀਆਂ ਪੈਲਾਂ ਵੇਲਾਂ ਵਾਂਗ
ਕੌਹਭ ਗਏ
ਮੇਰੇ ਹੋਠਾਂ ਤੇ ਫੈਲੀ ਧੁੰਦ ਕਿੱਦਾਂ ਮੌਕਸੀਂ?
ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੋਠਾਂ ਦੇ ਚਿਰਾਂ ਚੋਂ
ਵਾਹੁੰਦੀ ਰੱਤ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਅਮਸੀਂ ਗਈ
ਅਹਾ ਮੇਰੇ ਸਰੀਹੋਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਨਈਂ ਜਿਹੜੀ ਮੇਰੇ ਖ਼ੂਨ ਉੱਚ ਰੰਗ ਬਨੜ ਕੇ ਲੋਹਾ ਜਾਵੇ
ਇਥੇ ਤਾਂ ਮਾਸ ਦੀ ਸੜ ਅੰਡ ਵਬਾ-ਏ-ਬਣ ਕੇ ਖੁੱਲਰ ਗਈ ਏ
ਤੇ ਸਾਹਵਾਂ ਦੇ ਵੀਨੜ ਕੋਈ
ਨਈਂ ਸਨੜਦਾ
ਕੌਣ ਇਸ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿਸੇਂ?
ਜੌਂ ਅਸਾਂ ਜੌਹੋਹਰਿਆਂ ਨੁਮਾਂ ਹੇਠ ਹੱਸਦਿਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖੀਂ ਦੱਬ ਛੌੜੀਆਂ,
ਤੇ ਪਿੱਪਲਾਂ ਹੇਠ ਹਨੇਰੀਆਂ ਦੇ ਦੀਵੇ ਬਾਲੇ
ਮੇਰੀਆਂ ਹੱਡਾਂ ਚ ਵਾਹੁੰਦਾ ਖ਼ਵਾਬਾਂ ਦਾ ਦਰਿਆ, ਕਾਲੇ ਸਹਿਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਕਰ ਗਿਆ,
ਤੇ ਮੈਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਮੋਹਣਾ ਦੱਰਾ, ਬੁਝਦਿਆਂ ਅੱਖੀਂ ਦੇ
ਖੰਡਰਾਂ ਚ ਲੁਕੀਂਦਾ ਰੀਹੋਮ
ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਕਮਾ ਨਿਦਾੰ ਦੀ ਛੂਈ ਵਾਂਗ ਭੜਕਦਾ ਪਿਆਂ
ਤੇ ਅਔਸ ਦੀ ਲੰਬ ਨਾਲ਼ ਮੇਰੀਆਂ ਹੋਊ ਕਾਂ,
ਝੁਲਸੀ ਜਾਨਦਿਆਨ
ਕੌਣ ਮੇਰੇ ਅਔਤੇ ਮੀਂਹ ਬਣ ਕੇ ਵਸੇ?
ਮੈਂ ਪੁਰਾਣੇ ਕੋਹਵਾਂ ਵਾਂਗ ਦਫ਼ਨ ਹੁੰਦਾ ਪਿਆਂ
ਕੌਣ ਮੇਰੀ ਢੋਡ ਦਾ ਭਾਰ ਚਾਵੇ?
ਮੇਰੇ ਚੋਪਾਸੋਂ ਉਹਨੀਂ ਹਜੂਮ, ਬਗ਼ੈਰ ਅਯਾਲਵਾਂ ਦੇ ਰੀਵੜ ਵਾਂਗ ਭਗਦੜ ਪਾਈ ਏ
ਤੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਦੇ ਨੀਰ ਵੱਧ ਗੁਣ
ਤੇ ਮੈਂ ਹਿੱਕ ਸੋਕੇ ਪੁੱਤਰ ਹੇਠ ਸਾਹ ਲੈਂਦਾ ਪਿਆਂ
