ਮਖ਼ਫ਼ੀ ਸਿਰ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਵਾਲੇ ,ਆਪ ਨਾ ਪੜਦਾ ਚਾਂਦਾ
ਬਣੇ ਲਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਉਹ ਹੈ ਰੁੜ੍ਹਦਾ ਜਾਂਦਾ
ਪਾਣੀ ਅੰਦਰ ਤੁਰਦੀ ਰਿੜ੍ਹਦੀ, ਲੱਕੜ ਹੱਕ ਹੱਥ ਆਈ
ਹੋ ਅਸਵਾਰ ਲੱਕੜ ਪਰ ਬੈਠਾ ,ਨਈਂ ਵਿਚ ਰੁੜ੍ਹਦਾ ਜਾਈ
ਦਸ ਦਿਨ ਤੇ ਦੱਸ ਰਾਤੀਂ ਰੁੜ੍ਹਿਆ, ਫੇਰ ਲੱਗਾ ਜਾ ਦਿੰਦੇ
ਦਿੰਦੇ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਵਡੇਰਾ, ਵਾਂਗ ਅਸਮਾਨ ਬੁਲਨਦੇ
ਨਾ ਕੋਈ ਪਤਨ ਨਾ ਕੋਈ ਪੀਹੜਾ, ਕਿਧਰੇ ਪੈਰ ਨਾ ਲਗਦਾ
ਉੱਪਰ ਦਿੰਦਾ ਸਿਰ ਤਲੋ ਈਆ ,ਹੇਠ ਸਮੁੰਦਰ ਵਗਦਾ
ਮੇਵੇਦਾਰ ਦਰਖ਼ਤ ਦਿੰਦੇ ਤੇ, ਨਾਲ਼ ਫ੍ਫੱਲਾਂ ਦੇ ਗੰਦੇ
ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਪੇਚ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਦੇ ਵਾਂਗਰ, ਫੁੱਲ ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਬਣਦੇ
ਡਾਲ਼ੀ ਬਾਹਾਂ ਪੰਜੇ ਵਾਂਗਰ, ਪੁੱਤ ਨਦੀ ਪਰ ਡਾਲੇ
ਹੱਥੀ ਦੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਉੱਪਰ ਖਿੱਚਣ ਵਾਲੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ, ਡਾਲਾਂ ਨੂੰ ਚਾਫੜਿਆ
ਲੱਕੜ ਓਥੇ ਖ਼ੂਬ ਫਸਾਈ, ਆਪ ਰੁਕੱਹੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਦੋ ਦਿਨ ਤੇ ਦੋ ਰਾਤੀਂ ਓਥੇ ,ਭੁੱਖਾ ਤੇ ਤ੍ਰਿਹਾਇਆ
ਰੁਕੱਹੇ ਉੱਤੇ ਛਪਿਆ ਰਿਹਾ, ਕਰ ਪੁੱਤਾਂ ਦਾ ਸਾਇਆ
ਤਰੀਜੇ ਰੋਜ਼ ਦੋਪਹਿਰਾਂ ,ਵੇਲੇ ਅਜ਼ਦਹਾ ਹੱਕ ਆਇਆ
ਕੋਹ ਕਾ ਫੇ ਤੋਂ ਲੋਹਾ ਕੇ ਉਸ ਨੇ, ਆਨ ਨਦੀ ਮਨਾ ਲਾਇਆ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਉਸ ਡਿੱਠਾ ਨਾਹੀਂ, ਨਦਿਓਂ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ
ਫੇਰ ਪਹਾੜੀ ਵੱਲ ਮਨਾ ਕਰਕੇ, ਟੁਰਿਆ ਪਰਤ ਚੁਪੀਤਾ
ਅਜ਼ਦਹਾ ਕਨਡਿਤਾ ਜਾਂਦਾ ,ਉਸ ਵੱਲੋਂ ਮਨਾ ਫੇਰੀ
ਸ਼ਾਹ ਤਵੱਕਲ ਰੱਬ ਦੇ ਕਰਕੇ, ਕੀਤੀ ਚਾਅ ਦਲੇਰੀ
ਪੂਛਲ ਉਸ ਦੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਇਆ, ਮੁਹਕਮ ਕਰਕੇ ਫੜਿਆ
ਇਸ ਸਬੱਬ ਪਹਾੜੇ ਅਤੇ, ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਜਦੋਂ ਪਹਾੜ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਰਿਹਾ, ਦੁੰਬ ਉਸ ਦਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ
ਛੁਪ ਗਿਆ ਸ਼ਾਹ ਰੁੱਖਾਂ ਅੰਦਰ, ਗਿਆ ਸੱਪ ਕਨਡਿਤਾ
ਮੇਵੇ ਪੱਕੇ ਸਨ ਇਸ ਜਾਈ, ਖ਼ੂਬ ਅੰਜੀਰ ਖਜੂਰਾਂ
ਖਾਦੇ ਜੇ ਕੁਝ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਆਹੀ ,ਬੈਠਾ ਵਾਂਗ ਸਬੂਰਾਂ
ਪਾਣੀ ਭਿੰਨੀ ਜੋ ਪੁਸ਼ਾਕੀ, ਓਥੇ ਬੈਠ ਸਕਾਈ
ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ ਉਸ ਜਾਈ, ਅੱਖ ਜ਼ਰਾ ਹੱਕ ਲਾਈ
ਜਾਗ ਪਿਆ ਤਾਂ ਯਾਦ ਪਿਓ ਸੌ, ਮਾਪੇ ਸਾਇਦ ਭਾਈ
ਨਾਲੇ ਹੋਰ ਅਸ਼ਨਾ-ਏ-ਪਿਆਰੇ ,ਸੱਜਣ ਯਾਰ ਵਫ਼ਾਈ
ਇਸ ਸੋਵਨ ਦਏ ਬਦਲੇ ਇੱਕ੍ਹੀਂ, ਹੰਜੋਂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਇਆ
ਕਰੇ ਤਿਆਰੀ ਮਾਰ ਕਟਾਰੀ, ਮਰੀਏ ਬਿਹਤਰ ਮੋਈਆ
ਫੇਰ ਕਹੇ ਇਹ ਮਰਨਾ ਮੰਦਾ ,ਆਪੋਂ ਕੁਪਨ ਗਾਟਾ
ਮੱਤ ਹਰਾਮ ਸ਼ਰੀਅਤ ਅੰਦਰ, ਅਗਲੇ ਜੱਗ ਦਾ ਘਾਟਾ
ਫੇਰ ਸਬਰ ਕਰ ਟੁਰਿਆ ਓਥੋਂ, ਦਮ ਦਮ ਰੱਬ ਚਿਤਾਰੇ
ਇਸ ਜੰਗਲ਼ ਵਿਚ ਟੁਰਦੇ ਟੁਰਦੇ, ਅਟੱਹੇ ਪਹਿਰ ਗੁਜ਼ਾਰੇ
ਦੂਜੇ ਰੋਜ਼ ਹੋਇਆ ਦਿਨ ਰਸ਼ਨ ,ਸਾਰੀ ਜੂਆ ਸਹਾਈ
ਰੁੱਖ ਪਹਾੜ ਸੁਨਹਿਰੀ ਡਿਟੱਹੇ, ਧਰਤੀ ਝਿਲਮਿਲ ਲਾਈ
ਮੇਵੇਦਾਰ ਦਰਖ਼ਤ ਅਜਾਇਬ ,ਹਰ ਹਰ ਪਾਸੇ ਪੱਕੇ
ਹੱਕ ਥੀਂ ਹੱਕ ਰਸੀਲਾ ਦਿਸਦਾ, ਜਿਸ ਜਿਸ ਤਰਫ਼ੇ ਤੱਕੇ
ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਤੋੜ ਬਣਾਵੇ ਖ਼ੁਰਜੀ, ਕੁਝ ਬੱਧੇ ਵਿਚ ਲੀੜੇ
ਕੇ ਤੱਕਦਾ ਹੱਕ ਪਾਸੋਂ ਆਏ ,ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਕੀੜੇ
ਕੁਝ ਕੁਝ ਵੱਡੇ ਕਿਤੇ ਜਿੱਡੇ ,ਕੁਝ ਮਿਸਲ ਬੁੱਘਿਆ ੜੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਖਾਵਣ ਧਾਏ, ਚੜ੍ਹਿਆ ਨੱਸ ਪਹਾੜੇ
ਇਸੇ ਵਕਤ ਹੱਕ ਪੰਖੀ ਆਇਆ, ਵੱਡਾ ਕੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ
ਕੀੜੇ ਚੁਣ ਖਾਦੇ ਇਸ ਸਾਰੇ ,ਖ਼ਾਲੀ ਪੇਟ ਅਨਬਾਰੋਂ
ਜਾਂ ਉਹ ਉਡਣ ਤੇ ਹੋਇਆ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਿਏ ਕਰ ਹਿੰਮਤ
ਪਕੜੇ ਪੈਰ ਉਹਦੇ ਬਹੁੰ ਤਕੜੇ, ਉੜਿਆ ਉਹ ਲਾਕੱੋਤ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਭਾਰ ਉਸ ਪੰਖੀ, ਕਕੱਹੇ ਜੈਡ ਨਾ ਜਾਤਾ
ਅੱਡ ਹਵਾਏ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦਾ, ਛੱਡ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਹਾਤਾ
ਕਈ ਪਹਾੜਾਂ ਉੱਤੋਂ ਲੰਘਿਆ ,ਕਈ ਟਾਪੂ ਦਰਿਆਵਾਂ
ਹੱਕ ਜੰਗਲ਼ ਵਿਚ ਆਇਆ ਅੱਗੋਂ, ਵੱਡਾ ਦਰਖ਼ਤ ਉਚਾਵਾਂ
ਹੇਠ ਉਹਦੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਪੰਖੀ, ਪੈਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਚਿਹਡੇ
ਚੱਹਡਨ ਸਾਤ ਗਿਆ ਛੁਪ ਓਥੇ, ਝਿੰਗੜ ਆਹੇ ਵੱਡੇ
ਇਸ ਪੰਖੀ ਦਾ ਨਾਮ ਕਿਤਾਬੇਂ ,ਕੋਹ ਪੈਕਰ ਕਰ ਕਹਿੰਦੇ
ਓਥੇ ਸਨ ਦੋ ਬੱਚੇ ਉਸ ਦੇ, ਰੁਕੱਹੇ ਉੱਤੇ ਬਹਿੰਦੇ
ਜਾਂ ਪੰਖੀ ਚੜ੍ਹ ਰੁੱਖ ਤੇ ਬੈਠਾ, ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕੇ ਤੱਕਦਾ
ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਂਗ ਕੋਹ ਕਾ ਫੂੰ ,ਢਲਿਆ ਆਇਆ ਵਾਊ ਫੱਕਦਾ
ਕੋਹ ਪੈਕਰ ਨੇ ਬੱਚੇ ਆਪਣੇ, ਜੰਗਲ਼ ਵਿਚ ਛਪਾਏ
ਆਪ ਲੜਾਈ ਉਸ ਦੀ ਕਾਰਨ ,ਆਹਥ ਪੈਰ ਹਿਲਾਏ
ਕੋਹ ਪੈਕਰ ਦੇ ਰੁਕੱਹੇ ਉੱਤੇ ,ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਂਗ ਆ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਪੰਖੀ ਕੋਹ ਪੈਕਰ ਭੀ ਅੱਗੋਂ, ਤਕੜਾ ਹੋ ਕੇ ਲੜਿਆ
ਕੀਤਾ ਜੰਗ ਨਿਸੰਗ ਦੋਹਾਂ ਨੇ, ਮਾਰੇ ਚਿਣਗ ਪਖਯੁਰੋਂ
ਸੱਪ ਕੁੱਲ ਮਾਰ ਅੰਗਿਆਰ ਮੂਹੀਂ ਥੀਂ, ਮਾਰੇ ਹੋ ਚੱਠ ਫੇਰੂੰ
ਪੰਖੀ ਛੜਿਆਂ ਮਾਰੇ ਛੜਿਆਂ, ਉਸ ਭੀ ਜੂਹੀਂ ਛੜਿਆਂ
ਚੁੰਝ ਚਲਾਏ ਮੰਝ ਚਵਾਏ, ਪੰਜ ਪੰਜ ਜਾਈ ਪੁੜੀਆਂ
ਨਾਂਗ ਨਾ ਜਾਵੇ ਭਾਗ ਜ਼ੋਰਾਵਰ, ਲਾਗ ਜ਼ਹਿਰੇ ਦੇ ਵੱਲੋਂ
ਮਾਰੇ ਡੰਗ ਫ਼ਰੰਗ ਕਮਾਏ ,ਤੰਗ ਕਰੇ ਇਸ ਗੱਲੋਂ
ਲੱਗੀ ਲੜਾਈ ਨਾਂਗ ਅਰੜਾਏ, ਹੋਵੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਦਮ ਦਮ
ਝੱਲਣ ਫੱਟਾਂ ਕਰਦੇ ਛਿੱਟਾਂ, ਮਾਰਨ ਸੱਟਾਂ ਜਮ ਜਮ
ਕੜ ਕੜ ਕਰਕੇ ਪਰ ਪਿੜ ਭੰਨਦੇ ,ਕੋਹ ਪੈਕਰ ਜਦ ਵੱਜਦਾ
ਭਿੜ ਭਿੜ ਭੜਕੇ ਅੱਗ ਮੂਹੀਂ ਥੀਂ, ਨਾਗ ਜਦੋਂ ਫਿਰ ਵੱਜਦਾ
ਓੜਕ ਡੰਗ ਚਲਾਇਆ ਨਾਂਗੇ, ਮਾਰ ਲਿਆ ਕੋਹ ਪੈਕਰ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦਾ ਦਮ ਪੀ ਫਿਰ ਲੋੜੇ ,ਬੱਚੇ ਜੂਹੇ ਪੈਕਰ
ਝੰਗੀ ਜਿਲਾਂ ਜਾੜਾਂ ਫਿਰਦਾ, ਨਾਂਗ ਗ਼ੁੱਸੇ ਨੇ ਚਾਇਆ
ਆਖੇ ਤੁਖ਼ਮ ਗੁਆਵਾਂ ਉਸ ਦਾ, ਜਿਸ ਇਹ ਜੰਗ ਮਚਾਇਆ
