ادبی وڈیرے

بھلے وقتاں دی گل یارو
وطن تو دور رہندے ساں
بڑے مجبور رہندے ساں
نصیباں دا سمجھ کے سب
زخم پیڑاں ہی سہندے ساں
خدا پھر کرم اے کیتا
میری سوچاں نوں پر لا کے
سماناں تے بٹھا چھڈیا
میرے بیکار ہتھاں وچ
قلم کاغذ پھڑا چھڈیا
اے دنیا ویکھنی کیویں تے بپتا لیکنی کیویں
مینوں سب کچھ پڑھا چھڈیا تے گر سارا سکھا چھڈیا
میں جو کچھ وی پیا لکھناں
میرے مالک اے سارا کجھ
تیری رحمت دا صدقہ اے
میری سوچاں میرے دل تے
تیرا پورا ای قبضہ اے
تہجد سمجھ کے اکھر تے سوچاں سمجھ کے روزہ
سدا میں کیکدا رہندا
وطن توں دور رہ کے وی میں ہاڑے لیکدا رہندا
کسے صحرا دے پکھو وانگ کلا چیکدا رہندا

دلے وچ بوہت اِچّھا سی کدی وطناں چ جا کے میں
ادیباں نوں سناواں گا مدھر اک گیت درداں دا
جہدا سب بنن گے حصہ
کدی محفل سخن دے وچ کدی کیفے تے لاناں وچ
کدی کھلے میداناں وچ
بڑی ریجھاں دے نال سارے سنن گے یار دا قصہ

چراں پچھوں میں پھر جد پرتیا وطنیں
تے میں ایہ ویکھیا آکے اکھیں سب حال یاراں دا
ادیباں قلمکاراں دا

مری اے سوچ سی کہ ایہ میرے انبراں دے سب تارے
جو دنیا نوں سکھاندے نیں
قلمکاری وکھاندے نیں
سبق دیندے نیں ہمت دا پرش دے نام عزت دا
اکٹھے مرن جیون دا، دِلاں دے زخم سیون دا
ڈھڈاں بھکھیاں نوں رجن دا
تے ننگے مور کجن دا
ایہ اپنے سبق دے وانگوں اکٹھے ہون گے سارے
ایہ درداں دے نیں ونجارے

پر انج دا کجھ نہیں ایتھے
کئی دُوجے بازاراں وانگ ایتھے وی دوکاناں نیں
جنہاں دے کھوہ وکھو وکھ قبلے تے وکھو وکھ اذاناں نیں

کسے منڈی دے پھڑیاں وانگ اڈّے مل کے بیٹھے نیں
تے ایہناں اڈیاں وچ وی
کئی نیں پیر کئی چیلے
کئی چھیڑو کئی لیلے

کسے نوں گالھ دینی اے کسے دے نال لڑنا اے
جمورے پال رکھے نیں کتورے پال رکھے نیں
کوئی ویچے غزل اپنی کوئی ویچے کتاباں نوں
کئی چیلے لکھا لیندے غزل نظماں ستاندا توں
تے بن جاندے ادب بالغ

اے میرے یارا ایہناں وچ کئی عشقی کئی مشکی
کئی بھنگی کئی چرسی
کئی بونے، کئی انھے، کئی ہوسی، کئی ٹھرکی

ایہ اپنے اپنے اڈیاں تے بنے بیٹھے وڈے شاعر
فلسفے دے مبنے ماہر
کوئی ہومر کوئی ارسطو
کوئی شیلے کوئی نطشے
کوئی بلھا کوئی گستو
ایناں دی بدزبانی تے
کوئی وی کسک نہیں سکدا
سگوں ایہناں دے سنگ رل کے زیادہ واہ کرن اکثر
میرے سانویں وی ایہناں دا کئی پانی بھرن اکثر

کئی لالچ نیں رکھ دل وچ
کوئیی عزت دے ڈر پاروں
ایہناں توں ڈرن پئے اکثر

ہاں ایہناں نوں کوئی بندہ جے اٹھ کے سچ سنا دیوے
تے الٹا آکھدے اوہنوں
ایہ تے ادبی نابالغ اے
تے شہرت دا وی بھکھا اے

اصل گل اے میرے یارو
جو میں محسوس کیتا اے
میرے وطناں دے چیتر وچ
ادب دے ایس کھیتر وچ
کئی ادبی مزارعے نیں کئی ادبی وڈیرے نیں
جے سچ پچھو تے ادبی نہیں
اے بے ادباں دے ڈیرے نیں
اے بے ادباں دے ڈیرے نیں