Misc

اپنا لہو پگلنا نئیں ریندا

بابا وی گرم تے گولیاں وی گرم

باجرے دی کوٹھی، گُجراتی جندرہ

باسی روٹی کھان نال بُھل پیدا ہوندی ہے

باہمن نالوں چُمار چنگا، جہڑا پَیر پہناوے جُتّا

بوجھے وِچ جیہے پائے، تہے نہ پائے

بِلّے دا وساہ نہ کریئے، بھاویں سکا بھائی

بِلی دے خواب وِچ چھچھڑے

تتھا کالی، تتھا دَھولی

تجار گھا دا ڈھیر، تے انّ تھولا

تونڑی مانگھ، پالے آنگھ

توپے داد آؤ نہ آوے، تے دِھترن دے قابل ہے

توڑی نُوں تنکڑ، اُڈائی نُوں چنگڑ، تے جھگڑے نُوں رنگھڑ

توڑی وِچوں اِکو دانہ ٹوہی دا ہے

توہاں بِنا چَول نہیں ہُندے

تَیں کنُوں نہیں سولدا، مَیں اُنکُوں سوَ لیساں

تُھلھّے کپڑے، ہنڈے چنگے

تُھڑیا سنبھل جاندا ہے، بھر تِھڑیا نہیں سنبھلدا

تُہاڈا مال وَدھے، ساڈیاں بُکّاں وَدھن

تِتر پنکی پئی، پادھا، پُچھن کیوں گئی

تِھندے بھانڈے دی تِھندیائی، ہولی ہولی ہی جاندی ہے

تِیاں ورگے دِن، تے دِوالی وَرگیاں راتاں

تِیجا رَلیا تے گھر گلّیا

تپّے نچّے ہیجڑا، مزے کرے پاندی

تکڑی پسیری پیہنا پنج پا، رام ناتھ نُوں لے گئے، اُٹھ وے سُرجنا ڈنڈ پا

تھال بھریا پتاسیاں دا، کوئی گِن نہ سکّے

تھالے دے وِچ شکر بھوری، آکھاں تینوں سُناواں ہوری

تھل اُوٹھاں، جل بیڑیاں، مہیں دریاواں دے کنڈھے تے آتن ہیٹھیاں چھوہریاں، بُوہے آئی جنج، پنجاں دے اِکو ہی وَن

تھل دے گوانڈھ، کِراڑ دی ڈاڑھی

تھلاں دے پلے، پانی گلے

تھلّے ہلّاں، سب گلّاں

تھوبی چڑھی تے دشمن وی نہ وَنجھے

تھوم نہ واش، کتھُوری آوے

تھوم کھاسی، تاں بو آسی

تھوڑا جُثہ، کرودھ بُہتا

تھوڑا جُثہ، کرودھ ودھیک

تھوڑا دینا، بوہتی منّت

تھوڑا لدّ، سویرے آ

تھوڑا کھا، تے سُکھا رہو

تھوڑا کھانا، بہتا جوڑنا

تھوڑا کھٹّیا، تے بہُوں سُود

تھوڑی رہا تے جھل پلا، جھکی کپ تے نِکّی گاہ، برکت گھت سی آپ خدا

تھوڑی پونجی، خصمیں کھائے

تھوڑی چھڈّ، بُہتی وَل دھائے، اگلی وی اُہدے ہتھوں جائے

تھوڑی کھائے آپ نُوں، تے بُہتی کھائے گاہک نُوں

تھوڑے تے ای سنتوکھ کرنا بڑی امیری ہے

تھوڑے دا علاج ہے، تِھڑے دا دارُو نہیں

تھوڑے پانی مچھلی، منتا رانیں دی کن، سیج اکلی استری، چور اِکلے دی سنّ، دلاواں پے پردیسیاں، پنجے ہی تڑفن

تھڈّیا تے لڈّیا ہک برابر ہے

تھڑا پُرانا سُوتکا، میرے بانکے دے ہتھیار

تھڑیاں کُڑم واہلے، جوگاں دیندے واہن نُوں، تے کُھوہ دیندے گھڑ مالے

تھکّے دا کوئی نہ سکّا

تھکیا اُونٹھ سر آں لبھّے

تھہائے جٹ کٹورا لبھّا، پانی پی پی آ پھریا

تیر کمانوں، گل زبانوں، نِکل واپس نہیں آؤندے

تیرا انت کِسے نہ پایا

تیرا بھانا میٹھا لاگے

تیرا بھرت نہیں بھردا

تیرا بھریا تیرے اگّے

تیرا کُدّن چھڈّیا، تُوں چالے ہی چل

تیرا گھر، میرا اَسَے

تیری اوتھے دال نہیں گلدی

تیری ذات کی اے؟ چٹھے، کھان پین نُوں وَکھرے، لڑن نُوں کٹھّے

تیری سی سو میری ہوئی، ورھا خدا ویکھن آئی

تیری کانی اکھ، میرا پھینا نکّ، دونوں دِھراں ہکو جہیاں

تیریا ں گلھاں وِچ چاول نیں

تیریاں تُو ای جانے

تیرے اگّے تو آرسی بربر ہے

تیرے مُنھ وِچ کھنڈ

تیرے نال میرا وَیر، میرے دھلانے چ میرا پَیر

تیرے نخرے وِچ گرم مصالحہ

تیرے وَل چھل، بلیے پرمیشر جانے

تیرے پیٹھے دا چھاننا

تیرے ڈِھڈ وِچ ہے، تے میرے نونہاں وِچ

تیل تاں تِلاں چوں نکلدا ہے

تیلیاں والیاں نُوں چھجّاں والے مِل پَیندے ہَن

تیلے پکن، تے کاج رچن

تینوں بُھل گئے یار پُرانے، نویاں دے لڑ لگ کے

تینوں پرائی کی پئی، تُوں اپنی نبیڑ

تینوں چاہ نہیں، سانوں پرواہ نہیں

تیویں گیانن، بھیڈ اشنانن، لوئی کُھنب نہ ہوئی

تیویں گیانن، بھیڈ شنانن، بھورے کُھمبھ نہ چڑھدے، باندر نہ تولن تکڑی، تے رِچھ نہ گہنے گھڑ دے

تیکوں نوکر مارے، چیتا، باز، کمان

تیہ لگن تے کُھوہ نہیں کھودی دا

ثابت نُوں بھنّی نہ، ادھّی نُوں کھاویں نہ، تے کھا پُتّر بتھیریاں نیں

ثابت کر، تے مُونہ تے مار

جا دِھیا راوی، نہ کوئی آوے اتے نہ کوئی جاوی

جائیں کُوں سدّیا میاں اُوں دے نال لیکھا کیہا

جائے شکیت، ہوئے پریت

جائے گا ندون، آئے گا کون

جادُو اُہ جو سِر چڑھ کے بولے

جادُو بر حق، پر کرن کراؤن والا کافر

جام دی رن، بِلی دے کنّ

جان بُجھ کے ایانا بننا

جان جائے پر آن نہ جائے

جان سُکھی، جہان سُکھی

جان نہ پِچھان، برسات کٹھی کٹاں گے

جان نہ پِچھان، میں تیرا مہمان

جان گئی، جہان گیا

جانا اپنے وَسّ، آنا پرائے وَسّ

جاندے دا غم نہ کھایئے، تے آؤندے نُوں ہتھّوں نہ چھڈّیئے

جاندے راہ وَنجھے اُہدا پندھ نہ پُچھ

جاندے چور دی لنگوٹی ای سہی، رُڑھدے بیڑے دی ہریڑ ای سہی

جاوے لاکھ پر رہے ساکھ

جاکو پِیا نِت اُٹھ چاہیں، وہی سُہاگن

جاں بچی سو لاکھوں پائے

جاں جٹ دی پکّی، کِسے نُوں پُھپھی، کِسے نُوں تائی، جاں جٹ دے ڈڈّے پکّے، سکی ماں نُوں مارے دھکّے

جاں دیدے نابینا ہوئے، پِھر سُرمہ کی کرسی

جاں رہی مائی کالکاں، جاں رہیا سالک رام

جاں پیا ترکالاں، کُچّی مارے چھالاں

جاہمن دے گاڑی وانگوں راہ وِچ لت رکھنا

جتنا قد ہووے، اتنا سواڑ

جتنی جانے تو، بھگھت جان، کے داتا کے سُور

جتنی پہنچ بچاریئے، اتنی کیجے دوڑ، اُتنے پاؤں پساریئے، جتنی لمبی سَوڑ

جتنی گوڈی، اُتنی ڈوڈی

جتنے ہَل، اُتنا ہالا، جِتنا کٹمب، اُتنا ببّر، جتنے کپڑے، اُتنا چھوت

جتھا راجہ، تِتھا پرجہ

جد اُستاد اُستادی تے آوے، کانجن وڈّھ کے ڈوئی بناوے، ڈوئیوں ہووے جے کر خطا، کُڈّی دیندا جھٹ بنا

جد تک انھیری نہ چلّے، بھوئیں(زمین)گبھن نہیں ہُندی

جد تک جیئو، عزت نال جیئو

جد تک سانس، تد تک آس

جد دے جمّے چندر بھان، چُلھّے اگّ نہ منجے وان

جد پیّاں ترکالاں، کُچجّی مارے چھالاں

جدوں رب دین تے آؤندا ہے، تے چھت پاڑ کے دیندا ہے

جدوں کال کڈھے، ساؤنی کڈّھے

جدوں کیتی آس، اودوں آئی تیرے پاس

جس ٹہنی تے بہنا، اوسے نُوں وَڈھنا

جس پُتّر کنُوں ڈرے نہ ویری، اس کُنوں دھی بھلیری

جل تُو، جلال تُو، آئی بلا ٹال تُو

جل مِلیا، پرمیشَر مِلیا

جلدی پکّیا، سو جلدی سَڑیا

جلدی کمّ شیطان، دیر کم رحمن

جم نہ دھاتی، کُوڑا تیل

جم نہ مُکّی، نانی مہاندرا

جم نہ پھیری کنگھی، تے سِر آہلنا

جم نہ ڈِٹھا بوریا، سُفنے آئی کھٹ

جم نہ کنگھی واہی، سِر لیکھیں جڑیا

جم چُکّی نہ، تے نک نانکیاں تے

جماعت وِچ کرامات

جمدیاں سُولاں دے مُونہ تِکھّے

جمدے تِل رووَن لگّے، یاد آئی گھانی

جمّن اٹھ، تے پٹّن باراں

جمّن وار، ایہو وار

جمّی جائی تے گَڑیاں دی مار

جمّی کد، تے سُورگ کد گئی

جمّی کھیتی دیکھ کے گربھ کیا کرسان، جھکّڑ جھولے بہت ہے، گھر آئی تاں جان

جمّیا نال، تے اِہو حال

جمّے لعل تے ونڈے کولے، جِنّے وڈّے اونے تھوڑے

جمّے نا جائے، تے گودی چُک بِٹھائے

جمّے نو، تے پٹّے تیراں

جمیاں سُلکھنا، کُلّی وِچ ککھ نہ رکھنا

جن وڈا تے دیہ سُنج

جنج آئی پتّن، تے کُچجی لگّی کتّن

جنج پرائی، احمق نچّے

جنج ڈُھکی ویہڑے، تے پنڈے ہوئے؟

جنج گھر تے، چُھٹڑ گلِیئیں

جندرے سادھاں واسطے، کہ چوراں واسطے؟

جنگ پئی سانھیں، رتے پئیِجن بُوٹے

جنگل جٹ نہ چھیڑیے، بُھکھا تُرک نہ چھیڑ، ہو جائے جنجال

جنگل جٹ نہ چھیڑیے، بیڑی تے مہانا جو بھن گھت سی بُتھاڑ

جنگل وِچ منگل

جنگل گئے، نہ بہڑ دے، جوگ کِس دے مِت

جنہاں جُتّے کُھوہ، اُنہاں دی سُکھ نہ سُتّی روح

جنہاں دِیاں مر گیاں مانواں، ٹُکڑے کھوہ لئے کانواں

جنہاں دی چِت نہ پاؤندی، اُنہاں دی انتادار

جنہاں دے گھر دا بھوجن اِہ ہے، مُنڈا تکن دی لوڑ کی ہے

جنہاں دے ہتھ وِچ کھلّا، اُنہاں دا جگ وِچ بھلا

جنہاں راہوں توں آئے، او اُنہاں راہوں توں صدقے

جنہاں روڑا گرمی لا گیا، رب ساؤن لاسی

جنہاں لے کیتے دڑے، اُہ اج وی مرے، اُہ کل وی مرے

جنہاں نُوں لگے پریم چٹو کے، گھر دے کمّوں گیّاں

جنہاں نُوں کُتّے نہ یہن، اُوہ پلنگھاں تے بہن

جنہاں چا گھنیرے، اُنہاں دُکھ بتھیرے

جنہاں چِت نہ بھاؤندے، نِیوں نِیوں کرن سلام

جنہاں کُوں مار بخت دی، رہن عقل توں وانجے، مِٹی دے تھان نہ تھیندے کانجھے، توڑے وَل وَل مانجھے

جنہاں کھادا منگ تنگ، اُہ کی جانن شرم تے ننگ

جنہاں کھادا پِن کے، اُہ کی جانن وے

جنہاں کھادیا ویلیاں، اُہ کی جانن کار

جنہوں اَن نہیں، اوہنوں ایمان نہیں

جنہوں رب رکھے، اُہنوں کون چکھے

جنہوں سُتھرا بیج ہتھ وِچ آوے، اُہ خوشیاں کیوں نہ مناوے

جنہوں مرض عشق دی، اوہدی موت دوا، جہنوں مرض موت دی، اُہ ہے لا دوا

جنہوں پُوچھوں پھڑ اُٹھایا، اُہنے جو ترا کد واہیا

جنہیں پِیٹھا، انہیں کی کیتا، جنہیں چھاٹیا، انہیں جانیا

جنے جنے دی لکڑی تے اک جنے دا بوجھ

جو آڑ نہیں ٹپدا، پھٹ کیہا ترے گا

جو آیا سو چلسی، سب کوئی آئی واریئے

جو بولے سو کُنڈا کھولے

جو بُرا کرے گا، سو بُرا بھرے گا

جو بھونکدے نے، اُوہ وڈھدے نہیں

جو جاگے گا، سو پاوے گا

جو جِتیا، اوہو کھڈاری

جو راتیں جاگن کالیاں، سو ہی دن نُوں کھان مُکالیاں

جو سبھ نُوں پیارا، سو رب نُوں پیارا

جو سُکھ چھجو دے چوبارے، نہ اُہ بلخ، نہ بخارے

جو لبھو، تاں مِلسی

جو من وِچ وسّے، سو سُپنے دِسّے

جو نصیحت کرو، آپ اُہدے تے عمل کرو

جو نھاوے سو کُل تراوے

جو نیتی قضا نہ کیتی

جو وِنھ گیا، سو موتی

جو وٹّیا، سو کھٹّیا

جو ڈِٹھّا، سویو ای مِٹھّا

جو کرن گے، سو بَھرن گے، تُوں کیوں ہوت اُداس

جو کم کرے گھسُن، اُہ رشی کرے نہ مُن

جو کُجھ بھاگاں اندر، سو ہی ہو کے رہندا

جو کُجھ جال ویکھدا ہے، ماچھی دیکھے تاں اوتھے ای مَر جائے

جو کُجھ کرے دُدھ،گھیئو، نہ ماں کرے نہ پیو

جو کھا لیا، سو لاہے دا، باقی احمد شاہے دا

جو گجّے، سو وسدا نہیں

جو گزری دا محرم ہووے، سو گزری نُوں جانے

جو گُزری سو واہ واہ گُزری، گُزری بھلے ٹِکانے

جو ہو گیا، سو پُن ہے

جو ہون سِر جوڑے، اُنہاں نُوں مارن تھوڑے

جو ہووے برسَن دا، نہ دیکھیئے پُرا نہ دیکھے وا

جوائی تاں نِت، جوائی دا بھائی کِت

جوائی جواہرے دی چھاں، نہ بیٹھے کُتا، نہ بیٹھے کاں

جوار دے بُھکھڑے کوئی انگیار نہیں بھکھدا

جوانی بڑی مستانی، بڈھیپا بڑا لعنتی

جوانی ویلے بھسّ، بُڈھیپے ویلے چھائی

جوبن سی تد جتن سی، لاگُو سی سبھ کوہ جوبن جتن گوا کے میں رہی نمانی ہو

جوبن سی رت سی، گاہک سی سب کوئی، جوبن رتن گوا کے رہی کُرنگ ہو، سُکّا ڈھینگر باغ وِچ، پنکھا نہ بہندا کو

جورُو زور دی، نہیں کسی ہور دی

جونھاوے، سو پَھل پاوے

جوڑ جوڑ مر جان گے، مال جوائی کھان گے

جوڑ گئے سو روہڑ گئے، کھا گئے رنگ لا گئے

جوڑیاں جگ تھوڑیاں، نرڑ بتھیرے

جوک پتھر چ نہیں لگدی

جوکھے دی جکھائی شاہی، گُڑ تے چار بُک چھائی

جوگن گئی، تے جوگن آئی

جوگوں رلی جوگ، اک نُوں گِلڑھ اک دُوجی نُوں پانا روگ

جوگی تے بیسوا، کِسے دی وی نہ

جوگی جوگی لڑے کھپّڑاں دا نقصان

جوگی سَن، اٹھ گئے، آسن رہی بھبھُوت

جوگیاں دی گاں

جویں گھر رہے اونویں رہے پردیس

جَو دا ڈھیر تے گدھا رکھوالا

جَو دا ڈھیر تے گدھا رکھوالا

جَوڑا بال، ماں دا جنجال

جَوں بیج کے کنک وڈھنی

جَوں جُواری جواریں، کپڑے ڈِٹھو اُتّے بھا

جَوں ساوے تے کوئی نہ آوے، جَوں پکّے، تے مِل پَے سکّے

جَوں لِشکے، تے یار کِھسکے

جَوں وِرلے، تِل سنگھنے، مجھّاں جائے کٹّ، بہوآں مائیاں بیٹیاں، چارے چَوڑ جَپَٹ

جَھڑی جَھڑی دس گیا، کُچجی دا ٹبّر بُھکھا موئیا

جَینڈے گئی ہِن ہِن، اُڈاہیں گئی چھن چھن

جَیں دے راہ نہ ونجے، اُوں دا پندھ نہ پُچھے

جَیں دے پیکے نیڑے، اُہ پَیراں نال کھیڑے

جَیں وَل بھٹیاری، وارہ اُسی دا

جُتی تے رنّ دی اِک مثال، آئی کے پائی، نہیں تاں دُور ہٹائی

جُتیاں گھِسیاں وَر نُوں لیاندے

جُتے دیاں چھڑاں کھانیاں پیندیاں نیں

جُتے ہل، پاوے پَھل

جُل کد ہولی مَوجاں مانے، آکڑ پالے ٹَھر دی

جُلاہا نُوں پیارا ہُندا ہے

جُلاہیاں دے جوائی وانگوں آکڑ جانا

جُلاہیاں دے پٹھان وگاری

جُلاہے دی مشکری ماں بھین نال

جُلاہے دی کھڈّی وِچ چَن پَھس گیا ہے

جُمعرات بھین کھیر کھلاوے، جمعہ بھرا چُھٹی دِلاوے، ہفتہ مار کوفتہ کنّوں پھڑ مسیتے لے جاوے

جُمعرات دی جھڑی، نہ کوٹھا نہ کڑی

جُمعرات مُلّا دے گھر شادیاں، دل تنگ تے باہاں کُشادیاں

جُمعہ جُمعہ اَٹھ دن

جُموں شہر دیاں چار بلائیں، مُنڈے، رنّاں، باہمن، گائیں

جُو آ مِٹھی ہار

جُو آ، زناہی، ضامنی، تِنوں دَھن دی ناس، زن، زر، زمین تِنوں مُول اُپادھ

جُون جُون تے پلّے کپُوت

جُوٹھ جُوٹھ تے پلّے کپُوت

جُوٹھ مارے یا جُھوٹھ

جُوٹھا مِٹھے دے سبب کھاندے نیں

جُوٹھا کھائی دا اے، مِٹھّے دے تران

جُڑی کوں جَس ہے

جُگت نال چلّے، سبھ کُجھ پلّے

جُگت وِہونا آدمی، اوڑک نِگھڑ جائے

جُگتے وِہُونا، وِتّر جا

جُھوآں پَٹ نِہالو آیا، اگّوں کُڑیاں گاؤن گایا

جُھونجے دی چُوں، تیل تے لُون

جُھوٹھ بولنا، جھکھ مارنا

جُھوٹھ دے پَیر کِتھے

جُھوٹھ سچ نُوں وی لے ڈُبدا ہے

جُھوٹھ چاہے بھیس، سچ کہے میں ننگا بھلا

جُھوٹھو جُھوٹھ چتاور سَو

جُھوٹھیاں نُوں درگاہ دے دھکّے

جُھوٹھے دے گھر تائیں پہنچنا

جُھڈُو اُگر اُگر آوے

جُھڈُو خصم، تریمت دا وگاڑُو

جِتھ بھا بلدی ہے، سیک او تھائیں ہوندا اے

جِتھ درخت کاٹے نہیں، اُوتھ جمانہ وَن ہے

جِتھاں ڈیکھن چوپڑیاں، اُتھاں مارن دھرو کڑیاں

جِتھوں دی کھوتی، اُتھی آ کھلوتی

جِتھے بانگ نہیں، اوتھے دیہوں نہیں چڑھے گا

جِتھے بچہ نہ بُوٹا، اوتھے رِنڈ پردھان

جِتھے بھنگ نہیں، اوتھے رنگ نہیں، جِتھے چرس نہیں، اوتھے ترس نہیں، جِتھے افیم نہیں، اوتھے تعظیم نہیں

جِتھے جاوے بھانڈ رمضانی، اوتھے ای ہووے اوادانی

جِتھے جاوے بھُکھا، اُتّر مِلے سُکّا

جِتھے جاوے تت پلتی، اوہو چرخہ تے اوہو چکّی

جِتھے دیکھاں توا پرات، اوتھے گانواں ساری رات

جِتھے راجہ مِٹھ بولنا، اوتھے گھنیرے لوگ

جِتھے رُکھ نہ ہووے، اوتھے ہنڈولا ای پردھان

جِتھے رکھیے توا پرات، اُتھے کٹیے دن تے رات

جِتھے سردار، اوتھے اوہدے خدمتگار

جِتھے سسّ مٹکنی، اوتھے نونہ دا کی چارا، جِتھے ماں مٹکنی، اوتھے دھی دا کی چارہ

جِتھے قدر نہ ہووے، اوتھے پَیر نہ پاوے

جِتھے لوڑیئے آپنے، بھیج جان پرائے

جِتھے مناں دے گھاٹے ہون، اوتھے کِنکے کِنکے نال کی بندا اے

جِتھے مُردہ، اوتھے رُواس

جِتھے مُنڈیاں دی کھیڈ، اوتھے مُلاں دی مسیت

جِتھے نگارے، اوتھے ماتم

جِتھے پئی پُھٹ، اوتھے پئی لُٹ

جِتھے پَھل، اوتھے کنڈے

جِتھے چاہ، اُتھے راہ

جِتھے گئی تت بھڑتھی، اوہو ہٹّی خالی

جِتھے گھڑا، اوتھے چِکّڑ

جِتھے ہووے پیار، اوتھے کریئے نہ بپار، جے کریئے بپار تے چھڈیئے وسار

جِتیا سو ہاریا، ہاریا سو ماریا

جِدھر رام، اُدھر پرمیشور

جِدھر رب، اودھر سب

جِدھر گئے وَنجھ، اودَھر گئے مہانے

جِدھر گیا دُلہا، اُدھر لاگ تے لگ

جِدھر گیّاں بیڑیاں، اُدھر گئے مُلاں

جِدھروں آئی رن، اودھروں چڑھیا چن

جِس تن لگّے سو تن جانے، ہور کی جانے پِیڑ پرائی

جِس دا دُدھ وِکے اُہ دہی کیوں جماوے

جِس دا دِتّا کھانا، کِس کہیے شاباش

جِس دا راج، اُسے دا تیج

جِس دا کمّ اُس نُوں ای سجّے

جِس دا کوئی نہیں، اُس دا خدا

جِس دا کھاوے، اُس دا گاوے

جِس درخت دے چھانویں بیٹھنا، اُسی نُوں کٹنا

جِس دی کوٹھی دانے، اُوہدے کملے وی سیانے

جِس دے پَیر نہ پُھٹّی بیائی، اُہ کی جانے پِیڑ پرائی

جِس دے گھر لویرا، اُہ سب توں چنگیرا

جِس دے ہتھ ڈوئی، بُکھ مَرے سو ای

جِس لئی کیتی چوری، اوہو آکھے چور

جِس لائی گِلّیں اوسے نال اُٹھ چلّی

جِس مُل دی چھوہر سی، اوسے مُل وِکانی

جِس نال کرے گلّاں، اُسے نال اُٹھ چلّاں

جِس نُوں اگّے جا کے اُڈیکنا ہے، اُہنُوں نال لے کے چلیے

جِس نُوں راکھے سائیاں، مار نہ سکّے کوئے

جِس نے کیتی شرم، اُس دے پُھٹّے کرم

جِس پربھانی دی اُنّ ویلی، اوسے دا مونہ ڈِنگا

جِس پِنڈ نہیں جانا، اُس دا ناں کی پُچھنا

جِس کارن پہنیا ساڑھا، اوہی تھاں رہیا اُگھاڑا

جِس کو کُتّے پاڑیا، ست کھلّے وی اُس کو مارو

جِس کُڑی چُھپنا، اوہنُوں مُنڈیاں ویکھنا

جِس کھانے دا رنگ نہ سوہنا، نہ سوہنی خوشبوئی، بھاویں لذّت بھریا ہووے، کرے پسند نہ کوئی

جِس گھر دیوا نہ بلّے، آنگن نہ کھیلن بال، اُس نُوں راجہ کی ڈنّے

جِس گھر لکڑّ نہیں، اُس نُوں گُھن دا کی ڈر

جِلّھن جٹ، گل گنڈھیاں دی مالا، جپُو جپُو نہیں تے کھاؤ سُکھالا

جِن تے راج(معمار) گھر وڑ دے ہوئے مشکل نِکلدے نیں

جِن تے لنگھ گئے راہ سفر دے، اے بھی لنگھ سدا سی

جِن جاوے پر ظنّ نہ جاوے

جِن دا ہاسا، تے بھن سُٹّیا پاسا

جِن دیکھا نہیں شینہ، اُہ دیکھی بلائی، جِن دیکھا نہیں چور، اوہ دیکھے جوائی

جِنا کپڑا، اونا پالا، جِنا ٹبّر اُنا مُکالا

جِند دِتّی ہے، تاں روٹی وی دیسی

جِنّا جھپیڑو گے، اونا ہی وڑیگا

جِنّا سستا، اونا خراب

جِنّا سپ لمّا اوڈی سنگو ہل

جِنّا لکھیا اونا مِلسی

جِنّا نیڑے، اونا دُور

جِنّا پَھلے، اونا ہی جُھکے

جِنّا چونا، تھناں نُوں لا دینا

جِنّا چھانیئے، اونا ای کِر کِرا ہُندا ہے

جِنّا گُڑ پاؤ گے اونا ای مِٹھا ہووے گا

جِنّا ہسیئے، اوناں رونا پیندا ہے

جِنّی دولت، اونی مصیبت

جِنّی ساکِیں ساک، سوئی سیالاں دے چاک

جِنّی واہ اونی گاہ

جِنّی گوڈی اونی ڈوڈی جِنس

جِنّیاں چِٹّیاں قبراں، اونے مُردے بے ایمان

جِنّے بورے پاؤ گے اونا ہی جھاڑ ودھاؤ گے

جِنّے مُونہ، اونیاں گلّاں

جِنّے پگ دے پیچ، اونے جگ دے پیچ

جِنّے چھڑو گے، اونے ای چِٹّے ہون گے

جِنہاں دے منڈھ بھیڑے، اُنہاں نُوں خیروں غوطے

جِنہاں نُوں ناز گھنیرے، انہاں نُوں دُکھ بتھیرے

جِکّر بِرچھ ڈِگدا ہے، اُکّر ہی پیا رہندا ہے

جِہا دُدھ، تِہی بُدّھ

جِہا دیس، تیہا بھیس

جِہدی سُتھن وِچ گہنا، اُہنے بُھکھے کیوں رہنا

جِہی نِیت، تِہی مراد

جٹ بجاوے دُھرا، اُہ وی بُرا

جٹ بگاڑے مرشد نال، تے بولے تے کڈّھے گال

جٹ بھُتان، تے اللہ نگہبان

جٹ بھگت تے گنڈھیاں دی مالا، جپّی گئی تاں جپ لئی، نہیں تاں کھاؤ سُکھالا

جٹ بھینویں انّی، تاں کِراڑ چڑھاوے ونّی

جٹ توڑے سونے دا ہووے، تاں وی پِچھے پِتل دا ہُندا ہے

جٹ توں راج نہیں، تے موٹھاں توں کاج نہیں

جٹ تے سنڈھے دا بَیر نہیں جاندا

جٹ تے پَھٹ بدّھے چنگے

جٹ جانے تے بجُو جانے، چُوہڑا نَو بر نَو

جٹ جانے، تے بجّو جانے، تُو بیٹھی بُھن دانے

جٹ جٹ جٹٹڑا، لک بدّھا پَٹٹڑا

جٹ جٹ دا رہندا کاما، بُھکھا مَرے تاں کرے سلاماں

جٹ جیہا بندہ نہیں جے تِھڑے نہ

جٹ دا لَہنا، گھڑے دا گھیئو، کراڑ دی داڑھی، دِھیاں دے پِیو

جٹ دا مُونہ پانی وَل، تے پانی دا مُونہ رڑ وَل، جٹ دا مُونہ گھر وَل، تے پانی دا مُونہ جَھر وَل

جٹ دا پُتّر پتیلے جِڈّا، پکڑے ہل دی چوری

جٹ دا ہاسا، تے غریب دا بھنّے پاسا

جٹ دِلاسا دیوے جَیں ویلے ہل وَہائے

جٹ دہقان، اللہ نگہبان

جٹ دی اِک سَو اِک پَت

جٹ دی دھی باہمن دے گھر

جٹ دیاں سَو مانواں ہُندیاں نیں

جٹ دیوے دِلاسا، جَیں ویلے وَسے، اکھاں کدی نہ کھولیاں، جَیں ویلے منھاں پئے، ساری پَت ونجائے جَیں ویلے بار چائے

جٹ رُٹھّا کمِین مُٹھّا، کمِین رُٹھّا (تاں وی) کمِین مُٹھّا

جٹ سنڈھا، سنسار قبیلہ گالنا، کُکڑّ کاں، کلال قبیلہ پالنا

جٹ سونے دا، تھلّا پِتّل دا

جٹ فقیر، گل گنڈھیاں دی مالا

جٹ مریا تاں جانیے، جے ستاہری ہو جائے

جٹ ملُوک، بصالیں دا اُجاڑا

جٹ نُوں اِہ جہان نُوں گھاہ، چھولیاں نُوں واہ

جٹ وَلے کنڈ نہ کر، کنڈ تے جٹ وار نہیں کردا

جٹ پلائی لسّی، تے گل پائی رسّی

جٹ پنج نہیں سہندا، پنجاہ سَہ لیندا ہے

جٹ پِنّے اتے کندھ کولوں وی گِھنے

جٹ پیائی لسّی تے گل پا لئی رسّی

جٹ ڈولے پئی وی کڈّھ لیندے نیں

جٹ کو راج نہیں، موٹھ سے کاج نہیں، عزت بِنا لاج نہیں، گھوڑے بِنا سار نہیں، مینہ بِنا اناج نہیں

جٹ کی جانے راہ

جٹ کی جانے لونگاں دا بھا، دھیلا دے کے بُھورا دیوے بِچھا

جٹ کی جانے گُن نُوں، تے لوہا کی جانے گُھن نُوں

جٹ کیتا ہاسا، تے بَھن ماریا پاسا

جٹ ہیٹھ پیا وی مار دا ہے، تے اُتّے پیا وی

جٹ یار نہیں، کِنگ ہتھیار نہیں

جٹ، بَیل تے بکرا، چوتھی وِدھوا نار، چارے بُھکھے بھلے رجّے کرن وِگاڑ

جٹ، مہیں، سنسار نُوں، بُھکھ چنگی، تے تِنّے رجّ کے گالدے ٹابری نُوں

جٹ، وَٹ، تے پھٹ بدّھیاں ای قابو آؤندے نیں

جٹّاں سَودے کھٹّے تے کاج کریں کراڑ

جٹّاں نے کی لڑنا، جنہاں چھنّا کھانا ساگ دا، لڑن گے فرنگی جنہاں میوہ کھانا باغ دا

جٹّی بھینوے اٹّی، تاں کِراڑ چڑھاوے وَٹّی

جٹّی بیوہ، بُھکھی نہیں مر دی

جٹّی ڈِٹھّی ڈنبھری، اُہ گِھنّاں کہ اُہ

جٹّے جٹّ نُوں بُھل کے بُلایا، ٹبّر لَے کے بُوہے آیا

جڈّے تے کانے دی اِک رگ وادھُو ہُندی ہے

جگ جیوندیاں دے میلے

جگ شیشہ، آرسی، جو ویکھے سو ویکھ

جگنی نے جگ ٹھگیا، تے جگنی نُوں کَون ٹھگے

جگّوں جہانوں باہری، سب خلقت ٹکّر ہاری

جگہ اوہوئی سَڑ دی ہے، جِتھّے اگ بلدی ہے

جگہ دیکھ کے پَیر پساریئے

جھار کُولے ہون تے گِدّڑ ہی کھا جان

جھانسی، گلے دی پھانسی، دِتیا گلے دا ہا، للت پور نہ چھوڑیو، جد تک مِلے اُدھار

جھانٹاں پُٹیاں توں مُردے ہَولے نہیں ہُندے

جھونے والا پنڈ پرالیوں ہی نظر آؤندا ہے

جھٹ روٹی پٹ دال، چُک منڈا تُر نال

جھٹ منگنی پٹ ویاہ، جھٹ روٹی پٹ دال

جھگّا چُکیّاں، ڈِھڈھ ننگا

جھگڑا جھوٹھا، قبضہ سچا

جھگڑا شوتر ہوندا ہے

جھگڑالو دا سر جھیڑے وِچ دیندے

جھگڑے دی پنڈ

جھیڑے رات ہووے، وِچھوڑے رات نہ ہووے

جہا بھانڈا، تہا اوازہ

جہا بیجے، تِہا وڈّھے

جہا تیرا ان پانی، تِہا میرا کمّ جانی

جہا مُونہ، تہی چُپیڑ

جہان کِسے چھابے پُورا نہیں آؤندا

جہاں دانہ، تہاں کھانا، نانکا سچ ایہ

جہاں دھانی پہنچے نہیں، تِہاں پہنچے وِدّیا وان

جہدی تیغ، اُسے دی دیگ

جہدی رُوڑی اُس دی مُوڑی

جہدی لاٹھی، اُہدی مجھّ

جہدی پَت اللہ رکھے، اُہدی کون لاہے

جہدی کوئی گوتر نہیں، اُوہ کوشل گوتر

جہدی کھڑی اگھاوے اُس نُوں بار کرن نال کیا ہے

جہدے کول جُلّی، جُھگی تے گُلھ، اُہنے ہور کی لینا

جہرا مارے، رون نہ دیوے

جہنیں دھی دِتّی، اوس کی رکھیا

جہنیں دیکھیا نہیں لاہور، اُہ دیکھے کلا نَور

جہو جہے آے، اوہو جہے کُجّے

جہڑا دیوے روک، اُس دی تانی اُنسی ٹھوک

جہڑا پوے چُھڈ اوا، اُہنُوں پوے پاوا

جہڑی پاوے مُونہ، اوہی میری نونہ

جہی بات، تہی ذات

جہی جُھلّی دا، کُدھر گئے بچڑے، کُدھر گئی ماں

جہی روح، تہے فرشتے

جہی واسی، تہی گھاسی

جی دا جی اے

جی دی جی، تے پُھوٹ دی پُھوٹ

جیبھ دیوانی، اپنے گوں سیانی

جیو ویاہی، تے سُکھ جائی

جیون کُوڑا آسرا، مرن حق دی واٹ

جیوندیاں لیکھاں سڑے، موئیاں موتیاں بھرے

جیوندے خصم نہ ڈھوئی مِلے موئیاں، سُہاگناں وِچ پَیر دَھرے

جیوں جمّے سو بودیوں لمبے

جیوں جیوں بال اُچیرے، تیوں تیوں خرچ ودھیرے

جیوں جیوں بِھجّے کمبلی، تیوں تیوں بھاری ہو

جیوں ساڈّھو نُوں ساڈّھو، کُتے نُوں کُتا واڈھ

جیوں ملاح بیڑی ڈوب کے بہندا

جیوں کُوڑا آسرا، عمر بے وفا

جیوے آسا، مَرے نِراسا

جیوے ماں دی جائی، میرا گلی گلی جوائی

جیٹھ تائے تے ہاڑ وسائے، تے ساون لائے، اُس ملک دے کال کیوں نیڑے جائے

جیٹھ تاویں، تے ہاڑ لاویں

جیٹھ پئے ٹھنڈ، اُتے سوَن کورا جائے

جیڈی کُتّی اوڈا ای ہڈ چاندی اے

جیکن کُڑمائی ہو گئی سُو، مِرگی وی جاندی رہ سی

جیہا بھین دھریا، تیہا وِہو دھریا

جیہا بیج بیجدا ہے، اُس نُوں تیہا ہی پَھل لبھدا ہے

جیہا دُدھ، تیہی بُدھ

جیہا دیوتا، تہی پُوجا

جیہا مان، تیہا دان

جیہا مولوں پُھل، تیہی خوشبو

جیہا مُنکھ، تیہی گل

جیہا مِٹھا نہ بنیئے، جو کوئی مُونہ ہی پا لئے

جیہا پیسہ گنڈھ دا، تیہا مِیت نہ کو

جیہا ڈِٹھا رائے ونڈ، تَیسا ہوسی اگلا پِنڈ

جیہاں لہو، اُہا جیہی بہو

جیہڑا بہُوں نِوّے، اُوں کو بھلا نہ جان

جیہی سیتلا دیوی، تیہا کھوتے دا واہن

جیہی میری باہمنی، تیہی مَسَہری چوب

جیہی پھلی بہُتی پئی گُھگو چَٹ گیا

جیہی کشمیری دی دوستی، تیہا سانڈھو دا ساک

جیہے بھَیڑے بھابڑے، تیہے بھیڑے پُوج

جے انھّا انھّے نُوں راہ دَسّے، تاں دوویں ٹوئے وِچ ڈِگ پَین

جے اپنی ہی کُکڑی ماڑی نہ ہووے، تاں گواہنڈیاں دے گھر آنڈے نہ دوے

جے بھادروں سِر گھٹا پاوے، تاں وی کھتّری گھٹ گھر آوے

جے بھادروں وِچ بِرکھا ہووے، کال پچھو کڑ جا کے رووے

جے تُوئیں بندہ ہیں سائیں دا، وساہ نہ کھائیں ارائیں دا

جے تُوں اَوہل پائیں کھیت، دو کھیتی لائے اک کھیت

جے تُوں جانے میریاں نُوں، میں لوری دیواں تیریاں نُوں، جے تراہویں میریاں نُوں، میں صدقے کراں تیریاں نُوں

جے تُوں جُتیاں چُکیاں، مَوت جُتّا جند راہ

جے تُوں منڈھ تے مندھانی، میں شیر تے شیرانی

جے جانا جانی رُٹھا جاندا راتیں کاہنوں سُتّی، پل سونے دے کارن سیّو دیکھو کہی وِگُتّی

جے جانا مر وَنجنا، مِٹھا بولا نہاں جگ، عمر ونجائی کُوڑے لادے لگ

جے جَو ساوے تے کوئی نہ آوے، جے جَو پکّے تے مِلن سکّے

جے دل ہوئے چنگا، کٹورے وِچ گنگا

جے دن ہووَن پدھرے بُھنّے اُگنّ موٹھ

جے دھن جاندا ویکھیے، تے ادّھ دَیے لُٹا

جے دھن دھنیں، جے دھن بٹاکیں

جے رُکھ وَدھن لگَن تے آسمان نُوں نہ لگ جان

جے ساہ نہ ہون خلاصے، تد کاہنے خوشیاں ہاسے

جے سودے دی سار نہ جانے، تے دوندے چوندے خرید

جے سُکھ تاں مُنکھ، نہیں تاں دُکھ

جے سُکھی چاہیں جی، تاں پانی منگے نہ پی

جے سِر بھجّے سوَن، بھادوں تہاہیا جائے، بھٹ کہے سُن بھٹنی، چُلیاں نِیرو گائے

جے شوہ آکھے پِھٹّے مُونہ، تاں میں جیوی

جے صاحب کُجھ کیتا لوڑے سَو سبب اِک پل وِچ جوڑے

جے مر جائے کینسر، تے کی پرواہ پرمیسَر

جے مُونہ مندا ہووے، تے گل چنگی کڈھے

جے مُچھ نہیں، تے کُچھ نہیں

جے مینہ نہ پئے لوہڑی تے ہاڑی ہوویگی تھوڑی

جے وَسّے پھاگن ماس تاں انّ نہ سماوے گھاہیں، جے وسّے پھاگن چیت تاں انّ نے ماوے کھیتر

جے ٹبّر ای حافظاں دا ہووے، تاں اوہدا فیر رب راکھا

جے پَت لوڑیں اپنی، چھد بُرے دا پاسا

جے پگ نہیں، تے پَت نہیں

جے چاہو سُکھ جیویا، بھلا سب دا منگ

جے چلّے دکانداری، تاں کی کرکے تحصیلداری

جے ڈینہ بھلڑے، تاں مِتّر وی بھلڑے

جے کریئے اُدھار تے چھڈیے وسار

جے کریئے تاں کُجّا چاڑھیئے، سِر دُکھے تاں متھا پھاڑیے

جے کوئی آکھے کمّ کار نُوں، چادر لے کے پے جایئے، جے کوئی آکھے کھان نُوں، ہتھ دھو کے بہ جایئے

جے کُوں لگے پٹھّا، نہ پُھل ٹُرے نہ سگّا

جے کُوں کھاوے کھن، ماں لا ویکھ جَن

جے کھتری سِر کھیہ پاوے، تاں وی کھتّری کھٹ لیاوے

جے کھوائیں نِہاری، تاں ترپساں محل ماڑی، جے کھوائیں دانہ تاں ترپساں کاہے تے لانا، جے کھوائیں بھو، تاں اُہ سنجھ تے اِہ توں

جے گابے ہَل وہائیں ہا، ڈاندیں دی گل پُچھے ہا

جے گُڑ دِتیاں مرے، تاں زہر دین دی کی لوڑ ہے

جے ہاڑ ساوَن وَسّن وار وار، ہاڑی ساؤنی ہووے بے شمار

جے ہل دی باہی آوے راس، چارے بید کر کن پاس

جے ہُندا رزق کمائیاں اُتّے، حافظ جہے رُل مَردے

حاجی شریف، نہ ربیع نہ خریف

حالوں گئی، حوالوں گئی، مُونہ دی لیہ گئی کاسی، اگّوں مِلیا پُرانا یار، کِدھر جاندی ہیں ماسی

حالی کچے گھڑے پانی دے بھرنے نیں

حالی گیا، احوالی گیا، دل دا نہ خیال گیا

حاکم دماں دے، تے خصم رنّاں دے

حاکم دی اکھ نہیں ہُندی، کن ہُندے نیں

حاکم دی اگاڑی، تے گھوڑے دی پچھاڑی ماڑی ہے

حاکم دی جھِڑک تے چکڑ دے تِلکے دا غصہ نہیں کری دا

حاکم چونے دا وی بُرا

حاکم، موت تے گاہک دا وقت کوئی نہیں

حاکم، ویری، کُتے دا، وساہ نہ کھایئے سُتّے دا

حاکمے دی نوکری، لکھے دی وی، ککھے دی وی

حج نالے ونج

حجت ڈھیر، خانہ خراب

حرام دا مال حرام ہی جاندا ہے

حرام دی لذت بُہتی

حرام دی کمائی کُتیاں بِلیاں کھائی

حرام وی کھاہدا تے رج کے وی نہ کھاہدا

حرام چالھی گھر تے بہندا ہے

حرام کوٹھے چڑھ کے کُوکے

حصہ ادھو ادھا، تے مار لاہے دی

حصہ تیرا بارھواں، ونجھاں دی مار ادھو ادھ

حق ادا، راضی خدا

حق حق ہے

حق سب نُوں پیارا

حق قہروان، تے جگ قہروان

حق مہربان، تے جگ مہربان

حق پچھان، پُورا ایمان

حق کر حلال کر، اک دن ہزار کر

حق ہمسایا، تے ماں پیو جایا

حقوں طوفانوں، کوہڑیوں تہمتوں، اللہ دے کے رکھائیں

حلقوں، لتھا جیہا لڈو جیہا مَٹھا

حلوائی دی اگاڑی، تے قصائی دی پچھاڑی چنگی ہوندی ہے

حلوائی دی ہٹی تے دادے دا فاتحہ

حوض بھرے، فوارہ چُھٹے

حویلی میاں باقر دی، وچ جمالو آکڑ دی

حُقہ حکم خدائے دا، چلم حُقے دی رن، جِتھاں دیکھاں پوستی، اوتھے دیواں بھن

حُقہ حکم خدائے دا، چلم گلاب دا پُھل، بھر بھر دیندے لعنتی، پِیندے بے اصول

حکم بِناں پتر وی نہیں ہلدا

حکم نادری، تقدیر قادری

حکم نِشاست وی، جومنگے سوَلے

حکومت نواب عبداللہ، چکّی رہی نہ چُلھا

حکیم دا یار روگی، تے پنڈت دا یار سوگی

حکیم دا یار روگی، ویسوا دا یار بھوگی

حکیم کولوں روگ نہ چُھپایئے

حیلہ ہر کم دا وسیلہ ہُندا ہے

حیلے حق ناحق تے جھوٹھ دی تہمتوں بچائی رکھے

حیلے رزق، بہانے مَوت

خالی اُتے شیطان سوار

خالی بھانڈا بولدا ہے

خالی تھیا پنجرہ، بھنور تھیا اُداس، جس گھر موجاں مانیاں رہن نہ دیندے راس

خالی سنگھ وجاوے دیپا

خالی ہانیا، کی کرے، ایتھوں چُک اوتھے دھرے

خالی ہتھ آیوں تے خالی ہتھ وَیسیں

خاموشی نیم رضا

خاناں دے خان پراہُنے

خدا بھاوے نہ بھاوے، اسی اُڈاں گے

خدا جد دیندا ہے، تاں چھپّڑ پار کے دیندا ہے

خدا جس نُوں بچاوے، اُس نُوں آفت کِویں آوے

خدا دا دروازہ سدا کُھلھا رہندا ہے

خدا دا دِتّا سِر تے

خدا دا ماریا حرام، تے آپنا ماریا حلال

خدا دی خدائی وچ کس نُوں دخل

خدا دی لاٹھی وِچ اواز نہیں

خدا دیاں گلّاں خدا ہی جانے

خدا دیکھیا نہیں تاں عقل نال تاں جانیا ہے

خدا دے قہر تُوں ڈریئے

خدا دے گھر سبھ کچھ ہے

خدا ذات نُوں ذات مِلا دیندا ہے

خدا شکر خورے نُوں شکر دے ہی دیندا ہے

خدا نیڑے کہ گھسُن

خدا گنجے نُوں نہوں نہ دیوے

خدایا اُس اگّے گوڑیں، جس اگّے وی کِسے گوڑیا ہووے

خدمت نُوں عظمت ہے

خربوزہ خربوزے نُوں دیکھ کے رنگ پکڑ دا ہے

خربوزہ منگے دُھپ، امب منگے مینہ، ناری منگے زور، بال منگے نیہ

خربوزیاں والے چُھٹ گئے، تے چِھلڑیاں والے پھڑے گئے

خرچ گھنا تے پیدا تھوڑی، کیویں بنھاں گھوڑا گھوڑی

خصم دا کُتا، سرہانے سُتّا

خصم دا کھایئے، بھیا جی دا گیت گایئے

خصم وسار ہے، تے کمزاتے

خصماں باجھوں، ساؤن تہایاں پاؤں کھلواڑے

خصماں کرے برابری، مُونہ مُونہ چوٹاں کھائے

خصمے بھانا، کھرا سیانا

خضر دا ناؤں ڈبونا

خط ادھی ملاقات ہُندا ہے

خلق دا حلق کس نے بند کیتا

خلق کولوں چُھپایئے، بھانویں اپنا ہی گُڑ کھایئے

خلقت دی زبان کون روک سکدا ہے

خواجہ خضر نے بیڑی ڈوبی

خواجے دا گواہ ڈڈّو

خوامخواہ نُوں دیو پھاہ

خودی تے خدائی دا وَیر ہے

خوش رکھ تے خوش رہو

خوف خدا دا رکھ، تے سب توں رہو بے خوف

خون دا بدلہ خون

خون سِر چڑھ کے بولدا ہے

خُلق دا مُلک ہے

خٹک نہ ہوسی، تے اٹک وی نہ ہوسی

دئیا برابر دھرم نہیں

دئیا بن سِدّھ قصائی

دئیا وان، چڑھے پروان

دائی توں پیٹ گُجھا نہیں رہندا

داتا دان کرے، بھنڈاری دا پیٹ پھٹے

داتا دان کرے، غریب اشنان کرے

داتا سدا دَلدّری

داتا پُن کرے، کنجوس جُھر جُھر مرے

داتری نُوں اک پاسے دندے ہُندے ہن، پر دنیا نُوں دوویں پاسے

داتے داتے مر گئے، رہ گئے مکھی چُوس

داتے دی بیڑی، پہاڑ چڑھدی ہے

داد ٹُپوسی کنگنی، کُرو کُرو کپاہ، لیف دی بُکل مار کے مکّی وچ دی جا

دادا جی دا فاتحہ، حلوائی دی دُکان

دادا خریدے تے پوتا وَرتے

دادا لیاوے تے پوتا ہنڈھاوے

دادا کرے، پوتا چٹّی بھرے

دادے وارے، نہ سوہرے دے وارے، گُھڑ چڑھی جوائی دے وارے

دال روٹی اک ویلاں، بہناں پِٹناں سَو ویلاں

دال روٹیاں کھاندیاں جے گھاٹا پوے تے پوی جاوے

دال سونبھے نال

دام بیا جی، کھیت پیا جی

دام سے پلّے، گل سو چلّے

دام کراوے کام

دان تو کلیان

دان دِت سمان

دانا دشمن، مُورکھ سجن نالوں چنگا

داند داڈھو آ کُٹیا تے روٹی لبھی

داند پرائے، اتی ہالی ہور، جویں بھاوے اُنجے ٹور

دانگی دا تلا مُونہ تے تے ناں روشن خاتون

دانہ دانہ تے مُہر ہے

دانہ نہ گھاہ، کھرکھری ترے ترے وار

دانے مُرلی دے، ہتھ گُھگھو نُوں

دانے کہہ گئے، لالچ بُری بلا

داڑھی دا لانجھ

داڑھی شیخ دی، عمل کافراں دے

داڑھی نہ مُچھ تے نکل آیا لُچ

داکھے ہتھ نہ اُپڑے تے تُھوہ کَوڑی

دب کے واہ، رج کے کھا

دبی بلی، چوہیاں توں کن کتراوے

دبی جائے، تے کیڑی وی وڈھ کھائے

دبی چل نہالیا، گھر کوئی نہیں

در تے بیر نہ رہائیں، سپاہی نُوں یار نہ بنائیں

در تے جواہاں نہیں تے ناؤں باغ شاہ

درب ساوے دا ساوا، اگاہی سنجے دا سنجا

دربھ ساوے دا ساوا، گھاہی سُنجے دا سُنجاں

درد دھیاں، ماں دتے ماسی ونڈے

درد منداں نُوں درد سلامت

درد کِتھے، تاں سنگیاں کِتھے

درد ہور تے دارُو ہور

درزی، بُھلا، درز وَدھی

درزی، دھوبے، ٹھپے، اکو ای ذات

درمیان اٹک تے جہلم خود مُقرب بادشاہ

دروازے بھیڑے رکھنا، تے لنگھاؤنے ہاتھی

درُک درُک موئی، تے پیکے نہ پُونی

درکھان کنڈ ولائی، چپر اُکھڑ آئی

دریا دا ہمسایہ، نہ بُھکھا، نہ تہایا

دریا دے کنھے رُکھڑا

دریا ورگی سخاوت نہیں، سُورج ورگی شفقت نہیں

دریا وِچ رہنا تے مگر مچھ نال وَیر

دریا ٹپّے، بولی بدلے

دریا چناب قلعی لیوے، تے سونا دیوے، دریائے سندھ سونا لیوے، تے قلعی دیوے

دریاؤں پانی بخشدا

دس فقیر اِک گودڑی وچ سما جاندے نیں، دو دو بادشاہ اِک راج وِچ نہیں سما سکدے

دس پنج دی لاٹھی، اِک جنے دا بوجھ

دسن دا بگلا تے مچھیاں دا ٹرکاؤ

دسن دے چنگے تے پانی دے کوہڑے

دشمن آوے تے موہڑا دیے ڈاہ، کدے نہ کہیے جا

دشمن بات کرے ان ہُندی

دشمن تاں مٹی دا مان نہیں

دشمن دا دشمن سجن ہُندا ہے

دشمن دی مجھ مارنی ہووے، تے اپنی کندھ ڈھاؤنی پَیندی ہے

دشمن کسی نُوں مار کے مویا تے کی مویا

دشمن گل کرے اَن ہونی

دشمناں وِچ انج رہو، جویں بتیاں دنداں وِچ جیبھ

دعا فقیراں، رحم اللہ

دعا، سلام تے بندگی، ساڈی آکھو ہر دی ماں نُوں، تو بھی نہیں پلیندی گھاہ نُوں

دل آئے گدھی تے، تاں پری کی چیز ہے

دل تار میڈی تیڈے نال، من پلنگھاں ہیٹھ، صدقے میں اوس توں، جو کھنگھے پیریں ہیٹھ

دل دلاں دے محرم

دل دلاں نُوں چاہون، تاں دل پہاڑاں توں وی آون

دل دیاں دل وِچ رہیاں

دل سُندر گھوڑی، مُچھ سُندر مرد، رُوپ سُندر گوری، سِنگ سُندر بھینس

دل نُوں دل نال راہ ہُندی ہے

دل نُوں ہووے قرار تدے سُجھے دن دہار

دل کوں دل چھکیندے

دلاں دا مالک اللہ

دلی جا، دکھن جا، کرماں کھٹیا گھر بیٹھا کھا

دلی دا نمونہ، اندر مٹی، باہر چُونہ

دم باجھ نہ ہُندے کم کوئی، گھیوآں باجھ نہ ہندیاں چُوریاں

دم دا دم، نہ سنسا نہ غم

دم دا کی بھروسہ

دم دا کی بھروسہ، آوے نہ آوے

دم دا کی وساہ، ساہ آوے نہ آوے

دم سو جو پلّے، گل سو جو چلّے

دم شاہوکاراں دے سیون گِراں دا ناں

دم نہ بیلی، کنگ نہ ہتھیار

دم وپاری، مینہ کِرسان

دم کڈھن کمّ

دماں دے رُٹھے، گِلیں نہیں من دے

دمڑی دا ٹٹو تے ہاٹھاں بھانے

دمڑی دی بُڈھی ٹکہ سِر منائی

دمڑی دی ہانڈی لوے، اُہ وی ٹھوک وجا

دمڑی دی ہانڈی گئی، کُتے دی ذات پچھانی گئی

دن تھوڑا تے کمّ بڑے نے

دن دی دُھپ، رات دی بُھکھ، جنج دا گہنا ہے

دن سدا اِکو جیہے نہیں رہندے

دن عید، تے رات شبرات

دن لتھا، نکما متّا

دن نوں سووے، شام نُوں جاگے

دن نُوں اُونی اُونی، راتیں چرخہ پُونی

دن گوایا بُھوں کے، رات گوائی سَوں کے

دن ہون سِدّھے، بُھجے اُگن موٹھ

دند پہلاں کہ وال

دند چڑھیا نہیں بچدا، چکی چڑھیا بچ جاندا ہے

دند گئے سواد گیا

دنیا امید تے قائم ہے

دنیا دے کمّ کدی پُورے نہیں ہُندے

دنیا رن ملاحظے دی اُتے فقیر دا اللہ بیلی

دنیا مسافراں دی سراں

دنیا کِسے چھابے پُوری نہیں

دنیا کھیتی، کرماں ہستی، جے کوئی پِج کھاوے، سونا رُپا پیدا ہووے، خوشیاں کرکے کھاوے

دنیں بدل، راتیں تارے، آکھیں میرے خصم نُوں، بلداں نُوں نہ مارے

دنیں لالو، رات نُوں دھانو، نکلیا دوہوں جہانوں

دنیں لالو، رات نُوں دھانو، نکلیا دوہوں جہانوں

دنے اللہ ہُو، راتی جندا دُھو

دو انھیاں، دو چُٹیاں، شیطان مارے جُھٹیاں

دو بھانڈے ہون، تاں ٹھہکدے ہی ہَن

دو بیڑیاں وِچ لتّ

دو تلواراں، اِک میان چ نہیں سما سکدیاں

دو جُھگّے مہتمم دے، تے ناں خیر پور

دو درجے میرے بے شک گھٹا دے، ناں میرا پٹواری رکھا دے

دو دن بہار، دس دن پت جھڑ

دو دن شوق، تیجے دن دی بے ایمانی

دو دو نالے چوپڑیاں

دو ساون دو بھادوں، دو کتک دو ماس، ڈھور ڈنگر ویچ کے دانہ پھکا وہاج

دو شیراں وچ بکری بدّھی

دو لڑ دے نیں، اِک ڈگدا ہے

دو مُلّاں وچ ککڑی حرام

دو ول پگڑی دے، تے ڈیڑھ ہتھ طُرّا

دو پکّے تاں باراں پکّے، دو کچے تاں باراں کچے

دو پیاں وسر گیاں، یاراں دیاں دُور بلائیاں صدقہ میری ڈھوئی دا

دو پیسے دی گتھلی، تیجا پیسہ پوے تاں پھٹ جاوے

دو ڈوماں وِچ ڈھڈ نہیں وجدی

دو ڈھائی، سبھ چائی، تیجی پائی، تاں سُرت آئی

دو کھاہدیاں دو پلّے، عاشق مار کر وہ چلّے

دو کھاہدیاں، دو کھان گے، چور نس جان گے

دو گلاں کِٹھیاں نہیں کٹ ہُندیاں، نالے بُھکھ نالے دُکھ

دو گھراں دا مہمان بُھکھا ہی ہُندا ہے

دو ہتھیں تاوڑی وجدی ہے

دوالی دی جِت، سال بھر جِت

دوالیے ساکھ پتال وچ

دوست اوکھے ویلے پُکار دے

دوست کو ہتھ دے کے مِلے، دشمن کُوں گل لا کے

دوغلے دا کوئی ایمان نہیں ہُندا

دولت اے تاں کھوجے جٹ، نہ ہووے تاں کنجر نٹ

دولت والے دے سالھے بہت ہبندے ہَن، غریب دا بہنوئی کوئی نہیں بندا

دولت کاگ بنیرے دا

دوہت وان، ستیں پیڑھیں ویری

دُبدھا وِچ دوویں گئے، مایا مِلی نہ رام

دُدھ تے بُدھ پِھٹدیاں دیر نہیں لگدی

دُدھ دا جلیا چھاہ نُوں مار دا ہے

دُدھ دا دُدھ، پانی دا پانی، گُجری ویچ کے پچھو تانی

دُدھ دا سڑیا، لسی نُوں وی پُھوکاں مار کے پِیندا ہے

دُدھ دی رکھوالی بِلی

دُدھ سانبھے گجریٹی، دھن سانبھے کھتریٹی

دُدھ منگ، پُت منگ، ٹٹہنے جیہی دُھپ منگ

دُدھ نال پانی وی وِک جاندا ہے

دُدھ نہ کٹورا، تے گُھٹ گُھٹ پی

دُدھل گاں دی لت وی ماڑی نہیں لگدی

دُدھیں نھاویں، پُتیں پھلیں

دُر دُر، پِھٹ پِھٹ

دُر پِھٹے مُونہ ارائیاں دا تے بھلا نہ منگیوں نے بھائیاں دا

دُوجے دی اکھ دا تنکا دِسدا ہے، تے اپنی اکھ دا شہتیر وی نہ دِسدا

دُوجے دی تھالی بہتا لبھدا ہے

دُوجے نُوں تد جُھوٹیاں، پہلاں بُکل جھاتی مار

دُور دا پراہنا، نیڑے دا کُتا، اِک برابر

دُور دے ڈھول سُہاؤنے ہُندے ہَن

دُور گئے دی آس

دُور گیاں دے ہاڑے گھتاں، نیڑے آیاں نوں دھڑ دھڑ پِٹاں

دُوراں دے پُھل سہانے، نیڑے دا پانی گندھلا

دُکانداری نرم دی، حاکمیں گرم دی، اُگراہی بے شرم دی

دُکھ اُتریا، بھرم وسریا

دُکھ اُتریا، رام وسریا

دُکھ جے دَیے خلق نُوں، پَیندا قہر خدا

دُکھ سُکھ سبھ دے نال لگیا ہویا ہے

دُکھ نال سُکھ وی ہے

دُکھ کٹیا، رام نٹھیا

دُکھاں دیاں گھڑیاں لنگھن وِچ نہیں آؤندیاں

دُکھڑے رووے یاراں دے، تے لے لے ناں بھراواں دے

دُکھیا درد گھنی، دیدوں جانیں توں دھنی

دُکھیا رووے، سُکھیا سووے

دُکھیے کُور پیارا

دُکھے سِر تے بنّھو گوڈا

دُھر درگاہوں لِکھیا، ڈھوڈی اُتے تھوم

دُھر دے لکھے ہوئے نُوں کون مِٹاوے

دُھپاں دی رُت پچھوں، برکھا دی رُت آ جاندی ہے

دِتّا اک پیسہ بطور خیرات کمّ آؤندا ہے

دِتی کھل، بھڑوآ کوہلو چٹن جائے

دِتے باجھ نہ اُتر دے، ہدار پرائے

دِتے لیف تے تُلائی، سُتے دھی تے جوائی، لوکاں نُوں کی

دِسدے چنگے تے عملاں دے خراب

دِلی دا راہ تے ہر کوئی دس دیندا ہے، خرچ کوئی پلّے نہیں بنھاوندا

دِلی دل والی، مُونہ چوپڑیا، پیٹ خالی

دِلی دے بانکے، کھیسے وِچ گاجراں

دِلیں راجہ، ملیں کھیتی

دِنے تے نہالی نُوں دِسے نہ، تے راتیں بھاجڑاں تورے

دِنے پاوے کیرکی، راتیں وگے واؤ، کہے ڈھک سُن بھڈلی، نہیں ورھن دا چاؤ

دِنے گِدّڑ بولے، راتیں بولے کاں، مرے بستی دا بادشاہ، یا اُجڑے گِراں

دڑ وٹ، دہاڑے بَھلے دن آؤن گے

دکھن چڑھی سَن بدلی، گُھلی پُرے دی وا، ڈک کہے سُن بھنڈنی، اندر پلنگ وچھا

دکھن گھٹ نہ اُگھے، جے اُگھے تاں برسے، مُونہ مرد نہ بھاسرے، جے بھاسرے تاں کرے

دکھنا نان بھجیاں ماہ، جل بہیاں بھجیاں کپاہ

دکھنوں اُٹھی بدلی، پچھوں جائے چھا، کہے ڈک سُن بھنڈلی، برسے باجھ نہ جا

دگی دگی لکڑی، دگی چلی سوہریاں نُوں، اُہنُوں ہٹاوَن والا کوئی نہیں

دھان ڈھین تاں بسے گھر، کماد ڈھہے تاں معاملے دا ڈر

دھان ڈہر دا، اور بھا شہر دا

دھاناں نال ڈیلے نوں پانی آ جاندا ہے

دھاگا لمّا نہیں گمّا

دھرم دا دھرم، کرم دا کرم

دھرم مسال دا کڑاہ، پِچھوں کُتا لے گیا، اگوں ہتھ نہ آیا

دھرم نالوں دھڑا

دھرم چھوڑ، دھن کوئی کھائے

دھرم ہین دا اڈھ نہ مَول

دھرُک دھرُک بھنیں، پیکیں نہ پُنیں

دھریل رن بُری، آٹا مُکا، اُٹھ تُری

دھن اوہ پربھالی، جہڑی چھکے وچ رکھ کے سوندی ہے

دھن بِناں منگل کِتھے

دھن جرے کھتری، دُدھ جرے گُجر

دھن جُھورے کھتری، رن جُھورے جٹ

دھن دیئے، جی رکھیئے

دھن رب ہے، جہڑا دے کے چتکار دا نہیں

دھن صدقہ سِر دا، سِر صدقہ عزت دا

دھن ونتی نوں کُنڈا چُبھیا، دوڑے لوک ہزار، نِر دھن ڈگا پہاڑ توں، کوئی نہ آیا کار

دھن پنجابی مانواں دے جائے جنہاں وڈّے کوٹ نِوائے

دھن پَینا جنہاں پَینا اُکھوایا

دھن چاہیں تاں دھرم کر، مُکت چاہیں رام بھج

دھن گائیں، رعیت رائیں، حاکم کوڑا کی کرے جو بھوئیں ہووے نیائیں

دھو بانواں، تے درزی پُرانا اچھا ہے

دھوبی دا کُتا، گھر دا نہ گھاٹ دا

دھوبی دی جانے چُھوہ، کپڑا پاٹناں مالکاں دا

دھوبی رہے جل وِچ، گندی مچھی کھائے

دھوبی چک، بٹیرا آیا

دھوتی دھاتی رہ گئی مُونہ تے مکھی بہ گئی

دھوتی ماراں بیرکوں، جھڑ جھڑ پوون روانہ

دھوتے مُونہ چپیڑ پَے گئی

دھولا جھاٹا، آٹا خراب

دھوندا دھوندا لوہا وی دھوں جاندا ہے

دھوڑی دا ناں گلسفہ

دھڑی دا سِر ہلا، بھر اِہ چھٹانکی دی زبان نہ ہلی

دھڑیا بُھلّے، پر لکھیا نہ بُھلّے

دھگاڑے دی اماں، چڑھ بہو کندھاڑے

دھی آئے پیکے، جوائی متھا ٹیکے، دھی گئی سَوہرے، جوائی کدوں پہُڑے

دھی اُسری، کھان پین وسریا

دھی بھین ساریاں دی ہُندی ہے

دھی تے غریب دی آہ خالی نہیں جاندی

دھی جمدی مر جائے، جس دا دُکھ وی نہ آئے

دھی جیہا پُتر کنُوں دھی چنگی ہے

دھی دا تے زمین دا پیسہ وٹیا بھیڑا ہوندا ہے

دھی دھاڑا، پُتر پیرا، رن دُکھاں دا گھر

دھی دھریک تے پُتّر امب

دھی دھیانی گُو برابر

دھی دی ماں رانی، بُڈھیپے بھر دی پانی

دھی دے مُل جوائی

دھی رُسے تے خصم منگے، پُتر رُسّے تے رن

دھی من، دھیانی من، وڈ من، وڈیرہ من

دھی موئی تے جوائی چور

دھی نوں جوائی مہنگا

دھی چھڈ جوائی پیارا

دھی گئی ہاسے، تے پُتر گیا تماشے

دھی ہووے سَوہرے، جوائی کدی نہ بوہڑے، دھی ہووے پیکے، جوائی متھا ٹیکے

دھی، جوائی، بھانجا، تِنے نہیں آپنا

دھیئوں پرے گالھ نہیں، سِروں پرے ویر نہیں

دھیئے نی توں کمّ کر، نونہیں نی توں کن دھر

دھیاں دا پیڑا، رب تَون وچ نہیں رلایا

دھیاں دھن پرایا

دھیاں کولوں نہ ڈریئے، دھیاں دے کرماں کولوں ڈریئے

دھیرا، سو گنبھیرا

دھیرج، دھرم، ارم ناری، وپت کال، پرکھیئے چاری

دھیلا نہ پلّے، باہمن گنگا نُوں چلّے

دھیلے والا منگے، روپے والا سنگے

دہ دنیا، ستر آخر

دہیں دے بُھلیوے، کپاہ دی پُھٹّی نہیں کھائی دی

دہیں پا کھچڑی، چُبارے رسوئی

دید بازی، خدا راضی

دید نہ شُنید، گواہ شیخ باز دید

دیر آئے، درست آئے

دیس چوری، بدیش پھچھیا

دیس چھوڑاں، پردیس چھوڑاں، متھے تے لیکھ کِتھے چھوڑاں

دیسی کُتا، خراسانی بولی

دیسی گدھا، پنجابی رینگ

دیغ تیغ فتح

دین داری صبر دے نال بڑے نفع دا وسیلہ ہے

دین دلیری، تے لینا حکمت

دین دُنیا دونوں گئے، مایا مِلی نہ رام

دین لین دے سِر پاؤ مٹی، پیار بڑی چیز ہے

دین گوایا دنیا تے، دنیا نہ چلّی نال

دینا بھلا نہ باپ دا، بیٹی بھلی نہ اِکّ

دینا وینا تیڈی گور گردن تے

دینہ بھلے، مِتر بَھلے

دیوا بلیا، ہنیرا ٹلیا

دیوا فقیر دی قبر تے بلدا ہے

دیوار دا کِیل، جنگل دا پھیل، اسمان دی چیل، پاہے دی مُڈھی، انھے دا جپھا، گھوڑے دا دولتا، ایہناں سبھناں توں بچنا چنگا

دیواراں دے وی کن ہُندے ہَن

دیوانی آدمی نُوں دیوانہ کر دیندی ہے

دیور دے بھرواسے خصم گوایا ہاسے

دیون دن نہ جمّے چار قوم، مُلّاں، بَھٹ، برہمن، ڈوم

دیوے دی چُت تلے اندھیرا

دیوے نال دیوا بلدا ہے

دیوے وچ تیل نہیں، تے مُونہ دواکھے دا

دیوے ہیٹھ انھیرا

دیپک بلے، ہینر ٹلے

دیکھ بھائی ہالیا رنگ کرتار دے

دیکھ رب دی مایا، کِتے دُھپ، کِتے چھایا

دیکھ چلکی، تے من گِھکی

دیکھ ہماری چترائی، میں سُکّے سنگھ اڑائی، روئی میں وی نہیں، دیکھ ہمارا بتّا، میں پچھواڑے سُتّا، گیا میں وی نہیں

دیکھ ہماریاں باتاں، تھمّی نال لگائیاں لاساں، کُٹّی میں وی نہیں

دیکھا دیکھی سادھیا جوگ، چھجّی کائیا ودھیا جوگ

دیکھن سُنن وِچ فرق اے

دیکھیا نہ بھالیا

دیگ دا اِکو دانہ ٹوہن نال جنس دا پتہ لگ جاندا ہے

دیہوں لہے تے باجرا گہے

دے دِتّا سو دُدھ برابر، منا لیا سو پانی، جھگڑ لیا سو لہو برابر، اِہ بُھلیاں دی کہانی

دے نہ گِھن، ازائیں لگا جِن

دے وڈّھی تے کمّ کڈّھی

ذات دا گِدڑ تے کچریاں دا راکھا

ذات دی پدّی، چہٹاں بازاں دا

ذات دی کِرڑی، تے شہتیراں نال جپھیاں

ذات پئی کُھوہ وِچ، روٹی پئی مُونہ وِچ

ذات پات پوچھے نہیں کو، ہر کو بھجے سوہری کا ہو

ذکر فکر توں رہو نہ غافل، دم دا کی بھروسہ

سورک نشانی چار

سڑی کڑاہی، لگی کِھچڑی، دال پانی دی ڈھن

سیانا کاں گونہہ کھائے

مُلّاں نالوں کُکّڑ چنگا، جہڑا مُلک جگاوے سُتّا

مڑی جائے بھر بھر دمڑی نہ جائے

نُھوٹھے نال کُنالی تے ڈھگیاں نالی ہالی

نُھوہ ماسی سلام

نھُوہیں دا ڈنگیا بھویں تے سَپ دا ڈنگیا سویں

واہ دنیا، ستّر آخر

واہ کراڑ، ہک جٹ، ویہ جٹ اِک مُلّاں، چالیہ مُلّاں، ادھی رن

ٹاہلی دے تِن پُت

ٹاہلی دے تِنے پُتّر، سہے دیاں تِنّے ٹنگاں

ٹاہلیوں ڈِگ پئے کچے کچے وات، یتیماں دی کوئی نہ پُچھے وات؟

ٹبّر بُھکھ مَرے، تے بنرا سیریں کرے

ٹوبھے دا گواہ ڈڈّو

ٹوبھے وِچ رہنا تے مگر مچھ نال وَیر

ٹُر مَردا سو پُھر مردا، جوبیہ مردا سو جُھر مَردا

ٹُر مَرداں پُر مرداں، بہ رہنداں بُکھ مَرداں

ٹُر نہ سکیاں آپ، تے لعنت گوڈیاں نُوں

ٹُر گئے دا گِلا کوئی نہیں کریندا

ٹُریا گھمیار نال، کن مروڑے کھوتے دے

ٹُونب بِنا تِیویں اِیوں، بِن پانی دے کھیتی جیوں

ٹُٹُو گئے پَت، نہ ٹُٹُو آئے نہ پَت

ٹُٹّی نُوں کون گنڈھے

ٹُٹّیاں بھجیاں دا پَتن میلا

ٹُٹّے راس نہ آؤندے، گنڈھ گنڈھیلے ہو

ٹُٹّے پُھٹّے نہ ملن، گل کتچن دی رِیت

ٹُٹّے پُھٹّے نہ مِلن، کریئے لاکھ اوپا

ٹُٹی بانہ تے چُوڑیاں دا چا

ٹُٹی بانہ، گل جندڑی

ٹُکر کھادے دِن وَلائے، کپڑے پاٹے گھراں نُوں آئے

ٹُھلّھی تریمت، سیالے دی سَوڑھ ہے

ٹُھلّھے کپڑے، ہنڈے چنگے

ٹُھلھ پُوچھلا، اُکھڑّ پَیرا

ٹِبہ واہ، تے کاں اُڈا، کھان پین نُوں خُشکہ کھا

ٹِل اوٹ پہاڑ ہونا

ٹِلیوں گجّے، گاں چویندا بھجّے

ٹِنڈ بیراں دی تے پِنڈ بھُسیانی دا

ٹِنڈ جیہا بھانڈا نہیں جے رِڑھے نہ

ٹِٹیری آکھدی ہے اسمان میں ہی تھمیا ہویا ہے

ٹِڈّی سوئی ٹوکا جمیّا

ٹِڈی دا آؤنا، کال دی نشانی

ٹِڈی ٹپو تے پہاڑ ڈھاؤ

ٹٹُو بھاڑے کرنا تاں کُڑما دا ہی کرنا ہے

ٹپا زمین دا، تے ناں زمیندار

ٹپّی ٹپّی ناں اَوکھ ہے

ٹک دِتا مندا، تے مَت دِتّی چنگی

ٹکا دِتا، گھڑا بھرایا، جاندی دے سِر کھلا لایا

ٹکیاں واج نہ کرے قربانی، تیر مندخانہ نہ ہووَن پانی، پانی باجھوں روٹی کھانی، اِہ تِنّے کمّ اینویں جانی

ٹکے دی بندی، ہزاریں کُوں بدّھے

ٹکے دی کُتّی، چھی آنے گھلاوی

ٹکے دی گھوڑی تے نُوں پنسیریاں دانہ

ٹکے دی ہانڈی گئی تے کُتّے دا وَساہ گیا

ٹکے سیر بھاجی، ٹکے سیر کھا جا

ٹھاکر نالوں ٹھِیکر چنگا، جہدے وِچ پانی پِیوے کُتا

ٹھاہدے نُوں نہیں دیکھدا، بیٹھے نُوں کی دیکُھو

ٹھنڈی کھیر کُو پُھونکے دیندے

ٹھنڈے پِنڈے بخار

ٹھولھا حق نا حق دا بھلا مانس

ٹھوکر کھائے تاں بُدھ پائے

ٹھٹھیاراں دی گاگر چوندی ہے

ٹھگاں ٹولی، اِکّو بولی

ٹھہ منکے تے منکا، بُڑ بُڑ وادھے دی

ٹھیل مُہانا بیڑی کُوں تے کپ گِھن لاہاں

ٹہبے دا پانی مندا بھر دا ہے

پئی نیاری گئی دُدھ چُواوَن، تے پھنڈر گئی لتّاں بھناوَن

پنج اشنانی مہا گیانی، نِت نہاون دِلدّری

پنجابی دا ہتھ تے ہندوستانی دی زبان

پنجاں نہ پنجاہ، میں وی کُجھ ہاں

پَینڈا اڑا نکّھا تے پِیت کللڑی

پُھدُو چار ولایتاں

پُھٹ پُھٹ پَین تے ایکار سَین

پِھر پِھر پِھر، لوہے دیاں لتاں، سنسار دا سِر

پِیٹھا دارُو تے مُنیا جوگی

پِیڑھی ہیٹھ بھبھولا نچّے

پھل کھادے ماریئے، کھپر کھادے کی ہو

پھیرن دی عاری، تے چنگھ گھتّن دی ہوشیار

پہلی بسم اللہ ہی غلط

پہلی چھکی کال دی، موچی تے پاؤلی

پہلے جاندی نیوں، تے باقی جاندی کیوں

پہلے رنگ نہ رتیئے، توڑے پاؤ مجیٹھ

پہلے سو پہلے، پِچھّے سو پِچھّے

پہلے کُلّی آٹا پاوَن، پِچھے کانڈھے پِھراوَن

پیالے دھر تے لُنڈی بچّی دُھر، ڈیرے عاشقاں دے مگن پُر

پیسنے دا پیسنا، تے رنگھڑُو دا رنگھڑُو

پیٹ بھرُو، تے پئے لدُّو

پیٹھا نہ چھڑیا تے بنّی لے گھر وڑیا

پیڑھی اُتّے پیالہ نچّے

چائیں چانگیں وَتّاں سبھ بھڑدے گھتّاں

چاتر توں ویری بھلا، مُورکھ بھلا نہ مِیت

چاتر نُوں چوَگُنی، مَورکھ نُوں سَوگُنی

چار دِن اگّے کی تے چار دِن پچھوں کی

چار دِن دا حُسن پروہنا

چار دِن دی چاننی، پھر اندھیری رات

چار دِن شوق دے، مُڑ اوہو کُتے بھونک دے

چار دیہاڑے چیتر دے تے کڈے بکر وال

چارے راہ کُراہ جھوٹے نُوں گاہ، بُداھی نوں راہ، مرد نُوں چکّی، گھوڑے نُوں چٹّی

چارے نیئو دے نہ بھلے، چیتا، شیر، کمان بُہتا نِویں جو آپ کو، تِن سے بھلا نہ جان

چاقو جے قاتل دے ہتھ وِچ موت، جراح دے ہتھ وِچ حیاتی

چاندی دی رِیت نہیں، تے سونے دی توفیق نہیں

چانن لکھ دا، سونا سُکھ دا، پانی کُج دا، کھان بُھکھ دا

چانن چند دا، سونا سنگ دا، پانی گنگ دا، کھانا کھیر دا

چانن چند نہ پُوجئی، چمکے ٹَٹہنا

چاول بنھے، ونے گواچے تے راتیں لبھے

چاپلوسی دا مُونہ کالا

چاچا پُھدُو، بھتیجا قاضی

چاچے داغصہ چیتُو تے، چیتُو دا غصہ ولٹوہی تے

چاکر توں کُوکر بھلا، جو سووے اپنی نیند

چاکر، چولہ، ونجارا، گھر آوے تاں جاپے

چاکری وِچ ٹابری کی

چاکی والا وَنجایا، وَل وَل گولے کِلّا

چاہ تھلّے دی، لڑائی ہلّے دی

چاہ نُوں راہ ہے

چاہے چُھری خربوزے اُتے ڈگے، چاہے خربوزہ چُھری اُتے، نقصان خربوزے دا

چبری دا چہرہ، تے ناں نُور بینی

چبن چھولے، تے ڈکار بداماں دے

چبھڑے دے بار تے دیسیں

چتر لوڑے بولنا، مُورکھ چاہے چُپ، ساوَن چاہے میگھلا، ہاڑ چاہے دُھپ

چج نہ، نہ چار، گُھلن نُوں تیار

چج پیا، چج پیا، منجھوں لہا کے کج پیا

چر کا گھوڑا، منچر جو کِسے سو کر من دے گھر ہو

چراغ تلے انھیرا

چراغ گُل، پگ غائب

چراندھ چَرے نہ چَرے، تِرنی بھرے

چرخہ راج، کشیدہ رانی، چکّی پیہے دوزخ جانیں

چرخہ میرا پھیرواں، بُدھو مرے تاں تیرھواں

چرخہ وا اُڈاریا، رن گُلیندی پُونیاں

چغل خور، خدا دا چور

چغل مارے چغلی، کاں صبُون چین، کُتا پاڑے چاننی، تریہے بھَس پَین

چل چل، کھیڈ دا نظر آ

چلدا پِھر دا رہے فقیر تاں چنگا، وگدا رہے ندی دا نِیر تاں چنگا

چلدی اُتّے چلاؤ، نہ پوے اَوکھنی، بلدی اُتّے بالو، نہ پوے دَھونکنی

چلدی دا ناں گڈّی

چلدی نُوں وَل پے گیا

چلدی ہووے عطاری، کی کرے تھانیداری

چلدیاں دے سب ساک، تے بُھکھیاں دے کوئی وی نہ

چلدے بولد نُوں چونبڑ نہیں دینی چاہیدی

چلو دُور سو دُور

چلے پُرا، اُہ وی بُرا

چماراں دے آکھے ڈھگّے نہیں مردے

چمڑے دی زبان ہے، چُوک جاندی ہے

چمیاری دی جورُو، تے ٹُٹّی ہوئی جُتّی

چن تے تُھکیاں مُونہ تے پیندا ہے

چن دی چاننی، تے غریب دی جوانی اِنج ہی جاندی ہے

چن چڑھیا کُل عالم دیکھے

چن چڑھے نُوں تند ہی پروار ہے۔ پِچھوں بھانویں پنگاں لاہ لاہ سُٹّے

چن چڑھے کدی لُکے نہیں رہندے

چنا ترپسی، تاں اپنا مُونہ بھناسی

چنا ٹپّے تے اپنا سِر بھنے

چنا چیت گھنا، کنک گھنی وِساکھ، تیویں گھنی، تاں جانیئے جے مُنڈا ہووے ڈھاک

چنبے دا زور گِسنی دے زور نال ہے

چنتا چِتا برابر

چند چڑھے تند پردان

چندرا گواہنڈ تے لائی لگ خصم دونوں بھَیڑے ہوندے نیں

چندری اولاد تے چُلھ دی وسوں

چندری رن دے پنج سبھو انج و انج

چندریاں دے گھر بھیڑے ڈُھکّے ہس کھیل کے بُھکھے سُتّے

چندرے دا جھاڑا چِھتر نال کری دا

چندرے کُوں چندرا سَو کوہ تے مِلدے

چندن دی چُٹکی بھلی، گاڈی بھلی نہ کاٹھ

چنگا آیا نیب راج، پلّے ہیں ٹھیکریاں کھاوَن آیا کاج

چنگا مینہ پیا جو اگلا وی وَتّر گیا

چنگا ناں خدا دا

چنگا کھانا مندا بولنا

چنگائی کُوں مرچاں ہَن

چنگی بھلی توریوں تاں پھٹ گئی نکاحی

چنگی مَت چاہو، تے بُڈھے نُوں پُچھن جاؤ

چنگی کر بٹھائی تے پیڑے ترنڈن آئی

چنگے دن آؤندے نیں تے مِٹی نُوں ہتھ پایاں سونا پیا بندا ہے

چنگے دن نہیں رہے تے بھَیڑے وی نہیں رہن گے

چنگے چنگے مر گئے تے رہ گئے یاوے، رب کولوں دعا منگے تے کوئی ٹوٹا بھوئیں دا وِکاوے

چنگے کم کریں سرکار پھڑے کیوں، توا ہوئے بھارا روٹی سڑے کیوں، راہو راہے جاویں کنڈا اڑے کیوں، پُتّر ہووے چنگا نونہ لڑے کیوں

چنگے گھاڑو کی کرن جے پِھن جاوَن آوے

چوآنتی دی سڑی تاریں کِنے ڈرے

چواتی کنوں سڑی تے ٹیٹہنیں کنوں ڈر دی پئی

چوتھے حصے دی بھیالی تے ٹُھوٹھا ڈاہوے ادّھ

چور اوہو چیز چُراوے، جو سائیاں نُوں بھاوے

چور اُچکا چودھری، غُنڈی رن پردھان

چور بدی نال، تے یار جنگھ نال

چور تے کُتّی رلے ہوئے جے

چور جانے، چور دی سار

چور دا تے ڈَین دا جھس نہیں جاندا چُغل دا

چور دا شاہدی دِیوا

چور دا مال ہر کوئی کھاوے

چور دا یار بھرا گنڈھ کترا

چور دا یار غیبی

چور دی تے سپ دی دہشت بُری ہوندی ہے

چور دی داڑھی وِچ تنکا

چور دی لنگوٹی وِچوں بیر

چور دی ماں اندر وَڑ کے روندی ہے

چور دی ماں کد تک سُکھ مناؤ

چور دی ماں، کوٹھی وِچ مُونہ

چور دی نگاہ بُچکے وِچ

چور دے پَیر خطا ہوندے ہَن

چور دے گھر دِیوا نہیں بلدا

چور مانی چور جانی چور چوراں دے ہتھ

چور نالوں پنڈ کاہلی

چور نالے چتر

چور چور مسیرے بھائی ہُندے ہَن

چور چوری کر گئے تُوں بیٹھی ڈھول وَجا

چور چوریوں چلا جاندا ہے پر ہیرا پھیریوں نہیں جاندا

چور کِھڑکی گھر دا ناس

چوراں دی ٹولی ہکو ای بولی

چوراں دے محل نہیں ہوندے

چوراں نُوں مور، موراں نُوں بلائیں

چوراں نہ دیکھے پاہرُو، پاہرُو آں نہ دیکھے چور

چوراں پَت نہ کائی، توڑے ہوَن سکے بھائی

چوراں چکاراں دے ہنیری رات نُوں پَوں باراں

چوروں پل وی قطب بناوے، جس کے چاہے کرم کماوے

چورٹی کُتّی، جلیبیاں دی رکھوالی

چوری تے فیر مُونہ زوری

چوری جیہی لکھ دی، جیہی ککھ دی

چوری دا گُڑ مِٹھّا

چوری یاراں خصماں، کدی نہ کریں اعتبار

چوری یاری چاکری، باجھ وسیلے نہ

چوریوں مِہنا یاریوں مِہنا، محنتوں کی مِہنا

چورے دی ماں کیاڑی کھوہے

چوویں مہیں جماویں دہیں بھر بھر پِیندے تھال، بھیڈی پونچھیں لگیاں نہ اُرار نہ پار

چوپڑیا مُونہ تے ڈِھڈ خالی

چوڑ چانن تے اُلٹی مَت

چوڑھی دی لین نال اکھّاں نہیں دُکھدیاں

چوکھے پِچھے تھوڑا وی گوایا

چَول جھڑ دیاں ہی چِٹے ہُندے نے

چَول کُتی روٹیاں دی راکھی

چَول کھائیں سنھّی دا پانی جائی

چَول کھاہدے گھپ گھپ نیوندے دا کچ پک

چَووی چُمار تے پچّی حُقّے

چَوڑی پاکھی پتلی ناڑ ایسی بھینس بساؤ جائے

چَوکے بیٹھی بھین لکّے ڈین، چَوکے بیٹھی ماں، مٹی تے سوا، چوکے بیٹھی رنّ چوکا ہو گیا دھن دھن

چُت بھیڈی مُونہ باکرا

چُت دی پِیڑ تے ہنیوں کڈھائے

چُت مرادے باہمنی، لیکھا کرے کِراڑ

چُتُو پُتر دا نہ کوکدا نہ ویہر دا

چُلّھوں گیا، دِلوں گیا

چُلّھِیوں نکل کے اوہلے پئی، ماں آکھے دھی سَوہرے گئی

چُلّھے اگّ، نہ گھڑے پانی

چُلّھے پِچھے پردیس

چُلھا پُٹ کے کھا جائے تے ناں سنتوکھ سِنگھ

چُنج دِتّی اِس دا چوگ وی دیسی

چُندی آئی ٹوٹے تے آن بہائی کوٹھے

چُندی کُڑی تے پنج اُٹھ داج

چُونڈے بہتے تے داہڑیاں تھوڑیاں نیں

چُونے کچ قبر، تے مُردہ بے ایمان

چُوڑھا گیا پروار، اوہنوں اوتھے دی وگار

چُوڑھیاں دی شادی تے جنجیں کُتّے

چُوڑھیاں دے آکھے ڈنگر نہیں مَر دے

چُوڑھیاں مصلّیٰ کیتا آکڑ اُہو دی اُہو

چُوڑھیاں کھٹّیا تے کُتے گئے گوا

چُوڑے والے دی چُوڑے والا بانہ پَھڑ دا ہے

چُوں دا بگّا تے، بی بی انجان کُڑی ہے

چُوہا بلدی دا گنڈھا لبھ کے پنساری بن بیٹھا

چُوہا ڈُڈ سماوے نہ، تاں پِچھے بنھّے چھج

چُوہڑیاں دی جوگ چمیار لے لے جان

چُوہڑیاں دی ٹبرّی شریکے نال وکھّری

چُوہڑیاں دے پَیریں پینا، کُتیاں دے رَولے وِچ

چُوہڑیاں دے پٹھان وگاری

چُوہڑے جیسا کُپت نہیں، گھمار جیہا سُپت نہیں

چُوہڑے دا لہنا تے کُتے دے گل گہنا

چُوہڑے دی ٹِھیکری، ماں بھین نال

چُوہڑے دی ٹیں وی وکھری اے

چُوہیاں دے ڈروں گھر نہیں چھڈ دیندے

چُپ دے ستر ہزار فائدے نے

چُک سِرے تے پوٹلی منگ سِرے دی خیر

چُک مرے یا کھا مرے

چُھوہریاں کنُوں شیطان وی پناہ منگے

چُھٹّے تِیر وَل نہیں وَلدے

چُھٹی ہیر جنجالوں، جے کھیڑے مُڑے خیالوں

چُھڑی چنگی نہ کٹاری

چِت وی میری تے پُٹھ وی میری

چِتھ کھاوَن تے سمجھ اَلاوَن، سیانے آدمی دا کم ہے

چِتھی تھیوے گِدڑی پُچھ کُوں پاوے چکّ

چِلم حُقّے دی رن، جِتھے دیکھیے، اوتھے سِٹیئے بھنّ

چِلم سوائی، کھٹّے سَوہرا، کھاوے جوائی

چِلم چوکھا، نہ جیون دی آس، نہ مرن دا دھوکا

چِٹا کپڑا، کُکڑ کھانا، اُس دا نہیں ٹِھکانا

چِٹّی داڑھی تے ناں دلیر

چِٹّی داڑھی، تے آٹا خراب

چِٹّی قبر تے مُردہ بے ایمان

چِٹّیاں قبراں تے ہی ہر کوئی پُھل پاؤندا ہے

چِٹّے وال، موت دا سنیہا

چِڑی دی چوگ تے چودھواں حصہ

چِڑی چونکے، تے جٹّی بھونکے

چِڑی چُنج بھر لے گئی نِیر

چِڑی کُٹھی تے جگ نیوندرا

چِڑیاں اُڈیاں، تے کُڑیاں گیّاں سوہرے مُڑ قسمت نال آؤن

چِڑیاں دا مرن،گنواراں دا ہاسا

چِڑیاں کھنبھ کھلیرے، وسّن مینہ بتھیرے

چِڑیاں ہتھ سُنیہیں تے کانواں ہتھ سلاماں

چِکڑ بھنیاں نُوں تے گل لاوے، تے کول کھڑیاں سگاریاں

چِکڑ وِچ اِٹ سٹّیاں، چِھٹّاں اپنے تے ہی پیندیاں نیں

چِھلّاں دا کُھرل، کھوتا رکھوالی

چِھکا ٹُٹا بلی دے بھاگِیں

چِھکُو نہ بُہاری کاہدی بھٹھیاری

چِھکے تے پڑچھکا، تُسی باراں، تے میں اِکا

چِھکے ہتھ نہ اَپڑے تھوہ کَوڑی

چِین مچیناں ریت، باراں کُچھڑ باراں پیٹ، باراں ٹُر گئے پردیس، باراں کھیڈن ٹاہلی ہیٹھ، باراں ہور آئے نے، تاں پُتراں دا ناں دھریساں

چِینا کیہڑیاں انّاں چوں، تے سُرستی کیہڑیاں رناں چوں

چِینے دی مُحصلی، تے مِصری دا شربت

چٹ روٹی، پَٹ دال

چٹو کے دا پٹو کا وادھے دی

چٹّی پٹی مہر تے، تے مہر گھتّی شہر تے

چٹی پئی خان تے، تے خان پائی جہان تے

چپنی وِچ پانی پا کے ڈُب مر

چپّا بھر ایدھر کی، چپّا بھر اودھر کی

چپّے کنوں تلّے ریت ہے

چچالی بدّل گجّے، گو ڈھنگیندا بھجّے

چڑھدیوں بدل لہندے جاوے، اک پکاندی چار پکاوے

چڑھیا باؤن بِیر گھٹن مجھیاں گائیاں دے کِھیر، نالے کُٹھن ندیاں دے نِیر

چڑھیا ساون ماہ، تے رینڈے اَل گئے، مت نہ کیتا کو، اُہ دن چھل گئے

چڑھیا سو، لتھا بھَو

چڑھیا پوہ، بچن گے اُہ، جیہڑے سون گے دو

چڑھیا چن، لُکائی ڈھک جوت ٹھرائی

چڑھے تے چڑھاؤ، نہ سِر دُکھے نہ پاؤں

چڑھے سورج، مِٹ جائے اندھارا

چڑھے چیت خصم کیتا لادیاں کراؤن نُوں چڑھے بیساکھ مر گیا بھیڑا مشکریاں کراؤن نُوں

چڑیاں بھا نہیں، سڑیوں تا نہیں

چکّی دا پِیٹھا چنگا، تے دنداں دا پِیٹھا مندا

چکّی دا ہتھا، تیلی دا متھا چلایوں چُھٹدا نہیں

چکّی پِھر دی پِھر رہی، پِھر دی پِھرے نِسنگ، رب جیہناں نُو رکھسی، رہن کِلّی دے سَنگ

چکّی پھیری تے آٹا ڈھیر

چکّی چلّھے اُتوں واریا ہویا

چھاتی اُتّے مُنگ دلدا ہے

چھاتی تے دھر کے کوئی نہیں لے جاندا

چھاننی اُٹھ کے کُوزے نُوں کہندی ہے، تیرے وِچ دو موریاں

چھاننی چھج نُوں مہنا نہیں دے سکدی

چھاہ وی دَھولی، دُدھ وی دَھولا

چھب گٹھڑی وِچ صورت طباق وِچ

چھتر پتّی جے دیوا کھولو اکھیاں، کھاؤ میوہ

چھترا نہ لڑے، تے پُنُوں کی کرے

چھتی نمبر کور کھانا پینا کُجھ نہ مالشاں دا زور

چھج اوہلے، یار پِٹنا

چھج بھریا توہاں دا، پِھٹّے مُونہ دوہاں دا

چھج نہ بہاری، کاہدی بھٹیاری

چھلیاں نُوں تُوں گوڈ کے مُڈھیں جمی گت مک چنگی لگ جاؤ گی اِہ جانی تُوں مَت

چھندی کُڑی ڈُوماں دی، دھاگھ توڑ دی جُلّی دے

چھولیاں دا بوہل، تے گدوں

چھولیاں نال گُھن پیس جاندا ہے

چھولے کھانے یا مُرلی وجانے

چھولے کی جانن واہ نُوں، تے سنڈھا کی جانے گاہ نُوں

چھونگا ہووے پار کھڑا، سَودا کریں اُورار کھڑا

چھوٹا مُونہ تے وڈی گل

چھوٹا پانی دیکھ کے وڈا ٹپ نہ مار

چھوٹی جیہی چیز تے اودھے وِچ چودھواں حصہ

چھوٹی نہ دیکھ پتال کرے چھیک

چھوڈی تیری چھاہ، مہری! کُتے نہ بلکا

چھوڑ موسی گھگری، میں لدّی ویہندی سگری

چھوہر دی رن وی کوئی نہ تھیوے

چھوہرے آپ زورے

چھٹا کے ناں پٹاکا، بلبل وادھے نی

چھپر جِڈا من بھٹی دا کھن کِسدے؟ تیری دھی دا کن پپل دا پَتر، بھیڑی موئی کہ جیوے

چھپر چڑھ منہا تے وٹھے بھونکن چور تے نسّن کُتے

چھپّر پیندی گھگھرا

چھچھوندر دے سِر چنبیلی دا تیل

چھڈّی تیری چھاہ، مہری کُتے نُوں ہٹک

چھڈیا تھاں، کی لینا ناں

چھڑی، مَت بھری

چھڑیدا، اُجلا ہووے گا

چھڑے، کرماں دے سڑے

چھیتی اگّے ٹوئے

چھیڑیں اوئے چھیڑیں، میریاں اپنیاں ہی نہیں چِھڑ دیاں

چھیہو کیتی تے پانی کون پِیندا ہے

چھے ترنگڑ تے باراں کِر کٹاں

چہار پیسہ اَست تحفہ ملتان گردو گرما گداؤ گورِستان

چہرہ دل دا اُگا ہُندا ہے

چیت بساکھ بھاوئیں، جیٹھ ہاڑ سانوئیں، ساوَن بھادوں نہاوئے، سُوں کِتیں تھوڑا کھاوے، مگھر پوہ رُواں ہنڈھاویں، ماگھ پھگن تیل ملاویں، تے دید دے کدی نہ جاویں

چیتا رلیا کراڑ دا، چھ دِیہاں سَو

چیتر دے جھوتے، ٹنداں وچ گلولے

چیتر ویساکھ بھنیئے، اسے کیتے تھوڑا کھایئے

چیرا ودی ویدگی، پہلے لئے لے

چیز نہ سانبھے آپنی، چورَے گالی دے

چیز چیز دا مُل ہے

چیل منگر یہاؤنا تھوڑا، تے چاں چاں بُہتی

چیلاں دے آلھنے ماس کِتھوں

چیمے تے چٹھے کھان پِین نوں اڈو اڈ، لڑائی نُوں کٹھے

چینا پکّے دِنیں پنجاہیں، پر جے پانی برسے راہیں

چیچی تے نرین

چیکنے گھڑے تے بُوند نہیں ٹھہر دی

ڈائن دا گھر وی اُڈائیں، تے بالیں دے کھیڈن دی جا وی اُڈاہیں

ڈالی ڈالی ہور پَھل، پَھل پَھل ہور سواد

ڈانور وانگر سب کمّ فریب دا ہے

ڈانڈ پرائے تے ہالی ہور، چویں بھویں تے اوویں تور

ڈاوانڈول دی مٹی خراب

ڈاچی کیتا بِیہ کوہ تے توڈی کیتا تیہ

ڈاڈھیاں نال برابری، اُجڑ جان دی نِیت

ڈاڈھے تے زور نہ، تے لِسّے تے گھڑم

ڈاڈھے دا سِتیں دیہیں سَو

ڈاڈھے دا ہتھ چلّے تے ماڑے دی زبان

ڈاڈھے نال آنہ، تے موڑ بھنّے بانہ

ڈاڈھے نال بجھالی، اوہ منگے حصہ تے اوہ کڈّھے گالی

ڈاڈھے نال رادھی، تاں کیہی من وِچ شادی

ڈاڈھے نال رادھی، تے کیہی مان

ڈاہ دِتّا چور نہیں مردا

ڈب پلّے آپنے، پگّ پلّے پرائے

ڈر دا رہو خدا توں، نہ کر مان تران

ڈر دی ہر ہر کردی

ڈر دے لومڑی تھوں، ناں دلیر خاں

ڈر مُوہرے بُھوت نچدے ہَن

ڈنڈ کریر دا، نہ مرشد دا نہ پیر دا

ڈنڈ کُونڈا گھسے، مُلک خدا دا بَسے

ڈنڈا پیر مُشٹنڈا

ڈنڈا پیر ہے بِگڑیا تِگڑیاں دا، اتے بُھکھ پیر ہے مستیاں ہاتھیاں دی

ڈنڈا کُونڈا جل چ، جاروں کُوٹ جگیر

ڈنڈے ڈنڈے باجرا، ڈڈ ٹپ جوار، گھنی کنک اُٹھ ہے ونڈ واڑ

ڈنگر آپنا گھر نہیں بُھلاندا

ڈولھ رت تے کھا بھت

ڈولی پئی نُوں آپے ہی عقلاں آ جاندیاں ہے

ڈوم دا تیر، رب جھوٹھ کرے

ڈوم ڈانگری نہیں دانا ہُندے

ڈوم کوئی مِلیا نہیں، اُوں کڈھیا شیشہ، اُوں ڈھولکی بجائی

ڈوماں گڈّی، بیڑیاں، تریہاں ڈِنگے راہ

ڈوں جِنے ڈاڈھے ہون، ہک جیہڑا دریا دے پاروں کھڑ تے مندے کڈھے اتے بیا جیہڑا مُونہ تے کُوڑ مارے

ڈَین آپ تے مر گئی، دند لاہ کے آپ وِچ دھر گئی ہے

ڈُب موئی ڈیکے، نہ سَوہرے نہ پیکے

ڈُبدے سورج نُوں کدوں کِسی نے پانی دِتّا ہے

ڈُبدے نُوں تنکے دا سہارا

ڈُبّی تاں جے ساہ نہ آیا

ڈُلھے بیراں دا بِگڑیا کی

ڈُلھے بیراں دا کجھ نہیں وِگڑیا

ڈُوماں دی کھٹّی، کُتے جان گوا

ڈُوماں دے گھر سوہلے، من آئے سو گون

ڈُوماں دے گھر ویاہ، جو طبع طاوی پیا گا

ڈُوماں ہتھ کٹوری آنا

ڈُونگھے ہل واہ، تیرے گھر وِچ نوکری ہنیری راتیں، گھر وِچ جمّے چھوکری

ڈِرک ڈِرک کردی موئی، تے پیکے نہ پُنّی

ڈِڈھ کراڑی منکا لدّھا، دُھنّی تے لٹکندا

ڈِگ ڈِگ کے سوار ہُندا ہے

ڈِگّی کھوتے توں غصہ گُھمیار تے

ڈِھڈ بھریا تے کم سریا

ڈِھڈ دھڑکے روٹی نُوں، تے چُوڑا چاڑھو بیٹی نُوں

ڈِھڈ سے جنے ہوئے نُوں، نک دا سوال نہیں ہُندا

ڈِھڈ شرم نہیں رہن دیندا

ڈِھڈ نالوں گوڈے پرائے

ڈِھڈ پیاں روٹیاں، سبھّے گلّاں کھوٹیاں

ڈِھڈ ہے کہ پٹواہاں

ڈِھڈوں اگّے کالی رات

ڈِھڈوں بُھکھی تے بھنگڑے دا چاء

ڈِھڈوں بُھکھی، بھڑولے نال لاڈ

ڈھائی بوٹے، تے فتو باغبان

ڈھائی دن بھیڈ تے وی جوانی آؤندی ہے

ڈھائی دن سقّے وی بادشاہی کیتی سی

ڈھائی ٹھنگیاں، منگن، باہمن پُورا نہیں پیندا

ڈھائی کنالا کنگی، وچ ٹھاکر دوارہ

ڈھاہے نی ڈِھنگری

ڈھلدی چھاں، کدھی ایدھر، کدی اودھر

ڈھنڈ دا گواہ ڈڈو

ڈھوئی جوگا پانی نہ تے باغاں رَوں

ڈھوئی کول اوہی بچیا، جیہڑا چکّی نے پھکیا

ڈھوئی گھسے تے ہٹّی رسے

ڈھول بجے، ڈھمکہ وجّے، مڑ ووہٹی دے پیر نُوں

ڈھولکی نہ شرناہی، ازائیں جنج چڑھائی

ڈھونڈ بھال تھکّی، مِل پیا مُڑ بتھی

ڈھوڈ تپاس، جیسی نِیت، ویسی مراد

ڈھٹھا ہویا تھاں ہی ڈھیندا ہے

ڈھٹھیں گدھاں اُتوں، رُٹھی زمیندار کنوں

ڈھٹھے کھوہ نہ پایئے جھاتی، سَو جِن تے اِک گجراتی

ڈھڈ تاں کھوتا وی بھر لیندا ہے

ڈھکّی رِجھّے، کوئی نہ بُجھّے

ڈھگّا نہ وَچھا تے نیند آوے اچھی

ڈھگّی نہ ڈھور، کی کریسی چور

ڈھگیا تینوں چور لے چلے، یاراں پٹھے ہی کھانے ہے

ڈھیراں اُتے سوناں، تے شیش محلاں دے سُفنے

ڈھیری چائی بھجائی، جمعہ بُھوں دا راکھا

ڈھیماں وچوں نکل کے واہن وچ پھنسے

ڈھیندے نُوں لوک ڈھاندے نیں

ڈھے پئے قلغی والے ایہ روندا کالے چم نُوں

ڈھے پیا کی تے ڈھے ماریا کی

ڈیرہ اسماعیل خان، پُھلّاں دا سہرا، ماں پُچھے دھی نُوں، میرا کہڑا تیرا کہڑا

ڈیرے آئی جن، وِنھو کُڑی دے کن

ڈینہ بھلڑے، مِتر وی پھلڑے

ڈینی ڈین بُڈنی

ڈیڈھ بکین، میاں دھریکاں دی چھاویں

ڈیڈھ کوڈی نیندرا، جلندھروں گاندی آئی

ڈیڑھ بکین میاں باغبان

ڈیڑھ پڑوپی کنگی، پھلیوں گوندی آ