ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ

ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ, ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ, ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ
ਪਿੰਡਾ ਕਪੰਨੀ ਟਿਕਨੀ ਪਈ ਏ ਧੁੱਪਾਂ ਨੀ ਤਲਵਾਰ
ਕਲਾ ਬਹਿ ਕੇ ਤੜਫ਼ਾਂ ਪੱਕੇ ਬੀਹੜੇ ਨੇ ਬਸ਼ਕਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਏ ਉਹ ਸੱਜਰੇ ਵੇਲੇ ਉਹ ਫੁੱਲਾਂ ਨੇ ਹਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਈਆਂ ਦੋਸਤੀਆਂ ਤੇ ਕਿਧਰ ਗਏ ਉਹ ਡਾਰ
ਧਰਤੀ ਤਿਹਾੜੀ ਸਹੇਲੀ ਸੀ, ਤੇ ਵੇਲ਼ਾ ਮਹਾੜਾ ਯਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ, ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ

ਬੂਟੇ ਕੱਪ ਕੱਪ ਬਾਲਣ ਬਾਲਿਆ ਹਾਏ ਢਿੱਡਾਂ ਨਾ ਸੇਕ
ਜਿਥੇ ਇਹ ਗਮਲਾ ਏ ਓਥੇ ਹੋਣੀ ਸੀ ਹੱਕ ਧਰੇਕ
ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਬਿੱਟੇ ਆਂਦੇ ਘਰਾਂ ਚ ਚਿਪਸਾਂ ਬਾਹੀਆਂ
ਅਸਾਂ ਜਾ ਜਿਲਾ ਕੌਣ ਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਿੱਟੀ ਚ ਧੁੱਪਾਂ ਰਾਹੀਆਂ
ਕੱਚੀ ਮਿੱਟੀ ਨੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ ਸੌਂ ਨਵੀਂ ਨਸਲ ਅਣਜਾਣ
ਕਿਸ ਕੀ ਕਿਸ ਕੀ ਦਿਸਣੇ ਫਿਰ ਸਾਂ ਅਸਾਂ ਅਲੀ ਅਰਮਾਨ

ਕੱਚੀ ਕਾਣਸਾਂ ਉਪਰ ਟੰਗੇ ਲੋਹੇ ਚੀਨੀ ਨੇ ਭਾਂਡੇ
ਨੀਨਦਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਕੀ ਗੱਲ ਕਰਨੇ ਸੇ ਉਹ ਛੱਤਾਂ ਦੇ ਗਾ ਹੰਢੇ
ਉੱਚੇ ਲੰਮੇ ਸ਼ੀਂਹ ਜਵਾਨ ਸੇ ਜਸਰਾਂ ਕਹਵੇ ਨਿਆਂ ਕੁੜੀਆਂ
ਨਿੱਕੀਆਂ ਨੇ ਕੱਦ ਛੋਟੇ ਰਹਿ ਗਏ ਉਹ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਬਣੀਆਂ
ਮਹਾ ੜੇ ਗਰਾਈਂ ਵਿਚ ਆ ਗਈ ਬਿਜਲੀ, ਗੱਲ ਤੇ ਇਹ ਚੰਗੀ ਸੀ
ਪਰ ਗਲੀਆਂ ਤੂੰ ਰੁੱਸ ਗਈ ਉਹ ਜਿਹੜੀ ਰੰਗਾ ਰੰਗੀ ਸੀ
ਕੱਚੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਪੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਾਰਾਂ ਭਰਨ ਫ਼ਰਾਟੇ
ਹੁਣ ਕਿਸ ਨੇ ਨਲ਼ ਗੋਸ਼ੇ ਬਾਸਨ ਮੇਰੀਆਂ ਨੇ ਸੰਨਾਟੇ
ਕੁੜੀਆਂ ਹੁਣ ਨਈਂ ਪਾਣੀ ਅਸ਼ਨੀਆਂ ਹਾਏ ਅਕਲਾਂ ਨੇ ਘਾਟੇ
ਸੁੱਕ ਗਏ ਘੱਲੇ ਖੋਹੇ ਉੱਪਰ ਹਾਸਿਆਂ ਨੇ ਸ਼ਰਨਾਟੇ
ਮੁਨਕਰ ਮਿੱਟੀ ਕਸਰਾਂ ਪੀਸਣ ਰਹਿਮਤਾਂ ਆਲੇ ਛਾਟੇ
ਅਸਾਂ ਤੇ ਆਪਣੇ ਨਾਈਂ ਉੱਪਰ ਮਾਰੇ ਆਪੋਂ ਕਾਟੇ
ਜ਼ ਵੀਆਂ ਬਿਖੁ ਬਿਖ ਸਿਆਂ ਪਰ ਬਣੇ ਤੇ ਸਾਂਝੇ ਸੇ
ਇਹ ਧਰਤੀ ਸੀ ਹੀਰ ਅਸਾਡੀ ਤੇ ਅਸਾਂ ਰਾਂਝੇ ਸੇ
ਬੱਟ ਬੱਟ ਹਿੱਕ ਦੂਏ ਕੀ ਤੁਕਾਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘਣੇ
ਆਖ ਨਾ ਸੁਕਣੇ ਖ਼ੀਰੀ ਸੁਲਾ ਸ਼ਰਮ ਬਸ਼ਰਮੀ ਖਨਗਨੇ
ਖ਼ੋਰੇ ਕਿਸ ਦੇ ਛੋੜੀ ਸੁੱਚੀਆਂ ਦਿਲਾਂ ਨੇ ਵਿਚ ਪਲਿਆਰ
ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ, ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ

ਸ਼ਾਮ ਪਵੇ ਤੇ ਗਰਾਵਾਂ ਵਿਚ ਭਖ਼ਨੇ ਸੇ ਨੂਰ ਤੰਦੂਰ
ਧੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਰੋਟੀਆਂ ਲਾਣਿਆਂ ਬੈਠਿਆਂ ਪੂਰਵ ਪੂਰ
ਹਿੱਕ ਬਹਿ ਕੇ ਪਈ ਪੇੜੇ ਕਰਨੀ ਦੂਈ ਬਹਿ ਕੇ ਪਈ ਛੰਡੇ
ਜਿੰਨੇ ਨਾ ਦੁੱਖ ਹੋਲਾ ਵੈ ਜੇ ਬੰਦਾ ਇਸ ਕੀ ਬਿੰਡੇ
ਇਕਲਾਪਾ ਉਹ ਜੁੱਤੀ ਜਿਹੜੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰਾਂ ਹੰਢੇ
ਮੀਦਾਂ ਨੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿਚ ਪਈਆਂ ਅੜੀਅਲ ਚੰਡੀਆਂ ਚੰਡੇ
ਬੰਦਾ ਸਾਰੀ ਉਮਰਾਂ ਫੱਟੇ ਲੰਮੇ ਪੈਂਡੇ ਘੰਡੇ
ਵੇਲ਼ਾ ਹਿੱਕ ਖਿਡਿਆ ਜਵਾਰੀ ਡੱਬੀ ਚ ਛਿੱਕੇ ਛੰਡੇ
ਝੱਲੇ ਮਹਾਤੜ ਬੰਦਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸਾਨ੍ਹਆ ਨੇ ਸੁੱਕੇ ਫੰਡੇ
ਚੰਗੀ ਯਾਦ ਏ ਉਹ ਦਰ ਅੱਟੀ ਜਿਸ ਕੀ ਵੇਲ਼ਾ ਚੰਡੇ
ਭਰੇ ਘਰੇ ਸੌਂ ਸੰਝ ਮਸਨਜੇ ਬੇਲੇ ਤੱਕ ਜਾ ਨਕਲੀ
ਗੱਲ ਹੋਣੀ ਸੀ ਰੋਟੀਆਂ ਆਲੀ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਜਾ ਨਕਲੀ
ਬਾਵੇ ਹੁਰਾਂ ਤੀਂ ਮੋਟੀ ਲੱਗ਼ਣੀ ਨਿੱਕੇ ਮਾਰਿਓਂ ਗੋਗੀ
ਘਰੇ ਨੇ ਘਿਓ ਨਲ਼ ਚੋਪੜੀ ਗੁੱਛੇ ਢੋਲ ਸਪਾ ਹੀਏ ਜੋਗੀ
ਰੋਟੀਆਂ ਲਾਹ ਕੇ ਮਾਵਰਾਂ ਲਾਹੁਣੀਆਂ ਨਿੱਕਿਆ ਤਾਈਂ ਘਰੋੜ
ਇਸ ਜ਼ਾਇਕੇ ਕੀ ਲੋੜ ਨੇ ਆਸਤੇ ਵੈਲੀਆ ਪਿੱਛੇ ਦੌੜ
ਜੰਤਾਂ ਤਕ ਗਸ਼ਨੀ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਰੋਟੀਆਂ ਨੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ
ਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੀ ਰਲ਼ ਕੇ ਰਵਈਏ ਸੰਗਿਆ ਨੇੜੇ ਹੋ
ਮਿੱਥੇ ਉੱਪਰ ਲਾਟਾਂ ਮਾਰਨਾ ਪੂਰੇ ਸੱਚ ਨਾ ਨੂਰ
ਆਟੇ ਵਿਚੋਂ ਕਢਣੇ ਨਹੀਂ ਸੇ ਖ਼ਾਲਸ ਲੋਕ ਛਲੂਰ
ਬਾੜੀਆਂ ਬਕੀਆਂ ਤੇ ਫ਼ਸਲਾਂ ਵਿਚ ਪੈ ਗਏ ਲੋਹੇ ਨੇ ਸੂਰ
ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮਾਂ ਵਿਚ ਟੰਗੀਆਂ ਰਹਿ ਗਈਆਂ ਰੰਗੀਨ ਚੰਗੇਰਾਂ
ਖਾ ਕੇ ਵੀ ਹਨ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਗਸ਼ਨੀ ਹੱਥ ਢਿੱਡਾਂ ਤੇ ਫੇਰਾਂ
ਖ਼ੋਰੇ ਕਿਧਰ ਗਏ ਗਰੋਲਨੇ ਅੱਗੋ ਨੇ ਤਾਰੇ ਨਪਨੇ
ਅੱਗਾਂ ਨੀ ਲੰਬਾਂ ਨੇ ਚਾਕੂ ਚਿੱਟੀਆਂ ਬਾਹਵਾਂ ਕਪਨੇ
ਮਹਾ ੜੇ ਹੱਡਾਂ ਵਿਚ ਪੋਠਵਾਰ ਨੇ ਟਿੱਬੇ ਢੱਕੀਆਂ ਵਸਣੇ
ਮੈਂ ਤੇ ਉਸ ਕੀ ਭੁੱਲ ਗੁੱਛਾਂ ਕੁੱਝ ਲੋਕ ਐਵੇਂ ਪਏ ਬਕਨੇ
ਰੱਬਾ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਏ ਆਂ ਪਰ ਪੁੱਛਣੋਂ ਪਏ ਆਂ ਝੁਕਨੇ
ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਆਲੇ ਉਹ ਵੇਲੇ ਹੁਣ ਮੁੜ ਨਹੀਂ ਸੁਕਣੇ
ਸੰਨੀ ਸ਼ੀਆ ਸਭੇ ਰਲ਼ ਕੇ ਨਾਮ ਅਲੀ ਨਾ ਜਪਨੇ
ਨਾ ਇਹ ਫ਼ਿਰਕਾ ਬਾਜ਼ੀ ਸੀ ਨਾ ਜ਼ਾਤਾਂ ਨੇ ਰੌਲੇ ਸੇ
ਉਹ ਬੰਦੇ ਵੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੇ ਜਿਹੜੇ ਤਕਦੀਰੋਂ ਹੋਲੇ ਸੇ
ਹੁਣ ਹਿੱਕ ਚੁੱਪ ਚਵੀਤੇ ਘੱਲੇ ਬੋਹੜੇ ਥੱਲੇ ਹਾਰ
ਅੱਥਰੂ ਪੈਣੇ ਹੋ ਕੇ ਖਾਣੇ ਬੈਠੇ ਆਂ ਅਬਜ਼ਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠਵਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ

ਗੰਦਲਾਂ ਤੇ ਸਾਗਾਂ ਵਿਚ ਪੱਕਣੀ ਹਿੰਗਾਂ ਨੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ
ਵਿਚ ਖੋਹੇ ਨਿਆਂ ਸਾਵੀਆਂ ਮਿਰਚਾਂ, ਅੱਖੀਆਂ ਚ ਅੱਛੇ ਲੌ
ਮਾਇ ਨੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾ ਅੱਧ ਰਿੜਕਾ ਨਾਲ਼ ਮਕਈ ਨੀ ਰੋਟੀ
ਵੇਲ਼ਾ ਕੀ ਕੁਝ ਖੁਸ ਘੁਣਨਾ ਏ ਓ ਕੁ ਤਾੜਾ ਲੋਟੀ
ਜਿਥੇ ਸਿਰੇ ਕੀ ਚਾ ਕੇ ਝੱਲਣੇ ਸੇ ਕਣਕਾਂ ਨੇ ਸਿੱਟੇ
ਇਥੇ ਜਮ ਆਏ ਬਿਜਲੀ ਨੇ ਖੰਬੇ ਪੁੱਤਰ ਪੁੱਟੇ
ਮਸਲਾ ਇਹ ਏ ਇਸ ਮਿਲਕੇ ਬੇਜੋੜ ਤਰੱਕੀਆਂ ਹੋਈਆਂ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਰੱਕੀਆਂ ਨੇ ਨਾਈਂ ਉੱਪਰ ਸਭ ਯਹਕਿਆਂ ਹੋਈਆਂ
ਰਾਹਨੇ ਗਾ ਹੁਣੇ ਆਲਿਆਂ ਜ਼ ਵੀਆਂ ਵਿਚ ਪਏ ਬੰਗਲੇ ਬਣਨੇ
ਹੇਜ਼ਓਂ ਮਰਨਿਆਂ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਘਲੋਟੇ ਕੰਗਲੇ ਬਣਨੇ
ਧਰਤੀ ਕੀ ਕੈਦੀ ਕਰਨੇ ਤੀਂ ਕਾਲੇ ਜੰਗਲੇ ਬਣਨੇ
ਮਹਾਜਰ ਬੂਟੇ ਲਾਣੇ ਨਲ਼ ਨਹੀਂ ਮੌਸਮ ਰੰਗਲੇ ਬਣਨੇ
ਮਹਾ ੜੇ ਗਰਾਈਂ ਨੀ ਹਯਾਤੀ ਖਾ ਗਏ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇ ਕੂੜ ਬਪਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ, ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ

ਮੁਕਣੇ ਮੁਕਣੇ ਮੱਕੀ ਗਏ ਚਿੱਤਰ ਬੀਸਾਖ ਨੇ ਮਿਲੇ
ਦਾਨਦਾਂ ਨਿਆਂ ਲਕੀਰਾਂ ਤਾਈਂ ਪੱਧਰੇ ਹੁਣੇ ਬੇਲੇ
ਪੈਰਾਂ ਨਿਆਂ ਮਜ਼ਾਰਾਂ ਉੱਪਰ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਠੇਲੇ
ਬਣੀਆਂ ਉੱਪਰ ਬਹਿ ਕੇ ਖੇਡਣੇ ਤਾਸ਼ਾਂ ਚੌਸਰ ਬੀਲਹੇ
ਤੰਬੂਆਂ ਵਿਚ ਦੁਕਾਨਾਂ ਬੀਚਨ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀਆਂ ਬੰਗਾਂ
ਮੈਂ ਸੱਜਣਾਂ ਕੀ ਯਾਦ ਕਰਾਂ ਤੇ ਉਸ ਪਾਸੋਂ ਨਾ ਲੰਘਾਂ
ਕਾਲੇ ਸ਼ਾਹ ਕੜਾਹੇ ਵਿਚ ਪਈ ਬਣਨੀ ਚਿੱਟੀ ਜਲੇਬੀ
ਫੂਕਾਂ ਮਾਰਨੀ ਕੰਨਾਂ ਵਿਚ ਦੁਨੀਆ ਸ਼ੈਤਾਨ ਫ਼ਰੇਬੀ
ਦੁਨੀਆ ਕੀ ਰੋੜੇ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਕੇ ਤੱਕ ਦਿਲੇ ਨਾ ਮੇਲਾ
ਇਹ ਮੇਲਾ ਇਸ ਨਾ ਏ ਜਿਸ ਨੀ ਜੇਬਾਂ ਚ ਨਹੀਂ ਹਿੱਕ ਧੇਲਾ

ਵੇਲੇ ਨੇ ਬੇਲੇ ਵਿਚ ਮੱਕੀ ਘਲਹਾ ਤੱਕ ਕੇ ਯਮਲਾ
ਭੁੱਲੀਆਂ ਕੱਥੀਆਂ ਹੱਡੀਂ ਸੁੱਤਿਆਂ ਯਾਦਾਂ ਕੀਤਾ ਹਮਲਾ
ਡੀ ਐਚ ਏਸ ਤੇ ਬਹਿਰ ਯੇ ਰਲ਼ ਖਾਹਦਾ ਕੈਂਟ ਤੇ ਬਿਮਲਾ
ਜ਼ ਵੀਆਂ ਬੀਚ ਬਟਾ ਕੇ ਵੀ ਕਦੇ ਹੋਇਆ ਏ ਉੱਚਾ ਸ਼ਿਮਲਾ
ਮਹਾੜੀ ਇਸ ਗੱਲ ਨਾ ਜਵਾਬ ਤੇ ਦੇ ਓਏ ਨੰਬਰਦਾਰ
ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ ਓ ਸੰਗਿਆ, ਕਿਧਰ ਗਿਆ ਪੋਠੋਹਾਰ