ਕਾਲ੍ਹੀ ਕੋਈ ਨਾਇਹੀ ਸਾਨੂੰ ਮਰਨ ਦੀ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੀ ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਝੱਟ ਝੱਟ ਮਰਨਾ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਹਿੰਝ ਹਿੰਝ ਜੀਣਾ ਪਏ ਗਿਆ ਮੌਤ ਸਾਨੂੰ ਕੀ ਦੇਣਾ ਹਾਹ ਪਰ ਜੀਵਨ ਉਹਨੂੰ ਵੀ ਕੁੱਝ ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਡੀਗਰ ਢਿੱਲੀ ਤਾਂ ਸ਼ਾਮ ਨਾ ਹੋਈ ਵਿਹੜੇ ਵਾੜ ਨੂੰ ਖਾਦਾ , ਹੋਂਦ ਦੀ ਚੀਕ ਨਿਕਲ ਗਈ ਤੇ ਸਾਡਾ ਮੂਰਖ ਹਾਸਾ ਇਸ ਮੇਰੇ ਅੱਲੋਂ ਡਿੱਠਾ ਪਰ ਮੈਂ ਉਹਨੂੰ ੰਿਝਹ ਕੇ ਵੇਖ ਨਾ ਸਕਿਆ ਸੀਨੇ ਦੇ ਥਲ ਅਚੋਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਛਿੱਲ ਉੱਠੀ ਤੇ ਅੱਖੀਂ ਤੁਰ ਗਈਆਂ ਅੱਖੀਂ ਤੁਰ ਜਾਵਣ ਤਾਂ ਤਾਰੂ ਹਾਥ ਨਈਂ ਆਉਂਦਾ ਵਰਸੀ ਦਾ ਭਿੰਨਾ ਕਾਸਾ ਹਾਸੇ ਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਕਨਜਦਾ ਕਨਜਨ ਵੀਟਨ ਹੋਇਆ ਪਰ ਅੱਖੀਂ ਮੇਟਣ ਤੋ ਪਵੰਦ ਈ ਕਾਲ਼ੀ ਰਾਤ ਦਾ ਕਾਲ਼ ਪਏ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਰਾਹ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਉਹ ਪੱਤਣੋਂ ਊਦੇ ਤੇ ਮੈਂ ਪੱਤਣੋਂ ਏਦੇ ਖਲੋਤੇ ਤਾਂ ਖੁੱਲੇ ਈ ਰਹਿ ਗਏ ਵਿਚਲੇ ਸੰਨ ਮਿਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸ਼ੋਹ ਵਾਹੁੰਦਾ ਈ ਰਿਹਾ, ਵਾਹੁੰਦਾ ਈ ਰਿਹਾ, ਵਾਹੁੰਦਾ
