اپنا مُل ہمیشہ آپے ای لاندے رہے
ہُن سمجھے آں ایویں عمر گواندے رہے
اوہندے پیار دی بِین تے اک دن وجنی سی
کاہنوں چھجلی دے وچ سپ لُکاندے رہے
خواباں دے وچ اوہنوں ویکھاں کس ویلے
رات دِنے سی اوہندے دُکھ جگاندے رہے
ٹُبیاں مار کے ڈونگھے پیار دے دریا وچ
ہتھ خالی ہر واری باہر آندے رہے
بندہ سی یا بُڈھی فجرے اُس پُچھیا
ایویں ساری رات سی ہیر سُناندے رہے
دُکھیاراں دے دُکھ نوں اساں ونڈانا کیہ
اپنیاں رُسیاں خوشیاں سدا مناندے رہے
کدے ناں پھبدے شکوے اونہاں بُلھاں تے
شوکت جیہڑے وصفاں دے گُن گاندے رہے
حوالہ: ڈونگھے سوتر، غلام فرید شوکت؛ ساہیوال پرنٹنگ پریس 1996 ؛ صفحہ 32 ( ویکھو )
