کٌھوواں دے پاٹ کھِیلِر گئے
تے ساڈے وِیہڑیاں دی نِیہں تایں آ گئے
پر اَسیں اٌنہاں چٌوں جَمدے
ہَنیریاں دِی لٌوہ چ کِسے بَالڑی دِی چِیک نئیں سٌنڑ سَِگے
تٌوں صرف دودھ دا رَنگ جَانڑدایں
پَر میرے جٌسے تے جَمی سَوانڑیں دے سِینے چٌوں
نِچڑے خٌون دا رنگ تٌوں کی جانڑیں
اِیتھے ہووانے مَجھیں دے نئیں
شہراں دے ودھ گَئین
تے اوہ میرے پکھواں نوں کَھادِھی جاندِین
تویں کدی موٹراں دے پانڑِیاں چوں
بھٌکھ وَاہندِی ویکھی اے ؟
میں ویکھی اے!!
تے میں اٌدھے مٌہاندرے نوں چنگی طراں جانڑداں
جہڑِیاں سَڑکاں ساڈے گوڈیاں چوں پٌھٹدِیان
اٌنہاں کَدی مَنزلاں دِی تاہنگ
نئیں رکھی
ساڈی جِند ساہواں دے مَتھے تے واہندی جٌھریاں نوں سنبھالنڑ دا وَل جانڑدی اے
تایں ساڈے دِل نئیں پِھیٹدے
تے اسیں ہَتھاں تے پَئے راہ ڈھوڈ کے
ٹردے ہایں
میں اپنڑیں مِٹی دا رَنگ نہ پہچانڑ سگیٌوم
تے اوہدیاں ناڑاں چ سٌکدا لہو
نِتر کے میری زبان دِیاں تِڑکاں تایں آ گیا
پر ساڈِیاں اکھیں
کمانداں نوں کھاندے گھاہواں چ کھڑیی جاندیان
