ਕਵ੍ਹੋਵਾਂ ਦੇ ਪਾਟ ਖਿੱਲਰ ਗਏ
ਤੇ ਸਾਡੇ ਵੇਹੜਿਆਂ ਦੀ ਨੇਹੁੰ ਤਾਈਂ ਆ ਗਏ
ਪਰ ਅਸੀਂ ਉਉਨ੍ਹਾਂ ਚੌਂ ਜੰਮਦੇ
ਹਨੇਰੀਆਂ ਦੀ ਲੌਹ ਚ ਕਿਸੇ ਬਾਲੜੀ ਦੀ ਚੈੱਕ ਨਈਂ ਸੌਨੜ ਸਗੇ
ਤੌਂ ਸਿਰਫ਼ ਦੁੱਧ ਦਾ ਰੰਗ ਜਾਨੜਦਾਐਂ
ਪਰ ਮੇਰੇ ਜੋਸੇ ਤੇ ਜੰਮੀ ਸੌਨੜੀਂ ਦੇ ਸੀਨੇ ਚੌਂ
ਨਿਚੜੇ ਖ਼ੌਨ ਦਾ ਰੰਗ ਤੌਂ ਕੀ ਜਾਨੜੀਂ
ਇਥੇ ਹੋਵ ਇੰਨੇ ਮਝੀਂ ਦੇ ਨਈਂ
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਵੱਧ ਗਈਣ
ਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਪਖਵਾਂ ਨੂੰ ਖਾਧੀ ਜਾ ਨਦੀਨ
ਤਿਵੇਂ ਕਦੀ ਮੋਟਰਾਂ ਦੇ ਪਾ ਨੜੀਆਂ ਚੋਂ
ਭਵਿੱਖ ਵਾਹੁੰਦੀ ਵੇਖੀ ਏ ?
ਮੈਂ ਵੇਖੀ ਏ!!
ਤੇ ਮੈਂ ਅਔਧੇ ਮੁਹਾਂਦਰੇ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰਾਂ ਜਾਨੜਦਾਂ
ਜਿਹੜੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਸਾਡੇ ਗੋਡਿਆਂ ਚੋਂ ਪੌਹਟਦੀਆਨ
ਉਉਨ੍ਹਾਂ ਕਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਦੀ ਤਾਹੰਗ
ਨਈਂ ਰੱਖੀ
ਸਾਡੀ ਜਿੰਦ ਸਾਹਵਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਵਾਹੁੰਦੀ ਜੌਹਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸਨਭਾਲਨੜ ਦਾ ਵੱਲ ਜਾਨੜ ਦੀ ਏ
ਤਾਈਂ ਸਾਡੇ ਦਿਲ ਨਈਂ ਫੀਟਦੇ
ਤੇ ਅਸੀਂ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਪਏ ਰਾਹ ਢੁੱਡ ਕੇ
ਟੁਰਦੇ ਹਾਈਂ
ਮੈਂ ਅਪਨੜੀਂ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਰੰਗ ਨਾ ਪਹਚਾਨੜ ਸਗੀਮ
ਤੇ ਉਹਦੀਆਂ ਨਾੜਾਂ ਚ ਸੁੱਕਦਾ ਲਹੂ
ਨਿੱਤਰ ਕੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਬਾਨ ਦੀਆਂ ਤਿੜਕਾਂ ਤਾਈਂ ਆ ਗਿਆ
ਪਰ ਸਾਡੀਆਂ ਅੱਖੀਂ
ਕਮਾ ਨਿਦਾੰ ਨੂੰ ਖਾਂਦੇ ਘਾਹਵਾਂ ਚ ਖੜਯਯ ਜਾਨਦਿਆਨ
