ਲਿਕੱਹੇ ਲੇਖ ਅੱਵਲ ਦੇ ਯਾਰੋ, ਹੁੰਦੇ ਨਹੀਂ ਕਿਨਾਰਿਏ
ਬਾਦਸ਼ਾਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁੰਨ ਕਜ਼ੀਏ, ਕੰਨ ਅਸੀਂ ਬੇਚਾਰੇ
ਬਹੁਤੇ ਕੰਮ ਜਗਤ ਤੇ ਜਿਹੜੇ ,ਬੁਰੇ ਢੱਕਣ ਤਕਦੀਰੋਂ
ਜੇ ਸਉ ਆਪੇ ਵੱਲੋਂ ਕਰੀਏ, ਚੰਗੇ ਕਰ ਤਦ ਬੀਰੋਂ
ਹਰਦਲ ਘੋਟ ਵਿਸਾਰ ਬਣਾਈਏ, ਲਾਵਣ ਕਾਨ ਮੱਸਾ ਲੁਹਾ
ਮੱਤ ਆਵੇ ਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਪਿੰਦਾ, ਗੰਢਾ ਮੁਹਰੇ ਵਾਲਾ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਫਿਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਿਏ ਨੂੰ ,ਭੇਜੇ ਵਾਂਗ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ
ਤੁਹਫ਼ੇ ਬਹੁਤੇ ਅਜਬ ਅਜਾਇਬ ,ਪੀਓ ਦਾ ਦਏ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਅੱਗੇ ਪੀਓ ਆਸਿਮ ਦਏ ਹੱਕ ਦਿਨ, ਦਿੱਤੇ ਆਸਿਮ ਤਾਈਂ
ਦੋ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਤੋਹਫ਼ਾ ਕਰਕੇ, ਪਿਛਲੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈਂ
ਇਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਹ ਸਲੀਮਾਂ ਦਿੱਤੀ, ਜਿੰਨ ਆਦਮ ਦੀ ਸ਼ਾਹੀ
ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਉਲਫ਼ਤ ਆਹੀ, ਨਾਲ਼ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਰਾਹੀ
ਉਹ ਭੀ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਾਂ ਦਾ ਆਹਾ, ਇਹ ਭੀ ਸ਼ਾਹ ਬਹਾਦਰ
ਹਿਕਦੂਏ ਸੰਗ ਵਰਤਣ ਕਰਦੇ ,ਆਹੇ ਦੂਏ ਅਕਾਬਰ
ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਵਾਂ, ਉਹ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਕੇ ਸੀ
ਦੋ ਨਹਾ ਸ਼ਕਲਾਂ ਦੀ ਮੂਰਤ ਲਿਕੱਹੀ ,ਗੋਰੀ ਕਾਲੇ ਕਿਸੀ
ਕਿਸਮ ਹਰੀਰੋਂ ਟਾਕੀ ਸੱਚੀ ਜ਼ਾਤ, ਨਾ ਉਸ ਦੀ ਲੱਭਦੀ
ਦੋ ਨਹਾ ਸ਼ਕਲਾਂ ਦੀ ਉਸ ਤੇ ਸੂਰਤ, ਲਿਕੱਹੀ ਕਲਮ ਅਜਬ ਦੀ
ਹੱਕ ਸੂਰਤ ਮਰਦਾਵੇਂ ਆਹੀ, ਆਹੀ ਹੱਕ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਸੋਹਣੇ ਨਕਸ਼ ਹੁਸਨ ਦੀਆਂ ਲਾਟਾਂ ,ਦੱਸਣ ਉਮਰ ਜਵਾਨੀ
ਵਿਚ ਸੰਦੂਕਾਂ ਰਕੱਹੇ ਆਹੇ, ਆਸਿਮ ਉਹ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ
ਓੜਕ ਉਹ ਭੀ ਦੇਸੀ ਲੇਕਿਨ, ਦੇ ਤੁਹਫ਼ੇ ਹੋਰ ਮੂਹਰੇ
ਪੀ ਕੇ ਮੱਧ ਕਰੇ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ਾਂ, ਬੇਟੇ ਤੇ ਦਿਲ ਡੁੱਲ੍ਹਾ
ਹਰ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਅਜਾਇਬ ਉਸ ਨੂੰ, ਦਿੰਦਾ ਜਾਵੇ ਖੁੱਲ੍ਹਾ!
ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦਾ ਉਹ ਸੁਲੇਮਾਨੀ, ਤੋਹਫ਼ਾ ਬਹੁਤ ਉਚੇਰਾ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤਾਈਂ ਹਨ ਦੇਵਾਂ, ਇਸ ਥੀਂ ਕੰਨ ਚੰਗੇਰਾ
ਹੋਇਆ ਹੁਕਮ ਖਜ਼ਾਨਚੀਆਂ ਨੂੰ ,ਜਲਦੀ ਕੁਫ਼ਲ ਉਤਾਰੇ
ਉਹ ਸੁਲੇਮਾਨੀ ਤੁਹਫ਼ੇ ਵਾਲੇ ,ਆਨ ਸੰਦੂਕ ਗੁਜ਼ਾਰੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਧਿਰ ਅੱਗੇ ਆਪਣੇ ,ਚਾਅ ਸੰਦੂਕ ਖਿਲਾਇਆ
ਹੋਰ ਸੰਦੂਕ ਸੰਦ ਓਕੇ ਅੰਦਰ, ਉਹ ਭੀ ਬਾਹਰ ਕਢਾਇਆ
ਉਹ ਭੀ ਖੋਲ ਕੁਡ੍ਹੇ ਸ਼ਾਹ ਬਾਹਰ, ਉਹ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਦੂਏ
ਸੁੰਦਰ ਸ਼ਕਲ ਨੂਰਾਨੀ ਚਿਹਰੇ ,ਝਾਲ ਨਾ ਝੱਲਣ ਹੋਏ
ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਚਮਕਾਰੇ ਵਾਂਗਣ, ਹਰ ਹਰ ਨਕਸ਼ ਚਮਕਦਾ
ਸੂਰਜ ਬੀ ਹੋ ਸਾਹਵਾਂ ਉਸ ਦੀ, ਝਾਲ ਨਾ ਸੀ ਝੱਲ ਸਕਦਾ
ਤਾਬ ਉਹਦੀ ਤਕ ਆਬ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ ,ਗਹਿਰ ਲਾਅਲ ਬਦਖ਼ਸ਼ਾਂ
ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਹੋਵੇ ਸੁਦਾਈ, ਜੇ ਵੇਖੇ ਵੱਲ ਨਕਸ਼ਾਂ
ਤਿੰਨ ਦੀ ਵੇਖ ਸਫ਼ਾਈ ਰੰਕ, ਚੰਨ ਬਹੇ ਮਨ ਮਾਰੇ
ਕਾਗ਼ਜ਼ ਨੂੰ ਮੱਤ ਪਵੇ ਅੰਗਾਰੀ, ਲੱਖਾਂ ਨਾ ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੇ
ਮੂਰਤ ਦੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਲਿਖਣ ਵਿਚ ,ਦੀਵੇ ਲਾਟ ਬਿਜਾਈ
ਮੇਰੀ ਭੀ ਮੱਤ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਲੱਗੇ, ਲਿਕੱਹਾਂ ਹਰਫ਼ ਖ਼ਤਾਈ
ਉਹ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਸ਼ਕਲਾਂ ਵਾਲੇ, ਕਰ ਕੇ ਤੋਹਫ਼ਾ ਨਾਦਰ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵੱਲ ਭੇਜੇ ਆਪੋਂ, ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਬਹਾਦਰ
ਨਾਲੇ ਸਾਇਦ ਕਾਰਨ ਟੁਰੇ ,ਤੁਹਫ਼ੇ ਵਾਂਗ ਹੁਸ਼ਨਾਕਾਂ
ਖ਼ੂਬ ਹਥਿਆਰ ਲੜਾਈ ਵਾਲੇ, ਨਾਲੇ ਅਜਬ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ
ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਉਹ ਤੁਹਫ਼ੇ ਪਹਤੇ, ਮਸਤ ਆਹਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਨਾਜ਼ੁਕ ਬਦਨ ਅਵਾਇਲ ਉਮਰੇ ,ਪੀਤੋਸ ਨਸ਼ਾ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਤੋੜੀ ਰਿਹਾ, ਸੁੱਤਾ ਨਿੰਦਰ ਮਿੱਠੀ
ਬਾਅਦ ਇਸ ਥੀਂ ਉੱਠ ਬੈਠਾ ਤਾਂ ਫਿਰ, ਚੀਜ਼ ਟਿੱਕੀ ਉਹ ਡਿੱਠੀ
ਹੱਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਦੂਜਾ ਸਾਇਦ, ਆਹਾ ਕੋਲ਼ ਹਜ਼ੂਰੀ
ਲੁੱਟ ਲੁੱਟ ਲਾਟ ਕਰੇ ਚੁਤਰਫ਼ੇ, ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਬੱਲੇ ਕਾਫ਼ੂਰੀ
ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਦਿਲ ਤੰਗ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਦਾ, ਕੋਲ਼ ਪਤੰਗ ਅੱਜ ਹੁੰਦਾ
ਨਾਲੇ ਹੱਸਦੀ ਨਾਲੇ ਰੋਂਦੀ ਅਥਰੁ ਲਹੂ ਚੋਂਦਾ
ਵੇਖ ਹੋਇਆ ਹੈਰਾਨ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਹੋਵੇ ਨਾ ਮਾਲੋਮੀ
ਯਾ ਇਹ ਅਤਲਸ ਹੈ ਖ਼ਤਾਈ, ਯਾ ਇਹ ਦੇਬਾ ਰੂਮੀ
ਨਾ ਇਹ ਕਮਸ਼ੀ ਚੀਨੀ ਵਾਂਗਰ, ਮਿਸਲ ਨਾ ਮਤਾ ਫ਼ਰੰਗੀ
ਤੱਕਲੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ,ਮੂਰਤ ਕੀਤੀ ਨੰਗੀ
ਕੇ ਤੱਕੇ ਉਹ ਸੂਰਤ ਕਿਸੀ, ਰਸ਼ਨ ਚੰਨ ਫ਼ਲਕ ਥੀਂ
ਨਕਸ਼ ਨਿਗਾਰ ਬਹਾਰ ਹੁਸਨ ਦੀ ,ਬਿਹਤਰ ਹੂਰ ਮੁਲਕ ਥੀਂ
ਜੇ ਮਨਾ ਕਰੀਏ ਵੱਲ ਅਸਮਾਨਾਂ, ਸੂਰਜ ਪਏ ਪਿੱਛਾਵਾਂ
ਜੇ ਖੜਈਏ ਜ਼ੁਲਮਾਤੇ ਮਿਲਦਾ ,ਆਬ ਹਯਾਤ ਸੱਚਾਵਾਂ
ਹਰ ਹਰ ਨਕਸ਼ ਦਈਏ ਲਿਸ਼ਕਾਰੇ, ਬਿਹਤਰ ਲਾਟ ਚਿਰ ਅੱਗੋਂ
ਦਾਣੇ ਵੇਖ ਹੋਵਣ ਦੀਵਾਨੇ ,ਸੜਦੇ ਹੋਸ਼ ਦਿਮਾਗ਼ੋਂ
ਮਾਨੀ ਤੇ ਅਰਜ਼़ਨਗ ਸਿਆਣੇ, ਜੇ ਵੇਖਣ ਇਕ ਵਾਲੇ
ਕਾਰੀਗਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਭੁੱਲਣ, ਸਾਰੇ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੇ
ਜੇ ਲੁਕਮਾਨ ਹਕੀਮ ਸਿਆਣਾ, ਵੇਖੇ ਯਾ ਅਫ਼ਲਾਤੂਂ
ਭੁੱਲਣ ਸਭ ਹਿਸਾਬ ਅਕਲ ਦੇ ,ਹੋਣ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਮਜਨੂੰ
ਆਲਮ ਜੇ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ਾਂ ਵਾਲੇ ,ਅੱਖ ਚਮਕਦੀ ਵੇਖਣ
ਕੁਫ਼ਰ ਇਸਲਾਮ ਨਾ ਯਾਦ ਰਹਿਣ ਨੇਂ, ਬੁੱਤ ਵੱਲ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ
ਵਾਹ ਨਕਾਸ਼ ਕਰੀਗਰ ਯਾਰੋ, ਜਿਸ ਉਹ ਨਕਸ਼ ਲਿਖਾਇਆ
ਵਾਹਵਾ ਖ਼ਾਲਿਕ ਸਿਰਜਨਹਾਰਾ, ਜਿਸ ਨਕਾਸ਼ ਬਣਾਇਆ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਜਾਂ ਉਹ, ਮੂਰਤ ਵੇਖੀ ਸਾਰੀ
ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ,ਤਪ ਕੇ ਵਾਂਗ ਅੰਗਾਰੀ
ਪਹਿਲੀ ਨਜ਼ਰੋਂ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਭਲੇ ਜੀਵ ਨਾ ਰਿਹਾ ਟਿਕਾਣੇ
ਜਿਉਂ ਜ਼ਲੈਖ਼ਾ ਪਹਿਲੀ ਖ਼ਵਾਬੋਂ ਰਕੱਹੀ ਸ਼ਰਮ ਧਗਾਨੇ
ਜਾਦੂਗਰ ਤਸਵੀਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ,ਚੀਰ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜ਼ਾਹਰ
ਜਿਉਂਕਰ ਡਾਇਣ ਨਾਲ਼ ਨਜ਼ਰ ਦੇ ,ਖੜੇ ਕਲੇਜਾ ਬਾਹਰ
ਅੰਦਰ ਗੁਜ਼ਰੀ ਜੇ ਕੁਝ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਜ਼ਾਹਰ ਹਾਲ ਨਾ ਕੀਤਾ
ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਆਲਾ, ਫੇਰ ਨਵੇਂ ਸਿਰ ਪੀਤਾ
ਅਚਨਚੇਤ ਗਈਆਂ ਖੱਲ ਇੱਕ੍ਹੀਂ, ਮਾਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨਕਾਰੇ
ਲੈ ਹਥਿਆਰ ਲੱਥਾ ਮਿਲ ਥਾਣੇ, ਕੋਟ ਅਕਲ ਦੇ ਮਾਰੇ
ਵੇਖ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਦਲਿਤ ਵਾਲਾ, ਜ਼ਾਲਮ ਨੇ ਹੱਥ ਪਾਇਆ
ਬਿਨਾ ਲਿਆਵੇ ਆਊਝ ਹੁਸਨ ਦੀ ਸੋਹਣਾ ਕਿਉਂ ਕਹਾਇਆ
ਇਸ ਥੀਂ ਕੌਣ ਛੁਡਾਵੇ ਯਾਰੋ, ਜ਼ਾਮਨ ਨਹੀਂ ਵਸੀਲਾ
ਜੇ ਸਮਾਇਆ ਦਲਿਤ ਦਈਏ ,ਕਰੀਏ ਲੱਖ ਲੱਖ ਹੀਲਾ
ਸਿਰ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨ ਨਹੀਂ ਖ਼ਲਾਸੀ, ਇਹੋ ਇਹਦਾ ਜ਼ੁਲਮਾਨਾ
ਜੇ ਸਉ ਸਿਰ ਵਟਾਵੀਂ ਦਈਏ ,ਤੁਰਦਾ ਨਾ ਜੁਰਮਾਨਾ
ਸਿਰ ਭੀ ਇਸ ਦਿਹਾੜੇ ਲੈਂਦਾ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਆਪੋਂ ਮੰਗੇ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਸ਼ਿਕ ਸਿਰ ਦੇਵਨ ਥੀਂ, ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਨਾ ਸੰਗੇ
ਜੇ ਇਸ਼ਕੇ ਦੀ ਸਫ਼ਤੀਂ ਆ ਯੂੰ ,ਰਹਿਸੀ ਦੂਰ ਕਹਾਣੀ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਯਾਰ ਆਪਣੇ ਦੀ ਖ਼ੂਬੀ ,ਕਦ ਤੁਧ ਤੁਰਤ ਮਕਾਨੀ
ਘੋੜਾ ਚਰਖ਼ ਨਾ ਮਾਰ ਚੁਤਰਫੀ, ਸਮਝ ਮੁਹੰਮਦ(ਰਹਿ.) ਯਾਰਾ
ਪੰਧ ਦੁਰਾਡਾ ਕਿਸੇ ਵਾਲਾ, ਰਸਤਾ ਪਕੜ ਸਵਾਰਾ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਮੂਰਤ ,ਫੇਰ ਡਿਟੱਹੀ ਦਿਲ ਲਾਕੇ
ਹੋ ਮੁਤਫ਼ੱਕਰ ਕਰੇ ਦਲੀਲਾਂ, ਹੈਰਾਨੀ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ
ਇਸ ਮੂਰਤ ਦੀ ਸੂਰਤ ਰੱਬਾ ,ਨਾਹੀਂ ਹੱਦ ਇਨਸਾਨੀ
ਯਾ ਇਹ ਕੋਈ ਹੂਰ ਬਹਿਸ਼ਤੀ, ਯਾ ਕੋਈ ਸਿਰ ਰੱਬਾਨੀ
ਇਸ ਮੂਰਤ ਦਾ ਆਦਮ ਕਿੱਥੇ,ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਗੁਮਾਨੀ
ਨੂਰ ਇਲਾਹੀ ਹੈ ਆ ਬੈਠਾ ,ਕਾਇਆ ਧਾਰ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਦੂਜੀ ਮੂਰਤ ਜੋ ਮਰਦਾ ਨਵੇਂ, ਬੈਠੀ ਨਾਲ਼ ਬਰਾਬਰ
ਹੱਥ ਉਹਦੇ ਤੇ ਲਾਲ਼ ਸ਼ਰਾਬੋਂ ,ਧਰਿਆ ਕਾਸਾ ਨਾਦਰ
ਇਹ ਮੂਰਤ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤੱਕ ਕੇ, ਹੱਛੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਛਾਣੀ
ਹੈ ਤਸਵੀਰ ਇਹ ਸ਼ਕਲ ਮੇਰੀ ਦੀ ,ਕਰ ਤਦਬੀਰ ਸੀਹਾਨੀ
ਦੂਜੀ ਦਾ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਾ ਲਗਦਾ ਕੰਨ ,ਕੋਈ ਕਿਸ ਦੇਸੋਂ
ਮੱਤ ਹੋਵੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਕੋਈ, ਜ਼ਨ ਜ਼ਨਾਨੇ ਵੀਸੋਂ
ਫਿਰ ਮੂਰਤ ਵੱਲ ਵੇਖ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ,ਜੋਸ਼ ਤਬਾ ਨੂੰ ਆਇਆ
ਝੱਲੀ ਗਈ ਨਾ ਝਾਲ ਹੁਸਨ ਦੀ, ਰੂਹ ਨਿਕਲਣ ਤੇ ਧਾਇਆ
ਹੁਕਮੇ ਬਾਝ ਨਾ ਨਿਕਲਣ ਹੁੰਦਾ ,ਜੇ ਸਉ ਕਰੇ ਤਿਆਰੀ
ਪੰਖੀ ਤੰਗ ਪਿਆ ਵਿਚ ਪਿੰਜਰੇ ,ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਕਰੇ ਉਡਾਰੀ
ਮੋਰੀ ਥੀਂ ਸਿਰ ਬਾਹਰ ਕੁਡ੍ਹੇ, ਸਾਰਾ ਨਿਕਲ਼ ਨਾ ਸਕਦਾ
ਸਰਤੋਂ ਚੰਮ ਲਹੇ ਪਰ ਭਜਨ, ਪਿੰਜਰ ਨਾਲ਼ ਪਟਕਦਾ
ਜਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਰੂਹ ਬਦਨ ਵਿਚ ,ਰਿਹਾ ਫੇਰ ਅਟਕ ਕੇ
ਹੋਸ਼ ਅਕਲ ਦਾਨਾਈ ਡੱਬੀ ਪੇ ਕੇ, ਫੇਰ ਅਟਕ ਕੇ
ਪਾੜ ਪੁਸ਼ਾਕ ਸਿਟੀ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ,ਆਇਆ ਬਾਹਰ ਘਰ ਥੀਂ
ਹੋ ਬੇਤਾਬ ਢੱਠਾ ਖਾ ਗਰਦੀ, ਗਰਮੀ ਸੋਜ਼ ਕਹਿਰ ਥੀਂ
ਸਾਇਤ ਪਿੱਛੇ ਸਾਇਦ ਜਾਗੇ, ਫੇਰੇ ਨਜ਼ਰ ਚੱਠ ਫੇਰੇ
ਸੁੰਜੀ ਪਈ ਵਿਛਾਈ ਦੱਸਦੀ ,ਨਈਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਡੇਰੇ
ਸਾਇਦ ਅੱਵਲ ਖ਼ਫ਼ਗੀ ਕਰ ਕੇ ,ਫੇਰ ਜਮੀਅਤ ਕਰਦਾ
ਛੋਕਰਿਆਂ ਵਿਚ ਸੈਰ ਕਰਨ ਨੂੰ, ਗਿਆ ਹੋਵੇ ਮੱਤ ਘਰਦਾ
ਏਸ ਦਲੀਲੋਂ ਸਾਇਦ ਤਾਈਂ, ਆਇਆ ਜੀਓ ਟਿਕਾਣੇ
ਸੇਜ ਉਤੇ ਪਰ ਅੱਖ ਨਾ ਜੁੜਦੀ ,ਰਿਹਾ ਟਿੱਕਾ ਧਗਾਨੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਪਚੱਹੇ ਸਾਇਦ ਸਤਰੀਂ ਜਾ ਨਾ ਸਕੇ
ਰੁੱਖ ਉਡੀਕ ਸੱਜਣ ਦੀ ਬੈਠਾ ,ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਵੱਲ ਤੱਕੇ
ਯਾਰਾਂ ਬਾਝ ਆਰਾਮ ਨਾ ਆਵੇ ,ਜਿਚਰ ਨਾ ਬਹੀਏ ਜੁੜ ਕੇ
ਕੁੱਕੜ ਬਾਂਗ ਦਿੱਤੀ ਨਈਂ ਆਇਆ ,ਅਜੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਮੁੜ ਕੇ
ਧੰਮੀ ਰਾਤ ਹੋਇਆ ਖ਼ੁਸ਼ ਵੇਲ਼ਾ, ਮਿਲੀਆਂ ਬਾਂਗਾਂ ਸ਼ਹਿਰੀਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਫ਼ਲਕ ਦੇ ਗ਼ਮ ਥੀਂ ,ਕੁਡੀਆਂ ਖ਼ੂਨੀ ਨਹਰੀਂ
ਕਤਰੇ ਅੱਥਰਾਆਂ ਦੇ ਪੂੰਝੇ, ਨਾਲ਼ ਪੀਰਾਹਨ ਨੀਲੇ
ਮਾਤਮ ਸਬਜ਼ ਪੁਸ਼ਾਕੀ ਸਾਰੀ ,ਦਾਮਨ ਰੱਖੇ ਪੀਲੇ
ਸਾਇਦ ਉੱਠ ਸਵੇਰੇ ਢੂੰਡੇ ,ਕਰ ਕੇ ਫ਼ਿਕਰ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਜਾਂ ਬੂਹੇ ਥੀਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ,ਡਿਟੱਹੋਸ ਪਿਆ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਨਾ ਕਿਝੁ ਉਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲ਼ ਬਦਨ ਦੀ, ਲਾਅਲ ਪਿਆ ਵਿਚ ਘ੍ਘੱਟੇ
ਵਾਂਗ ਕਪੂਰ ਹੋਇਆ ਰੰਗ ਪੀਲ਼ਾ, ਸੀਨਾ ਸਿਰ ਮਨਾ ਫ੍ਫੱਟੇ
ਧੂੜ ਵ ਧੂੜ ਹੋਇਆ ਤਿੰਨ ਸਾਰਾ, ਲੀਰੋਲੀਰ ਪੁਸ਼ਾਕੀ
ਨਾ ਅੱਖ ਪੁੱਟੇ ਪੈਰ ਹਿਲਾਏ, ਆਈ ਬਹੁਤ ਹਲਾਕਿ
ਸੀਨਾ ਸਾਰਾ ਲੋਹੂ ਭਰਿਆ ,ੁਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਖੁਰੋਠਾ
ਗ਼ੀਬੋਂ ਬਿਜਲੀ ਪਈ ਕਹਿਰ ਦੀ, ਬਾਗ਼ ਹੁਸਨ ਦਾ ਲੂਠਾ
ਉਤਰੀਂ ਭੁੰਨੇ ਕੇਸ ਰੰਗੀਲੇ, ਰਲਦੇ ਅੰਦਰ ਮਿੱਟੀ
ਸਾਇਦ ਦੜ ਗਿਆ ਫਿਰ ਸਿਰਤੇ ,ਵੇਖ ਸਰਵ ਸਿਰ ਪੱਟੀ
ਝਬਦੇ ਹੱਥ ਨਬਜ਼ ਪਰ ਧਰਦਾ, ਨਾਲੇ ਸਾਹ ਸਹਾ ੜੇ
ਜਾਂ ਉਹ ਪਤਾ ਨਾ ਦੇਵਨ ਜਾ ਤੂਸ ,ਇਹ ਗੱਲ ਸਿਰੇ ਸੁਰ ਅੜੇ
ਪਾੜ ਪੁਸ਼ਾਕ ਸੁਟੀਂਦਾ ਸਾਇਦ, ਰੋਵੇ ਘੱਤ ਕਹਾਵਾਂ
ਘਾਇਲ ਹੋਇਆ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਮੇਰਾ ,ਮੈਂ ਹੁਣ ਕਿੱਧਰ ਜਾਵਾਂ
ਡਾਇਣ ਡਛ ਲਿਆ ਅਜ਼ਗ਼ੀਬੋਂ ,ਚੰਗਾ ਭ੍ਭੱਲਾ ਸੁੱਤਾ
ਕਿੱਥੇ ਚਲਿਓਂ ਆਪ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ,ਦੇ ਅਸਾਨੂੰ ਬਿਤਾ
ਰੋਵੇ ਤੇ ਕੁਰਲਾਵੇ ਸਾਇਦ, ਢੈ ਢੈ ਪਵੇ ਅਪੁਟੱਹਾ
ਕਰ ਫ਼ਰਿਆਦ ਪੁਕਾਰੇ ਉੱਚਾ ,ਮੁੱਠਾ ਯਾਰੋ ਮੁੱਠਾ
ਸਾਇਦ ਦਾ ਸੰਨ ਸ਼ੋਰ ਕਕਾਰਾ ,ਹੋਈ ਖ਼ਲਕ ਅ ਕਟਹਿ
ਵੇਖ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਸਭ ਭੱਜਦੇ ,ਜਿਉਂ ਦਾਣੇ ਵਿਚ ਭੱਠੀ
ਸਾਰੇ ਹੰਝੂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਵਣ ,ਜਿਉਂ ਸਾਵਣ ਦੀਆਂ ਬਾਰਾਂ
ਦਮ ਦਰੂਦ ਦੁਆਈੰ ਕਰਦੇ ,ਸਾਲਿਹ ਲੋਕ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਫਿਰ ਚਾਲੀਵ ਨੀਂ, ਰੋਂਦੇ ਯਾਰ ਚੱਠ ਫੇਰੇ
ਸਾਇਦ ਨੇ ਉਹ ਜਾ ਲੁਹਾਇਆ, ਉਸੇ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ
ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਗ਼ਲੁਮ ਬੇਚਾਰੇ, ਮਨਾ ਸੁੱਕਾ ਤੁਰ ਦੀਦੇ
ਰੰਕ ਰੰਗ ਹੋਇਆ ਮਤਗ਼ੀਰ, ਆਏ ਦਰਦ ਰਸੀਦੇ
ਵਾਂਗ ਯਤੀਮਾਂ ਜਾ ਖਲੋਤੇ ,ਆਸਿਮ ਦੀ ਦਰਗਾਹੇ
ਬੈਠਾ ਸ਼ਾਹ ਮਸਲੇ ਅਤੇ ਕਰਦਾ ਯਾਦ ਅ ਲੁਹਾਏ
ਸਾਇਦ ਨੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ ,ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਇਆ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਹੋਇਆ ਸੁਣ ਗਹਿਲਾ, ਝਬ ਬੇਟੇ ਵੱਲ ਆਇਆ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਸੀਨੇ ਉੱਤੇ ਆਸਿਮ ਨੇ ਹੱਥ ਧਰਿਆ
ਥੋੜੀ ਜਾਨ ਜੁੱਸੇ ਵਿਚ ਬਾਕੀ ,ਜਾਤੋਸ ਅਜੇ ਨਾ ਮਰਿਆ
ਕੰਨ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਰੋਵੇ ਓਥੇ ,ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਜਦ ਰੋਇਆ
ਮਜਲਿਸ ਅੰਦਰ ਸ਼ੋਰ ਕਕਾਰਾ, ਵੱਧ ਹਿਸਾਬੋਂ ਹੋਇਆ
ਮਾਸੀ ਫੁ ਪੱਹੀ ਭੈਣਾਂ ਮਾਈਆਂ ,ਕਟੱਹਾ ਹੋਇਆ ਕਬੀਲਾ
ਰੋਵਣ ਬਾਹਾਂ ਟਿਕ ਟਿਕ ਖਾਵਣ, ਤੱਕ ਤਕ ਮੰਦਾ ਹੀਲਾ
ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ਦਿੱਤੇ ਸਿਰ ਸਦਕੇ, ਹੋਵਣ ਰੱਦ ਬਲਾਏਂ
ਆਖ ਮੁਹੰਮਦ ਇਨ੍ਹੀਂ ਗੱਲੀਂ, ਕਿਉਂਕਰ ਟਲਣ ਕਜ਼ਾਈਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਸਿਰ ਤੇ ਹੋਣ ਸਿਆਪੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਹਕੀਮ ਸਦਾਏ ,ਕਿਵੇਂ ਮਰਜ਼ ਸੀਹਾਪੇ
ਆਲਮ ਅਤੇ ਤਬੀਬ ਨਜੂਮੀ ,ਰਮਲੀ ਕੋਲ਼ ਬਹਾਏ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਉ, ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਫ਼ਰਮਾਏ
ਇਸ ਦੇ ਰਾਸ ਸਿਤਾਰੇ ਉਤੇ ,ਕਿਸੀ ਗਰਦਿਸ਼ ਆਈ
ਕੇ ਕੁਝ ਪੂਜਾ ਲਗਦੀ ਜਿਸ ਥੀਂ, ਇਹ ਨਹੂਸਤ ਜਾਈ
ਕਰਨ ਤਬੀਬ ਹਕੀਮ ਤਮੀਜ਼ਾਂ, ਵੇਖਣ ਨਬਜ਼ ਕਰੂਰਾ
ਅਰਬਾ ਅਨਾਸਰ ਵਿਚ ਨਾ ਘਾਟਾ, ਦੱਸਦਾ ਲੇਖਾ ਪੂਰਾ
ਗਰਮੀ ਸਰਦੀ ਬਾਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਕੀ ,ਨਈਂ ਬੁਖ਼ਾਰ ਲਹੂ ਦਾ
ਹੋਰ ਕੋਈ ਇਹ ਵਾਇਨਾ ਵਗਿਆ, ਕਰਨਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਹੋਦਾ
ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਸੂਰਤ ਜਿੰਨ ਮਜ਼ੱਮਿਲ ,ਆਲਮ ਭੀ ਦਮ ਪਾਵਨ
ਗੁੱਟ ਤਾਵੀਜ਼ ਬੰਨ੍ਹਣ ਗੱਲ ਡੋਲੇ, ਬੱਤੀਆਂ ਕੋਲ਼ ਧੁਖਾਉਣ
ਭਰ ਭਰ ਦਾਰੇ ਹਟੇ ਸਾਰੇ, ਦੂਰ ਨਾ ਹੋਇਆ ਸਾਇਆ
ਇਸ ਸਾਏ ਕਈ ਲੋਕ ਨਸਾਏ, ਇਸ਼ਕੇ ਸਾਇਆ ਪਾਇਆ
ਮੁਸ਼ਰ ਬ੍ਰਹਮਣ ਪੰਡਤ ਫੋਲਣ, ਸ਼ਾਸਤਰਾਂ ਤੇ ਪੋਥੀ
ਆਖ ਮੁਹੰਮਦ ਇਸ਼ਕ ਕਚਹਿਰੀ, ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਥੋਥੀ
ਆਈ ਵਾਰ ਨਜੂਮੀ ਵਾਲੀ ,ਤੱਕੇ ਰਾਸ ਸਿਤਾਰੇ
ਤਾਲਾ ਅੰਦਰ ਨਜ਼ਰੀ ਆਏ ,ਜ਼ਾਲਮ ਰੋਗ ਹੱਥਿਆਰੇ
ਕਰਦਾ ਅਰਜ਼ ਨਜੂਮੀ ਸ਼ਾਹਾ, ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਡਰ ਕੋਈ
ਪਰ ਉਹ ਸਾਇਤ ਇਸ਼ਕੇ ਵਾਲੀ, ਆਨ ਬਰਾਬਰ ਹੋਈ
ਅੱਗੇ ਉਹ ਗੱਲ ਸਿਫ਼ਰੇ ਵਾਲੀ, ਜਿਹੜੀ ਅਸਾਂ ਦੱਸਾ ਲੀ
ਇਹ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਪਹਿਲੀ ਉਸ ਦੀ, ਟਲਦੀ ਨਾ ਹੁਣ ਟਾਲੀ
ਲੰਮੀ ਅਜੇ ਹਯਾਤੀ ਉਸ ਦੀ ,ਮੁੱਤੋਂ ਡਰੂ ਨਾ ਜੱਰਾ
ਪਰ ਹੁਣ ਰਾਜ ਕਮਾਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ, ਕੁਰਸੀ ਸਫ਼ਰ ਮਕਰਾ
ਤੁਰੇ ਰਾਤੀਂ ਤੇ ਤੁਰੇ ਦਿਹਾੜੇ, ਓਵੇਂ ਰਿਹਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਹਿਕੋ ਸਾਹ ਖੜਾਕੇ ਲੱਗਾ ,ਨਾ ਕੁਝ ਕਮੀ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਹਾਲਤ ਵੇਖ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲੀ, ਹਰ ਹੱਕ ਨੂੰ ਗ਼ਮ ਧਾਵੇ
ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਇਲਾਜ ਦਸਾਲਨ, ਜੇ ਕੁਝ ਮਨਾ ਦੱਰਾਵੇ
ਕਰ ਕੇ ਥੱਕੇ ਜਤਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ,ਹੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਇਸ ਫਿਰਦੀ
ਰੇਤ ਸਕੀ ਦੀ ਕੰਧ ਉਸਾਰਨ, ਹਤੱਹੋਂ ਜਾਂਦੀ ਗਰਦੀ
ਆਸ਼ਿਕ ਦਾ ਜੋ ਦਾਰੂ ਦੱਸੇ ਬਾਝ ਮਿਲਾਪ ਸੱਜਣ ਦੇ
ਉਹ ਸਿਆਣਾ ਜਾਨ ਇਆਣਾ, ਰੋਗ ਨਾ ਜਾਨੇਮਨ ਦੇ
ਮੰਦੇ ਮਨ ਦੇ ਰੋਗ ਮੁਹੰਮਦ(ਰਹਿ.) ਮੰਦੇ ਨਹੀਂ ਦਵਾਵਾਂ
ਬੇਦ ਹੋਵੇ ਜੇ ਦਿਲਬਰ ਤਾਂ ਈ ,ਬੇਦਨ ਖੋਲ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਚਤਹਾ ਰੋਜ਼ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸਾਇਦ ,ਦੂਰ ਕੀਤੇ ਸਭ ਦਰਦੀ
ਕਹਿਓਸ ਰਾਤੀਂ ਖ਼ਾਬ ਡਿਟੱਹੀ ਮੈਂ ,ਚੰਗੀ ਖ਼ੈਰ ਖ਼ਬਰ ਦੀ
ਹਿੱਕ ਦੋ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ,ਕਰਨ ਦਿਓ ਖਾਂ ਉਹਲੇ
ਸੱਚੀ ਖ਼ਾਬ ਕਰੇ ਰੱਬ ਮੇਰੀ, ਮੱਤ ਇਹ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਖੁੱਲੇ
ਦੂਰ ਹੋਇਆ ਸਭ ਕੋਈ ਓਥੋਂ, ਹੱਕ ਨਾ ਰਿਹਾ ਨੇੜੇ
ਸਾਇਦ ਬਹਿ ਸਿਰਹਾਣੇ ਇਸ ਦੇ, ਹੱਕ ਕਹਾਣੀ ਛਿੜੇ
ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਕੋਈ ਸਨ, ਸੋਹਣੇ ਮਰਦ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਦਰਦ ਫ਼ਰਾਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਾਲੀ, ਕਰਦਾ ਗੱਲ ਵਿਹਾਨੀ
ਜੇ ਮੈਂ ਭੀ ਇਸ ਗੱਲ ਵੱਲ ਜਾਵਾਂ, ਇਹ ਕਿੱਸਾ ਛੁੱਟ ਜਾਂਦਾ
ਸ਼ਾਲਾ ਤੋੜ ਚੜ੍ਹੇ ਫ਼ਰਮਾਇਸ਼, ਜਾਂਦਾ ਵਕਤ ਵਹਾਂਦਾ
ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਾਲੀ ,ਜਾਂ ਪੜ੍ਹ ਆਇਆ ਪੱਟੀ
ਜਾਂ ਫਿਰ ਗੱਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਆਈ ,ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਅੱਖ ਪੱਟੀ
ਮੂਹੋਂ ਬੋਲ ਕਹੇ ਸਾਇਦ ਨੂੰ, ਫਿਰ ਇਹ ਗੱਲ ਸਨੁਈਂ
ਸਾਇਦ ਹੋਰ ਕਹਾਣੀ ਕਰਦਾ, ਅੱਵਲ ਆਖ਼ਿਰ ਤਾਈਂ
ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮਿਲਣ ਦੀ ,ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਗੱਲ ਆਵੇ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਦਿਲ ਤਾਜ਼ਾ ਹੋ ਕੇ ,ਫਿਰ ਓਵੇਂ ਫ਼ਰਮਾਵੇ
ਸਾਇਦ ਨੇ ਸੱਤ ਵਾਰੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ,ਤੱਕ ਕੇ ਤਬਾ ਸੁਖਾਂਦੀ
ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮਿਲਣ ਦੀ ,ਨਵੀਂ ਨਵੇਂ ਗੱਲ ਆਂਦੀ
ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਜ਼ਬਾਨ ਰਸੀਲੀ, ਬਹੁਤਾ ਇਲਮ ਦਾਨਾਈ
ਅਖ਼ਫ਼ਸ਼ ਵਾਂਗ ਬਿਆਨ ਕਰੇਂਦਾ, ਅਸਰ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਧਾਈ
ਹਿੱਕ ਹਿਕਾਇਤ ਉਸਰੇ ਵਾਲੀ, ਕਹਿਣੇ ਵਾਲਾ ਦਾਣਾ
ਖ਼ਤਮ ਅੰਦਾਜ਼ ਹੱਥੋਂ ਜਦ ਚਲੇ, ਮਾਰੇ ਤੀਰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ
ਸਾਇਦ ਦੇ ਦਿਲ ਦਰਦ ਸੱਜਣ ਦਾ, ਗੱਲ ਕਰੇ ਦਿਲ ਲਾਕੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ, ਆਖੇ ਫੇਰ ਬੁਲਾਕੇ
ਕਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸਾਇਦ ਤਾਈਂ, ਤੋਂ ਭਨਜਾਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ
ਮੁੜ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਅਸਾਹੀਂ ,ਮੈਂ ਵੱਲ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ
ਕਿਤਨੀ ਵਾਰ ਕਹਾਣੀ ਕੀਤੀ ਤਾਂ, ਅૃਸ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਉੱਠ ਬੈਠਾ ,ਹੋਈ ਜ਼ਰਾ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ
ਵੱਲ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਸਾਇਦ ਕਿਹਾ ,ਕਿਸਮ ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਰੱਬ ਦੀ
ਜਿਸ ਨੇ ਖ਼ਲਕਤ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ, ਰੋਜ਼ੀ ਲਾਈ ਸਭ ਦੀ
ਭੇਤ ਦਿਲੇ ਦਾ ਦੱਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ,ਗ਼ਮ ਤੇਰੇ ਥੀਂ ਸਿਟਰ ਦਾ
ਜਿਸ ਨੂੰ ਯਾਰ ਬਣਾਈਏ ਆਪੋਂ ਫਿਰ, ਇਸ ਥੀਂ ਕੇ ਪੜਦਾ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ,ਬੇਦਨ ਖੋਲ ਸੁਣਾਂਦਾ
ਪੁਰਜੇ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਅੱਗੇ, ਹਰ ਗਜ਼ ਕਰੀਂ ਨਾ ਵਾਂਦਾ
ਸਾਇਦ ਕਿਹਾ ਸੁਣ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ,ਕੇ ਤਾਕਤ ਮੈਂ ਬਣਦੇ
ਭੇਤ ਸ਼ਾਹਾਂ ਦਾ ਜੋ ਕੋਈ ਫੋਲੇ, ਹਾਲ ਹੋਵਣ ਇਸ ਮੰਦੇ
ਕਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ, ਸੁਣ ਸਾਇਦ ਦਿਲ ਜਾਣੀ
ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਜੋ ਤੋਹਫ਼ਾ ਘੱਲਿਆ ,ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਸੁਲੇਮਾਨੀ
ਰਾਤੀਂ ਜਾਗ ਲਦੱਹੀ ਅੱਠ ਡਿਟੱਹੀ, ਤੀਰ ਕਲੇਜੇ ਲੱਗਾ
ਝੱਗਾ ਪਾੜ ਢੱਠਾ ਖਾ ਗਰਦੀ ,ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਅਸਰਗਾ
ਹੱਕ ਸੂਰਤ ਦੀ ਮੂਰਤ ਓਥੇ, ਲਿਕੱਹੀ ਨਜ਼ਰੀ ਆਈ
ਹਕੁਮਤ ਪਾਕ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਵਾਲੀ ,ਕਰਕੇ ਨਕਸ਼ ਸਹਾਈ
ਆਦਮ ਦੀ ਕੇ ਕੁਦਰਤ ਸਿਰਜੇ, ਉਸੇ ਰੂਪ ਨਿਆਰੇ
ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਹੱਥ ਨਾਲ਼ ਬਣਾਈ, ਖ਼ਾਲਿਕ ਉਪਨ ਉਪਾਰੇ
ਜਿਗਰ ਕਬਾਬ ਕਰੇ ਤਾਬ ਉਸ ਦਾ, ਅਕਲ ਦਿਮਾਗ਼ੋਂ ਸੜਦਾ
ਹੱਕ ਹੱਕ ਵਾਲ਼ ਇਸ ਮੂਰਤ ਵਾਲਾ, ਸਉ ਸਉ ਦਿਲ ਖੁਸ ਖਿੜਦਾ
ਮਾਇਲ ਕਰਦੀ ਸ਼ਕਲ ਸ਼ਮਾਇਲ ,ਘਾਇਲ ਕਰੇ ਜਵਾਨਾਂ
ਜ਼ੀਨਤ ਜ਼ੇਬ ਸ਼ਹਾਨਾ ਸਾਰਾ, ਦੱਸੇ ਰੂਪ ਜ਼ਨਾਨਾ
ਵੇਖਣ ਸਾਤ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਬੁਰੀਆਂ ,ਲੱਗਾ ਦਾਗ਼ ਕਲੇਜੇ
ਲੂੰ ਲੂੰ ਲੰਬ ਬੱਲੇ ਸੜ ਉਟੱਹੇ , ਮਾਸ ਹੱਡੀ ਰੱਤ ਭੇਜੇ
ਦੂਜੀ ਸੂਰਤ ਹੈ ਮਰਦਾ ਨਵੇਂ, ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਬਰਾਬਰ
ਉਹ ਹਨਵਾਰ ਮੇਰੇ ਦੀ ਮੂਰਤ ,ਕੀਤੀ ਨਕਸ਼ ਅਕਾਬਰ
ਉਹ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ ਮੂਹਰੇ ਡਿਟੱਹੇ, ਮਿਹਰੀਂ ਆਂਦੀ ਗਰਮੀ
ਦੂਜੀ ਵਾਰ ਤੱਕੇ ਤਾਂ ਇਸ਼ਕੇ ,ਕੀਤੀ ਆਨ ਬੇਸ਼ਰਮੀ
ਕਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸਾਇਦ ਤਾਈਂ, ਤੂੰ ਭੀ ਤੱਕ ਉਹ ਮੂਰਤ
ਮੱਤ ਮੂਰਤ ਦੀ ਸੂਰਤ ਲੱਭੇ, ਕਰ ਭਾਈ ਕੋਈ ਸੂਰਤ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਇਸ ਮੂਰਤ ਦੀ ਸੂਰਤ, ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ
ਸਾਇਦ ਭਾਈ ਸਬਰ ਨਾ ਦਿਲ ਵਿਚ, ਮਰਸਾਂ ਇਸੇ ਹਾਵੇ
ਸਾਇਦ ਕਿਹਾ ਬਾਪ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ,ਦੱਸਾਂ ਇਹ ਕਹਾਣੀ
ਇਸ ਨੂੰ ਮੱਤ ਹੋਵੇ ਕੁਝ ਮਾਲਮ, ਦੱਸੇ ਪਤਾ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ, ਵਰਤੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ
ਜੇ ਕੁਝ ਅਕਲ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਆਵੇ, ਕਰ ਤੋਂ ਅੱਗੋਂ ਭਾਈ
ਭਾਵੇਂ ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਦੱਸੀਂ, ਭਾਵੇਂ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਕਰ ਤਦਬੀਰ ਵਜ਼ੀਰ ਅਜਿਹੀ, ਸੂਰਤ ਦੱਸੇ ਮੈਂ ਨੂੰ
ਸਾਇਦ ਨੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲੀ ,ਸਮਝ ਹਕੀਕਤ ਸਾਰੀ
ਸ਼ਰਬਤ ਹੱਕ ਬਣਾਇਆ ਜਿਹੜਾ ,ਆਹਾ ਉਸ ਦੀ ਕਾਰੀ
ਸ਼ਰਬਤ ਦੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਆਪ ਗਿਆ ਦਰਬਾਰੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਅੱਗੇ ਇਸ ਜਾ ਕੇ ,ਹਾਲ ਸੁਣਾਏ ਸਾਰੇ
ਆਸਿਮ ਨੂੰ ਸੁਣ ਗੱਲ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ,ਬਹੁਤ ਲੱਗੀ ਗ਼ਮਨਾਕੀ
ਆਪੋਂ ਪੈਰ ਕੁਹਾੜੀ ਮਾਰੀ, ਕੀਤੀ ਆਪ ਚਾਲਾਕੀ
ਕਰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਹੇ ਮੈਂ ਆਪੋਂ ,ਕੀਤੀ ਬਹੁਤ ਨਾਦਾਨੀ
ਕਾਹਨੂੰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਵੱਲ ਭੇਜੇ, ਉਹ ਤੁਹਫ਼ੇ ਸੁਲੇਮਾਨੀ
ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ,ਦਿੱਤੇ ਇਹ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹਰੇ
ਇਸ ਭੀ ਅੱਗੋਂ ਤੁਹਫ਼ੇ ਭੇਜੇ, ਕੀਤੇ ਵਰਤਣ ਦੋਹਰੇ
ਹੁਣ ਉਹ ਦੂਏ ਗਏ ਜਹਾਨੋਂ ,ਕੰਨ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਦੱਸੇ
ਕਿਸ ਦੀ ਧੀ ਜਿਹਦੀ ਉਹ ਮੂਰਤ ,ਕਿਸ ਵਲਾਇਤ ਵਸੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਸਨ ਇਹ ਕਜ਼ੱੀਹ ,ਬਹੁਤ ਹੋਇਆ ਦਰਮਾਂਦਾ
ਹਤੱਹੀਂ ਅੱਗ ਲਗਾਈ ਘਰ ਨੂੰ ,ਮਿੱਠਾ ਮੈਂ ਕਰਮਾਂ ਦਾ
ਫ਼ਿਕਰ ਅੰਦੇਸ਼ੇ ਸਬਰ ਭੁਲਾਇਆ ,ਵਿੱਸਰ ਗਈਆਂ ਤਦਬੀਰਾਂ
ਡੁੱਬਦਾ ਅਕਲ ਅੰਦੇਸ਼ੇ ਅੰਦਰ ,ਜਿਉਂ ਲੋਹਾ ਵਿਚ ਨੀਰਾਂ
ਕੁਸ਼ਤੀ ਹੋਸ਼ ਮੱਲਾਹ ਅਕਲ ਦੀ ,ਘੁੰਮਣ ਘੇਰ ਫ਼ਿਕਰ ਦੇ
ਭਜਨ ਵੰਝ ਸਲਾਹਾਂ ਵਾਲੇ, ਪੇ ਗੁਰ ਦਾਬ ਨਾ ਤੁਰਦੇ
ਨਾ ਕੁੱਝ ਆਵੇ ਜਾਵੇ ਚਾਰਾ, ਵਾਂਗ ਬੈਠਾ ਦਿਲਗੀਰਾਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਵੇਖ ਹੈਰਾਨੀ, ਕੀਤੀ ਅਰਜ਼ ਵਜ਼ੀਰਾਂ
ਸ਼ਾਹਾ ਸ਼ਾਲਾ ਦਮ ਦਮ ਹੋਵਣ, ਤੇਰੇ ਭਾਗ ਸਿਵਾਏ
ਮੌਲਾ ਬਾਗ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਤਾਈਂ, ਸਰਸਰ ਵਾਅ ਨਾ ਲਾਏ
ਦਲਿਤ ਤੇ ਇਕਬਾਲ ਸ਼ਹਾਂ ਦੇ, ਦਿਨ ਦਿਨ ਹੋਣ ਜ਼ਿਆਦੇ
ਸੁੱਤਿਆਂ ਚਰਨਾ ਲੱਗੇ ਸ਼ਾਲਾ,ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ
ਯਾ ਕਿਬਲਾ ਗ਼ਮਨਾਕ ਨਾ ਹੋਵੇਂ, ਰੱਖ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ ਢੇਰੀ
ਬੇਟੇ ਪਾਸ ਚਲੋ ਅੱਠ ਆਪੋਂ, ਉਸ ਨੂੰ ਦਿਓ ਦਲੇਰੀ
ਇਹ ਕਿਹੋ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਚਿੰਤਾ ਚਿਖ਼ਾ ਨਾ ਬਾਲੇ
ਸੜਦਾ ਅਕਲ ਫ਼ਿਕਰ ਤੇ ਦਾਨਿਸ਼ ,ਭਾਂਬੜ ਚਿੰਤਾ ਵਾਲੇ
ਯਾਰ ਤੈਨੂੰ ਰੱਬ ਪਾਕ ਮਲਾਣਾ, ਜੇ ਤੁਧ ਕਿਸਮਤ ਹੋਈ
ਹੀਲਾ ਵੱਸ ਮੇਰਾ ਜੋ ਲਗਸੀ ,ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਰਖਸਾਂ ਕੋਈ
ਭੇਜਾਂ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ,ਹੋਰ ਮੁਸੱਵਰ ਦਾਣੇ
ਆਲਮ ਫਿਰ ਕੇ ਸੂਰਤ ਢੂੰਡਣ, ਹਰ ਸ਼ਹਿਰੀਂ ਹਰ ਖ਼ਾਨੇ
ਇਸ ਸੂਰਤ ਦੀ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ, ਜਿਸ ਜਾਊਂ ਹੱਥ ਆਸੀ
ਹਾਜ਼ਰ ਆਨ ਕਰਨਗੇ ਉਥੇ, ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਗ਼ਮ ਜਾਸੀ
ਇਹ ਸਲਾਹ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਦਿੱਤੀ, ਸ਼ਾਹ ਲੱਗੀ ਦਿਲ ਭ੍ਭੱਲੀ
ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਜਾਦੇ ਦਲੇਰੀ, ਬੱਚਾ ਰੱਖ ਤਸੱਲੀ
ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਬੇ ਸ਼ਮੁਰੀ ਕਰਸਾਂ ,ਘੱਲਾਂ ਫ਼ੱਜ ਚੱਠ ਫੇਰਾ
ਮੱਤ ਮੂਰਤ ਦੀ ਸੂਰਤ ਲੱਭੇ ,ਹੋਵੇ ਮਤਲਬ ਤੇਰਾ
ਪ੍ਰਤੂੰ ਅਪਣਾ ਆਪ ਸੰਭਾਲੀਂ, ਹੋਸ਼ ਰਕੱਹੀਂ ਵਿਚ ਜਾਈ
ਕਦ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਨਾਤਾ ਦਿੰਦੇ ,ਜੇ ਨਾਮ ਪਵੇ ਸੁਦਾਈ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਹੇ ਸਨ ਬਾਬਲ, ਕਿਸਮ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਰੱਬ ਦੀ
ਹੋਸ਼ ਅਕਲ ਜੀਓ ਜਾਣ ਨਾ ਰਹਿਸੀ ,ਜੇ ਸੂਰਤ ਨਈਂ ਲੱਭਦੀ
ਧੜੱਕੇ ਜਾਨ ਮੇਰੀ ਵਿਚ ਜੁੱਸੇ, ਤੱਕੇ ਸਾਇਤ ਘੜੀਆਂ
ਆਸਿਮ ਹਾਲ ਬੇਟੇ ਦਾ ਤੱਕ ਕੇ, ਹੰਜੋਂ ਝੋਲ਼ੀ ਝੜੀਆਂ
ਉਹ ਰਖ਼ਸਾਰੇ ਅਰਗ਼ਵਾਨੀ, ਹੋਏ ਕੇਸਰ ਪੀਲੇ
ਨਿੱਮੋਂ ਝਾਣ ਬਿਮਾਰੀ ਮਾਰੇ ,ਨਰਗਿਸ ਨੈਣ ਰੰਗੀਲੇ
ਧੂੜਾਂ ਪੇ ਸੁਕਾਇਆ ਖ਼ੁਸ਼ਕੀ ,ਸੁਨਬਲ ਹਰੀਆਂ ਵਾਲਾਂ
ਬਦਰ ਮੁਨੀਰ ਆਹਾ ਜੋ ਚਿਹਰਾ, ਦੱਸੇ ਮਿਸਲ ਹਿਲਾਲਾਂ
ਹਾਲੋਂ ਪਿਆ ਬੇਹਾਲ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਬਾਗ਼ ਹੁਸਨ ਕੁਮਲਾਇਆ
ਉਜੜ ਗਈ ਬਿਹਾਰ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ, ਪੱਤਿਆਂ ਰੰਗ ਵਟਾਇਆ
ਲਤੱਹੇ ਪੀਏ ਬੋਹਟੇ ਛਾਪਾਂ, ਕੰਙਣ ਬਾਹਾਂ ਵਾਲੇ
ਕਲਗ਼ੀ ਤੋੜੇ ਤਾਜ ਉਤਾਰੇ, ਜ਼ੇਵਰ ਸ਼ਾਹਾਂ ਵਾਲੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਤੱਕ ਹਾਲ ਪੁੱਤਰ ਦਾ, ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਭਿੜ ਕਾਰੇ
ਅੱਥਰੂਆਂ ਨੇ ਸਾਵਣ ਲਾਇਆ ,ਠੰਢੀਆਂ ਆਹੀਂ ਮਾਰੇ
ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਲੈ ਝੋਲ਼ੀ ਬੈਠਾ, ਘੁੱਟ ਘੁੱਟ ਸੀਨੇ ਲਾਈ
ਆਖੇ ਸਨ ਫ਼ਰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਤੂੰ ਹੈਂ, ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ
ਉਮਰ ਗਈ ਗ਼ਮਨਾਕੀ ਅੰਦਰ, ਕਰ ਕਰ ਰੱਬ ਦੀ ਸੇਵਾ
ਆਈ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ,ਲਦੱਹੋਂ ਮਿੱਠਾ ਮੇਵਾ
ਕਿਸੀ ਵਾਅ ਗ਼ਜ਼ਬ ਦੀ ਝੱਲੀ ,ਡਾਲ਼ੀ ਮੇਵੇ ਵਾਲੀ
ਧਰਤੀ ਨਾਲ਼ ਪਟਾਕ ਗਵਾਈ ,ਆਈ ਖ਼ਸਤਾ ਹਾਲੀ
ਦੋਹਾਂ ਜਹਾਨਾਂ ਅੰਦਰ ਆਹੀ ,ਤੇਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਘਨੇਰੀ
ਤੱਕ ਤਕ ਮਨਾ ਤੇਰਾ ਮੈਂ ਜੀਵਾਂ ,ਸੁਖ ਹਯਾਤੀ ਮੇਰੀ
ਤੈਨੂੰ ਕੇ ਹੋਇਆ ਫ਼ਰ ਜ਼ਿੰਦਾ, ਦਾਗ਼ ਲਗਾਈਵਈ ਜਾਣੀ
ਸਦਾਬਹਾਰ ਗੁਲਾਬ ਹੁਸਨ ਦਾ, ਤੇਰੀ ਨਵੇਂ ਜਵਾਨੀ
ਕਿਸ ਡਾਇਣ ਨੇ ਡਛ ਲਗਾਇਆ, ਯਾ ਕਿਸ ਨਜ਼ਰ ਲਗਾਈ
ਦੀਏ ਜਹਾਨ ਦੁਆਈੰ ਤੈਨੂੰ, ਫੜਿਓਂ ਕਿਸ ਬੱਦੁਈ
ਏ ਸੁਦਾਈ ਬੇਟਾ ਮੇਰਾ, ਨਾ ਕਰ ਬੇਕਰਾਰੀ
ਆਪ ਬੀ ਸੜਦਾ ਮੈਂ ਭੀ ਸਾੜੇਂ, ਛੱਡ ਇਸ ਕੱਚੀ ਕਾਰੀ
ਨਾ ਤੁਧ ਕੀਤਾ ਜ਼ੁਲਮ ਕਿਸੇ ਤੇ ,ਨਾ ਕੋਈ ਖ਼ੂਨ ਕਰਾਇਆ
ਕੀਤਾ ਪਾਪ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਭਾਰਾ, ਤੈਨੂੰ ਦੇਣਾ ਆਇਆ
ਭੁੱਲ ਗਈਆਂ ਸਭ ਕਾਰਾਂ ਤੈਨੂੰ ,ਯਾ ਦਿਨਾ ਰਹੀਆਂ ਬਾਂਕਾਂ
ਐਸਾ ਗ਼ਮ ਨਾ ਡਿੱਠਾ ਹੋਸੀ ਅਗਲੀਆਂ ਗ਼ਮਨਾਕਾਂ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਤੇਰੇ ਤਾਣੇ ਦਿਸਣ, ਕ੍ਰਿਸਨ ਬਹੁਤ ਮਲਾਮਤ
ਦੋਜ਼ਖ਼ ਸੀਨੇ ਮੇਰੇ ਤਪਸੀ, ਸੱਜਣਾਂ ਹੋਗ ਕਿਆਮਤ
ਨਾ ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਵਾਲਾ ਮਿਲਿਆ ,ਯਾਰੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਲਾਈ
ਕਹਿ ਤੋਂ ਕਿਸ ਦੇ ਪਚੱਹੇ ਬੇਟਾ, ਆਪਣੀ ਆਬ ਗਵਾਈ
ਬੈਠ ਨਿਚਲਾ ਕਰ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ, ਛੱਡ ਇਹ ਝੋਰਾ ਮਨ ਦਾ
ਠੰਡਾ ਲੋਹਾ ਕੱਟੀਆਂ ਬੇਟਾ, ਕੋਈ ਹਥਿਆਰ ਨਾ ਬਣਦਾ
ਕਰ ਕੁਝ ਸਬਰ ਤਹੱਮਲ ਬੇਟਾ, ਛੱਡ ਇਹ ਖਹਿੜਾ ਕਿਵੇਂ
ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਸੂਰਤ ਹੋਸੀ, ਯਾ ਇਹ ਮੂਰਤ ਐਂਵੇਂ
ਲੱਗਾ ਰੋਗ ਅਵੱਲਾ ਤੈਨੂੰ, ਦਾਰੂ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਜਾਂਦਾ
ਨਾਲੇ ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਨੂੰ ਖਾ ਦੱਸ ,ਜਿਗਰ ਮੇਰਾ ਭੀ ਖਾਂਦਾ
ਲਾਹ ਉਮੀਦ ਨਾ ਹਸਟਰ ਜਾਈਂ, ਕਰਨ ਦੇਈਂ ਕੋਈ ਚਾਰਾ
ਮੱਤ ਰੱਬ ਪਾਕ ਸਬੱਬ ਬਣਾਏ, ਮਿਲੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ
ਨਾ ਉਮੀਦੀ ਵਿਚ ਉਮੀਦਾਂ ,ਰਕੱਹੀਂ ਆਸ ਕਰਮ ਦੀ
ਬਹੁ ਮਜਲਿਸ ਦਾ ਨਾਵਾਂ ਵਾਲੀ, ਲੋੜ ਕਰੀਂ ਇਸ ਕੰਮ ਦੀ
ਦਲਿਤ ਮਾਲ ਨਾ ਸੁੱਟੀਂ ਬੇਟਾ, ਹੋਈਂ ਨਾ ਐਵੇਂ ਬੇਦਿਲ
ਦਲਿਤ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਘਰ ਅੰਦਰ ,ਮਤਲਬ ਹੁੰਦੇ ਹਾਸਲ
ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਤਾਈਂ, ਦਲਿਤ ਕਰੇ ਅਸਾਨੀ
ਡਾਹਢੇ ਕੁਫ਼ਲ ਉਤਾਰੇ ਇਹ ਭੀ, ਕੁੰਜੀ ਹੈ ਰਹਿਮਾਨੀ
ਦਲਿਤ ਥੀਂ ਮੁੱਖ ਮੋੜ ਨਾ ਬੇਟਾ, ਛੋੜ ਨਹੀਂ ਇਹ ਸ਼ਾਹੀ
ਦਿਨ ਦਿਨ ਲੋੜ ਕਰਾਂਗਾ ਮੈਂ ਭੀ, ਦੇਗ ਮੁਰਾਦ ਇਲਾਹੀ
ਸਬਰ ਕਰੀਂ ਤਾਂ ਅਜਰ ਮਿਲੇਗਾ, ਆਈ ਖ਼ਬਰ ਕਿਤਾਬੋਂ
ਸਬਰ ਉਤਾਰੇ ਕੁਫ਼ਲ ਮੁਹੰਮਦ ਹਰ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਲ ਬਾਬੋਂ
