کھیڈ لَے میرے بھولیے دھئیے!
کھیڈ لَے گُڈیاں نال
اپنیاں ضداں اڑیاں وی منوا لے چار دہاڑے
تیرا راہ مَل بیٹھے ہوئے نیں کِنے وخت پواڑے
کِنے دُکھ جنجال
کھیڈ لَے کھیڈ لَے چھیتی چھیتی کھیڈ لَے گُڈیاں نال
وگدیاں نیں اُس جوہ وچ دھئیے تتیاں تتیاں لوآں
مینوں ڈرائے تیریاں ہاسیاں جھبدے ای جھوں جاناں
اکھ اگھیر نوں پہلاں تیریاں سدھراں نے سوں جاناں
کھکھر وانگوں چِھڑ کے تینوں وختاں کھوہ کھوہ کھاناں
اک دو ہون تے دساں بُجھاں کیہڑی کیہڑی پھولاں
کوئی کسے دی سُندا ناہیں ایتھے کُوک روال
انھے راجے دی نگری اُنج ہر کوئی کتوال
ویلھک دے ایہہ چارے دہاڑے کھیڈ لَے گُڈیاں نال
عورت ذات۔۔۔ ایہہ جیون پینڈا
تھاں تھاں ٹِبے ٹوئے
تھاں تھاں کنڈے بیجے ہوئے
تیری بے فکری دے لیڑے ہوسن لیراں لیراں
پر اوہ ویلا جد اونا ایں ۔۔۔ آ جانا ایں
اج کیوں چِنتا کرئیے
اج کیوں ہوکے بھرئیے
خورے اوس ویلے نوں ساڈیاں پرتن چا تقدیراں
بدلن جیون چالے
ا،س کر کے
توں لمیاں سوچاں لا نبھے دھر کے
کھیڈ لے میرئیے بھولئے دھیئے
کھیڈ لے گُڈیاں نال
کھیڈ لَے
حوالہ: جگراتے، شریف کنجاہی؛ 1958؛ صفحہ 47 ( ویکھو )
