ਕੁੜੀ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਡਾ ਨੱਠੀ
ਤੀਰ ਗ਼ਜ਼ਬ ਦਾ ਜੀਵ ਵਿਚ ਕਸੀਆ ਈ
ਸਹਿਜ ਆਇ ਕੇ ਹੀਰ ਦੇ ਕੋਲ਼ ਬਹਿ ਕੇ
ਹਾਲ ਓਸਨੂੰ ਖੋਲ ਕੇ ਦੱਸਿਆ ਈ
ਛੱਡ ਨੰਗ ਨਾਮੋਸ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਇਆ
ਰਹੇ ਰੋਨਦੜਾ ਕਦੀ ਨਾ ਹੱਸਿਆ ਈ
ਏਸ ਹੁਸਨ ਕਮਾਨ ਨੂੰ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ
ਆ ਕਹਿਰ ਦਾ ਤੀਰ ਕਿਉਂ ਕਸੀਆ ਈ
ਘਰੋਂ ਮਾਰ ਕੇ ਮੁਹੱਲਿਆਂ ਕੱਢਿਆ ਈ
ਜਾ ਕਾਲੜੇ ਬਾਗ਼ ਵਿਚ ਧਸਿਆ ਈ
ਵਾਰਿਸ ਸ਼ਾਹ ਦੇਣਾ ਰਾਤ ਦੇ ਮੀਂਹ ਵਾਂਗੂੰ
ਨੀਰ ਉਸ ਦੇ ਨੈਣਾਂ ਥੀਂ ਵਸਿਆ ਈ
