ਵਾਰਿਸ ਸ਼ਾਹ ਕਵਿਤਾ
ਹੀਰ ਵਾਰਿਸ ਸ਼ਾਹ
- ⟩ ਅੱਵਲ ਹਮਦ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਵਿਰਦ ਕੀਜੇ
- ⟩ ਦੂਈ ਨਾਅਤ ਰਸੂਲ ਮਕਬੂਲ ਵਾਲੀ
- ⟩ ਚਾਰੇ ਯਾਰ ਰਸੂਲ ਦੇ ਚਾਰ ਗੌਹਰ
- ⟩ ਮਦਹ ਪੀਰ ਦੀ ਹੁੱਬ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਕੀਜੇ
- ⟩ ਮੌਦੂਦ ਦਾ ਲਾਡਲਾ ਪੀਰ ਚਿਸ਼ਤੀ
- ⟩ ਯਾਰਾਂ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਆਨ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਹੁਕਮ ਮੰਨ ਕੇ ਸੱਜਣਾਂ ਪਿਆਰਿਆਂ ਦਾ
- ⟩ ਇਕ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਗੱਲ ਕੀਜੇ
- ⟩ ਮੌਜੂ ਚੌਧਰੀ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪਾਂਡ ਵਾਲਾ
- ⟩ ਬਾਪ ਕਰੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਵੈਰ ਭਾਈ
- ⟩ ਤਕਦੀਰ ਸੇਤੀ ਮੌਜੂ ਹੱਕ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਹਜ਼ਰਤ ਕਾਜ਼ੀ ਤੇ ਪੈਂਚ ਸਦਾ ਸਾਰੇ
- ⟩ ਪਿੰਡਾ ਚਿੱਤ ਕੇ ਆਰਸੀ ਨਾਲ਼ ਵੇਖਣ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਜੋਤਰਾ ਵਾਹ ਕੇ ਥੱਕ ਰਹਿਆ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਭਾਬੀਓ ਵੈਰਨੋ ਨੀ
- ⟩ ਕਰੀਂ ਆਕੜਾਂ ਖਾਏ ਕੇ ਦੁੱਧ ਚਾਵਲ
- ⟩ ਤੁਸਾਂ ਛੱਤਰੇ ਮਰਦ ਬਣਾ ਦਿੱਤੇ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਆਖਦੀ ਗੰਢਿਆ ਮੁੰਡਿਆ ਵੇ
- ⟩ ਮੂੰਹ ਬੁਰਾ ਦਸੇਂਦੜਾ ਭਾਬਈਏ ਨੀ
- ⟩ ਸਿੱਧਾ ਹੋਈਕੇ ਰੋਟੀਆਂ ਖਾ ਜੱਟਾ
- ⟩ ਅਠਕੀਲਿਆ ਅਹਿਲ ਦੀਵਾਨਿਆ ਵੇ
- ⟩ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹਾਂ ਵੜੇ ਹਾਂ ਆਨ ਵਿਹੜੇ
- ⟩ ਸਾਡਾ ਹੁਸਨ ਪਸੰਦ ਨਾ ਲਿਆਉਣਾਂ ਐਂ
- ⟩ ਨਢੀ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀ ਵਿਆਹ ਕੇ ਲਿਆਵਸਾਂ ਮੈਂ
- ⟩ ਕਿਹਾ ਭਿੜ ਮਚਾਐਵਈ ਲੁੱਚਿਆ ਵੇ
- ⟩ ਖ਼ਬਰ ਭਾਈਆਂ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਜਾ ਦਿੱਤੀ
- ⟩ ਰੂਹ ਛੱਡ ਕਲਬੂਤ ਜਿਉਂ ਵਿਦਾਅ ਹੁੰਦਾ
- ⟩ ਆਖ ਰਾਂਝਿਆ ਭਾਅ ਕੀ ਬਣੀ ਤੇਰੇ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਉਠਿਆ ਰਿਜ਼ਕ ਮੇਰਾ
- ⟩ ਭਰਜਾਈਆਂ ਆਖਿਆ ਰਾਂਝਿਆ ਵੇ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਰਿਜ਼ਕ ਉਦਾਸ ਜਾਂ ਹੋ ਟੋਰੀਆਂ,
- ⟩ ਵਾਹਲਾ ਰਹੇ ਭਾਈ ਭਾਬੀਆਂ ਭੀ,
- ⟩ ਮਸਜਿਦ ਬੀਤ ਅਲਾਤੀਕ ਆਹੀ
- ⟩ ਇਕ ਨਜ਼ਮ ਦੇ ਦਰਸ ਹਰਕਿਰਨ ਪੜ੍ਹਦੇ
- ⟩ ਕਲਮ ਦਾਨ ਦਫ਼ਤੈਨ ਦਵਾਤ ਪੱਟੀ
- ⟩ ਮੁੱਲਾਂ ਆਖਿਆ ਚ ਵਨੀਆਂ ਵੇਖਦਿਆਂ ਈ
- ⟩ ਦਾੜ੍ਹੀ ਸ਼ੇਖ਼ ਦੀ ਅਮਲ ਸ਼ੈਤਾਨ ਵਾਲੇ,
- ⟩ ਘਰ ਰੱਦ ਦੇ ਮਸਜਿਦਾਂ ਹੁੰਦਿਆਂ ਨੇਂ
- ⟩ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸ ਨਮਾਜ਼ ਹੈ ਕਾਸ ਦੀ ਜੀ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਫ਼ਿਕਾ ਅਸੂਲ ਨੂੰ ਸਹੀ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਬਾਸ ਹਲਵਿਆਂ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮੁਰਦਿਆਂ ਦੀ ,
- ⟩ ਮੁੱਲਾਂ ਆਖਿਆ ਨਾਮਾਕੂਲ ਜੱਟਾ
- ⟩ ਚਿੜੀ ਚੋਹਕਦੀ ਨਾਲ਼ ਜਾਂ ਟੁਰੇ ਪਾ ਹੁੰਦੀ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਅੱਬਾ
- ⟩ ਪੈਸਾ ਖੋਲ ਕੇ ਹੱਥ ਜੇ ਧਰੇਂ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕਰ ਕੇ ਥੱਕ ਰਿਹਾ
- ⟩ ਲੁਡਣ ਕਰੇ ਵਿਸਵਾਸ ਜਿਉਂ ਆਦਮੀ ਨੂੰ
- ⟩ ਸਈਂ ਵਨਝੇਂ ਚਨਹਾਉਂ ਦਾ ਅੰਤ ਨਾਹੀਂ
- ⟩ ਦੋਹਾਂ ਬਾਹਾਂ ਤੋਂ ਪਕੜ ਰਨਝੀਟੀੜੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਯਾਰੋ ਪੁਲਿੰਗ ਕਿਹਾ ਸੁਣਨੀ ਸੇਜ ਉਥੇ
- ⟩ ਬੀੜੀ ਨਹੀਂ ਇਹ ਜੰਞ ਦੀ ਬਣੀ ਬੈਠਕ
- ⟩ ਜਾ ਮਾਹੀਆਂ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਗਲ ਟੋਰੀ
- ⟩ ਲੋਕਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਵੋ ਮੀਆਂ ਕੌਣ ਹੁੱਨਾਈਂ
- ⟩ ਹੱਸ ਖੇਡ ਕੇ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰਿਆ ਸਵ
- ⟩ ਲੈ ਕੇ ਸੱਠ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਆਈ
- ⟩ ਕਹੀ ਹੀਰ ਦੀ ਕਰੇ ਤਾਰੀਫ਼ ਸ਼ਾਇਰ
- ⟩ ਹੋਠ ਸੁਰਖ਼ ਯਾਕੂਤ ਜਿਉਂ ਲਾਅਲ ਚਮਕਣ
- ⟩ ਪਕੜ ਲਏ ਝਬੇਲ ਤੇ ਬਣਾ ਮੁਸ਼ਕਾਂ
- ⟩ ਜੋਨੀ ਕਮਲੀ ਰਾਜ ਹੈ ਚੂਚਕੇ ਦਾ
- ⟩ ਉਠੀਂ ਸੱਤਿਆ ਸੇਜ ਅਸਾਡਰੀ ਤੋਂ
- ⟩ ਕਰਕੇ ਮਾਰੋ ਹੀ ਮਾਰ ਤੇ ਪਕੜ ਛਮਕਾਂ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਇਹ ਜਹਾਨ ਸੁਫ਼ਨਾ
- ⟩ ਅਜੀ ਹੀਰ ਤੇ ਪੁਲਿੰਗ ਸਭ ਥਾਉਂ ਤੇਰੇ
- ⟩ ਮਾਨ ਮੱਤੀਏ ਰੂਪ ਗਮਾਂ ਭਰੀਏ
- ⟩ ਘੋਲ਼ ਘੋਲ਼ ਘੱਤੀ ਤੈਂਡੀ ਵਾਟ ਉਤੋਂ
- ⟩ ਤੁਸਾਂ ਜਿਹੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਜੇ ਥੀਂ ਰਾਜ਼ੀ
- ⟩ ਹੱਥ ਬਨਹੜੀ ਰਿਹਾਂ ਗ਼ੁਲਾਮ ਤੇਰੀ
- ⟩ ਨਾਲ਼ ਨਡਿਆਂ ਘਣ ਚੜਖੜੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਮੈਨੂੰ ਬਾਬਲੇ ਦੀ ਸਹੁੰ ਰਾਂਝਿਆ ਵੇ
- ⟩ ਚੇਤਾ ਮਾਮਲੇ ਪੀਣ ਤੇ ਛੱਡ ਜਾਈਂ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਨਾਉਂ ਤੋਂ ਜਾਣ ਕੁਰਬਾਨ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਜਾਇ ਕੇ ਆਖਦੀ ਬਾਬਲਾ ਵੇ
- ⟩ ਬਾਪ ਹੱਸ ਕੇ ਪੁੱਛਦਾ ਕੌਣ ਹੁੰਦਾ
- ⟩ ਕਿਹੜੇ ਚੌਧਰੀ ਦਾ ਪੁੱਤ ਕੌਣ ਜ਼ਾਤੋਂ
- ⟩ ਪਤੱੁਰ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ਚੌਧਰੀ ਦਾ
- ⟩ ਕਹੇ ਡੋਗਰਾਂ ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਨਿਆਉਂ ਜਾਣੇ
- ⟩ ਲਾਈ ਹੋਇ ਕੇ ਮੁਆਮਲੇ ਦੱਸ ਦਿੰਦਾ
- ⟩ ਤੇਰਾ ਆਖਣਾ ਅਸਾਂ ਮਨਜ਼ੂਰ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਪਾਸ ਮਾਊਂ ਦੇ ਨਢੜੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਮੱਖਣ ਖੰਡ ਪਰਾਵਠੇ ਖਾਮੀਆਂ
- ⟩ ਬੇਲੇ ਰੱਬ ਦਾ ਨਾਉਂ ਲੈ ਜਾ ਵੜਿਆ
- ⟩ ਖ਼ੁਆਜਾ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਤੇ ਸ਼ੁਕਰ ਗੰਜ ਬੋਜ਼ ਘੋੜੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਚਾ ਭੱਤਾ ਖੰਡ ਖੀਰ ਮੱਖਣ
- ⟩ ਹੀਰ ਗਈ ਜਾਂ ਨਦੀ ਵੱਲ ਲੇਨ ਪਾਣੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਰਾਂਝਣਾ ਬੁਰਾ ਕੀਤੂ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਰਾਂਝਣਾ ਬੁਰਾ ਕੇਤੂ
- ⟩ ਮਿਲੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਦੌੜ ਕੇ ਆਂਢੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਢਾਏਕੇ ਆਖਿਆ ਮੀਆਂ ਚਾਚਾ
- ⟩ ਅੱਧੀ ਡੱਲਾ ਪਈ ਅਦੱਹੀ ਖੋਹ ਲਈ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਆਖਿਆ ਕੌੜੀਆਂ ਕਰੀਂ ਗਲਾ
- ⟩ माँ हीर देते लोक किरण चुग़ली
- ⟩ ਕੈਦੋ ਆਖਦਾ ਧੀਵ ਨੂੰ ਵਿਆਹ ਮੁਲਕੀ
- ⟩ ਗ਼ੁੱਸੇ ਨਾਲ਼ ਮੁਲਕੀ ਤਪ ਲਾਲ਼ ਹੋਈ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਨ ਕੇ ਆਖਦੀ ਹੱਸ ਕੇ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਸੁਲਤਾਨ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਹੋਵੇ
- ⟩ ਮਾਏ ਰੱਬ ਨੇ ਚਾਕ ਘਰ ਘੱਲਿਆ ਸੀ
- ⟩ ਮੁਲਕੀ ਆਖਦੀ ਚੋ ਚੁੱਕਾ ਬਣੀ ਔਖੀ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਆਖਦਾ ਮਲਕੀਏ ਜੰਮਦੀ ਨੂੰ
- ⟩ ਰਾਤੀਂ ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਮਹੀਂ ਜਾਂ ਆਨ ਢਵਿਆਂ
- ⟩ ਵੱਲੋ ਬਿਸਤ ਅਲੱਲਾਹੁ ਉਲਰ-ਏ-ਜ਼ ਕਿ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਸੁੱਟ ਖੂੰਡੀ ਉੱਤੋਂ ਲਾਹ ਭੂਰਾ
- ⟩ ਮੱਝੀਂ ਚਰਨ ਨਾ ਬਾਝ ਰੰਝੇਟੜੇ ਦੇ
- ⟩ ਮਾਈ ਚਾਕ ਤ੍ਰਾਹਿਆ ਚਾ ਬਾਬੇ
- ⟩ ਮੁਲਕੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾ ਵਨਦੀ ਚੂਚਕੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਆਖਿਆ ਜਾ ਮਨਾ ਉਸ ਨੂੰ
- ⟩ ਮੁਲਕੀ ਜਾ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਪੁੱਛਦੀ ਹੈ
- ⟩ ਮੁਲਕੀ ਆਖਦੀ ਲੜਿਓਂ ਜੇ ਨਾਲ਼ ਚੂਚਕ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਹੀਰ ਨੂੰ ਮਾਊਂ ਤੇਰੀ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਹੀਰ ਦੀ ਮਾਊਂ ਦੇ ਲੱਗ ਆਖੇ
- ⟩ ਬੱਚਾ ਦੋਹਾਂ ਨੇਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਨਾ
- ⟩ ਹੀਰ ਵਿੱਤ ਕੇ ਬੇਲੋਂ ਘਰੀਂ ਆਈ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਬਾਬਲਾ ਅਮਲੀਆਂ ਤੋਂ
- ⟩ ਈਹਧੇ ਵੱਢ ਲੜਕੇ ਖੂਹ ਚੂੰਢੀਆਂ
- ⟩ ਸਿਰ ਬੇਟੀਆਂ ਦੇ ਚਾ ਜੁਦਾ ਕਰਦੇ
- ⟩ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬੇਟੀਆਂ ਮਾਰੀਆਂ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ
- ⟩ ਸੁਲਤਾਨ ਭਾਈ ਆਇਆ ਹੀਰ ਸੁਣਦਾ
- ⟩ ਅੱਖੀਂ ਲੱਗੀਆਂ ਮੁੜਨ ਨਾ ਵੀਰ ਮੇਰੇ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਆਖਿਆ ਖ਼ੌਫ਼ ਖ਼ੁਦਾ ਦਾ ਕਰ
- ⟩ ਪੰਜਾਂ ਪੀਰਾਂ ਨੂੰ ਰਾਂਝਣੇ ਯਾਦ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਸ਼ੌਕ ਨਾਲ਼ ਵਜਾ-ਏ-ਕੇ ਵੰਝਲੀ ਨੂੰ
- ⟩ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਪੰਜਾਂ ਪੀਰਾਂ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਆ ਖਾਂ ਬੈਠ ਹੀਰੇ
- ⟩ ਫੁੱਲੇ ਕੋਲ਼ ਜਿੱਥੇ ਮੰਗੂ ਬੈਠਦਾ ਸੀ
- ⟩ ਕੈਦੋ ਆਖਦਾ ਮਲਕੀਏ ਭੇੜੀਏ ਨੀ
- ⟩ ਮੁਲਕੀ ਆਖਦੀ ਸੱਦ ਤੋਂ ਹੀਰ ਤਾਈਂ
- ⟩ ਝਿੰਗੜ ਡੂਮ ਤੇ ਫ਼ੱਤੂ ਕਲਾਲ ਦੌੜੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਮਾਊਂ ਨੂੰ ਆਨ ਸਲਾਮ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਅੰਮਾਂ ਚਾਕ ਬੇਲੇ ਅਸੀਂ ਪੀਂਘ ਪੀਂਘਾਂ
- ⟩ ਸੜੇ ਲੇਖ ਸਾਡੇ ਕਜ ਪਏ ਤੈਨੂੰ
- ⟩ ਅੰਮਾਂ ਬੱਸ ਕਰ ਗਾਲੀਆਂ ਦੇ ਨਾਹੀਂ
- ⟩ ਕੈਦੋ ਆਇ ਕੇ ਆਖਦਾ ਸੌਹਰਿਓ ਵੋ
- ⟩ ਕੋਈ ਰੋਜ਼ ਨੂੰ ਮੁਲਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੋਸੀ
- ⟩ ਕਿੱਸਾ ਹੀਰ ਨੂੰ ਤੁਰਤ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੇਂ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਵਾੜ ਕੇ ਫੁੱਲੇ ਅੰਦਰ
- ⟩ ਸਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਰਲ਼ ਕੇ ਹੀਰ ਮੱਤਾ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਗੱਲ ਪਾਈ ਕੇ ਸਹਿਲੀਆਂ ਲਾਹ ਟੋਪੀ
- ⟩ ਇੱਕ ਮਾਰ ਲੱਤਾਂ ਦੂਈ ਲਾ ਛਮਕਾਂ
- ⟩ ਪਾੜ ਚੁਣੀਆਂ ਸੁੱਥਣਾਂ ਕੁੜਤੀਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਉਹਨੂੰ ਫਾਟ ਕੇ ਕੱਟ ਚੁੱਕ ਚੂਰ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਕੈਦੋ ਲਥੜੇ ਪਥੜੇ ਖ਼ੂਨ ਵੇਹੰਦੇ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਆਖਿਆ ਲੰਗਿਆ ਜਾ ਸਾਥੋਂ
- ⟩ ਮੈਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਉੱਧਲਾਂ ਮੁੰਜ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਝੂਠੀਆਂ ਸੁੱਚੀਆਂ ਚੁਗ਼ਲੀਆਂ ਮੇਲ ਕੇ ਤੇ
- ⟩ ਧਰੋਈ ਰੱਬ ਦੀ ਨਯਾ ਨੂੰ ਕਮਾਊ ਪੀਨਚੋ
- ⟩ ਕੁੜੀਆਂ ਸੱਦ ਕੇ ਪੈਂਚਾਂ ਨੇ ਪੁੱਛ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਮੂੰਹ ਉਂਗਲੀਆਂ ਘੱਤ ਕੇ ਕਹਿਣ ਸਭੇ ਕਾਰੇ
- ⟩ ਉਹ ਆਖਦਾ ਮਾਰ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ
- ⟩ ਵਾਰ ਘੱਤਿਆ ਕੌਣ ਬਲ਼ਾ ਕੁੱਤਾ
- ⟩ ਕੈਦੋ ਬਾਹੁੜੀ ਤੇ ਫ਼ਰਿਆਦ ਕੋਕੇ
- ⟩ ਪੈਂਚਾਂ ਕੈਦੋ ਨੂੰ ਆਖਿਆ ਸਬਰ ਕਰ ਤੂੰ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਆਖਿਆ ਅੱਖੀਂ ਵਿਖਾਲ ਮੈਨੂੰ
- ⟩ ਕੈਦੋ ਆਖਿਆ ਜੀਵ ਤਦਬੀਰ ਕਰ ਕੇ
- ⟩ ਵੱਡੀ ਹੋਈ ਉਸ਼ੇਰ ਤਾਂ ਜਾ ਛੁਹਿਆ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਲਾਲ਼ ਕਚੌਰੀਆਂ ਖੇਡ ਸੱਈਆਂ
- ⟩ ਪਰ੍ਹੇ ਵਿਚ ਬੇ ਗ਼ੈਰਤੀ ਕੱਲ੍ਹ ਹੋਈ
- ⟩ ਮਿਹਰ ਵੇਖ ਕੇ ਦੋਹਾਂ ਇਕੱਲਿਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਮਹੀਂ ਛੱਡ ਮਾਹੀ ਉਠਿ ਜਾਇ ਭੁੱਖਾ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਰਾਂਝਣਾ ਜਾਈ ਕੇ ਚਾਕ ਲੱਗਾ
- ⟩ ਤੁਸੀਂ ਘੁਲ ਦੇਹੋ ਤਾਂ ਅਹਿਸਾਨ ਹੋਵੇ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਸਿਆਲ਼ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਰਾਂਝਿਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਘਰ ਆਈਆਂ ਦੌਲਤਾਂ ਕੌਣ ਮੁੜੇ
- ⟩ ਭਰਜਾਈਆਂ ਰਾਂਝੇ ਦੀਆਂ ਤੰਗ ਹੋ ਕੇ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਖ਼ਤ ਦਿੱਤਾ ਲਿਆ ਕਾਸਦਾਂ ਨੇ
- ⟩ ਭਾਈਆਂ ਭਾਬੀਆਂ ਚਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ
- ⟩ ਹੀਰ ਪੁੱਛ ਕੇ ਮਾਹੀੜੇ ਆਪਣੇ ਤੋਂ
- ⟩ ਜੇ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਹੋਈਕੇ ਪਵੇਂ ਸੁੱਕਣ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਸਿਆਲ਼ ਥੋਂ ਲਿਖ ਕੇ ਨਾਲ਼ ਚੋਰੀ
- ⟩ ਨੀ ਮੈਂ ਘੋਲ਼ ਘੱਤੀ ਇਹਦੇ ਮੁਖੜੇ ਤੋਂ
- ⟩ ਸਾਡਾ ਮਾਲ ਸੀ ਸੋ ਤੇਰਾ ਹੋ ਗਿਆ
- ⟩ ਤੁਸੀਂ ਏਸ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾ ਪਵੋ ਅੜੀਵ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਸੱਦ ਭਾਈ ਪਰ੍ਹੇ ਲਾ ਬੈਠਾ
- ⟩ ਰਾਂਝਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਕਦੀ ਹੈ ਸਾਕ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਖੇੜਿਆਂ ਭੇਜਿਆ ਅਸਾਂ ਥੇ ਇਕ ਨਾਈ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਫੇਰ ਕੇ ਗੰਢ ਸਦਾ ਘੱਲੇ
- ⟩ ਮਿਲੀ ਜਾਇ ਵਧਾਈ ਜਾਂ ਖੇੜਿਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਹੀਰ ਮਾਊਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਆ ਲੜਨ ਲੱਗੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਰਾਂਝਿਆ ਕਹਿਰ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਹੀਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਮੂਲ ਸੁਆਦ ਦਿੰਦਾ
- ⟩ ਚੂਚਕ ਸਿਆਲ਼ ਨੇ ਕੱਲ ਵਿਸਾਰ ਘੱਤੇ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਮੂੰਹੋਂ ਕੀ ਬੋਲਣਾ
- ⟩ ਰਲ਼ ਹੀਰ ਥੇ ਆਈਆਂ ਫੇਰ ਸਭੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਇਸ ਨੂੰ ਕੁੜੀ ਕਰ ਕੇ
- ⟩ ਰਾਤੀਂ ਵਿਚ ਰਲਾਈ ਕੇ ਮਾਹੀੜੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਖੇੜਿਆਂ ਸਾਹਾ ਸਿਧਾਇਆ ਬਾਹਮਣਾਂ ਥੋਂ
- ⟩ ਲੱਗੇ ਨੁਗਦੀਆਂ ਤਲਣ ਤੇ ਸ਼ੱਕਰਪਾਰੇ
- ⟩ ਮਿੱਠੇ ਹੋਰ ਖਜੂਰ ਪੁਰਾ ਕੁੜੀ ਦੀ
- ⟩ ਮੁੰਡੇ ਮਾਸ ਚਾਵਲ ਦਾਲ਼ ਦਹਈਂ ਧਗੜ
- ⟩ ਸਾਕ ਮਾੜੀਆਂ ਦੇ ਖੋਹ ਲੇਨ ਡਾਹਢੇ
- ⟩ ਮੁਸ਼ਕੀ ਚਾਵਲਾਂ ਦੇ ਭਰੇ ਆਨ ਕੋਠੇ
- ⟩ ਕੰਙਣ ਨਾਲ਼ ਜ਼ੰਜੀਰੀਆਂ ਪੰਜ ਮੁਨੀਆਂ
- ⟩ ਅਸਕਨਦਰੀ ਨੀਹਰੀ ਬੇਰ ਬਿੱਲੀਆਂ ਪਿੱਪਲ
- ⟩ ਲਾਲ਼ ਪਟਖਿਆਂ ਅਤੇ ਮਤਾਅ ਲਾਚੇ
- ⟩ ਲਾਲ਼ ਘੱਗਰੇ ਕਾਢਵੀਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਸ਼ਰੋਮੁਸ਼ਕੀ
- ⟩ ਸੁਰਮੇ ਦਾਣਿਆਂ ਥਾਲੀਆਂ ਥਾਲ ਛੰਨੇ
- ⟩ ਡਾਰਾਂ ਖ਼ੋਬਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਆਲਾਂ ਦੇ
- ⟩ ਜਿਵੇਂ ਲੋਕ ਨਿਗਾਹੇ ਤੇ ਰਤਨ ਥੰਮਣ
- ⟩ ਚੜ੍ਹ ਘੋੜਿਆਂ ਖੇੜਿਆਂ ਗੰਢ ਫੇਰੀ
- ⟩ ਆਤਿਸ਼ ਬਾਜ਼ੀਆਂ ਛੁੱਟ ਦੀਆਂ ਫੁੱਲ ਝੜੀਆਂ
- ⟩ ਮਿਲੇ ਮੇਲ਼ ਸਿਆਲਨਾਂ ਜੰਞ ਆਂਦੀ
- ⟩ ਭੀਨਟਕ ਮੰਗਦੀਆਂ ਸਾਲੀਆਂ ਚੀਚ ਛੱਲਾ
- ⟩ ਉਨੀ ਸੌ ਹਨਈਏ ਛਿੱਲ ਮਲੂਕ ਕੁੜੀਏ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਸੱਦਿਆ ਪੜ੍ਹਨ ਨਿਕਾਹ ਨੂੰ ਜੀ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਮਹਿਕਮੇ ਵਿਚ ਇਰਸ਼ਾਦ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਜੀਵਣਾ ਭਲਾ ਸੋਈ
- ⟩ ਜੋਬਨ ਰੂਪ ਦਾ ਕੁੱਝ ਵਸਾਹ ਨਹੀਂ
- ⟩ ਕਲੂਬ ਅਲਮੋਮੀਨੀਨ ਅਰਸ਼ ਅੱਲ੍ਹਾ ਤਾਅਲਾ
- ⟩ ਦਰੇ ਸ਼ਰ੍ਹਾ ਦੇ ਮਾਰ ਉਧੇੜ ਦੇਸਾਂ
- ⟩ ਰੁਲੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਪਕੜ ਵਿਛੋੜ ਦਿੰਦੇ
- ⟩ ਜਿਹੜੇ ਛੱਡ ਕੇ ਰਾਹ ਹਲਾਲ ਦੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਕਾਲਵਾ ਬੁਲਾਈ ਦੇ ਦੇਣਾ ਨਿਕਾਹ ਬੱਧਾ
- ⟩ ਜਿਹੜੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੱਗ ਦੇ ਤਾਊ ਤੱਤੇ
- ⟩ ਲਿਖਿਆ ਵਿਚ ਕੁਰਆਨ ਕਿਤਾਬ ਦੇ ਹੈ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਮਾਨਵ ਤੇ ਬਾਪ ਇਕਰਾਰ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਕੁਰਬ ਵਿਚ ਦਰਗਾਹ ਦੇ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੈ
- ⟩ ਜਿਹੜੇ ਇੱਕ ਦੇ ਨਾਂਵ ਤੇ ਮਹਿਵ ਹੋਏ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਆਖਿਆ ਇਹ ਜੇ ਰੋੜ ਪੱਕਾ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਬੰਨ੍ਹ ਨਿਕਾਹ ਤੇ ਘੱਤ ਡੋਲੀ
- ⟩ ਮਹਈਂ ਟੁਰਨ ਨਾ ਬਾਝ ਰੰਝੇਟੜੇ ਦੇ
- ⟩ ਲੈ ਵੇ ਰਾਂਝਿਆ ਵਾਹ ਮੈਂ ਲਾ ਥੱਕੀ
- ⟩ ਜੋ ਕੁੱਝ ਵਿਚ ਰਜ਼ਾਏ ਦੇ ਲੱਖ ਛੱਟਾ
- ⟩ ਤੈਨੂੰ ਹਾਲ ਦੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਲਿਖ ਘੱਲਾਂ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਸਿਆਲ਼ ਗੱਲ ਗਏ ਸਾਰੇ
- ⟩ ਯਾਰੋ ਜੱਟ ਦਾ ਕੁੱਲ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਾਹੀਂ
- ⟩ ਪੈਂਚਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਸੱਚ ਥੀਂ ਤਰਕ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਯਾਰੋ ਠੱਗ ਸਿਆਲ਼ ਤਹਿਕੀਕ ਜਾਣੂ
- ⟩ ਡੋਗਰ ਜੱਟ ਈਮਾਨ ਨੂੰ ਵੇਚ ਖਾਂਦੇ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਗਾਨੜੇ ਦੇ ਦਿਨ ਪੁੱਜ ਮੱਕੇ
- ⟩ ਘਰ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਜਦੋਂ ਹੀਰ ਆਈ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਦੀ ਰੁੱਤ ਜਾਂ ਆਨ ਪੂਣੀ
- ⟩ ਮੌਜੂ ਚੌਧਰੀ ਦਾ ਪੁੱਤ ਚਾਕ ਲੱਗਾ
- ⟩ ਗਏ ਉਮਰ ਤੇ ਵਕਤ ਫਿਰ ਨਹੀਂ ਮੁੜਦੇ
- ⟩ ਅੱਗੇ ਵਾਹਿਓਂ ਚਾਅ ਗਵਾਈਵ ਨੇਂ
- ⟩ ਮਸਲਹਤ ਹੀਰ ਦੀਆਂ ਸੌਹਰਿਆਂ ਇਹ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਇੱਕ ਵਵੁਹਟੜੀ ਸਾਹੁਰੇ ਚਲੀ ਸਿਆਲੀਂ
- ⟩ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਗਲ ਵਿਚ ਪਾ ਪੱਲਾ
- ⟩ ਤੁਰਟੇ ਕਹਿਰ ਕਲੋਰ ਸਿਰ ਤੱਤੜੀ ਦੇ
- ⟩ ਵੋਹਟੀ ਆਨ ਕੇ ਸਾਹੁਰੇ ਵੜੀ ਜਿਸ ਦਿਨ
- ⟩ ਕੁੜੀਆਂ ਆਖਿਆ ਛਿੱਲ ਹੈ ਮਿਸ ਭਿੰਨਾ
- ⟩ ਕੁੜੀਆਂ ਜਾਇ ਵਲਾਿਆ ਰਾਂਝਣੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਮਈਂ ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਮਿੱਲਾਂ ਨੂੰ ਜਾ ਕਿਹਾ
- ⟩ ਤੈਨੂੰ ਚਾਅ ਸੀ ਵੱਡਾ ਵਿਵਾਹ ਵਾਲਾ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਬਹੁਤ ਉਦਾਸ ਹਾਂ ਮੈਂ
- ⟩ ਕੈਦ ਆਬਖ਼ੋਰ ਦੇ ਖਿੱਚੀ ਵਾਗ ਕਿਸਮਤ
- ⟩ ਦਿੱਤੀ ਹੀਰ ਲਿਖਾਈ ਕੇ ਇਹ ਚਿੱਠੀ
- ⟩ ਅੱਗੇ ਚੰਡੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਹਨਡਾਿਆਐ
- ⟩ ਕਾਸਦ ਆਨ ਰਾਨਝੀਟੇ ਨੂੰ ਖ਼ਤ ਦਿੱਤਾ
- ⟩ ਛੁੱਟੀ ਨਾਂਵ ਤੇਰੇ ਲਿਖੀ ਨਢੜੀ ਨੇਂ
- ⟩ ਲਿਖਿਆ ਇਹ ਜਵਾਬ ਰਾਨਝੀਟੜੇ ਨੇ
- ⟩ ਸਾਡੀ ਖ਼ੈਰ ਹੈ ਚਾਹੁੰਦੇ ਖ਼ੈਰ ਤੈਂਡੀ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਲੁੱਟੀ ਦੀ ਹੀਰ ਦੌਲਤ
- ⟩ ਬੁਝੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੱਗ ਨੂੰ ਵਾਊ ਲੱਗੀ
- ⟩ ਹੋ ਕਾ ਫਿਰੇ ਦਿੰਦਾ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿਚ ਸਾਰੇ
- ⟩ ਟਿੱਲੇ ਜਾਈ ਕੇ ਜੋਗੀ ਥੇ ਹੱਥ ਜੌੜੇ
- ⟩ ਨਾਥ ਵੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਮਲੂਕ ਚੈਂਚਲ
- ⟩ ਇਹ ਜੱਗ ਮੁਕਾਮ ਫ਼ਨਾ ਦਾਹੇ
- ⟩ ਹੱਥ ਕੰਗਣਾਂ ਪਹੁੰਚੀਆਂ ਫਬ ਰਹੀਆਂ
- ⟩ ਖ਼ਾਬ ਰਾਤ ਦੀ ਜੱਗ ਦੀਆਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ
- ⟩ ਭੋਗ ਭੋਗਣਾ ਦੁੱਧ ਤੇ ਦਹੀ ਪੀਵਣ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਛੱਡ ਜਹਾਨ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਏ
- ⟩ ਮਹਾਦੇਵ ਥੋਂ ਜੋਗ ਦਾ ਪੰਥ ਬਣਿਆ
- ⟩ ਤੁਸੀਂ ਜੋਗ ਦਾ ਪੰਥ ਬਿਤਾਉ ਸਾਨੂੰ
- ⟩ ਏਸ ਜੋਗ ਦੇ ਵਾਅਦੇ ਬਹੁਤ ਔਖੇ
- ⟩ ਤੁਸਾਂ ਬਖ਼ਸ਼ਣਾ ਜੋਗ ਤਾਂ ਕਰੋ ਕਿਰਪਾ
- ⟩ ਘੋੜਾ ਸਬਰ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਦੀ ਵਾਗ ਦੇ ਕੇ
- ⟩ ਜੋਗ ਕਰੇ ਸੋ ਮਰਨ ਥੀਂ ਹੋਇ ਅਸਥਿਰ
- ⟩ ਮਾਲ਼ਾ ਮਣਕਿਆਂ ਵਿਚ ਜਿਉਂ ਹਿੱਕ ਧਾਗਾ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਹੋ ਲਾਚਾਰ ਜਾਂ ਮਿਹਰ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਗ਼ੀਬਤ ਕਰਨ ਬੱਗਾ ਨੜੀ ਤਾਅਤ ਔਗੁਣ
- ⟩ ਰਲ਼ ਚੇਲਿਆਂ ਤਾਹ ਕਿੱਸਾ-ਏ-ਕੀਤਾ
- ⟩ ਸੁੰਜਾ ਲੋਗ ਬਖ਼ੀਲ ਹੈ ਬਾਬ ਮੈਂਡੇ
- ⟩ ਧੁਰੋਂ ਹਿੰਦ ੜੇ ਕਾਵਸ਼ਾਂ ਵੀਰ ਆਏ
- ⟩ ਚੇਲਿਆਂ ਗੁਰੂ ਦਾ ਬਚਨ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਦਿਨ ਚਾਰ ਬਿਨਾ ਸਿੱਕਾ ਮੰਦਰਾਂ
- ⟩ ਬਾਲਨਾਥ ਨੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਸੱਦ ਧੀਦੋ
- ⟩ ਦਿੱਤੀ ਦੁਖੀਆ ਰੱਬ ਦੀ ਯਾਦ ਵਸੀ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਮਗਰ ਨਾ ਪੋਓ ਮੇਰੇ
- ⟩ ਕਹੇ ਨਾਥ ਰਨਝੀਟਿਆ ਸਮਝ ਭਾਈ
- ⟩ ਸਾਬਤ ਹੋਏ ਲਨਗੋਟੜੀ ਸੁਣੀ ਨਾਥਾ
- ⟩ ਖਾ ਰਿਜ਼ਕ ਹਲਾਲ ਤੇ ਸੱਚ ਬੋਲੀਂ
- ⟩ ਨਾਥਾ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਮਰਨ ਹੈ ਖਰਾ ਔਖਾ
- ⟩ ਛੱਡ ਯਾਰੀਆਂ ਚੋਰੀਆਂ ਦਗ਼ਾ ਜੱਟਾ
- ⟩ ਸਾਨੂੰ ਜੋਗ ਦੀ ਰੀਝ ਤਦ ਵਿਕਣੀ ਸੀ
- ⟩ ਨਾਥ ਮੇਟ ਅੱਖੀਂ ਦਰਗਾਹ ਅੰਦਰ
- ⟩ ਨਾਥ ਖੋਲ ਅੱਖੀਂ ਕਿਹਾ ਰਾਂਝਣੇ ਨੂੰ
- ⟩ ਜੋਗੀਨਾਥ ਥੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਲੈ ਵਿਦਾਅ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਕਰਮ ਅੱਲਾ ਦਾ ਕਰੇ ਮਦਦ
- ⟩ ਜਿਹੜੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਆਵੇ ਤੇ ਲੋਕ ਪੁੱਛਣ
- ⟩ ਧਾ ਟਿੱਲਿਓਂ ਰਨਦਲੇ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਭੇਸ ਵਟਾਈਕੇ ਜੋਗੀਆਂ ਦਾ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਰੰਗਪੁਰ ਦੀ ਜੂਆ ਜਾ ਵੜਿਆ
- ⟩ ਤੂੰ ਤਾਂ ਚਾਕ ਸਿਆਲਾਂ ਦਾ ਨਾਉਂ ਧੀਦੋ
- ⟩ ਉਜੜ ਚਾਰਨਾ ਕੰਮ ਪੈਗ਼ੰਬਰਾਂ ਦਾ
- ⟩ ਆਇ ਸੁਣੀ ਚਾਕਾ ਸੁਆਹ ਲਾ ਮੂੰਹ ਤੇ
- ⟩ ਸੱਤ ਜੁਰਮ ਕੇ ਹਮੇਂ ਫ਼ਕੀਰ ਜੋਗੀ
- ⟩ ਭੱਤੇ ਬਿੱਲੀਆਂ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਏ ਜੱਟੀ
- ⟩ ਤੁਸੀਂ ਅਕਲ ਦੇ ਕੋਟ ਅਯਾਲ ਹੁੰਦੇ
- ⟩ ਭੇਤ ਦੱਸਣਾ ਮਰਦ ਦਾ ਕੰਮ ਨਾਹੀਂ
- ⟩ ਮਾਰ ਆਸ਼ਿਕਾਂ ਦੀ ਲੱਜ ਲਾਹੀਈ
- ⟩ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖ ਕੇ ਮਰਦ ਹੁਣ ਚੁੱਪ ਕਰਦੇ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਰਾਂਝਿਆ ਹੱਸ ਕੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਮਰਦ ਬਾਝ ਮੁਹਰੀ ਪਾਣੀ ਬਾਝ ਧਰਤੀ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਅੱਗੇ ਅਯਾਲ ਨੇ ਕਿਸਮ ਖਾਦੀ
- ⟩ ਆਇ ਜੋ ਗਿਆ ਕਿਹਾ ਇਹ ਦੇਸ ਡਿਠੋ
- ⟩ ਮਾਹੀ ਮੁੰਡਿਓ ਘਰਾਂ ਨਾ ਜਾ ਕਹਿਣਾ
- ⟩ ਕੁੜੀਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਜੋਗੀ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਰੀ
- ⟩ ਘਰ ਆਇ ਨਨਾਂ ਨੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਇਹ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰੋ ਭੈਣਾਂ
- ⟩ ਰੱਬ ਝੂਠ ਨਾ ਕਰੇ ਜੇ ਹੋਵੇ ਰਾਂਝਾ
- ⟩ ਗੱਲੀਂ ਲਾਈ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਲਿਆਓ ਉਸ ਨੂੰ
- ⟩ ਲੇਨ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਆਈਆਂ ਧੁਨ ਬਲ਼ਾ ਹੋ
- ⟩ ਰਸਮ ਜੱਗ ਦੀ ਕਰੋ ਅਤੀਤ ਸਾਈਂ
- ⟩ ਹਮੇਂ ਬਡੇ ਫ਼ਕੀਰ ਸੱਤ ਪੇੜ ਹੀਏ ਹਾਂ
- ⟩ ਸਿਆਂ ਵੇਖੋ ਤੋ ਮਸਤ ਅਲਸਤ ਜੋਗੀ
- ⟩ ਸੁਣੀਂ ਜੋਗੀਆ ਘਬਰਾ ਛਿੱਲ ਬਾਂਕੇ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾ ਪਵੋ ਮੇਰੇ
- ⟩ ਸਾਨੋਂਨਾ ਅਕਾਊ ਰੇ ਭਾਤ ਖਾਣੀ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਅਰਜ਼ ਕੀਤਾ ਤੈਨੂੰ ਗੁਰੂ ਕਰ ਕੇ
- ⟩ ਸਭੇ ਸੋ ਹੁੰਦੀਆਂ ਤਰਨਜਨੇਂ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀਆਂ
- ⟩ ਹਮੇਂ ਭਿੱਛਿਆ ਵਾਸਤੇ ਤਿਆਰ ਬੈਠੇ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਖਪਰੀ ਪਕੜ ਕੇ ਗਜ਼ੇ ਚੜ੍ਹਿਆ
- ⟩ ਆਏ ਵੜੇ ਹਾਂ ਉਜੜੇ ਪਿੰਡ ਅੰਦਰ
- ⟩ ਚੱਲ ਜੋਗੀਆ ਅਸੀਂ ਵਿਖਾ ਲਿਆਈਏ
- ⟩ ਜਿਥੇ ਤ੍ਰਿੰਜਣਾਂ ਦੀ ਘੁੰਮਕਾਰ ਪੁਣਦੀ
- ⟩ ਕਾਈ ਆਇ ਰੰਝੇਟੇ ਦੇ ਨੈਣ ਵੇਖੇ
- ⟩ ਅੱਜੋ ਧੀ ਰੱਖੀ ਧਾੜੇ ਮਾਰ ਲਿਬੜ
- ⟩ ਲੱਗੋਂ ਹੱਥ ਤਾਂ ਪਗੜ ਪਛਾੜ ਸੱਟਾਂ
- ⟩ ਸੱਪ ਸ਼ੀਹਣੀ ਵਾਂਗ ਕੁਲਹਿਣੀਏ ਨੀ
- ⟩ ਵਿਹੜੇ ਜੱਟਾਂ ਦੇ ਮੰਗਦਾ ਜਾ
- ⟩ ਨਿਆਣਾ ਤੋੜ ਕੇ ਢਾਂਡੜੀ ਅੱਠ ਨੱਠੀ
- ⟩ ਜੱਟੀ ਬੋਲ ਕੇ ਦੁੱਧ ਦੀ ਕਸਰ ਕੱਢੀ
- ⟩ ਜੱਟ ਵੇਖ ਕੇ ਜੱਟੀ ਨੂੰ ਕਾਂਗ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਆਇ ਆਇ ਮੁਹਾਣੀਆਂ ਜਦੋਂ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਮੰਗ ਕੇ ਪਿੰਡ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਕੀਨਦੀਆਂ ਵਲਗਣਾਂ ਵਿਹੜੇ ਤੇ ਅਰਲ ਖੋੜਾਂ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਹੀਰ ਦੇ ਸਾਹੁਰੇ ਜਾ ਵੜਿਆ
- ⟩ ਸੱਚ ਆਖ ਤੂੰ ਰਾਵਲਾ ਕਹੇ ਸਹਿਤੀ
- ⟩ ਆਇ ਕਵਾਰਈਏ ਐਡ ਅੱਪਰਾ ਧੰਨੇ ਨੀ
- ⟩ ਕੱਲ੍ਹ ਜਾਈ ਕੇ ਨਾਲ਼ ਚੋਅ ਚਾਵੜ
- ⟩ ਕੱਚੀ ਕਵਾਰਈਏ ਲੋੜਾ ਦਈਏ ਮਾਰਈਏ ਨੀ
- ⟩ ਉਨੀ ਸੁਣੋ ਭੈਣਾਂ ਕੋਈ ਛੁੱਟ ਜੋਗੀ
- ⟩ ਪਕੜ ਢਾਲ਼ ਤਲਵਾਰ ਕਿਉਂ ਗਰਦ ਹੋਈਂ
- ⟩ ਚੁੱਕੀ ਹਾਣੀਆਂ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰ ਪੁਣਦੀ
- ⟩ ਵਿਹੜੇ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾਣਿਆਂ ਆਨ ਖੜ੍ਹੀਆਂ
- ⟩ ਨੈਣਾਂ ਹੀਰ ਦੀਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਆਹ ਭਰਦਾ
- ⟩ ਇਹ ਮਿਸਲ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਜਗ ਸਾਰੇ
- ⟩ ਕੋਈ ਅਸਾਂ ਜਿਹਾ ਵਲੀ ਸਿੱਧ ਨਾਹੀਂ
- ⟩ ਜੋਗ ਦੱਸ ਖਾਂ ਕਿਧਰੋਂ ਹੋਇਆ ਪੈਦਾ
- ⟩ ਮਹਾਦੇਵ ਥੋਂ ਜੋਗ ਦਾ ਪੰਥ ਬਣਿਆ
- ⟩ ਮਾਇਆਂ ਅਠਾਈ ਫਿਰਨ ਏਸ ਜੱਗ ਉੱਤੇ
- ⟩ ਅਦਲ ਬਿਨਾਂ ਸਰਦਾਰ ਹੈ ਰੱਖ ਅਫਲ
- ⟩ ਮਰਦ ਕਰਮ ਦੇ ਨਕਦ ਹਨ ਸਹਤੀਏ ਨੀ
- ⟩ ਰੀਸ ਜੋਗੀਆਂ ਦੀ ਤੇਥੋਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ
- ⟩ ਅਸੀਂ ਸਹਤੀਏ ਮੂਲ ਨਾ ਡਰਾਂ ਤੇਥੋਂ
- ⟩ ਤੇਰੀਆਂ ਸਹਿਲੀਆਂ ਥੋਂ ਅਸੀਂ ਨਹੀਂ ਡਰਦੇ
- ⟩ ਕੇਹੀਆਂ ਆਨ ਪੰਚਾਈਤਾਂ ਜੋੜਿਆਂ ਨੀ
- ⟩ ਜੇਠ ਮੀਂਹ ਤੇ ਸਿਆਲ਼ ਨੂੰ ਵਾਊ ਮੰਦੀ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਜਾ ਦੌੜੇ ਘੋਲ਼ ਕੇ ਸਭ ਪੀਤੇ
- ⟩ ਆਇ ਨਢੀਏ ਗ਼ੈਬ ਕਿਉਂ ਵਡਿਆ ਈ
- ⟩ ਮਰਦ ਸਾਦ ਹਨ ਚਿਹਰੇ ਨਿੱਕੀਆਂ ਦੇ
- ⟩ ਦੋਸਤ ਸੋਈ ਜੋ ਬਿਪਤ ਵਿਚ ਭੀੜ ਕੱਟੇ
- ⟩ ਕਾਰ ਸਾਜ਼ ਹੈ ਰੱਬ ਤੇ ਫੇਰ ਦੌਲਤ
- ⟩ ਰੱਬ ਜੈਡ ਨਾ ਕੋਈ ਹੈ ਜਗ ਦਾਤਾ
- ⟩ ਰਣ ਵੇਖਣੀ ਐਬ ਹੈ ਅੰਨ੍ਹਿਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਜਿਹੀ ਨਿਯਤ ਹਈ ਤਹੀ ਮੁਰਾਦ ਮਿਲਿਆ
- ⟩ ਸੋਇਨਾ ਰੁਪੜਾ ਸ਼ਾਨ ਸਵਾਣੀਆਂ ਦਾ
- ⟩ ਛੇੜ ਖੁੰਦਰਾਂ ਭੀੜ ਮਚਾਵਨਾਈਂ
- ⟩ ਫ਼ਕ਼ਰ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਆਖਦੇ ਹਨ ਬੁਰਕਾ
- ⟩ ਅਸੀਂ ਭੂਤ ਦੀ ਅਕਲ ਗੁਆ ਦਈਏ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਮਹੰਤਾਂ ਡਾਹਢੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਨੀ
- ⟩ ਫਿਰ ਪਹੁੰਚਿਆ ਬੇਰ ਬਿਤਾ ਲਿਆਵੇ
- ⟩ ਈਹਾ ਰਸਮ ਕਦੀਮ ਹੈ ਜੋਗੀਆਂ ਦੀ
- ⟩ ਜਿਹੜੀਆਂ ਲੇਨ ਉਡਾਰੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਬਾਜ਼ਾਂ
- ⟩ ਸੰਨ ਸਹਤੀਏ ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਨਾਗ ਕਾਲੇ
- ⟩ ਮਹਿਬੂਬ ਅੱਲਾ ਦੇ ਲਾਡ਼ੇ ਹੋ
- ⟩ ਨਬਜ਼ ਵੇਖ ਕੇ ਏਸ ਦੀ ਕਰਾਂ ਕਾਰੀ
- ⟩ ਖੰਘ ਖੁਰਕ ਤੇ ਸਾਹ ਤੇ ਅੱਖ ਆਈ
- ⟩ ਲੱਖ ਵੈਦਗੀ ਵੇਦ ਲੱਗਾ ਥੱਕੇ
- ⟩ ਮਨ ਜ਼ਹਕ ਜ਼ੁਹਿਕ ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਗਜ ਕੇ ਆਖਦੀ ਛੱਡ ਜੱਟਾ
- ⟩ ਹੌਲੀ ਸਹਿਜ ਸੁਭਾਉ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਜੇ
- ⟩ ਕਹੀ ਵੈਦਗੀ ਆਨ ਮਚਾਈਆ
- ⟩ ਤੇਰੀ ਤਬਾ ਚਾਲਾਕ ਛਿੱਲ ਛਦਰੇ ਨੀ
- ⟩ ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਕੀ ਪਿਆ ਵੀਰ ਚਾਕਾ
- ⟩ ਮਾਨੀ ਮੱਤੀਏ ਰੂਪ ਗਮਾਂ ਭਰੀਏ
- ⟩ ਹੀਰ ਕਣ ਧਰਿਆ ਇਹ ਕੌਣ ਆਇਆ
- ⟩ ਬੋਲੀ ਹੇਰਵੇ ਅੜਿਆ ਜਾ ਸਾਥੋਂ
- ⟩ ਘਰੋਂ ਸਿੱਖਣਾ ਫ਼ਕ਼ਰ ਨਾ ਡੂਮ ਜਾਏ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਜੋਗੀਆ ਝੂਠ ਆਖੀਂ
- ⟩ ਜਿੱਦਾਂ ਤੀਕ ਹੈ ਜ਼ਿਮੀਂ ਉਸਮਾਂ ਕਾਇਮ
- ⟩ ਤੁਸੀਂ ਛੱਤਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਉਹ ਮਿਸ ਭਿੰਨਾ
- ⟩ ਛੋਟੀ ਉਮਰ ਦੀਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਿਲ
- ⟩ ਜਿਸ ਜੱਟ ਦੇ ਖੇਤ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਉੱਠ ਬੈਠੀ ਪੱਤੇ ਠੀਕ ਲੱਗੇ
- ⟩ ਭਲਾ ਦੱਸ ਖਾਂ ਜੋਗੀਆ ਚੋਰ ਸਾਡਾ
- ⟩ ਏਸ ਘੁੰਢ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਖ਼ਰਾਬੀਆਂ ਨੇਂ
- ⟩ ਏਸ ਘੁੰਢ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਖ਼ਰਾਬੀਆਂ ਨੇਂ
- ⟩ ਅੱਖੀਂ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਚੋਰ ਜੇ ਆਇ ਭਾਸਣ
- ⟩ ਕਹੀ ਦੱਸਣੀ ਅਕਲ ਸਿਆਣਿਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਸਮਝਿਆ ਇਹ ਰਲ਼ ਗਏ ਦੋਵੇਂ
- ⟩ ਮੈਂ ਅਕਲੜਾ ਗੱਲ ਨਜਾਨਨਾ ਹਾਂ
- ⟩ ਪੱਤੇ ਡਾਚੀਆਂ ਦੇ ਬੁਰੇ ਲਾਉਣਾ ਹੈਂ
- ⟩ ਬੁਰੇ ਖਿਣ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਪਿਆਂ
- ⟩ ਉਨੀ ਵੇਖੋ ਨੀ ਵਾਸਤਾ ਰੱਬ ਦਾ ਜੇ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਜੋਗੀਆਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਕਾਰਨੇ ਨੀ
- ⟩ ਇਹ ਮਿਸਲ ਮਸ਼ਹੂਰ ਜਹਾਨ ਸਾਰੇ
- ⟩ ਮੇਰੇ ਹੱਥ ਲੌਂਦੇ ਤੇਰੀ ਲਵੀਂ ਟੋਟਣ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਮੋਰ ਲੌਂਦੇ ਫਾਟ ਖਾਣ
- ⟩ ਅਸੀਂ ਸਬਰ ਕਰ ਕੇ ਚੁੱਪ ਹੋ ਬੈਠੇ
- ⟩ ਸੈਣੀ ਮਾਰ ਕੇ ਹੀਰ ਨੇ ਜੋਗੀੜੇ ਨੂੰ
- ⟩
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਏਸ ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਨੀ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਇੱਕ ਧੁਰੋਂ ਲੜੇ ਫ਼ਕੀਰ ਸਾਨੂੰ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਕਰੀਂ ਰਿਆਇਤਾਂ ਜੋਗੀਆਂ ਦੀਆਂ
- ⟩ ਹਾਏ ਹਾਏ ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਬੁਰਾ ਬੋਲੀਂ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਏਸ ਜੇ ਗਿੱਧੇ ਦੀ ਉੜੀ ਬੁੱਧੀ
- ⟩ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਫ਼ਕੀਰ ਦੇ ਉੜੀ ਬੁੱਧੀ
- ⟩ ਭਲਾ ਦੱਸ ਭਾਬੀ ਕਿਹਾ ਵੀਰ ਚਾਐਵ
- ⟩ ਖ਼ਾਰ ਖੱਜਲਾਂ ਰਲਦੀਆਂ ਫਿਰ ਦੀਆਂ ਸਨ
- ⟩ ਲੜੇ ਜੱਟ ਤੇ ਕੱਟੀਏ ਡੂਮ ਨਾਈ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਆਖਿਆ ਅੱਠ ਰਾਬੀਲ ਬਾਂਦੀ
- ⟩ ਬਾਂਦੀ ਹੋਏ ਗ਼ੁੱਸੇ ਨੱਕ ਚਾੜ੍ਹ ਉੱਠੀ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਵੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਚੀਨਾ ਝਾਲ ਝੱਲੇ ਜੱਟਾਂ ਧਾਰੀਆਂ ਦੀ
- ⟩ ਚੀਨਾ ਖ਼ੈਰ ਦੇਣਾ ਬੁਰਾ ਜੋਗੀਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਕਿਉਂ ਵਿਗੜ ਕੇ ਤੱਗੜ ਕੇ ਪਾਟ ਲਥੋਂ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਗ਼ਜ਼ਬ ਦੇ ਸਿਰੇ ਤੇ ਸੱਟ ਖੱਪਰ
- ⟩ ਹੱਥ ਚਾਅ ਮੁਤੱਹਰ ੜੀ ਕੜਕਿਆ ਈ
- ⟩ ਬਾਂਦੀ ਹੋਈ ਕੇ ਚੁੱਪ ਖਲੋ ਰਹੀ
- ⟩ ਝਾਟਾ ਖੋਹ ਕੇ ਮੀਡੀਆਂ ਪੱਟ ਕਢੋਂ
- ⟩ ਹੀਰੇ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਹਯਾ ਤੇਰਾ
- ⟩ ਬੋਲੀ ਹੀਰ ਮੀਆਂ ਪਾਅ ਖ਼ਾਕ ਤੇਰੀ
- ⟩ ਨਵੀਂ ਨੋਚੀਏ ਕਨਚਨਈਏ ਯਾਰਨੀਏ ਨੀ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਹੋ ਗ਼ੁੱਸੇ ਚਾ ਖ਼ੈਰ ਪਾਇਆ
- ⟩ ਖ਼ੈਰ ਫ਼ਕ਼ਰ ਨੂੰ ਅਕਲ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਦੈਜੇ
- ⟩ ਘੋਲ਼ ਘੱਤਿਓਂ ਯਾਰ ਦੇ ਨਾਂਵ ਉਤੋਂ
- ⟩ ਜੇ ਤੀਂ ਪੋਲ ਕਢਾ ਵਿੰਨ੍ਹ ਨਾ ਆਹਾ
- ⟩ ਜੋ ਕੁ ਜੰਮਿਆ ਮਰੇਗਾ ਸਭ ਕੋਈ
- ⟩ ਸ਼ਾਲਾ ਕਹਿਰ ਪਵੀ ਛੁੱਟ ਬਾਜ਼ ਪੈਣੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਇਹ ਚੋਅ ਕਹਿਆ
- ⟩ ਭਲਾ ਆਖ ਕੀ ਆ ਹਦੀ ਐਂ ਨੇਕ ਪਾ ਕੇ
- ⟩ ਏਸ ਫ਼ਕ਼ਰ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਕੀ ਵੈਰ ਚਾਐਵ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਜਿਹਾਂ ਲੱਖ ਪੜ੍ਹਾਈਆਂ ਮੈਂ
- ⟩ ਇਹ ਮਸਤ ਫ਼ਕੀਰ ਨਾ ਛੇੜ ਲੈਕੇ
- ⟩ ਇਕੇ ਮਰਾਂਗੀ ਮੈਂ ਇਕੇ ਏਸ ਮਾਰਾਂ
- ⟩ ਖ਼ੂਨ ਭੇਡ ਦੇ ਪਿੰਡ ਜੇ ਮਾਰ ਲਈਂ
- ⟩ ਕੱਜਲ ਪੋਛਲਿਆ ਲੜਾ ਘੱਤ ਨੈਣੀਂ
- ⟩ ਭਲਾ ਕਵਾਰਈਏ ਸਾਂਗ ਕਿਉਂ ਲਾਉਣੀ ਹੈਂ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਨਾਲ਼ ਲੌਂਡੀ ਹੱਥੀਂ ਪਗੜ
- ⟩ ਦੋਹਾਂ ਵੱਟ ਲਨਗੋਟਰੇ ਲਏ ਮੋਲਹੇ ਕਾਰੇ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਖਾ-ਏ-ਕੇ ਮਾਰ ਫਿਰ ਗਰਮ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਦੋਵੇਂ ਮਾਰ ਸਵਾਰੀਆਂ ਰਾਵ ਲੈ ਨੇ
- ⟩ ਉਨ੍ਹਾਂ ਛੁੱਟਦੀਆਂ ਹਾਲ ਪੁਕਾਰ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਚੁੱਪ ਬੈਠੀ ਅਸੀਂ ਕੱਟ ਕੱਢੇ
- ⟩ ਧੁੱਵਾਂ ਹੂੰਝ ਦਾ ਰੋਅ ਕੇ ਢਾਹ ਮਾਰੇ
- ⟩ ਮੈਨੂੰ ਰੱਬ ਬਾਝੋਂ ਨਹੀਂ ਤਾਂਘ ਕਾਈ
- ⟩ ਰੋਂਦਾ ਕਾਸ ਨੂੰ ਬੇਰ ਬੇਤਾਲਿਆਵੇ
- ⟩ ਕਰਾਮਾਤ ਲੱਖਾ-ਏ-ਕੇ ਸਹਿਰ ਫੂਕਾਂ
- ⟩ ਦਿਲ ਫ਼ਿਕਰ ਨੇ ਘਿਰਿਆ ਬੰਦ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਮੇਟ ਅੱਖੀਆਂ ਰੱਖੀਆਂ ਬੰਦਗੀ ਤੇ
- ⟩ ਕਦੀ ਨਕਹੀ ਤਪ ਸ਼ਾਮ ਤਪ ਪਵਨ
- ⟩ ਰੋਜ਼ ਜੁਮਾ ਦੇ ਤ੍ਰਿੰਜਣਾਂ ਧੂੜ ਘੱਤੀ
- ⟩ ਧੂਆਂ ਫੋਲ ਕੇ ਰੋਲ਼ ਕੇ ਸੁੱਟ ਖੱਪਰ
- ⟩ ਕਿਲ੍ਹਾਦਾਰ ਨੂੰ ਮੋਰਚੇ ਤੰਗ ਢਕੇ
- ⟩ ਕੁੜੀ ਆਖਿਆ ਮਾਰ ਨਾ ਫਾਵੜੀ ਵੇ
- ⟩ ਜਾ ਹੀਰ ਨੂੰ ਆਖਣਾ ਭਲਾ ਕੇਤੂ
- ⟩ ਕੁੜੀ ਆਪਣਾ ਆਪ ਛੁਡਾ ਨੱਠੀ
- ⟩ ਕੁੜੀਏ ਵੇਖ ਰਾਨਝੀਟੜੇ ਕੱਚ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਚਾਕ ਹੋਇ ਕੇ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ ਚਾਰਦਾ ਸੀ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਵਾਂਗ ਈਮਾਨ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਦੇ
- ⟩ ਆਕੀ ਹੋ ਬੈਠੇ ਅਸੀਂ ਜੋਗੀੜੇ ਥੋਂ
- ⟩ ਆਕੀ ਹੋਈ ਕੇ ਖੇੜਿਆਂ ਵਿਚ ਵੜੀਂ
- ⟩ ਜਿਵੇਂ ਮੁਰਸ਼ਿਦਾਂ ਪਾਸ ਜਾ ਢੀਨ ਤਾਲਿਬ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਮਤਲਬ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਨ ਜਨਾਬ ਵਿਚ ਅਰਜ਼ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਪਿਆ ਲਾਨਤੋਂ ਤਬਕ ਸ਼ੈਤਾਨ ਦੇ ਗਿੱਲ
- ⟩ ਆਇ ਸਹਤੀਏ ਵਾਸਤਾ ਰੱਬ ਦਾ ਈ
- ⟩ ਜਿਵੇਂ ਸੁਬ੍ਹਾ ਦੀ ਕਜ਼ਾ ਨਮਾਜ਼ ਹੁੰਦੀ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਖੰਡ ਮਲ਼ਾਈ ਦਾ ਥਾਲ ਭਰਿਆ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਖ਼ਲਕ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਰੱਬ ਸੱਚੇ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਆਖਿਆ ਪੇਟ ਨੇ ਖ਼ਾਰ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਰੰਨਾਂ ਧੀਨਸਰੇ ਨਾਲ਼ ਕੀ ਗਾਹ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਜਿਸ ਮਰਦ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਹੋਵੇ ਗ਼ੈਰਤ
- ⟩ ਵਫ਼ਾਦਾਰ ਨਾ ਰਨ ਜਹਾਨ ਉੱਤੇ
- ⟩ ਮੀਆਂ ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਨਾਲ਼ ਵਿਆਹ ਸੋਹਣ
- ⟩ ਸੱਚ ਆਖ ਰੰਨੇ ਕੇਹੀ ਧੁੰਮ ਚਾਈਆ
- ⟩ ਤੈਨੂੰ ਵੱਡਾ ਹੰਕਾਰ ਹੈ ਜੋਬਨੇ ਦਾ
- ⟩ ਬਾਗ਼ ਛੱਡ ਗਏ ਗੋਪੀ ਚੰਦ
- ⟩ ਪਿੰਡ ਝਗੜਿਆਂ ਦੀ ਕਹੀ ਖੋਲ ਬੈਠੋਂ
- ⟩ ਕਰਾਮਾਤ ਹੈ ਕਹਿਰ ਦਾ ਨਾਂਵ ਰੰਨੇ
- ⟩ ਮਗਰ ਤਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਜ਼ ਛਿੱਟੇ
- ⟩ ਜਾ ਖੋਲ ਕੇ ਵੇਖ ਜੋ ਸਿਦਕ ਆਵੀ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਖੋਲ ਕੇ ਥਾਲ ਜਾਂ ਧਿਆਣ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਕਰੇ ਸਹਿਤੀ
- ⟩ ਘਰ ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਚੋਅ ਕਰ ਕੇ ਆਖ
- ⟩ ਸਾਨੂੰ ਬਖ਼ਸ਼ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਨਾਉਂ ਮੀਆਂ
- ⟩ ਘਰ ਪੇੜੇ ਵੱਡੀ ਹਵਾ ਤੈਨੂੰ ਦਿੱਤਿਓਂ
- ⟩ ਕਰੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਰੱਬ ਹੁੰਮਾ ਤੀਆਂ ਨੀ
- ⟩ ਫਿਰੇਂ ਜ਼ੂਮ ਦੀ ਭਰੀ ਤੇ ਸਾਨ ਚਾੜ੍ਹੀ
- ⟩ ਜੀਕੂੰ ਤੁਸੀਂ ਫ਼ਰਮਾਓ ਸੌ ਜਾ ਆਖਾਂ
- ⟩ ਲਿਆਏ ਹੀਰ ਸਿਆਲ਼ ਜੋ ਦੀਦ ਕਰੀਏ
- ⟩ ਲਿਖੀ ਸੋਹਣੀ ਮੋਹਣੀ ਹੰਸ ਰਾਣੀ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਜਾਇ ਕੇ ਹੀਰ ਨੂੰ ਕੋਲ਼ ਬਾ ਕੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਜਾਇ ਕੇ ਖੋਲ ਬੁੱਕਲ ਉਹਦੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਨਹਾ-ਏ-ਕੇ ਪੱਟ ਦਾ ਪਹਿਨ ਤੇਵਰ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਵੇਖ ਕੇ ਆਖਦਾ ਪਰੀ ਕੋਈ
- ⟩ ਘੁੰਡ ਲਾਹ ਕੇ ਹੀਰ ਦੀਦਾਰ ਦਿੱਤਾ
- ⟩ ਚੌਧਰਾਈਆਂ ਛੱਡ ਕੇ ਚਾਕ ਬਣੇ
- ⟩ ਮਹੱਤਰ ਨੂੰਹ (ਅਲੈ.) ਦੀਆਂ ਬੇਟੀਆਂ ਜ਼ਿੱਦ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਮਾਪਿਆਂ ਸਾਕ ਕੁਥਾਂ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਜੋ ਕੁ ਏਸ ਜਹਾਨ ਤੇ ਆਦਮੀ ਹੈ
- ⟩ ਤੁਸੀਂ ਕਰੋ ਜੇ ਹੁਕਮ ਤਾਂ ਘਰੀਂ ਜਾਏ
- ⟩ ਉਲ ਪੈਰ ਪਕੜੇ ਇਤਕਾਦ ਕਰ ਕੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਹੋ ਰੁਖ਼ਸਤ ਰਾਂਝੇ ਯਾਰ ਕੋਲੋਂ
- ⟩ ਅੱਗੋਂ ਰਾਇਬਾਂ ਸਿਰਫਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਨੇਂ
- ⟩ ਨੈਣ ਮਸਤ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਲਾਲ਼ ਹੋਈਆਂ
- ⟩ ਸਭੁ ਮਿਲ ਵੱਲ ਸੁੱਟੀਂ ਵਾਂਗ ਫੁੱਲਾਂ
- ⟩ ਜਿਵੇਂ ਸੋਨਹਨੇ ਆਦਮੀ ਫਿਰਨ ਬਾਹਰ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਚੰਬੇ ਦੇ ਸਿਹਰੇ ਹੱਸਣ ਵਾਲੇ
- ⟩ ਤੇਰੀ ਗਾਧੀ ਨੂੰ ਅੱਜ ਕਿਸੇ ਧਕਿਆਈ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਅੱਜ ਜੋਬਨ ਤੇਰੇ ਲਹਿਰ ਦਿੱਤੀ
- ⟩ ਤੇਰੇ ਸਿਆਹ ਤਤ੍ਵ ਲੜੇ ਕਜਲੇ ਦੇ
- ⟩ ਕੋਈ ਧੋਬੀ ਵਲਾਇਤੋਂ ਆ ਲੱਥਾ
- ⟩ ਕਿਸੇ ਕਿਹੈ ਨਪੀੜਨੇ ਪੀੜਈਂ ਤੋਂ
- ⟩ ਪਰਨੇਹਾਂ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਅਸਰ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਅੱਖੀਆਂ ਦੇ ਰੰਗ ਰੱਤ ਵਿਨੇ
- ⟩ ਮਿੱਠੀ ਮਿੱਠੀ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਅਸਰ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਅੱਜ ਕਿਸੇ ਭਾਬੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਕਹੀ ਛਿੰਝ ਘੱਤੀ ਅੱਜ ਤੁਸਾਂ ਭੈਣਾਂ
- ⟩ ਕਿਸੇ ਹੋਏ ਬੇਦਰਦ ਲਗਾਮ ਦਿੱਤੀ
- ⟩ ਲੜਾ ਗਈ ਜੇ ਮੈਂ ਧਰਤ ਪਾਟ ਚਲੀ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਜਾਨਣੇ ਹਾਂ ਅਸੀਂ ਸਭ ਚਾਲੇ
- ⟩ ਅੜੀਵ ਕਿਸਮ ਮੈਨੂੰ ਜੇ ਯਕੀਨ ਕਰੋ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਦੱਸ ਖਾਂ ਅਸੀਂ ਜੇ ਝੂਠ ਬੋਲਾਂ
- ⟩ ਰਾਹ ਜਾਂਦੀ ਮੈਂ ਝੂਟੇ ਨੇ ਢਾਹ ਲੀਤੀ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਸਾਨ੍ਹ ਤੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਧੁਰੋਂ ਆਇਆ
- ⟩ ਇੰਨੀ ਭੜੋ ਮਠੇਂ ਉਹ ਉਹ ਮਿੱਠੀ
- ⟩ ਭਾਬੀ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਗੱਲ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਪੇਚ ਖਾਵੇ
- ⟩ ਬਾਰਾਂ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਔੜ ਸੀ ਮੀਂਹ ਵੁਠਾ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਭਾਬੀ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਪੱਕਾ ਮਸਲਹਤ
- ⟩ ਅਸਾਂ ਵਿਆਹ ਆਂਦੀ ਕੂੰਜ ਫਾਹ ਆਂਦੀ
- ⟩ ਹਾਥੀ ਫ਼ੌਜ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸਿੰਗਾਰ ਹੁੰਦਾ
- ⟩ ਪੀਹੜ੍ਹਾ ਘੱਤ ਕੇ ਕਦੀ ਨਾ ਬਹੇ ਬੂਹੇ
- ⟩ ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਬੇ ਅਮਰ ਅੱਯਾਰ ਆਹਾ
- ⟩ ਨੂੰਹਾ ਲਾਅਲ ਜਿਹੀ ਅੰਦਰ ਘਤੀਆਈ
- ⟩ ਨੂੰਹਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਖ਼ਿਆਲ ਜਿਉਂ ਪੀਖਨੇ ਦਾ
- ⟩ ਜਾਏ ਮੰਜਿਉਂ ਉੱਠ ਕੇ ਕਿਵੇਂ ਤਲਕੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਬੈਠ ਕੇ ਉਮਰ ਸਾਰੀ
- ⟩ ਅੜੀਵ ਆਓ ਖਾਂ ਬੈਠ ਕੇ ਗਲ ਗਿਣੀਏ
- ⟩ ਵਕਤ ਫ਼ਜਰ ਦੇ ਅੱਠ ਸਹੇਲੀਓ ਨੀ
- ⟩ ਮਤਿਆਂ ਵਿਚ ਉਮਾਹ ਦੀ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਰੀ
- ⟩ ਗੰਢ ਫਰੀ ਰਾਤੀਂ ਵਿਚ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ
- ⟩ ਦੇ ਦੁਆਈਆਂ ਰਾਤ ਮੁਕਾ ਸੋਟੀ
- ⟩ ਇੱਕ ਇਸ਼ਕ ਤੇ ਅਫ਼ਤਰੇ ਲੱਖ ਕਰਨੇ
- ⟩ ਸੁਬ੍ਹਾ ਚੱਲਣਾ ਖੇਤ ਕਰਾਰ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਹੁਕਮ ਹੀਰ ਦਾ ਮਾਨਵ ਥੋਂ ਲਿਆ ਸਹਿਤੀ
- ⟩ ਫ਼ੌਜ ਹੁਸਨ ਦੀ ਖੇਤ ਵਿਚ ਖਿੰਡ ਪਈ
- ⟩ ਦੰਦ ਮੀਟ ਘਸੀਟ ਇਹ ਹੱਡ ਗੋਡੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਮੇਟ ਕੇ ਦੰਦ ਪੇ ਰਹੀ ਬੇ
- ⟩ ਖਿੜ ਕੇ ਸਾਨਘਰੋਂ ਵਾਹਰਾਂ ਕਾਂਗ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਸੱਦ ਮਾਂਦਰੀ ਖੇੜਿਆਂ ਬਹੁਤ ਆਂਦੇ
- ⟩ ਦਰਦ ਹੋਰ ਤੇ ਦਾ ਰੋੜ ਅ ਹੋਰ ਕਰਦੇ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਆਖਿਆ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਪਵੇ ਮਾਸਾ
- ⟩ ਖੇੜਿਆਂ ਆਖਿਆ ਸੀਦੇ ਨੂੰ ਘੁਲ ਦੀਚੀਏ
- ⟩ ਉਜੂ ਆਖਿਆ ਸੈਦਿਆ ਜਾਹ ਭਾਈ
- ⟩ ਸੀਦਾ ਵੱਟ ਬੁੱਕਲ ਬੁੱਧੀ ਪਚਾੜ ਕੀ
- ⟩ ਤਕਦੀਰ ਨੂੰ ਮੋੜ ਨਾ ਭਲਾ ਨਾਹੀਂ
- ⟩ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹ ਨੀਵੀਂ ਧੋਣ ਘਾਹ ਮੋਨਹਾ
- ⟩ ਚੁੱਪ ਹੋ ਜੋਗੀ ਸਹਿਜ ਨਾਲ਼ ਬੋਲੇ
- ⟩ ਸੀਦਾ ਆਖਦਾ ਰੋਨਦੜ ਈ ਪਈ ਡੋਲੀ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਕੀਲ ਕੀਤੀ ਪਿੜ ਈ ਵਿਚ ਚੁਣਕੇ
- ⟩ ਖੜੇ ਨਿਸ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਅੱਗੇ ਜੋ ਗੇੜੇ ਦੇ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਰੱਖ ਕੇ ਅਣਖ ਤੇ ਨਾਲ਼ ਗ਼ੈਰਤ
- ⟩ ਖੇੜਾ ਖਾਈਕੇ ਮਾਰਤੇ ਭੱਜ ਚਲਿਆ
- ⟩ ਉਜੂ ਆਖਿਆ ਲਹੂ ਅਨ੍ਹੇਰ ਯਾਰੋ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਆਖਿਆ ਬਾਬਲਾ ਜਾ ਆਪੇ
- ⟩ ਜਾਏ ਬਿਨਾ ਖੜ੍ਹਾ ਹੱਥ ਪੈਰ ਅੱਗੇ
- ⟩ ਛੱਡ ਦੇਸ ਜਹਾਨ ਉਜਾੜ ਮਿਲੀ
- ⟩ ਚੱਲੀਂ ਜੋ ਗਿਆ ਵਾਸਤਾ ਰੱਬ ਦਾਈ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਚਲਿਆ ਰੂਹ ਦੀ ਕਲਾ ਹਿੱਲੀ
- ⟩ ਭਲਾ ਹੋਇਆ ਭੈਣਾਂ ਹੀਰ ਬੱਚੀ
- ⟩ ਕੁੜੀਆਂ ਆਖਿਆ ਆਨ ਕੇ ਹੀਰ ਤਾਈਂ
- ⟩ ਜੋਗੀ ਆਖਿਆ ਫਿਰੇ ਨਾ ਮਰਦ ਔਰਤ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਸੱਦ ਕੇ ਸੋਨਪੀਵ ਨੇਂ
- ⟩ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਰਾਂਝੇ ਪੈਰ ਯਾਦ ਕੀਤੇ
- ⟩ ਨਿਕਲ ਕੋਠਿਓਂ ਤੁਰਨ ਨੂੰ ਤਿਆਰ ਹੋਇਆ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਹੱਥ ਉਠਾ ਦੁਆ ਮੰਗੀ
- ⟩ ਡਾਚੀ ਸ਼ਾਹ ਮੁਰਾਦ ਦੀ ਆਨ ਰੰਗੀ
- ⟩ ਸਹਿਤੀ ਲਈ ਮੁਰਾਦ ਤੇ ਹੀਰ ਰਾਂਝੇ
- ⟩ ਇੱਕ ਜਾਹਨ ਭੁੰਨੇ ਬਹੁਤ ਨਾਲ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ
- ⟩ ਪਹਿਲੀ ਮਿਲੀ ਮੁਰਾਦ ਨੂੰ ਜਾ ਵਾਹਰ
- ⟩ ਦੂਈਆਂ ਵਾਹਰਾਂ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਆਨ ਮਿਲੀਆਂ
- ⟩ ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਸੁੱਤੇ ਸੋ ਸਭ ਮਿੱਠੇ
- ⟩ ਹਾ ਹਾ ਮਿੱਠੀ ਮੱਤ ਨਾ ਲਈਆ ਦਿੱਤੀ
- ⟩ ਓ ਕੁ ਕੀਤਾਏ ਕੂਕ ਰਾਂਝੇ
- ⟩ ਪੱਲੂ ਫੇਰ ਕੇ ਰਾਂਝੇ ਫ਼ਰਿਆਦ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਰਾਜੇ ਹੁਕਮ ਕੀਤਾ ਚੜ ਹੀ ਫ਼ੌਜ ਬਾਨਕੀ
- ⟩ ਖੜੇ ਰਾਜੇ ਦੇ ਆਨ ਹਜ਼ੂਰ ਕੀਤੇ
- ⟩ ਖੇੜਿਆਂ ਜੋੜ ਕੇ ਹੱਥ ਫ਼ਰਿਆਦ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਸੋਹਣੀ ਰਨ ਡਿੱਠੀ
- ⟩ ਰਾਜੇ ਆਖਿਆ ਤੁਸਾਂ ਤਕਸੀਰ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਜਦੋਂ ਸ਼ਰ੍ਹਾ ਦੇ ਆਨ ਕੇ ਰੁਜੂਅ ਹੋਏ
- ⟩ ਰਾਜਾ ਆਖਦਾ ਪੁੱਛੋ ਖਾਂ ਇਹ ਛਾਪਾ
- ⟩ ਕਿਥੋਂ ਆਇਆ ਕਾਲ਼ ਵਿਚ ਭੁੱਖ ਮਰਦਾ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਆਖਿਆ ਬੋਲ ਫ਼ਕੀਰ ਮੀਆਂ
- ⟩ ਕਾਜ਼ੀ ਖੂਹ ਦਿੱਤੀ ਹੀਰ ਖੇੜਿਆਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਹੀਰ ਖੂਹ ਖਿੜੇ ਚਲੇ ਵਾ ਹੋ ਵਾਹੀ
- ⟩ ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਜਾ ਕੀ ਵੇਖਦੀ ਹੈਂ
- ⟩ ਹਰ ਵਕਤ ਜੇ ਫ਼ਜ਼ਲ ਦਾ ਮੀਂਹ ਵਸੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਨਾਲ਼ ਫ਼ਿਰਾਕ ਦੇ ਆਹ ਮਾਰੀ
- ⟩ ਰੱਬਾ ਉਹ ਪਾਈਂ ਕਹਿਰ ਸ਼ਹਿਰ ਉੱਤੇ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਹੱਥ ਉਠਾ ਦੁਆ ਮੰਗੀ
- ⟩ ਜਿਵੇਂ ਇੰਦ ਤੇ ਕਹਿਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਕਰ ਕੇ
- ⟩ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਚੋਤਰਫ਼ ਜਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਸਾਰੇ
- ⟩ ਹੀਰ ਖੋਹ ਕੇ ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਹੱਥ ਦਿੱਤੀ
- ⟩ ਲੈਕੇ ਚਲਿਆ ਆਪਣੇ ਦੇਸ ਤਾਈਂ
- ⟩ ਰੰਨਾਂ ਦੇਸ ਪਹਾੜ ਦੀ ਠੀਕਰੀ ਦੀਆਂ
- ⟩ ਥਾਰੋ ਸਿਸਰੋ ਕੌਣ ਕੀ ਮਾਤ ਪੁੱਤਰੋ
- ⟩ ਰਾ ਹੈ ਰਾਹ ਜਾਂ ਸਿਆਲਾਂ ਦੀ ਜੂਆ ਆਈ
- ⟩ ਮਾਹੀਆਂ ਆਖਿਆ ਜਾਇ ਕੇ ਵਿਚ ਸਿਆਲਾਂ
- ⟩ ਭਾਈਆਂ ਜਾਈ ਕੇ ਹੀਰ ਨੂੰ ਘਰੀਂ ਆਂਦਾ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਜਾਈ ਕੇ ਘਰੇ ਆਰਾਮ ਕੀਤਾ
- ⟩ ਸਿਆਲਾਂ ਬੈਠ ਕੇ ਸੱਥ ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੀ
- ⟩ ਹੀਰ ਜਾਨ ਬਾਹੱਕ ਤਸਲੀਮ ਹੋਈ
- ⟩ ਰਾਂਝੇ ਵਾਂਗ ਫ਼ਰਹਾਦ ਦੇ ਆਹ ਕੱਢੀ
- ⟩ ਕਈ ਬੋਲ ਗਏ ਸ਼ਾਖ਼ ਉਮਰ ਦੀ
- ⟩ ਸੰਨ ਯਾਰਾਂ ਸੇ ਅੱਸੀਆਂ ਬਣੀ ਹਿਜਰਤ
- ⟩ ਖਰਲ ਹਾਂਸ ਦਾ ਮੁਲਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮਲਿਕਾ
- ⟩ ਅਫ਼ਸੋਸ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨਾ ਕਿਸੀ ਦਾ
- ⟩ ਖ਼ਤਮ ਰੱਬ ਦੇ ਕਰਮ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਹੋਈ
- ⟩ ਬਖ਼ਸ਼ ਲਿਖਣੇ ਵਾਲਿਆਂ ਜਮਲਯਾਂ ਨੂੰ
- ⟩ ਹੀਰ ਰੂਹ ਤੇ ਚਾਕ ਕਲਬੂਤ ਜਾਣੂ