ਤੀਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਚੱਲ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਨਾਲ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਰਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਏ ਕੰਨਾਂ ਪਾਗਲ
ਭੱਜ ਭੱਜ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਇਕ ਚਨਘਿਆੜਾ ਲਾਵਣ ਦੇ ਨਾਲ਼
ਜੰਗਲ਼ ਸਾਰਾ ਜਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਧਰਤੀ ਉਹਦੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ
ਜਿਹੜਾ ਪਹਿਲੋਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਗ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ
ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਸੱਪ ਪਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਏ
ਹੁਸਨ ਤੇ ਇੰਨਾਂ ਮਾਨ ਨਈਂ ਕਰਦੇ
ਹੁਸਨ ਵੀ ਆਖ਼ਿਰ ਜਾਂਦਾ ਏਏ
