ਤੀਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਚੱਲ ਜਾਂਦਾ ਏ ਨਾਲ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਰਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਏ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ਏ ਕੰਨਾਂ ਪਾਗਲ ਭੱਜ ਭੱਜ ਉਹਦੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਏ ਇਕ ਚਨਘਿਆੜਾ ਲਾਵਣ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਜੰਗਲ਼ ਸਾਰਾ ਜਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਏ ਧਰਤੀ ਉਹਦੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਏ ਜਿਹੜਾ ਪਹਿਲੋਂ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਏ ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਗ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਸੱਪ ਪਲ਼ ਜਾਂਦਾ ਏ ਹੁਸਨ ਤੇ ਇੰਨਾਂ ਮਾਨ ਨਈਂ ਕਰਦੇ ਹੁਸਨ ਵੀ ਆਖ਼ਿਰ ਜਾਂਦਾ ਏਏ
