ਜੋ ਕਰਨੀ ਉਹੋ ਭਰਨੀ

ਫ਼ਰਖ਼ ਹੁਮਾਯੂੰ

ਸਾਰੀ ਹਯਾਤੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਅੰਦਾਜ਼ੇ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਦੇ ਤਾਜ਼ੇ ਤਾਜ਼ੇ ਭੁਗਤੇ ਨੇਂ ਖ਼ਮਿਆਜ਼ੇ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਦੇ ਕੈਦ ਉਮਰ ਦੀ ਕਿਸ ਪੱਥਰ ਦੇ ਵੀਰਾਨੇ ਵਿਚ ਕੱਟਣਾ ਵਾਂ ਚਾਰੋਂ ਵੱਲੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇਂ ਆਵਾਜ਼ੇ ਕਰਨੀ ਦੀਦ ਅੱਖੀਂ ਪੱਟੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹ ਛੱਡੀਆਂ ਤੇ ਕੰਨ ਸਵੀਟ ਕੇ ਫਿਰਦੇ ਰਹੇ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਵਾਂ ਨਾਲ਼ ਵੱਜਦੇ ਰਹੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਦੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਮਿਟਾ ਘਟਾ ਸਾਰੇ ਜੀ ਰਲ ਕਰ ਗਏ ਕੱਠਾ ਜਿੰਦਰੇ ਮਾਰ ਕੇ ਕਜ ਦਿੱਤੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਆਪਣੀ ਕਰਨੀ ਦੇ

Share on: Facebook or Twitter
Read this poem in: Roman or Shahmukhi

ਫ਼ਰਖ਼ ਹੁਮਾਯੂੰ ਦੀ ਹੋਰ ਕਵਿਤਾ